All Chapters of ดั่งบุปผา ดุจจันทรา: Chapter 41 - Chapter 50

โจวหว่านหรูที่เห็นเช่นนั้นก็จ้องมองเจียงหมิงเจ๋อด้วยแววตาที่ขุ่นเคืองไม่น้อย คนผู้นี้ลอบหนีออกจากวังหลวงไม่พอ ยังหลอกตบตาคนได้อย่างแนบเนียนอีกด้วย เจียงหมิงเจ๋อไม่สนใจสายตาที่มองมาอย่างไม่เป็นมิตรของโจวหว่านหรูเลยแม้แต่น้อย เขาล้วงบางอย่างในแขนเสื้อของตนมาถือเอาไว้ ก่อนจะเปิดผ้าม่านรถม้า และเขวี้ยงมันออกไปที่เฉินป๋อเหวินฉึก!!!"โอ๊ย!!!"เฉินป๋อเหวินส่งเสียงร้องออกมา ก่อนจะจ้องดูมีดสั้นที่ปักอยู่บริเวณแขนขวาของตนคราหนึ่ง เขาจ้องมองไปยังทิศทางของมีดสั้น ก่อนจะต้องตื่นตระหนก"หวานหว่าน!!!"หยางจิ่งและโจวอวี้หานที่กำลังจะไปตามจับเจียงหมิงเจ๋อพลันได้ยินเสียงของเฉินป๋อเหวินที่เอ่ยเรียกโจวหว่านหรูก็รีบหันกลับมามองทันที ก่อนจะพบว่ายามนี้เฉินป๋อเหวินได้รับบาดเจ็บไม่น้อย หยางจิ่งรับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตราย เขาสบถออกมาทันที"เจียงหมิงเจ๋อรู้ตัวแล้ว!!! เขาอยู่ในรถม้า!!!"โจวอวี้หานตื่นตระหนก เขารู้สึกห่วงน้องสาวของตนเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกันก็รีบเข้ามาดูอาการของเฉินป๋อเหวินหยางจิ่งกำมือแน่น ก่อนจะเอ่ย"เจียงหมิงเจ๋อ ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ในนั้น ปล่อยโจวหว่านหรูออกมา นางไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!!!"

เมื่อเจียงหมิงเจ๋อจากไปแล้วหยางจิ่งก็รีบกระโดดลงจากหลังม้า แล้วรีบเข้าไปหาโจวหว่านหรูทันที ยามนี้โจวหว่านหรูโมโหเจียงหมิงเจ๋อจนแทบจะร้องไห้ออกมา"หวานหว่าน!!!"หยางจิ่งเอ่ยเรียกโจวหว่านหรูด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย นางหันมามองเขาคราหนึ่ง แต่ทว่าไม่ได้เอ่ยสิ่งใด"รีบขึ้นบนฝั่งเร็วเข้า!!!"หยางจิ่งแก้มัดให้โจวหว่านหรู ก่อนจะประคองนางเดินขึ้นฝั่ง แต่ทว่าโจวหว่านหรูกลับส่งเสียงร้องออกมา เมื่อก้มลงไปมองก็พบว่าใต้น้ำที่นางเหยียบมีโลหิตลอยขึ้นมาเหนือผิวน้ำ หยางจิ่งตื่นตระหนก เขารีบช้อนอุ้มนางและรีบพาขึ้นมาบนฝั่งทันที โจวอวี้หานที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รีบเข้ามาดูน้องสาวตนด้วยความห่วงใย"น้องเล็ก!!!""นางถูกก้อนหินบาดน่ะ คงเพราะระหว่างที่ถูกเจียงหมิงเจ๋อลากตัวลงไปในน้ำด้วย รองเท้าของนางหลุด"หยางจิ่งเอ่ยกับโจวอวี้หานคราหนึ่ง ก่อนจะรีบฉีกชายเสื้อของตนออกมาและพันที่รอบบาดแผลของโจวหว่านหรูเอาไว้ โชคดีที่บาดแผลไม่ลึกมาก แต่ทว่าอย่างไรก็ต้องรีบรักษา มิเช่นนั้นอาจจะอักเสบเอาได้โจวหว่านหรูจ้องมองหยางจิ่งคราหนึ่งโดยที่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด วันนี้นางเหนื่อยแล้ว ไม่มีแรงมาทะเลาะกับผู้ใดอีก"อาจิ่ง เราต้องรีบกลับไปที

