All Chapters of บอสครับอย่าทำผม: Chapter 11 - Chapter 20

เช้าวันต่อมา ผมมาถึงที่ทำงานในเวลาฉิวเฉียด นั่นก็คือแปดโมงสามสิบนาทีแบบเป๊ะ ๆ เนื่องจากวันนี้นาฬิกาปลุกดันไม่ปลุก ผมเลยตื่นสาย ตอนแรกก็กลัวแทบแย่ คิดว่าเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาคงจะเจอบอสนั่งหน้าเหวี่ยงอยู่แน่นอน เพราะเขาค่อนข้างซีเรียสเรื่องเวลา แต่กลายเป็นว่า ห้องทำงานว่างเปล่า ไม่มีบอสอยู่ในห้องเครื่องปรับอากาศไม่ได้ถูกเปิด ไฟในห้องปิดหมดทุกดวง โต๊ะทำงานของบอสยังอยู่ในสภาพเอกสารกองพะเนินเหมือนเมื่อวาน ราวกับว่าวันนี้ยังไม่มีใครย่างกรายเข้ามาที่นี่และระหว่างที่ผมกำลังมึน ๆ งง ๆ ป้าแม่บ้านของบริษัทก็เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาพร้อมกับไม้กวาดและที่โกยขยะ“อ้าวน้องภัท เพิ่งมาเหรอจ๊ะ”ป้านวลเอ่ยทักทายด้วยใบหน้าแต้มรอยยิ้ม ก่อนจะเริ่มงานของตัวเอง“ครับป้า พอดีวันนี้ภัทตื่นสายนิดหน่อย บอสยังไม่มาเหรอครับ”“ป้ายังไม่เห็นนะ แต่มันน่าแปลก ปกติบอสจะมาก่อนใครแล้วก็ไม่เคยสาย นี่ก็เลยเวลาทำงานแล้วนะ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรรึเปล่า”จริง ๆ ไม่ใช่แค่ป้าที่คิดแบบนั้นหรอก ผมเองก็คิดเหมือนกันว่ามันน่าผิดสังเกต เมื่อคืนนี้ก่อนเราจะแยกกันบอสก็ยังดูปกติดีนี่นา ผมอดสงสัยไม่ได้ เลยรอให้ป้านวลทำความสะอาดห้องทำงานเ

ช่วงเช้าวันนี้ผมอยู่เป็นเพื่อนบอสหลายชั่วโมง จนช่วงบ่ายก็ได้เวลาไปเก็บเคสลูกค้า พยายามทำเวลาเพื่อปิดเคสให้ได้มากที่สุด และจนถึงห้าโมงเย็นผมก็ปิดจบไปได้ห้าเคสและเนื่องจากวันนี้ผมทำงานเลยเวลาแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องกลับเข้าบริษัท เพราะหลังจากห้าโมงพนักงานก็กลับกันหมดแล้ว แต่แน่นอนว่าผมยังต้องทำรายงานการติดตามลูกค้าส่งบอสเช่นเคยผมขับรถมอเตอร์ไซค์ออกมาจากบ้านลูกค้าคนสุดท้ายแล้วมุ่งตรงไปยังทางกลับบ้าน ระหว่างทางแวะซื้ออาหารตามสั่งเป็นข้าวผัดทะเลง่าย ๆ เพื่อเอากลับไปทานที่บ้านแต่เมื่อมาถึงบ้านผมก็เห็นว่าบอสมายืนอยู่ที่หน้าประตูรั้ว เขามาที่นี่ทำไมกันล่ะเนี่ย มันไม่ใช่ที่ที่เขาควรจะเอาตัวเองมาอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ“พี่ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ”ผมดับเครื่องรถมอเตอร์ไซค์ ถอดหมวกกันน็อค เสยผมที่ยุ่งเหยิงสองสามทีแล้วมองหน้าบอสอย่างตั้งใจรอฟังคำตอบ“ออกแล้วสิ ถ้าไม่ออกจะมาอยู่ตรงนี้ได้ไง หรือคิดว่าพี่หนีมา”“หายดีแล้วรึไง เมื่อเช้าพี่ยังดูหน้าซีด ๆ อยู่เลย”“หายแล้วครับ”เขาตอบสั้น ๆ แต่กลับเดินเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม โน้มใบหน้ามาใกล้ ใช้สายตาคู่เดิมแบบเดิมที่พยายามจะสำรวจทุกอณูบนใบหน้าของผมและวินาที

