หล่อนรู้สึกผิดเต็มประตู แต่ก็คิดให้กำลังใจตัวเองว่า โทคิยะคงจะแค่มาพักร้อนไม่กี่วันเท่านั้น ไม่นานเขาก็จะกลับไปญี่ปุ่นเหมือนเดิม
แล้วเรื่องโกหกนี้ก็จะหายไปกับกาลเวลา...
ขอให้มันเป็นแบบนี้เถอะ...
“กลับมาแล้วค่ะแม่”
เมื่อเข้ามาในบ้าน หล่อนก็กล่าวทักทายมารดาเหมือนที่ทำทุกวัน
“แม่เตรียมน้ำเอาไว้บนโต๊ะน่ะแพง”
“ขอบคุณค่ะแม่”
หล่อนเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟา โดยสักครู่มารดาก็เดินตามออกมาสมทบ
“แล้วพ่อไปไหนเหรอจ๊ะ แพงไม่เห็นพ่อที่สวนกล้วยไม้เลย”
“พ่อไปหาพี่พายที่กรุงเทพฯ น่ะ”
“ว๊า... ทำไมพ่อไม่รอแพงด้วยล่ะ แพงอยากไปหาพี่พายเหมือนกัน”
มารดาหัวเราะขบขัน และก็ยกมือขึ้นหยีเส้นผมของลูกสาวคนเล็กอย่างมันเขี้ยว
“ลาพักร้อนไม่ได้สักทีนี่เราน่ะ พ่อก็เลยรอไม่ไหว”
“แหม... ก็แพงไม่อยากขาดสอนเด็กๆ นี่คะ เอ่อ... แล้วแม่ไม่ไปกับพ่อเหรอคะ”
“แม่เป็นห่วงแพงไงล่ะ ถึงไม่ไปน่ะ”
พะแพงรู้สึกไม่สบายใจนักเมื่อได้ยินคำพูดของมารดา
“แพงเลยเป็นตัวถ่วง ทำให้แม่ไม่ได้ไปหาพี่พายเลย”
“อย่าคิดมากนะแพง... แม่โทรคุยกับพี่พายทุกวัน ไม่ได้คิดถึงขนาดต้องรีบบินไปหาหรอกจ้ะ”
“ถึงแม่จะพูดแบบนี้ แพงก็รู้สึกผิดอยู่ดี...”
“ไม่เอาน่า อย่าคิดมากลูกรัก”
วาสนาถึงลูกสาวคนเล็กเข้ามาสวมกอด
“เมื่อไหร่จะเลิกเป็นคนคิดมาก คิดเอาเองเสียทีล่ะพะแพง รู้ไหมว่ามันจะทำให้หนูไม่มีความสุขนะ”
“แพงจะพยายามค่ะแม่”
หล่อนเงยหน้าขึ้นจากอกของมารดา ก่อนจะนึกถึง
โทคิยะขึ้นมาได้“แม่จ๊ะ แพงเห็นครอบครัวของคุณป้าซายูริกลับมาที่บ้านค่ะ”
“อ๋อ แม่รู้แล้วล่ะ เมื่อตอนกลางวัน คุณป้าซายูริแวะเอาของฝากมาให้น่ะ”
“อ๋อ...” หล่อนพยักหน้าเงียบๆ
“เห็นคุณป้าซายูริบอกว่าโทจังก็มาด้วยนะ แพงเจอพี่เขาหรือยังล่ะ”
ใบหน้าของพะแพงซีดเผือด ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้ราบเรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ก็... เจอ... เจอแล้วค่ะ”
แม่ของหล่อนยิ้มกว้าง
“แม่ยังไม่ได้เจอพ่อโทจังเลย ไม่รู้ว่าโตขึ้นแค่ไหนแล้ว จะหล่อเหมือนตอนเด็กๆ หรือเปล่า”
“หล่อกว่าตอนเด็กอีกจ้ะแม่”
แม่ของหล่อนมองจ้องมาก่อนจะหัวเราะ
“เรานี่... ชอบพี่โทจังไม่เปลี่ยนเลยนะ”
หล่อนยิ้มบางๆ แทบซ่อนความเศร้าเอาไว้บนใบหน้าไม่มิด
“เอ่อ... นั่นมันตอนเด็กค่ะแม่ ตอนนี้แพง... ไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วล่ะจ้ะ”
“จ้า... แม่เชื่อจ้า...”
