All Chapters of ภรรยาตัวปลอม: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1.โทคิยะ พยัคโยธิน หนุ่มหล่อลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นวัย 27 ปี มารดาของโทคิยะ คือ ซายูริ คานิชิเกะ ซึ่งเป็นหญิงสาวชาวญี่ปุ่น ส่วนบิดาของโทคิยะก็คือ พิมาย พยัคโธยิน มหาเศรษฐีชาวไทยครอบครัวของโทคิยะมีบ้านหลังใหญ่อยู่ในซอยเดียวกันกับบ้านครอบครัวของ พะแพง ลีลวัฒน์ หญิงสาววัย 22 ปีที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยมาหมาดๆครอบครัวของพะแพง เป็นครอบครัวข้าราชการ บิดาและมารดาของหล่อนเป็นอาจารย์สอนในโรงเรียนขยายโอกาสของรัฐบาลทั้งคู่ ส่วนพี่สาวก็คือ พระพาย ซึ่งมีอายุเท่ากับโทคิยะ ก็ทำงานรับราชการอยู่ในกระทรวงแห่งหนึ่งของไทยเช่นกัน นานๆ จะกลับมาเยี่ยมบ้านสักทีหนึ่งหากจะย้อนกลับไปในอดีต เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนที่ครอบครวของโทคิยะยังไม่ได้ย้ายไปประเทศญี่ปุ่นพระพายกับโทคิยะเคยเป็นเพื่อนเล่นกัน ทั้งคู่สนิทกันมาก จนโทคิยะบอกกับพระพายก่อนเดินทางไปญี่ปุ่นว่าจะกลับมาแต่งงานกับพระพาย ซึ่งพี่สาวของหล่อนก็ตอบรับเช่นกันหล่อนในตอนนั้นอายุเพิ่งจะเก้าขวบ ทำได้แค่บอกลาโทคิยะที่มาลาพระพายอยู่บนหน้าต่างห้องนอนเท่านั้น เพราะสำหรับโทคิยะแล้ว หล่อนก็เป็นเพียงแค่เด็กน่ารำคาญที่เขาไม่เคยสนใจเลยพะแพงถอนใจเบาๆ เมื่อเรื่องร

ตอนที่ 3.“มะ... ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้”“ฉันจะออกไปที่เซเว่นพอดี เดินไปคุยกันไป ดีออก ไปเถอะ”แล้วโทคิยะก็ถือวิสาสะฉวยแขนของหล่อนไปกุมเอาไว้ ในขณะที่หล่อนรู้สึกลำบากใจเหลือเกินนี่ถ้าเจอคนรู้จัก แล้วเรียกหล่อนว่าพะแพง ความลับจะต้องแตกแน่ๆ เลย“เอ่อ... โทจัง... พอดีฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมของเอาไว้ที่บ้าน ขอตัวกลับไปเอาก่อนนะ”หล่อนกระชากแขนออกจากมือใหญ่ และก็ไม่คิดจะสนใจอีกว่าโทคิยะจะรู้สึกยังไง เพราะตอนนี้ หล่อนจะต้องหนีจากเขาให้ไกลที่สุดสองเท้าซอยถี่ยิบเพื่อที่จะเดินห่างออกไป และเมื่อเม็ดเหงื่อไหลย้อยลงมาบนแก้ม หล่อนก็นึกได้ว่าเดินหนีมาไกลแล้ว จึงหยุดเดิน และผลุบเข้าไปที่ข้างเสาไฟฟ้าต้นใหญ่ และมองกลับไปยังโทคิยะเขาหายไปแล้ว...คงจะเดินออกไปร้านสะดวกซื้ออย่างที่บอกหล่อนแล้วนั่นแหละเฮ้อออออพะแพงเป่าปากออกมาแรงๆ อย่างโล่งอก และก็ภาวนาให้ตนเองไม่ต้องเจอหน้ากับโทคิยะอีกเลย จนกว่าครอบครัวของเขาจะเดินทางกลับไปญี่ปุ่นวันนี้หล่อนวุ่นวายหัวใจแทบจะทั้งวันเลย จนแทบจะสอนหนังสือเด็กๆ ไม่รู้เรื่อง บ่อยครั้งที่ยืนเหม่อ จนนักเรียนต้องตะโกนเรียกมันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย เพราะความโง่เขลาเบาปัญญาข

