Semua Bab ดั่งบุปผา ดุจจันทรา: Bab 31 - Bab 40

โจวหว่านหรูจ้องมองไปที่เบื้องหน้าด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก นางจำไม่ผิดแน่ ต้องใช่เขาอย่างแน่แท้แต่หยางจินจินบอกว่าเขาป่วยไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดจึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้เล่า?หยางจิ่งที่เดินกลับมาหาโจวหว่านหรู แต่กลับพบว่ายามนี้นางกำลังจ้องแม่น้ำเบื้องหน้าอยู่ ดวงตาคู่งามมีแววครุ่นคิด คิ้วขมวดมุ่นราวกับกำลังสงสัยเรื่องราวบางอย่าง เขาจึงเอ่ยถามนางด้วยความสงสัย"มองสิ่งใดอยู่หรือ?"โจวหว่านหรูที่ได้ยินเสียงของหยางจิ่งก็พลันสะดุ้งตกใจคราหนึ่ง นางหันมามองหยางจิ่งก่อนจะหันกลับไปมองที่แม่น้ำเบื้องหน้าอีกครั้ง แต่กลับพบว่ายามนี้ในแม่น้ำนั้นไม่มีเจียงหมิงเจ๋อแล้ว โจวหว่านหรูยกมือขึ้นขยี้ดวงตาของตน ก่อนจะจ้องมองไปที่แม่น้ำอีกครา แต่กลับพบว่ามันว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในน้ำเลยแม้แต่ผู้เดียวหยางจิ่งที่เห็นว่าโจวหว่านหรูไม่ตอบ เขาจึงจ้องมองไปยังทิศทางที่นางกำลังให้ความสนใจ แต่เขากลับไม่พบสิ่งใด หยางจิ่งพลันขมวดคิ้วคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามนางอีกครา"หวานหว่าน เจ้าดูสิ่งใดอยู่หรือ"โจวหว่านหรูที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ย"หม่อมฉันเหมือนเห็นคนอยู่ในแม่น้ำน่ะเพคะ แต่ทว่าหันกลับไปมองอีกครากลับไม

โชคดีที่โจวอวี้หานมีชุดสำรองติดมาด้วย ทำให้เรื่องราวไม่วุ่นวายมากไปกว่าเดิม หยางจิ่งตำหนิน้องสาวตนคราหนึ่ง ก่อนจะหันมามองโจวหว่านหรู โจวหว่านหรูทำเป็นมองไม่เห็นสายตาที่มองมาของหยางจิ่ง ทั้งที่ในใจรู้สึกสั่นไหวไม่น้อยเมื่อไม่มีสิ่งใดให้ต้องทำต่อแล้ว ทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับไปยังที่ของตน หยางจิ่งหันไปจ้องมองโจวหว่านหรูคราหนึ่ง พบว่ายามนี้นางไม่ได้หันมามองเขาเลยแม้แต่น้อย ในใจของหยางจิ่งรู้สึกบีบรัดจนไม่อาจทานทน แต่ทว่าเขาเข้าใจนางดี นางถูกเขาทำร้ายจิตใจมามากมายเหลือเกิน การที่จะทำให้นางยอมรับเขาอีกครั้งมีเพียงทางเดียวคือต้องรอเพียงวันเวลาเท่านั้นนี่คือการลงโทษจากสวรรค์ใช่หรือไม่? สวรรค์ต้องการให้เขาเข้าใจว่าการถูกคนที่ตนเองรักเฉยชาใส่นั้นมันเจ็บปวดเพียงใดโจวหว่านหรูต้องบอบช้ำมากเพียงใดจากการกระทำของเขา ทั้งที่นางและเขาพานพบกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ แต่ทว่าเขากลับไม่ใส่ใจความรู้สึกของนางเลยแม้แต่น้อย มีบุปผาล้ำค่าอยู่ในมือ แต่ทว่ากลับทำลายทิ้งอย่างเลือดเย็นข้าเข้าใจแล้วโจวหว่านหรู ข้าเข้าใจเจ้าทั้งหมดแล้ว!เมื่อกลับมาถึงวังหลวง หวังซุนก็รีบนำข่าวมารายงานเขาทันที เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้ให้หวังซ

ผู้คนที่อยู่ในงานต่างมองไปที่ชินอ๋องหยางหลิงฉีและฉินกุ้ยเฟยในทันที ฮ่องเต้หยางหลิงไท่นั้นเมื่อได้ยินว่าน้องชายที่ตนรักคิดก่อกบฏก็ตกใจจนมือสั่นเทา พลางจ้องมองไปที่ชินอ๋องหยางหลิงฉีด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อชินอ๋องหยางหลิงฉีหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย แล้วมองไปยังหยางเฉิงด้วยแววตาที่โศกเศร้าโจวอวี้หานหันมาส่งยิ้มให้หยางจิ่งคราหนึ่ง ก่อนจะมอบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งส่งให้หยางจิ่ง หยางจิ่งเดินเข้าไปรับสมุดบันทึกเล่มนั้นมาจากโจวอวี้หาน ก่อนจะเอ่ย"ขอบใจเจ้ามากนะ""ไม่เป็นอันใด เรื่องนี้จะไม่สำเร็จเลย หากไม่ได้คนของท่านพ่อข้าช่วยเหลือ""อืม""เจ้ารีบนำไปถวายให้ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรเถิด"หยางจิ่งพยักหน้า ก่อนจะรีบนำสมุดบันทึกเล่มนั้นไปมอบให้เสด็จพ่อของตน ฮ่องเต้หยางหลิงไท่จ้องมองสมุดบันทึกในมือตนคราหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ เปิดมันออกอ่านทีละหน้า พร้อมกับหันไปมองชินอ๋องหยางหลิงฉีคราหนึ่งในสมุดเล่มนั้นบันทึกเรื่องราวทุกอย่างตั้งแต่วันที่หยางเฉิงคลอดออกมาจนถึงวันนี้ อีกทั้งยังมีจดหมายสองสามฉบับที่ยืนยันว่าชินอ๋องหยางหลิงฉีและฉินซินอวี้ลอบวางแผนร่วมกันมานานหลายปี"อาฉี เหตุใดเจ้าจึงท

