Semua Bab The Love That Passed (Tagalog): Bab 51 - Bab 60

Third Person's POV“Nasaan ka na? Gising na si Colleen. Bumalik ka na rito,” may halong pag-aalala ang boses ni Ingrid sa tawag.“Nasa bahay lang ako, kukuha ng mga gamit niya,” sagot ni Jared habang pinipilit maging kalmado ang tono. Alam niyang alalang-alala si Ingrid para kay Colleen, kahit pa gising na ito. Sa totoo lang, hindi rin niya alam kung paano haharapin ang asawa. Pero buo na ang loob niya, handa na siyang ipaliwanag ang side niya.Kinuha niya ang isang bag at nagsimulang mag-impake ng ilang damit ni Colleen at mga gamit na sa tingin niya’y kakailanganin nito sa ospital. May kutob siyang hindi pa ito makakalabas agad, at iyon ang mas lalong nagpapabigat sa pakiramdam niya.Pagdating niya sa ospital, agad siyang nagtungo sa silid ng asawa. Nadatnan niya roon si Mommy Claire na kausap si Colleen.“Colleen…” tawag niya, bahagyang nanginginig ang boses.“Nasaan ka ba?” tanong ni Colleen sabay ngiti, tila tinatago ang emosyon sa likod nito. Pareho siyang tiningnan ni Mommy Cla

Hindi niya kayang tingnan si Jared. Masaya siyang nagdadalang-tao, pero sa puso’t isipan niya’y may matinding pangamba na para sa kanyang anak.“Dok... kamusta po ang anak ko?” mahinang tanong ni Colleen, halos pabulong. “Ligtas po ba siya kahit ganito kahina ang katawan ko?"“Ligtas ang sanggol,” sagot ng doktor na may kalmadong tinig, “hindi mo kailangang mag-alala sa kanya. Ang dapat mong pag-isipan ay kung itutuloy pa ba natin ang operasyon o hindi. Pero base sa itsura mo ngayon... parang alam ko na ang sagot.”Nanlaki ang mata ni Jared. “Anong ibig mong sabihin? Pagkapanganak niya, pwede pa rin naman siyang operahan, 'di ba?”Umiling si Dr. Gerard. “Hindi na. Masyado na siyang mahina kapag dumating ang panahong ‘yon. Ang tiyansa niyang mabuhay ay sobrang baba na. At kung sakaling mabuhay man siya, walang kasiguraduhan na tatagal ang bagong puso. Baka ni hindi niya ito magamit nang kahit isang taon man lang."Tumigil sandali ang doktor at tiningnan si Jared sa mata. “Isa pa, may d

Colleen's POV“Magiging ayos ka rin. Gagawin namin ang lahat para gumaling ka,” sabi ni Jared habang mahigpit niyang hinahawakan ang kamay ko. Napangiti ako kahit na ramdam ko ang bigat ng katawan ko. Nakatingin siya diretso sa mga mata ko at doon ko nakita ang pagkabahala niya. Ramdam ko. Totoo iyon.Kakagising ko lang matapos ang matinding pangyayari. Wala nang ibang tao sa paligid maliban sa kanya. Magkatabi kaming dalawa sa malamig na kama ng ospital. Sinabihan ko siyang pwede na siyang umuwi at magpahinga dahil alam kong may trabaho pa siya kinabukasan. Pero kahit sinabi ko iyon, sa totoo lang… ayoko pa siyang umalis.Nang idilat ko ang mga mata ko noong una, umaasa talaga akong siya agad ang unang makikita ko. Kahit pa anino lang niya, sana siya. Pero si Mommy Claire ang bumungad sa akin, at sinabi niyang umalis na raw ito. Sinundan daw ng tawag ni Ingrid. Medyo nalungkot ako. Pero nang bumalik siya, bitbit ang mga gamit ko ay parang may humugot ng tinik sa dibdib ko. Hindi ko na

Stacey's POVHanggang ito ngang huli kong tawag sa kanya. Sinabi niyang babayaran niya ako. Pero hanggang ngayon, ni isang kusing, wala pa rin akong natanggap. Sinabi ko pa ngang tumatawag si Colleen habang kausap ko siya sa telepono, pero pinutol ko ‘yung tawag para lang makausap siya nang maayos. Kailangan kong malaman kung ano na talaga ang nangyayari, kaya sinundan ko siya… at doon ko sila nakita ni Colleen sa mall.Nag-abang ako. Naghintay ako hanggang sa nag-iisa na lang si Colleen. Suwerte kong pumasok siya sa restroom. Sinundan ko siya roon, at nagkunwari akong nagulat na lang ako nang makita siya. Pero tiningnan lang niya ako, hindi man lang ako pinansin. Ang kapal!Hindi ko ‘yun pinalampas. Hinawakan ko ang braso niya para pigilan siyang makaalis.Naalala ko na nasa labas na kami ng restroom noon. Sinabi ko sa kanya ang totoo… tungkol sa kalagayan niya. Pero ang tapang talaga niya. Parang hindi siya natatakot mamatay.Wala akong pakialam kung mamatay man siya kinabukasan. Hi

Jared's POV Lumipas na ang mahigit isang linggo mula nang nalaman namin ang totoong kalagayan ni Colleen. Nasa kwarto namin kami ngayon, dating kanya lamang nang maalala ko ang mga sulat na itinago niya sa drawer ng bedside table. "Itatapon ko na lahat ng 'to," sabi ko sa kanya habang hawak-hawak ang mga papel. Tumingin siya sa mga iyon, walang imik. "Nung nasa ospital ka pa, nakita ko ‘tong mga sulat. Binuksan ko… at napansin kong may ilan kang nabuksan rin. Gusto ko lang sanang ipaliwanag ‘yon," dagdag ko, at tumango siya. "Matagal na kaming wala ni Stacey. Walang nangyari sa amin. Yung perang pinadala ko sa kanya, kabayaran lang 'yon para manahimik siya tungkol sa kung anuman ang iniisip kong ginawa mo raw sa kanya," paliwanag ko pa, at napakunot ang noo ni Colleen. "Hindi ko siya ginawan ng masama," mahinahon niyang sagot, may lungkot sa mata, at tumango ako habang pilit na ngumiti. "Alam ko na ngayon ‘yon. Sinabi niya na pinapadalhan mo raw siya ng mensahe na lumayo sa akin.