All Chapters of ดั่งบุปผา ดุจจันทรา: Chapter 51 - Chapter 60

หยางจินจินยกมือขึ้นเกาศีรษะตนก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ยามนี้ใบหน้าของนางมอมแมมไม่น้อย หยางจิ่งที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเดินเข้าไปจูงมือน้องสาวของตนออกมาจากกลุ่มทหารในทันที เหล่าทหารที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจรีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว"จินเอ๋อร์ เจ้ามาได้เช่นไรกัน"หยางจินจินเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเอ่ย"ก็ข้าขอติดตามมาแล้ว แต่ท่านพี่ไม่ให้ข้าตามมาด้วย ข้าจึงต้องแอบติดตามมากับเหล่าทหาร"หยางจิ่งถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำสะอาดเช็ดตามใบหน้าให้น้องสาวตนคราหนึ่ง"หนทางนับแต่นี้อันตราย เจ้าเป็นสตรีที่อยู่แต่ในวังหลวง ชายแดนลำบากไม่น้อย เจ้าทนไม่ได้หรอก""ข้าทนได้เจ้าค่ะ หวานหว่านก็ไปด้วย ข้าจะอยู่กับนางไม่รบกวนท่านพี่แน่นอน ข้าสัญญา"หยางจิ่งจ้องหยางจินจินคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย"ที่เจ้าแอบตามพี่มา เพราะอยากพบหน้าเจียงหมิงเจ๋ออีกครั้งใช่หรือไม่"หยางจินจินที่ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าก็พลันปราศจากรอยยิ้มไปในทันที หยางจิ่งเอ่ยไม่ผิด นางอยากมาเห็นหน้าเขาอีกสักครา อยากเห็นหน้าของคนใจร้ายผู้นั้นอีกเป็นครั้งสุดท้าย"จินเอ๋อร์"เสียงเรียกของหยางจิ่งทำให้หยางจินจินพลันได้สติ นางจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย"ข้าอยา

หยางจิ่งและโจวอวี้หานได้รับบาดเจ็บไม่น้อย โจวหว่านหรูและหยางจินจินต่างช่วยกันทำแผลให้พวกเขา เหล่าทหารที่บาดเจ็บล้มตายไปก็มาก สงครามไม่เคยส่งผลดีต่อผู้ใดเลยจริง ๆโจวอวี้หานมองดูหยางจินจินที่กำลังทำแผลให้เขาคราหนึ่ง นางดูจะไม่ถนัดเท่าใดนัก"องค์หญิง""หืม""ทรงรัดแน่นไป กระหม่อมจะตายเพราะพระองค์รัดแผลแน่นนี่แหละพ่ะย่ะค่ะ"หยางจินจินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถลึงตาใส่โจวอวี้หานคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย"ปากมาก ข้าตั้งใจทำแผลให้ท่านเลยนะ"หยางจินจินชะงักไปคราหนึ่งเมื่อได้รู้ว่าตนเองเอ่ยสิ่งใดออกไป โจวอวี้หานที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย“ทรงตั้งใจจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ"หยางจินจินแกล้งเบือนหน้าหันไปมองทางอื่น ก่อนจะเอ่ย"ถามมาก"หลังจากที่กลับมาจากการล่องเรือในครั้งนั้น นางก็ได้พบกับโจวอวี้หานบ่อยครั้ง เขาชอบนำของสวยงามและของกินมาให้นาง แรกเริ่มนางไม่ชอบหน้าเขาเลยเพราะเขาชอบมองนางด้วยสายตาที่หวานซึ้ง แต่เมื่อได้พบเจอกันทุกวันนางก็รู้สึกได้ว่าเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง จากนั้นนางก็จะคอยนับวันรอว่าโจวอวี้หานจะนำสิ่งใดมาให้นางอีกในแต่ละครั้งที่พบเจอกันแต่ในใจของนางยังไม่อาจตัดขาดจากเจียงหมิงเ

เจียงหมิงเจ๋อทิ้งกายลงนั่งที่ข้างเตียงของโจวหว่านหรู ยามนี้นางกำลังนอนหลับไม่ได้สติ ใบหน้างามถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว แต่ทว่ายังคงหลงเหลือร่องรอยของการถูกทำร้าย ส่วนบุรุษชุดดำเหล่านั้นที่ถูกลากตัวกลับมาด้วยกำลังถูกสอบสวนอย่างหนักเขาเองก็แปลกใจว่าเหตุใดจึงเกิดเรื่องขึ้นกับนางได้ เป็นฝีมือของผู้ใดกันเจียงหมิงเจ๋อละทิ้งความคิดเหล่านั้นออกจากหัว ก่อนจะหันกลับมาจ้องมองนางอย่างละเอียดอีกครา เมื่อได้มองนางในระยะใกล้ชิดเช่นนี้ เขาก็พบว่านางช่างงดงามเหลือเกิน เจียงหมิงเจ๋อเอียงคอมองพินิจใบหน้าของโจวหว่านหรู ก่อนจะยกยิ้มมุมปากดวงตาที่เคยมองเขาอย่างไม่ชอบใจยามนี้กำลังหลับสนิท ยามที่นางนอนหลับช่างดูไร้พิษสงยิ่งนัก ขนตาของนางยาวหนาเป็นแพ พวงแก้มสีชมพู ริมฝีปากสีแดงสด ยามนี้นางมีอายุเพียงสิบสี่ ยังไม่นับว่าเป็นสตรีเต็มตัว แต่กลับงดงามเฉิดฉายจนแทบล่มเมืองเจียงหมิงเจ๋ออดไม่ได้ที่จะไล้ปลายนิ้วลงไปที่พวงแก้มของนางอย่างอ่อนโยน เขาใช้ปลายนิ้วเกี่ยวเส้นผมของนางขึ้นมาสูดดมคราหนึ่ง กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเส้นผมของนางทำให้เขาจิตใจร้อนรุ่ม เจียงหมิงเจ๋อค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้าไปหานาง ก่อนจะทาบทับริมฝีปากของตนล