หล่อนอายหน้าแดงก่ำ จนต้องรีบตัดบทด้วยการลุกขึ้นจากโซฟา
“เอ่อ... งั้นแพงไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ”
“ไปเถอะ แล้วหกโมงตรงออกมากินข้าวกับแม่นะ”
“จ้ะแม่”
พะแพงยิ้มบางๆ ให้กับมารดา ก่อนจะเดินหน้าเศร้าๆ ไปยังห้องนอนของตัวเอง
หล่อนไม่กล้าเจอหน้าโทคิยะอีกแล้วล่ะ เพราะ... ถ้าเจออีก เขาจะต้องรู้แน่ๆ ว่าหล่อนสวมรอยเป็นพี่สาว
เช้าวันต่อมา... พะแพงต้องเดินผ่านหน้าบ้านหลังโตของครอบครัวโทคิยะเหมือนเช่นทุกวัน ปกติหล่อนจะหยุดเดิน และทอดสายตามองเข้าไปข้างใน แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เพราะหล่อนไม่กล้าสู้หน้าโทคิยะอีก
เด็กเลี้ยงแกะ หล่อนกำลังเป็นเด็กเลี้ยงแกะ...
พะแพงสีหน้าอมทุกข์เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เมื่อย้อนนึกถึงเรื่องที่ตนเองเผลอโกหกโทคิยะเมื่อวาน
“ไม่น่าเลยเรา...”
หล่อนก้าวเท้าเกือบจะพ้นอาณาเขตบ้านหลังใหญ่ของโทคิยะอยู่แล้วเชียว หากไม่มีเสียงห้าวทุ้มของคนบางคนดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน
หล่อนจำได้ เสียงของโทคิยะ!
จะ... จะทำยังไงดี ตัวสั่นไปหมดแล้ว ไม่อยากเจอหน้าโทคิยะตอนนี้เลย
เพราะไม่อยากโกหกมากไปกว่านี้อีกแล้ว...
หล่อนพยายามจะก้าวเดินไปข้างหน้า แต่จู่ๆ โทคิยะก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ พร้อมกับรั้งให้หยุดเดิน จากนั้นเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้า
“พระพาย...”
หล่อนตัวเย็นเฉียบ อยากจะบอกเขาออกไป แต่พออ้าปากก็รู้สึกเหมือนน้ำแข็งยัดอยู่ข้างใน ปากคอสั่น พูดไม่ออก เพราะไม่กล้าพอ
“เอ่อ... โทจัง...”
โทคิยะปล่อยมือจากแขนของหล่อน และเอียงหน้ามองอย่างพิจารณา
“ทำไมหน้าดูไม่ดีเลย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ปะ... เปล่าหรอก พอดี... รีบไปทำงานนะ ขอ... ขอตัวก่อนนะโทจัง”
หล่อนฉวยโอกาสจะเดินหนี แต่เขาก็คว้าแขนเอาไว้อีกครั้ง และด้วยแรงกระชาก ทำให้ร่างของหล่อนเซถลาเข้าปะทะกับเรือนกายทรงพลังที่หอมกรุ่นของโทคิยะอย่างห้ามไม่อยู่
“อ๊ะ... ขะ... ขอโทษ...”
หล่อนรีบละล่ำละลักเอ่ยปากขอโทษ และโก่งตัวหนีออกมา สองพวงแก้มแดงระเรื่อ
“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษเธอพระพาย ฉันดึงเธอแรงไปหน่อย”
“มะ... ไม่เป็นไร ขอ... ตัวก่อนนะคะ”
“ทำไมจะต้องทำท่ารีบร้อนด้วยล่ะ”
แล้วโทคิยะก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามอง
“นี่เพิ่งจะหกโมงกว่าๆ เองนะ เธอเข้างานแปดโมงไม่ใช่หรือ”
“เอ่อ...”
“เราไม่ได้เจอกันนานมาก คุยกันก่อนไม่ได้หรือ”
คุยกัน...
