Semua Bab มาเฟียคลั่งรัก: Bab 251 - Bab 260

"อย่ามากล่าวหาน้องฉันนะ! " เอลิสเอ่ยและจ้องหน้านายอภิวัฒน์อย่างเอาเรื่อง"ฉันไม่เคยตกลงอะไรกับคนอย่างแก" แอสตันเอ่ย"ข้อตกลงอะไรครับ""นั้นสิคะ พอบอกได้ไหมคะ"นักข่าวเอ่ยถามและต่างพากันหันไปรอคำตอบจากนายอภิวัฒน์"ข้อตกลงที่ว่าถ้าฉันได้บริหารจะให้นั่งตำแหน่งแทนพี่นายไง" นายอภิวัฒน์เอ่ยพร้อมกับสร้างเสียงฮือฮาให้นักข่าวไม่น้อย"โห!! ""แบบนี้ไม่เท่ากับคุณแอสตันหักหลักครอบครัวตัวเองหรอคะ""ไม่จริง!! " แอสตันลุกขึ้นและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน"แล้วไหนล่ะพยายานที่หาว่าชั้นโกงมีแต่หลักฐานง่อยๆ ที่ทำขึ้นมาเองเอกสารพวกนี้ฉันก็ทำได้" นายอภิวัฒน์เอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนจ้องหน้ากับแอสตันด้วยสายตาดุดันไม่แพ้กัน"ฉันนี้ไงพยาน! ""แม่!! " แอสตันเเละเอลิสเอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ"คุณหญิงภัสสร!! " นักข่าวเองก็เอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยน้ำเสียงตกใจไม่แพ้กันก่อนจะหันกล้องไปที่แม่ของแอสตันกับเอลิสพร้อมกับรัวชัตเตอร์กันรัวๆ"นี่เธอมาได้ไง" นายอภิวัฒน์เอ่ยขึ้นและมองไปที่แม่ของแอสตันที่อยู่หน้าประตู"อยากได้พยายานไม่ใช่หรอ ฉันไง! " แม่ของแอสตันเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาด้วยสีหน้าดุดันและดูสง่างามไปพร

- 3 อาทิตย์ผ่านไป -หลังจากเกิดเรื่องข่าวทุกช่องก็พากันออกข่าวนายอภิวัฒน์อย่างไม่หยุดหย่อนและไหนจะเรื่องธุรกิจสีเทาของนายอภิวัฒน์ที่ตำรวจได้ออกมาแถลงข่าวและเปิดหลักฐานบางส่วนว่านายอภิวัฒน์เป็นพวกค้ามนุษย์ข้ามชาติรายใหญ่และยังนำขอผิดกฎหมายจำนวนมากเข้าประเทศอีกด้วยส่วนทางด้านซีเรียที่ทนกับข่าวและถูกนักข่าวคอยดักรอสัมภาษณ์เรื่องพ่อของเธอไม่ไหวจึงได้แอบบินกลับไปอยู่กับผู้เป็นแม่ที่เลิกลากับพ่อของเธอนับสิบปีที่อเมริกาแทน"เห้อ~ พี่ไปอยู่ไหนของพี่" แอสตันที่พึ่งวางสายจากลูกน้องที่โทรมารายงานว่ายังไม่พบพอร์ชก็ถอนหายใจพร้อมกับหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าตั้งแต่วันที่มีข่าวว่ารถพอร์ชตกน้ำไปเขาและครอบครัวก็ส่งคนตามหามาตลอดแต่ก็ไม่พบเลยจนตอนนี้แทบจะไม่มีเปอร์เซ็นว่าพอร์ชนั้นจะยังมีชีวิตอยู่ มีแค่ความหวังและความเชื่อของตัวเขาและครอบครัวเท่านั้นที่คิดว่าพอร์ชต้องยังไม่ตายแอสตันค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะสลัดความคิดเรื่องของพอร์ชออกไปก่อนและมาสนใจกองเอกสารตรงหน้าแทนเพราะตั้งแต่มีข่าวเรื่องนายอภิวัฒน์ออกไปและข่าวเรื่องพ่อของเขาฟื้นตัวแล้วสถานการณ์ทางบริษัทก็เริ่มกลับมาดีขึ้นเเอสตันกับเอลิสก็ต้องทำง

