บททั้งหมดของ The Love That Passed (Tagalog): บทที่ 91 - บทที่ 100

Sa mga nakalipas na buwan na magkasama kami, araw-araw ay mas lalo ko siyang nakikilala. Iba siya sa lahat ng babaeng nakilala ko. Pinakamalakas, pinakamatapang, pero siya rin ang may pinakamalambot na puso. Ikinuwento niya sa akin na nagsikap siyang magtrabaho para lang makapasok at makatapos ng kolehiyo at alam kong totoo ang lahat ng iyon. Inimbestigahan ko pa nga siya noon, pero nang madiskubre ko ang nakaraan niya, tuluyan na akong sumuko at nagtiwala sa kanya.Tama si Ate Ingrid, kaya kong mabuhay sa hirap kung ako lang. Pero sa kalagayan niya, hindi ko alam kung kakayanin ko. At higit sa lahat, sa positibong pananaw na meron siya. Kung ako siguro ang nasa sitwasyon niya, baka sinisi ko na ang Diyos sa lahat ng pasakit na binigay sa akin. Pero siya, hindi. Hindi siya naninisi ng kahit sino. Tinitiis niya ang sakit, at buong pusong tinatanggap ang nais ng Diyos para sa kanya.“Babalik ka na ba sa trabaho bukas?” tanong niya sa akin habang nakahiga kami sa kama, nakatalikod siya p

Third Person's POVSamantala, nasa study room si Jared sa kanyang mansyon nang tawagan niya ang telepono. Sigurado siya na nagmumula kay Derrick at Stacey ang mga text na natatanggap niya, paulit-ulit at kahit papaano nakaramdam siya ng kaunting ginhawa dahil wala pa silang naipapadala kay Colleen. Sandali lang iyon; alam niyang napakabilis magbago ng ihip ang hangin.“Hello, Mom,” bungad niya nang sinagot ang tawag.“Dumiretso ka rito—agad,” mahinang utos ni Claire na may halong pag-aalala.“Bakit? May problema ba?” tanong ni Jared, ramdam ang bigat sa boses.“Magdahilan ka kay Colleen, sabihin mo na may business meeting tayong kailangan pag-usapan,” mariin ngunit kalmado ang tugon ni Claire.“Okey,” sagot niya. Tumayo siya mula sa upuan at nagtungo sa kwarto nila ni Colleen, natagpuan niya ito na mahimbing ang tulog. Hindi na niya ginising ang asawa; alam niyang kailangan nitong magpahinga. Bago umalis, pinaalam niya kay Lucy at kay Betty ang pupuntahan niya, saka siya nagmaneho pap

Colleen's POVHindi ko namalayang nakatulog pala ako nang matagal. Pagmulat ko ng mga mata, agad kong hinanap si Jared. Tinanong ko si Mama kung nasaan siya at sabi niya ay nasa study room pa rin daw. Kaya agad akong nagpasya na puntahan siya.Hindi naman ako umaakyat madalas sa ikalawang palapag dahil sa taas ng hagdan at sa bigat na rin ng pakiramdam ko, pero dahil gusto kong makita ang asawa ko, tiniis ko ang lahat. Sa bawat hakbang ay ramdam ko ang bigat ng tiyan ko at ang mabagal na paghinga ko, ngunit mas nanaig ang pananabik kong makita siya.Pagdating ko sa tapat ng pinto, kumatok muna ako bago pumasok. Naabutan ko siyang malalim ang iniisip, napansin ko iyon sa paraan ng kanyang paghinga, sa pagbuntong-hininga na tila may dinadala siyang mabigat sa loob.“May problema ba siya?” bulong ko sa sarili ko bago ko siya pinansin. Nang tumingin siya sa akin, ngumiti siya. Diyos ko, napakagwapo niya talaga. Minsan naiisip ko tuloy na hindi ako karapat-dapat sa kanya. Ang payat-payat k

Colleen’s POV Kinailangan kong manatili sa ospital dahil nakatakda na ang aking cesarean operation sa loob ng isang linggo. Noong una pa lang na sinabi iyon ni Jared sa akin, nakahinga ako nang maluwag. Alam ko na ang katawan ko, at ramdam kong nahihirapan na ako. Ayaw ko sanang manatili rito—hindi ako komportable sa amoy ng disinfectant, sa malamig na hangin ng aircon, at sa paulit-ulit na tunog ng mga makina. Pero hindi ko kayang isugal ang kaligtasan ng anak namin dahil lang sa takot ko. Minsan, umaalis si Jared ng bahay. Ang sabi niya, titingnan daw muna niya ang opisina o may bibilhin lang. Kahit naniniwala ako sa mga sinasabi niya, may maliit pa ring parte sa puso ko na nagdududa. Paano kung may ginagawa siyang ayaw niyang ipaalam sa akin? Paano kung delikado iyon? Hindi ko alam kung kakayanin ko pa kung may mangyari sa kanya. Siya at ang anak namin ang nagbibigay ng lakas sa akin ngayon—at ang pag-iisip na baka masaktan siya, ay parang suntok sa dibdib. Katulad ngayon, ang sa

Third Person’s POV “Colleeeeen!” sigaw ni Jared nang may halong pagdadalamhati at kaba. Mabilis na lumapit sina Ingrid at Claire sa kanya, parehong nanginginig at umiiyak. “Jared…” humahagulhol si Claire habang pinipigilan ang hikbi. “Gising ka na rin, anak,” dagdag niya, sabay haplos sa braso ng lalaki. Pagmulat ni Jared, agad niyang iginala ang mga mata. “Si Colleen? Nasaan ang asawa ko?” tanong niya agad, halos hindi makahinga sa pagkabigla. Hindi niya ininda ang sakit sa katawan at pilit na bumangon, kaya’t napasugod sina Ingrid at Claire upang pigilan siya. “Jared, sandali lang! Huwag kang gagalaw nang bigla—” pero hindi siya nakinig. Lumapit siya sa kama sa tabi niya, at doon… napahinto siya. Parang gumuho ang mundo ni Jared nang makita si Colleen—nakahiga, maputla, at may tubo sa bibig. Para bang binuhusan siya ng malamig na tubig habang pinagmamasdan ang babaeng pinakamamahal niya. “Anong nangyari?” tinig ni Jared na paos at nanginginig. “Bakit ganito siya?” Tumulo ang lu