ตอนที่ 5.“ได้... ได้สิ ฉันจะหนีไปไหนล่ะ”โทคิยะยิ้มให้กับหล่อน ก่อนจะเดินฝ่าความมืดมิดกลับเข้าไปในซอยเมื่ออยู่ตามลำพัง หล่อนก็อดที่จะไม่สบายใจไม่ได้ เพราะไม่ต้องการให้เรื่องมันเลยเถิดเกินไปกว่านี้นัก หรือว่าหล่อนควรจะบอกความจริงกับโทคิยะดีใช่... หล่อนควรจะบอก...“โอเค แพง... จะหาโอกาสเหมาะๆ บอกความจริงกับพี่นะคะ”ใบหน้าของพะแพงเต็มไปด้วยความทุกข์ระบม การโกหกมันไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลย และหล่อนก็ไม่ควรกล้าพลาดทำเรื่องแบบนี้ลงไปเลยแสงไฟจากหน้ารถสาดส่องแยงเข้ามาในดวงตา ก่อนที่รถจะมาหยุดจอดนิ่งใกล้ๆ หล่อนเอียงหน้ามองด้วยความแปลกใจ และกำลังจะก้าวหนี แต่คนขับรถชะโงกหน้าออกมาจากกระจกรถที่ลดลงเกือบหมดทั้งบานเสียก่อน“โท... จัง...”“ขึ้นรถเถอะ น้ำค้างลงเยอะแล้วนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”ดูสิ... โทคิยะจดจำทุกอย่างของพี่สาวหล่อนได้หมดเลย แถมบางเรื่องเขายังรู้ดีว่าหล่อนผู้เป็นน้องสาวเสียอีก อย่างเช่นเรื่องนี้“อืม”หล่อนจำต้องผงกศีรษะตอบรับ และก้าวขึ้นไปนั่งบนรถคันงามของโทคิยะ“คาดเบลล์ด้วยสิ”“เอ่อ... โอเค”มือเล็กดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดทับบนร่าง ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่รถเคลื่อนที่พอดี“แล้

ตอนที่ 7. วาสนามองโทรศัพท์มือถือของพะแพงที่วางทิ้งเอาไว้บนหัวเตียงห้องนอนด้วยความไม่สบายใจ ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองนาฬิกาที่ผนังห้องอีกครั้ง “มือถือก็ลืมเอาไป นี่ก็จะห้าทุ่มอยู่แล้ว” “คุณวาสนาคะ” เสียงตะโกนเรียกชื่อดังแว่วมาเข้าหู วาสนารีบเดินเร็วๆ ออกจากห้องนอนของพะแพง มุ่งหน้าออกไปยืนที่ระเบียงบ้าน มองไปยังต้นเสียงที่อยู่นอกรั้ว “คุณวาสนา ฉันซายูรินะคะ” “คุณซายูริมาทำไมกันค่ำๆ มืดๆ นะ”วาสนาพึมพำแปลกใจ ก่อนจะรีบลงไปจากบ้าน “มาแล้วค่ะ” หล่อนรีบเปิดประตูรั้วให้กับซายูริ “คุณซายูริมีอะไรหรือเปล่าคะ” “คือฉันติดต่อโทจังไม่ได้น่ะค่ะ ก็เลยแวะมาหาที่นี่” “โทคิยะน่ะเหรอคะ?”วาสนาถามด้วยความแปลกใจ เพราะหล่อนไม่เห็นโทคิยะที่นี่ “ใช่ค่ะ โทจังบอกว่าจะมาที่บ้านของคุณวาสนา” “ไม่เห็นนะคะ แต่เอ...”วาสนานิ่งไปเล็กน้อย และก็คิดไปถึงตอนที่พะแพงบอกว่ามีเพื่อนมาหา หรือว่าจะเป็นโทคิยะ “มีเพื่อนมาหาพะแพงนะคะ แต่ฉันไม่รู้ว่าใช่โทคิยะหรือเปล่า เพราะเขาไม่ได้เข้ามาในบ้านน่ะ

ตอนที่ 9.หล่อนไม่อาจจะเดาได้ว่าเรื่องที่ผู้ใหญ่กำลังสนทนากันอยู่นั้นคือเรื่องอะไร และมันเกี่ยวกับหล่อนเหรอ ถึงต้องให้หล่อนอยู่รับฟัง“ลุงกับป้ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับหนูแพงน่ะจ้ะ”หล่อนภาวนาให้โทคิยะไม่เล่าเรื่องที่หล่อนรับสมอ้างว่าเป็นพระพายให้กับบิดามารดาของเขาฟัง“เอ่อ... ค่ะ...”หล่อนพยายามที่จะยิ้มออกมาให้น่ามองที่สุด แต่ก็รู้สึกว่ามันทำได้ยากเย็นเหลือเกิน“คือเรื่องเมื่อวันนั้นน่ะ...”ซายูริเริ่มต้นเกริ่นขึ้นมา ดวงตาจ้องมองหล่อนตลอดเวลา ในขณะที่หล่อนนั่งนิ่งรับฟังเงียบๆ“ที่หนูแพงติดอยู่กับโทจังทั้งคืน ป้าคิดว่า... มันอาจจะทำให้ชื่อเสียงของหนูแพงเสื่อมเสียน่ะ”“เอ่อ... ไม่... เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า คือ... มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยค่ะ”หล่อนพยายามที่จะบอกให้ชายหญิงวัยกลางคนตรงหน้าสบายใจ แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ นี่ ก็แค่กอดจูบใช่... แค่โทคิยะจูบปากของหล่อนจนแทบเปื่อยเท่านั้นเอง“ป้ารู้ว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คนอื่นที่เขารู้เรื่องเข้า จะมองหนูแพงเสียๆ หายๆ”“เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพงไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดกัน”“แต่ป้ากับลุงอยากจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะ ป้าไม่อย