หลังจากที่ทุกคนต่างแยกย้ายกันออกจากวังหลวงไปจนหมดแล้ว หยางจิ่งจึงมุ่งหน้ามาพบกับบิดาของตนที่ตำหนักมังกรสวรรค์ในทันที ยามนี้อาการของเสด็จพ่อดีขึ้นมากแล้ว หยางจินจินบอกว่าดูเหมือนเสด็จพ่อจะเสียใจเป็นอย่างมาก แต่ทว่าใช้เวลาเพียงไม่นานก็คล้ายกับจะปลงต่อทุกสิ่งหยางจิ่งเข้ามาพบกับเสด็จพ่อของเขาด้านในตำหนัก ฮ่องเต้หยางหลิงไท่จ้องมองบุตรชายของตนคราหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย"ตั้งแต่เมื่อใดกัน ที่เจ้ารู้ว่าคนพวกนั้นคิดไม่ซื่อ"หยางจิ่งยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผู้เป็นบิดาฟัง ตั้งแต่เรื่องที่เขาเห็นว่าคนในตำหนักของฉินกุ้ยเฟยมีท่าทีไม่ปกติ และยังมีคนใส่ชุดดำติดตามเขาทุกคราที่ออกไปด้านนอกวังหลวง เขาจึงให้หวังซุนตามสืบจนพบว่าคนชุดดำเหล่านั้นไปที่ตำหนักของเสด็จอา และเมื่อสืบลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ก็ได้พบว่าฉินกุ้ยเฟยและเสด็จอาแอบลอบติดต่อกัน เดิมทีหยางจิ่งไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะย่ำแย่เช่นนี้ เพียงขอร้องให้โจวอวี้หานช่วยสืบอีกครา เพราะเขาไม่เชื่อว่าเสด็จอาและฉินกุ้ยเฟยจะลอบกระทำการที่ผิดต่อเสด็จพ่อ แต่ทว่าฉินกุ้ยเฟยกลับนำเหยี่ยวที่ตายแล้วให้เขานำมันมามอบให้เสด็จพ่อ นี่ก็ชัดเจนแล้

ใช้เวลาเดินทางมาเกือบครึ่งค่อนวัน ในที่สุดโจวหว่านหรูก็เดินทางมาถึงบ้านสวน ซึ่งตั้งอยู่ด้านนอกเมืองหลวง เมื่อจัดการให้เหล่าสาวใช้นำสิ่งของเข้าไปไว้ด้านในเสร็จสิ้น นางก็พาโจวฮูหยินเข้าไปพักผ่อนในเรือนพัก"ท่านแม่ ท่านพักสักครู่เถิด ข้าจะไปที่โรงครัวเสียหน่อยเจ้าค่ะ"โจวฮูหยินที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกไม่น้อย นางรีบคว้าจับมือบุตรสาวของตนเอาไว้ในทันที ขืนให้โจวหว่านหรูเข้าครัว เห็นทีบ้านสวนคงจะมอดไหม้เป็นแน่"หวานหว่าน เจ้าไม่ต้องเข้าครัวหรอกนะ ให้เย่หยวนไปจัดการ เจ้าอยากกินสิ่งใดก็ให้บ่าวไพร่ไปทำมา"โจวหว่านหรูที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก แววตาของท่านแม่ที่หวาดกลัวยามได้ยินว่านางจะเข้าครัวนั่นมันคือสิ่งใดกันไม่ไปก็ได้!!!เมื่อคิดได้เช่นนั้นโจวหว่านหรูจึงสั่งให้เย่หยวนไปบอกแม่ครัวใหญ่ที่ดูแลบ้านสวนให้ทำอาหารใดก็ได้มามากเสียหน่อย อีกทั้งยังสั่งให้ทำซุปบ๊วยเปรี้ยวมาให้นางและท่านแม่ อากาศที่ร้อนอบอ้าวเช่นนี้ ทำให้ตนรู้สึกเวียนหัวตาลายไม่น้อยเลยเย่หยวนพยักหน้ารับคำ ก่อนจะเดินไปจัดการตามที่โจวหว่านหรูสั่งเอาไว้ โจวหว่านหรูที่ไม่มีสิ่งใดให้ทำ จึงออกมาเดินรับลม