ไม่มีทางหรอก จะคุยอะไรล่ะ ในเมื่อในอดีต หล่อนกับโทคิยะแทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ
“คือวันนี้... มีคาบสอนแต่เช้า ต้องรีบไปเตรียมงานน่ะ แล้วก็... มีประชุมด้วย ขอตัวนะโทจัง”
หล่อนเห็นสีหน้าของเขามีความผิดหวังเล็กน้อย
“เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไร งั้นฉันเดินไปส่งที่ปากซอยนะ”
ตอนที่22. ตอนอวสาน“อืมมม นมใหญ่เหลือเกินเมียจ๋า...”คนตัวโตฟัดหน้าอกของหล่อนไม่ยอมหยุด ทั้งบีบทั้งขยำ ทั้งกัดทั้งกิน จนเต้าอวบตอนนี้ชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำลายของเขา“อ๊า... ซี๊ดดดด อา... พี่โทจัง...”เขาแลบลิ้นเลียหัวนมที่ชูชันของหล่อน ก่อนจะอมเข้าไปในอุ้งปากหล่อนสะท้านยะเยือก เสียดเสียวรุนแรง“อ๊า... อู๊ยยยย พี่โทจัง.. เสียววว อา... อ๊า...”“อดทนอีกนิดคนสวย... เดี๋ยวพี่จะเสียบเธอแล้วล่ะ อืมมมม หัวนมดูดอร่อยจริงๆ อืมมม”“ซี๊ดดดด อ๊า... อ๊า...”กายสาวสั่นระริก ตอบรับแรงเสน่หาจากสามีรูปงามด้วยความกระตือรือร้น ไม่ช้ามือใหญ่ก็เลื่อนเลยลงไปกอบกุมความเป็นหญิงอูมอวบ“อ๊า... ซี๊ดดดดด... อ๊า... เสียววว”กายสาวสั่นระริก เมื่อนิ้วยาวไสลึกเข้ามาหยอกล้อกับน้ำหวานภายใน“อ๊า... อา... อ๊า...”ร่างกายของหล่อนยอมศิโรราบต่อโทคิยะ ยอมเป็นทาสรักทาสสวาทของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้บอกรักเลยแม้แต่คำเดียวก็ตาม“พี่โทจังขา... อ๊า... อ๊า... แพง... แพงเสียวจน... ทนไม่ไหวแล้วค่ะ อ๊า... ซี๊ดดดด”คนตัวโตหัวเราะพึงพอใจกับความเร่าร้อนของหล่อน ก่อนที่จะจัดแจงท่าทาง และดันความแข็งชันที่ตื่นตัวสุดขีดผ่านความอ่อนนุ่มร้อนฉ่ำเ
ตอนที่ 21.“พี่โทจัง...?”คนตัวเล็กเบิกตากว้าง เผยอปากค้างเติ่ง และมันก็เป็นภาพที่น่าเอ็นดูนัก“ชอบทำหน้าทำตาแบบนี้อีกแล้ว รู้ไหมว่าพี่เห็นแล้วอยากเอาแพงแรงๆ”“พี่... โทจัง...”“กลับบ้านเรากันเถอะ พี่โมโหแพงอีกแล้ว”“พี่โทจังน่ะ...”มือเล็กยกขึ้นทุบหน้าอกกว้างแรงๆ ด้วยความขัดเขิน“หรือว่าจะให้พี่ทำโทษที่นี่”“ไม่ได้นะคะ... ไม่ได้...”“แต่พี่โมโหจนเต็มกลั้นแล้วนะ”ตอนนี้หล่อนรู้แล้วล่ะว่าคำว่าโมโหของโทคิยะมันหมายความว่ายังไง“แพง... จะไม่กลับไปกับพี่โทจังแล้วล่ะค่ะ”ในที่สุดหล่อนก็ฝืนใจพูดออกมา“ทำไมล่ะ หรือว่ายังไม่เข้าใจความโมโหของพี่อีก แต่พี่ก็อธิบายละเอียดแล้วนะ”“แพง... อยากเห็นพี่โทจังมีความสุขค่ะ”หล่อนพยายามฝืนยิ้ม แต่น้ำตาก็ไหลรินไม่หยุดซะอย่างนั้น“พี่มีความสุขมากๆ เสมอเวลาที่พี่ได้ฝังเข้าไปในตัวของแพง... พี่ชอบความอบอุ่นของแพงมากรู้ไหม...”หล่อนสะท้านไปทั้งหัวใจ แต่ก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะคืนอิสรภาพให้กับโทคิยะ“เราหย่ากันเถอะนะคะ”ดวงตาของโทคิยะเย็นชาลง ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าไปมาแรงๆ“ไม่มีทาง พี่ไม่หย่า”“แต่เราต้องหย่ากันนะคะ”“ทำไมต้องหย่า พี่ไม่หย่าหรอก หรือว่าแพงทนความขี