ผมไม่ได้จับเวลาว่าพี่วินใช้เวลาในห้องน้ำกี่นาที ที่รู้คือนานกว่าผมมาก กว่าเขาจะออกมาจากห้องน้ำเสียงฝนด้านนอกก็เริ่มเบาบางลงแล้วกลิ่นสบู่ที่คุ้นเคยลอยฟุ้งมาแต่ไกล ก่อนที่ร่างพี่วินจะมาหยุดอยู่ข้างเตียง เขาก้มหน้ามองผมที่นอนอยู่ชิดขอบเตียง เส้นผมเปียกหมาด ๆ กับแผ่นอกกว้างที่เห็นกล้ามเนื้อชัดเจน และลอนซิกซ์แพ็กที่หน้าท้องของเขามันทำให้หัวใจผมเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าครั้งนี้มันจะเต้นแรงกว่าทุกครั้งเลย“พะ พี่ ไม่ใส่ชุดนอนเหรอครับ”“ไม่เอาอะ ไฟดับ ร้อน ใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียวนี่แหละ”พูดจบพี่วินก็เดินอ้อมไปทางปลายเตียง แล้วเดินมานั่งลงบนพื้นที่ว่างบนเตียงอีกด้านแผ่นหลังกว้างเอนพิงหัวเตียง แขนข้างหนึ่งของเขาตั้งวางไว้บนขอบเตียง เสียงฝนกระทบหลังคายังคงดังเบา ๆ ให้ได้ยิน แสงสีส้มสลัวจากเปลวเทียนหลายเล่มในห้องพอจะเป็นแสงสว่างให้เราสองคนได้เห็นหน้ากันได้ชัด ๆและตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงเหลือเกิน รู้สึกว่ามันแทบจะหลุดออกมาแล้วกลิ่นสบู่บนตัวคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ ยังคงส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ จนผมรู้สึกดีไม่น้อย ตั้งแต่ใช้สบู่กลิ่นมะลิมาผมไม่เคยรู้สึกว่าครั้งไหนมันจะหอมได้เท่าครั้งนี้เลย

เพียงตัวอักษรไม่กี่ตัวที่เขียนไว้ในกระดาษ กลับสร้างความกังวลใจให้ผมเป็นอย่างมาก เดาไม่ได้เลยว่าเรื่องด่วนอะไรทำให้พี่วินต้องรีบกลับไปขนาดนั้น ไม่แม้แต่จะปลุกเพื่อบอกกล่าวกันก่อนผมรีบลุกจากเตียงนอน พาตัวเองเข้าห้องน้ำจัดการภารกิจส่วนตัวและรีบออกจากบ้านเพื่อจะไปบริษัท แต่ก่อนจะถึงที่ทำงานผมแวะร้านหมูปิ้งข้างทางเพื่อหามื้อเช้าง่าย ๆ ทาน และซื้อกาแฟโบราณร้านข้าง ๆ ติดมือไปสองแก้วด้วยเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน ร่างของพี่วินก็นั่งประจำที่โต๊ะแล้ว เขากำลังจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์พร้อมกับใบหน้าคิ้วขมวด แต่เมื่อละสายตาจากหน้าจอหันมาเห็นว่าเป็นผมที่เปิดประตูเข้าไป รอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้ามีเสน่ห์ก็เกิดขึ้นทันที“มอนิ่งครับที่รัก”ได้ยินคำทักทายที่ไม่คุ้นชินผมก็รีบหันมองซ้ายขวาในทันที หากมีใครมาได้ยินพี่วินพูดกับผมทำนองนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ“พี่พูดอะไรแบบนั้นเล่า เดี๋ยวใครก็มาได้ยินหรอก”ผมเดินไปหยุดหน้าโต๊ะทำงานแล้ววางแก้วกาแฟโบราณกับข้าวเหนียวหมูปิ้งลงบนโต๊ะ“ไม่เห็นต้องกลัวเลย ถ้าใครจะรู้เรื่องของเราก็ให้เขารู้ไปเถอะ พี่ไม่สนใจสักหน่อย แล้วนี่ซื้ออะไรมาครับ”“ภัทซื้อกาแฟกับข้าวเหนียวหมูปิ

ความสัมพันธ์ของผมกับบอสเป็นไปด้วยดี ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ในรูปแบบคนรักหรือความสัมพันธ์ในแบบเจ้านายกับลูกน้อง เวลาของการทำงานเราสองคนเต็มที่ และเวลาเลิกงานเราทั้งคู่ก็ถอดตำแหน่งเอาไว้ที่บริษัท มีเพียงพี่วินกับภัทเท่านั้นที่ได้ใช้เวลาไปด้วยกันในทุกวันชีวิตของผมตั้งแต่มีเขาเข้ามามันดีกว่าแต่ก่อนมาก ส่วนพี่วินเองก็พยายามปรับตัวเข้าหาพนักงานและพูดคุยกับคนในองค์กรมากขึ้น บรรยากาศการทำงานเริ่มมีสีสันและมีเสียงหัวเราะให้ได้ยินอยู่บ่อย ๆ ผลประกอบการก็เริ่มจะมีแนวโน้มที่ดี ส่วนเรื่องเคสลูกค้าที่ติดหนี้เสียเยอะ ตอนนี้ผมได้ผู้ช่วยมาช่วยลงพื้นที่อีกแรง การทำงานมีความรวดเร็วมากยิ่งขึ้นและปิดจบเคสหนี้เสียไปได้จำนวนหนึ่งแล้วจะน่าห่วงก็มีแต่เคสคุณมีชัย ที่ไม่ว่าจะทำยังไง การอนุมัติเครดิตให้เขาก็ดูเป็นไปไม่ได้เลย“คิ้วผูกโบกันอีกแล้วนะ”ผมหันไปเอ่ยแซวคนที่นั่งทำงานอยู่ด้านข้าง หลายวันมานี้พี่วินพยายามจะจัดการเคสของคุณมีชัยให้เรียบร้อย แต่ก็ดูเหมือนว่าจะยากยิ่ง ทั้งที่เราสองคนก็พอจะรู้คำตอบอยู่แล้วว่าความเป็นไปได้มีมากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งที่ต้องทำกลับกลายเป็นการแย้งในคำตอบนั้น เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ตามที