"กอดคอพี่แน่นๆ นะเดียวพี่จะอุ้มแตงหนู" แอสตันเอ่ยขึ้นก่อนจะสอดมือเข้าไปที่ใต้ข้อพับขาของเธอก่อนที่จะอุ้มเธอขึ้นทั้งที่ช่วงล่างของทั้งสองยังเชื่อมกันอยู่"อื้ม~ ไม่เอาไม่ชอบท่านี้ อ่าา" สายน้ำเอ่ยขึ้นเสียวกระเส่าพร้อมทั้งใช้ขาทั้งสองข้างหนีบเอวแกร่งของร่างสูงไว้แน่นอย่างกลัวตกตับ ตับ ตับ!"ไม่ชอบหรือเสียวกันแน่ตอดพี่ใหญ่เลยนะ ซี๊ด~ " แอสตันเอ่ยขึ้นเสียงกระเส่าไม่แพ้กันก่อนจะจับร่างบางอุ้มกระแทกแก่นกายของเขาอย่าสุดลำ"อ้ะๆๆๆ มันลึกไป" สายน้ำครางออกมาลั่นอย่างรู้สึกเสียวและจุกที่ท้องน้อยของเธอเมื่อถูกร่างสูงอุ้มกระแทกอยู่อย่างนั้นไม่ยั้ง"ซี๊ดด~ สายน้ำ" แอสตันครางออกมาเสียงกระเส่าเมื่อเขารู้สึกเสียวจนใกล้จะเสร็จตับ ตับ ตับ!!"จะเสร็จไม่ไหวแล้..อุ้ป" สายน้ำเอ่ยออกมายังไม่ทันจบก็ถูกปากหนาของร่างสูงประกบปากจูบอย่างดุเดือนพร้อมทั้งจับเธออุ้มกระเเทกอย่างเน้นย้ำจนเธอรู้สึกได้ถึงความกระตุกเกร็งของท่อนเอ็นของเขาและข้างในรู้สวาทของเธอที่มันใกล้จะถึงฝั่งทั้งคู่แอสตันกระแทกสวนรูสวาทของเธอมาอีกสองสามครั้งก่อนจะปล่อยน้ำขาวขุนแตกคารูสวาทของเธอตับ ตับ ตับ!!!"อร๊ายยย/อ่าส์" เสียงครางและหอบเหนื่อยขอ

ณ โรงพยาบาล LITTAหน้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินทันทีที่แอสตันถูกนำส่งโรงพยาบาลทางเจ้าหน้าทีก็ได้รีบทำการติดต่อกับแม่ของแอสตันทันทีโดยพาสายน้ำที่อยู่ด้วยกันที่บ้านมาด้วยพร้อมกับบอกลูกสาวของตน"ฮือ~ เพราะลิสเองเพราะหนูเองที่ทำให้น้องโดนยิงแบบนี้" เอลิสเอ่ยขึ้นพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมากับผู้เป็นแม่ที่กอดปลอบลูกสาวพร้อมกับน้ำตา"ไม่เอาลูกลิสไม่ใช่ความผิดลูก" นางภัสสรเอ่ยปลอบผู้เป็นที่รักที่ตอนนี้นั้นเอาแต่โทษตัวเองว่าทำให้ผู้เป็นน้องต้องถูกยิง"หนูเป็นคนใช้น้องให้รีบไปเองถ้าหนูไม่รีบตำรวจคงมาทันน้องก็ไม่โดนยิงแบบนี้ ฮือ~ " เอลิสเอ่ยต่อพร้อมสะอึกสะอื้นสายน้ำเองที่นั่งไม่ติดยืนชะเง้ออยู่หน้าห้องฉุกเฉินก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุดอย่างทำอะไรไม่ถูกตอนที่เธอได้ยินว่าแอสตันถูกยิงอาการหนักใจของคนตัวเล็กก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มแขนขาแทบไม่มีแรงแต่ก็ต้องพยายามพยุงตัวเองและแม่ของแอสตันมาโรงพยาบาล"แอสตันพี่ต้องไม่เป็นอะไรนะ" สายน้ำเอ่ยขึ้นพร้อมน้ำตาและกุมมือทั้งสองข้างที่สั่นเทาของตัวเองไว้ที่อกและภาวนาให้แอสตันปลอยภัย"แม่ครับไอแอสตันเป็นไงบ้าง" โรมที่วิ่งหน้าตาตื่นมากับดีเดย์เอ่ยถามขึ้นโดยยังไม่ทันขาดคำธามและเมลเบิร์

เช้าวันต่อมาเวลา 08.45 น.หลังจากที่สายน้ำผลอยหลับไปตอนใกล้จะรุ่งสางได้แปบเดียวก็กับสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ถึงการขยับตัวของร่างแกร่งที่นอนอยู่บนเตียง"แอสตัน แอสตัน" ร่างบางเอ่ยเรียกร่างสูงเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มขยับตัว"หมอคะคนไข้รู้สึกตัวแล้วคะ" ร่างบางของสายน้ำรีบกดปุ่มเรียกหมอและตรงหัวเตียงทันทีอย่างร้อนรนก่อนจะเอ่ยถามเเอสตันที่ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา"แอสตันเป็นไงบ้าง""เจ็บ" แอสตันเอ่ยออกมาเบาๆ"เจ็บตรงไหนเดียวหมอมาแล้วนะ""ขอน้ำ""ได้ๆ " ร่างบางเอ่ยตอบพร้อมกับรีบรินน้ำใาแก้วให้แอสตันด้วยมือที่สั่นเทาเพราะความดีใจก่อนจะยื่นให้ชายหนุ่มค่อยๆ ดูดกินก๊อกๆแกร็ก~"คนไข้ฟื้นแล้วหรอครับ""เป็นไงบางครับเห็นหมอชัดไหม"อาจารย์หมอเจ้าของไข้แอสตันเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องและพยาบาลที่มาตรวจร่างกายแอสตัน"ชัดครับ""ความดันกลับมาปกติแล้วนะครับดูจากอาการภายนอกไม่มีปัญหาอะไรแต่หมอยังไม่อนุญาติให้กลับบ้านจนกว่าจะตัดไหมเพราะแผลขอคนไข้มีความเสี่ยงสูงที่จะเกิดการอักเสบและติดเชื้อได้""ผมต้องอยู่อีกนานแค่ไหน"ประมาณอาทิตย์นึงครับ""งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ""ขอบคุณค่ะคุณหมอ""พี่เอลิสคะ