ตอนที่ 20.หล่อนตอบรับโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้แต่น้อย“รักค่ะคุณแม่... แพงรักพี่โทจังมาก... รักมากจนไม่อยากกักขังพี่โทจังเอาไว้แบบนี้...” ยิ่งพูดหล่อนก็ยิ่งสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด“แต่แม่ก็เห็นพี่โทจังเขาก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรนะ แถมยังดูมีความสุขดีอีกต่างหาก”“แพงคิดว่า... พี่โทจังคงไม่อยากแสดงความไม่พอใจให้คุณแม่เห็นน่ะค่ะ เพราะ... เดี๋ยวนี้พี่โทจังขี้โมโหมากเหลือเกิน ต่างไปจากเมื่อก่อน”“ยังไงเหรอหนูแพง”“ก็... เอ่อ... คือ...”หล่อนไม่กล้าพอที่จะบอกออกไปตรงๆ ว่าเวลาที่โทคิยะโมโหแล้วเขาทำยังไงกับตนเอง“แพง... ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีค่ะ แต่พี่โทจัง... โมโหบ่อยๆ มากจนแพงคิดว่าพี่โทจังน่าจะทุกข์ใจมากๆ ค่ะ ดังนั้นแพงก็เลยคิดว่า... แพงควรจะคืนอิสรภาพให้กับพี่โทจังได้แล้ว”“หนูแพงแน่ใจเหรอว่าต้องการแบบนี้จริงๆ”“แพง... ต้องทำค่ะคุณแม่... เพราะแพงอยากเห็นพี่โทจังมีความสุข...”เขาจะได้ไม่ต้องมาทุกข์ทรมานเวลาที่ต้องกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รักเช่นหล่อน“แล้วหนูแพงจะบอกกับพี่เขาเอง หรือว่าจะให้แม่บอกให้ล่ะ”“แพง... รบกวนคุณแม่ได้ไหมคะ”ซายูริระบายยิ้มอ่อนโยน“ได้สิจ๊ะ งั้นเดี๋ยวแม่บอกพี่เขาให้”พะแ
ตอนที่ 19.โทคิยะอมยิ้ม และก็วางมือบนต้นขาของหล่อนและลูบไล้ไปมา หล่อนสะท้านไปทั้งตัว และก็ไม่กล้าแม้แต่จะปัดมือของเขาออก เพราะเกรงว่าจะทำให้คนตัวโตโมโห และตัวเองจะถูกจัดหนัก“งั้นเดี๋ยวแม่ออกไปข้างนอกสักแปบนะ สองคนก็กินข้าวกันเถอะ”“ครับคุณแม่”ท่าทางของโทคิยะเต็มไปด้วยความดีใจที่จะได้อยู่กันตามลำพังกับหล่อน แต่หล่อนกลับรู้สึกหวาดเกรงหวั่นกลัวคนขี้โมโหเหลือเกิน“คุณแม่คะ... ให้แพงไปด้วยได้ไหมคะ”ซายูริส่ายหน้าน้อยๆ เพราะรู้ดีว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไม่มีทางยอม“อยู่กินข้าวกับพี่โทจังเถอะหนูแพง เดี๋ยวพี่เขาจะกินข้าวไม่ลง”“ตะ... แต่ว่าแพง...”“เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่าริอ่านขัดคำสั่งผู้ใหญ่สิครับ พะแพง”น้ำเสียงของโทคิยะนุ่มนวลก็จริง แต่ดวงตาที่เขามองมามีการคาดโทษอยู่ในนั้นหล่อนตัวสั่นเทา และก็ทำได้แค่ก้มหน้างุดซายูริเดินหายออกไปแล้ว และก็เหลือแค่หล่อนกับโทคิยะตามลำพัง“คิดว่าจะหนีเงื้อมือของพี่พ้นหรือ เด็กดื้อ”“อ๊ะ... พี่โทจัง”หล่อนอุทานตกใจ เมื่อโทคิยะยกร่างของหล่อนให้ขึ้นไปนั่งบนตัก และซบหน้าหล่อๆ ลงคลุกเคล้ากับอกอวบอัดของหล่อนอย่างหื่นกระหาย“ดะ... เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้าค่ะ อื้อ... อ