ด้านเจียงหมิงเจ๋อนั้นยามนี้เขาสามารถหลบหนีออกมาจากชายแดนแคว้นเป่ยฉินอย่างราบรื่น เรือของเขากำลังมุ่งหน้าเข้าเขตแคว้นเยี่ยน เจียงหมิงเจ๋อใช้ผ้าคลุมศีรษะและปิดบังใบหน้าอย่างมิดชิด ยามนี้แคว้นเยี่ยนมีฮ่องเต้ทรราช ขายชาติบ้านเมือง เหล่าทหารกระทำการหละหลวมไม่สนใจปกป้องราษฎร การเข้าเมืองของเขาจึงไม่ได้ยากเย็นอย่างที่คิด แต่ทว่ายามนี้ยังไม่อาจเข้าไปในเขตเมืองหลวงแคว้นเยี่ยนได้ เขาจะต้องวางแผนให้รอบคอบเสียก่อน เป้าหมายของเขาคือต้องไปพบกับคนของเสด็จแม่ที่ร้านธูปหอมเจี้ยนกั๋วให้จงได้เจียงหมิงเจ๋อหลบซ่อนตนอยู่ที่ด้านนอกเมืองหลวงแคว้นเยี่ยน ที่ตรงนี้ค่อนข้างลึกลับเพราะมีแต่ต้นไม้ที่หนาทึบปกคลุมเอาไว้ เมื่อเขามาถึงหยวนเหนียงก็สั่งให้คนไปกระจายข่าวเรื่องที่เขากลับมาแล้วให้แก่คนของเสด็จพ่อที่ยังมีชีวิตอยู่ได้รับรู้สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงนั่นก็คือ กำลังทหารที่เสด็จพ่อแอบซุกซ่อนเอาไว้นั้นมีหลายแสนนาย พวกเขาซ่อนตัวกันอยู่ในที่ลับบนหุบเขา การที่จะเข้าไปได้ต้องผ่านค่ายกลหลายชั้น แต่นั่นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเจียงหมิงเจ๋อ ในเมื่อเขามีหยวนเหนียงที่เก่งกาจเรื่องการแก้ค่ายกลอยู่ด้วยเมื่อเข้าไปยังสถานที่ซ่อนตัว

โจวหว่านหรูจ้องมองไปที่ไป๋อี๋ซินซึ่งยามนี้กำลังยืนอยู่ที่ด้านหน้าประตูวังหลวง ข้างกายนางมีเด็กชายผู้หนึ่งที่ดูแล้วสีหน้าไม่สู้ดีเท่าใดนัก โจวหว่านหรูพิจารณามองไป๋อี๋ซินอย่างละเอียด กลับพบว่ายามนี้ไป๋อี๋ซินไม่มีท่าทีหยิ่งผยอง หรือยั่วยวนหยางจิ่งเลยแม้แต่น้อยเมื่อคิดได้เช่นนั้นนางก็รู้สึกว่าทุกสิ่งมันค่อนข้างจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง ตั้งแต่เรื่องของหยางเฉิงในครั้งนั้น หยางจิ่งหันไปยิ้มให้ไป๋อี๋ซินคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย“มารอพบข้ามีเรื่องใดหรือ เหตุใดไม่ส่งจดหมายผ่านหวังซุนมา”ไป๋อี๋ซินยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย“หม่อมฉันเพียงอยากมาลาพระองค์เพคะ และอยากขอบคุณที่พระองค์ทรงทำให้หม่อมฉันได้เห็นความจริงหลายอย่าง หม่อมฉันช่างโง่งมยิ่งนัก หลงรักคนผิด จนเกือบพาน้องชายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวต้องตกตายไปด้วย”หยางจิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นก็จ้องมองนางคนทั้งสองมองกันและกันอยู่เนิ่นนาน หยางจิ่งจึงยิ้มออกมาเล็กน้อยชาติที่แล้วนางหักหลังเขา หลอกลวงเขา เขาไม่รู้สิ่งใดเกี่ยวกับนางเลยแม้แต่น้อย แต่ในชาตินี้เขากลับได้มองเห็นความจริงอีกด้านหนึ่งของไป๋อี๋ซินชาติก่อนก็เป็นเพียงเรื่องของชาติก่อน ชาตินี้เขาและนาง

เขาจ้องมองดอกมู่ตานในมือที่ยามนี้แห้งลงไปแล้วคราหนึ่ง เขาไม่เข้าใจตนเองเช่นกันว่า เหตุใดจึงเกิดความรู้สึกเช่นนี้กับโจวหว่านหรูนับตั้งแต่ถูกเจียงหย่งหลางทารุณ ความรู้สึกในจิตใจของเขาทั้งหมดก็ด้านชา เขาไม่เคยเชื่อในความรักใด ๆ บนโลกใบนี้อีกต่อไป แม้กระทั่งพี่น้องร่วมสายเลือดยังเข่นฆ่าสังหารกันได้ แล้วความรักเฉกเช่นชายหญิงเล่าจะยั่งยืนจริงหรือในใจของเขามีเพียงการได้บัลลังก์มาอยู่ในมือของตน ผู้คนจะต้องยอมศิโรราบก้มหัวให้เขา ราษฎรแคว้นเยี่ยนอยู่อย่างสงบสุขไม่ต้องหวาดกลัวไฟสงครามอีก ใจของเขาด้านชาเสียจนไม่คิดว่าจะมีใครมาทำให้เขาเกิดความรู้สึกได้อีกแต่นางทำได้เจียงหมิงเจ๋อส่งเสียงหัวเราะในลำคอคราหนึ่ง เมื่อคิดถึงท่าทีที่รังเกียจของโจวหว่านหรู อีกทั้งแววตาที่มองเขาด้วยความหวาดกลัว แต่เขากลับรู้สึกว่านางน่าสนใจ จากความน่าสนใจกลับกลายเป็นความรู้สึกที่ไม่ควรเกิด ในรถม้าวันนั้นเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดนาง มันทำให้จิตใจของเขาปั่นป่วน จนยากจะควบคุม เขาพบเจอหญิงงามมามากมาย แต่ทว่าสตรีที่งดงามและชวนค้นหาเช่นโจวหว่านหรูนั้นเขาไม่เคยพบมาก่อนแต่ทว่านางเป็นสตรีต่างแคว้น ซ้ำยังเป็นแคว้นที่หวังจะทำสงครามโจ