ชายแดนแคว้นเป่ยฉินโจวหว่านหรูหายตัวไปร่วมสองวันแล้ว หยางจิ่งออกตามหาเท่าใดกลับไม่พบแม้แต่ร่องรอยของนาง จนกระทั่งมีทหารผู้หนึ่งนำจดหมายหนึ่งฉบับมามอบให้เขา บอกว่ามีพ่อค้าผ่านทางมา และกำชับว่าให้นำจดหมายนั้นมอบให้องค์ชายใหญ่แคว้นเป่ยฉินให้จงได้หยางจิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบรับจดหมายฉบับนั้นมาเปิดอ่าน โดยมีโจวอวี้หานและหยางจินจินอยู่ด้วย หยางจินจินนั้นเสียใจไม่น้อย นางรู้สึกผิดที่ไม่อาจช่วยโจวหว่านหรูได้ โจวอวี้หานเองก็ทำได้เพียงปลอบโยนนางเมื่อได้อ่านเนื้อหาในจดหมาย หยางจิ่งก็ขมวดคิ้วมุ่น โจวหว่านหรูยามนี้อยู่ที่แคว้นเยี่ยน เจียงหมิงเจ๋อบอกว่านางสุขสบายดี หากอยากได้นางคืน อีกสองวันให้ไปตามสถานที่ที่ระบุเอาไว้ในจดหมายฉบับนี้ และห้ามนำทหารติดตามมาด้วยเป็นอันขาด หากไม่อยากให้โจวหว่านหรูเดือดร้อน เขากำมือแน่นในใจมีแต่โทสะเต็มเปี่ยม แต่เมื่อได้อ่านเนื้อหาในบรรทัดต่อ ๆ ไป เขาก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะตกใจไม่น้อยเป็นเรื่องจริงหรือนี่!!!โจวอวี้หานที่ได้เห็นท่าทีของสหาย จึงรีบเอ่ยถามทันที"อาจิ่ง เกิดเรื่องใดขึ้นหรือ ผู้ใดส่งจดหมายมากัน"หยางจิ่งไม่ตอบ เพียงมอบจดหมายฉบับนั้นให้โจวอวี้หานได้อ่าน

หยางจิ่งรีบเข้ามากอดโจวหว่านหรูทันที ก่อนจะเอ่ย"เจ้ากลับมาแล้ว รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้ามากเพียงใด ข้าแทบจะพลิกแผ่นดินตามหาเจ้า"โจวหว่านหรูไม่ได้ขัดขืนหยางจิ่ง ยังคงปล่อยให้เขากอดนางอยู่เช่นนั้น"ข้าเหนื่อยแล้ว"นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า หยางจิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย"เช่นนั้นเรากลับเป่ยฉินกันเถิด"หยางจิ่งกำลังจะพาโจวหว่านหรูเดินไปยังรถม้า แต่ทว่านางกลับรั้งมือของเขาเอาไว้ หยางจิ่งหันกลับมามองนางคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย"มีสิ่งใดหรือ"โจวหว่านหรูจ้องมองหยางจิ่ง ก่อนจะเอ่ย"ข้าหายไปแคว้นเยี่ยนตั้งหลายวัน ท่านไม่สงสัยข้าเลยหรือ"หยางจิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือมาลูบศีรษะของนางอย่างรักใคร่"ข้าไม่สนใจ และไม่ติดใจเรื่องใดทั้งสิ้น ข้ารู้ว่าคนเช่นเจ้าหากถูกเอาเปรียบเจ้ายอมตายดีกว่า จริงหรือไม่"โจวหว่านหรูยิ้มออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้เขา หยางจิ่งชะงักไปชั่วขณะ เขารู้สึกว่ารอยยิ้มนี้ของนางเขาไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว แต่วันนี้นางกลับยิ้มให้เขาอีกคราโจวหว่านหรูก้าวขึ้นมานั่งบนรถม้า ก่อนจะหันมามองหยางจินจินที่นั่งอยู่ หยางจินจินก็ห