ตอนที่ 18.หล่อนพยายามผลักหน้าของโทคิยะออกห่าง แต่พอถูกลิ้นสากตวัดเลียรุกรานหลายครั้งติด มือที่ผลักไสก็เปลี่ยนเป็นทึ้งแทน“อ๊า... อู๊ยยยย อ๊า... เสียววว พี่โทจัง... เสียววว... อ๊า...”“หวานจังทูนหัว... หวานไปทั้งร่องเลย... อืมมมม”คนตัวโตครางด้วยความพึงพอใจ และก็ตะโบมเลียด้วยความหิวกระหาย แค่นั้นยังไม่พอ เขายังเอานิ้วขยี้เม็ดกระสันแรงๆ จนหล่อนสะท้านยะเยือก“พี่โทจัง... ซี๊ดดดด อ๊า... แพงเสียววว... อ๊า...”เขายังคงตวัดลิ้นต่อเนื่อง ซอนไซ้ทุกซอกหลืบกลืนกินความหวานที่ทะลักหลั่งออกมาด้วยท่าทางตะกรุมตะกรามหื่นกระหาย“อ๊ะ... อ๊า... ซี๊ดดดด แพง... แพงจะไม่ไหวแล้วพี่โทจัง... อ๊า... เสียววว อ๊า...”หล่อนจะต้องระเบิดในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน หากโทคิยะยังเลียแบบนี้ ยังขยับนิ้วในร่องสาวแบบนี้“ปล่อยมันออกมา... ปล่อยน้ำเสียวของเธอออกมาพะแพง พี่จะดื่มกินมัน... อืมมมม หวานลิ้นเหลือเกิน หวานสุดๆ แพงจ๋า... อืมมมม”เสียงลิ้นสากตวัดเลียและเสียงนิ้วยาวเคลื่อนไหวในกายสาวดังกังวาน หล่อนพยายามอดทน พยายามยื้อ พยายามกลั้นเอาไว้ แต่... แต่ทนไม่ไหวแล้ว ข้างในของหล่อนทั้งร้อนทั้งสั่นเทา“อ๊ายยยย กรี๊ดดดดด...”ในที่
ตอนที่ 17.พระเจ้า... หล่อนสวยเหลือเกิน ร่างกายที่เหมือนจะอวบอัดเกินไป แต่เมื่อได้เห็นเต็มๆ ตา กลับพบว่ามันสมบูรณ์แบบ เต่งตึงไปทุกสัดส่วนไม่มีส่วนไหนของร่างกายของพะแพงเลยที่มีส่วนเกิน หล่อนงดงามไร้ที่ติ“พะ... พี่โทจังจะอาบน้ำใช่ไหมคะ”คนตัวเล็กรีบยื่นมือไปปิดฝักบัวทั้งๆ ที่ยังล้างฟองสบู่ไม่หมด จากนั้นก็ลนลานจะคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบกาย แต่ก็ถูกคนที่ตัวโตกว่ามากแย่งไปเสียก่อน“เอ่อ... ขอ... ผ้าขนหนูให้แพงเถอะค่ะ”หล่อนวิงวอน หน้าตาแดงก่ำ สายตาของโทคิยะกำลังแผดเผาสติของหล่อนให้ไหม้เป็นจุล“ไม่ให้ครับ”เมื่อเขาไม่ให้ หล่อนจึงกลั้นใจเดินผ่านเขา เพราะหากยังยืนอยู่กับที่ เขาก็คงจะมองร่างเปลือยของหล่อนอยู่แบบนั้นต่อไป“จะไปไหน”“อ๊ะ... พี่โทจัง...”แขนเรียวถูกมือใหญ่คว้าหมับเอาไว้ พร้อมกับร่างของหล่อนที่ถูกรวบเอาไว้แน่นความเย็นฉ่ำของสายน้ำถูกความร้อนฉ่าของเรือนกายเปลือยเปล่าทรงพลังแผดเผาจนระเหยหายไป ตอนนี้กายสาวร้อนรุ่มราวกับมีกองไฟสุมอยู่ในช่องท้อง“ปะ... ปล่อย... แพงเถอะค่ะ”คนตัวโตส่ายหน้าไปมา จากนั้นก็โน้มใบหน้าหล่อลากดินต่ำลงมาหา กลิ่นลมหายใจของโทคิยะสะอาดสะอ้านและน่าลุ่มหลงเหลือเกินหั