All Chapters of บอสครับอย่าทำผม: Chapter 1 - Chapter 10

บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งที่ให้บริการด้านสินเชื่อ ไม่ว่าจะเป็นรับจำนองที่ดิน บ้าน รถ เล่มทะเบียน หรือการปล่อยเงินกู้ คือที่ทำงานของผมเองครับ ผมทำงานที่นี่มาหลายเดือนแล้ว ตำแหน่งของผมคือฝ่ายติดตามสินเชื่อ หรือเรียกง่าย ๆ ก็ตามหนี้นั่นแหละครับเป็นตำแหน่งที่ไม่ค่อยมีใครสมัคร เพราะต้องออกไปหาลูกค้า ไปสอบถามเรื่องการผ่อนชำระ ไปแต่ละทีไม่เจอหมาไล่ก็โดนด่าบ้าง แต่ผมชอบนะ เพราะไม่อยากอยู่บริษัท ผมไม่ชอบการจับกลุ่มคุยกันหรือนั่งนินทาเจ้านาย ที่แม้ไม่อยากฟังก็ต้องมีเรื่องให้ได้ยินเข้าหูเสมอโชคดีหน่อยที่ตำแหน่งของผมกับเจ้านายไม่ต้องเจอกันบ่อย หรือจะเรียกว่าแทบไม่เจอกันเลยก็ได้ ตั้งแต่ผมทำงานที่นี่มาเราเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว และหน้าหมอนั่นก็ดูไม่รับแขกเอาซะเลย เป็นไปได้ก็ขออยู่ห่าง ๆ ดีกว่า แค่ได้ยินพี่ ๆ ในที่ทำงานตั้งฉายาให้เขาว่า บอสวินน้ำแข็ง ผมก็ไม่อยากเอาตัวไปเฉียดแล้วครับ"เลขาลาออกไปแล้ว เค้าลือกันทั้งบริษัท"เสียงเจื้อยแจ้วของพี่ดา พี่ที่นั่งโต๊ะทำงานใกล้ผมเอ่ยคุยกับป้าแม่บ้านจนมาเข้าหูผมระหว่างที่กำลังจะเดินไปมุมกาแฟ ทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย เพราะเท่าที่รู้มา เลขาคนปัจจุบันของบอสวินดูจะทำงานเ

ผมเดินออกมาจากห้องของบอสด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในใจไม่น้อย คนที่ผมอยากจะอยู่ห่างมากที่สุดกลับกลายเป็นต้องมาทำงานใกล้ชิดมากที่สุด ไม่รู้เพราะอะไรบอสถึงเลือกผมทั้งที่อายุงานของผมน่าจะน้อยกว่าทุกคนในบริษัท จริงอยู่ว่ามันมาพร้อมกับเงินเดือนที่เพิ่มขึ้น แต่จากเหตุการณ์วันนี้กับเวลาแค่ไม่กี่นาทีที่เราได้คุยกัน ผมรู้ได้เลยว่างานนี้ผมเจองานช้างเข้าแล้วล่ะบ้านเช่าของผมกับบริษัทไม่ได้ไกลกันมาก ที่สำคัญคือมีรถไฟฟ้าอยู่ใกล้ ผมเลยประหยัดค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปได้มาก ทุกเย็นหลังเลิกงานผมมักจะแวะตลาดนัดใกล้บ้านเพื่อหามื้อเย็นง่าย ๆ ทาน และช่วงเย็นก็น่าจะเป็นเวลาที่ผมมีความสุขมากที่สุดแล้ว แค่ได้ไปแวะกินก๋วยเตี๋ยวร้านประจำกับชาเย็นรสชาติเข้มข้นซึ่งเป็นเครื่องดื่มแก้วโปรด เพียงแค่นี้ความเหนื่อยล้าที่แบกมาทั้งวันก็หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อกลับมาถึงบ้านผมก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ และใช้เวลาช่วงเย็นไปจนถึงค่ำหมดไปกับการดูหนัง แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ผมไม่มีสมาธิกับการดูหนังเอาซะเลย เพราะภาพของบอสเข้ามารบกวนความคิดของผมอยู่ตลอดเวลา ทั้งสายตาและท่วงท่าการเดินของเขา ท่าทีนั่งไขว่ห้างแล้วมอ

ผมไม่ชอบสายตาดุดันนั่นเลยให้ตายเถอะ ก็คนมันสงสัยก็เลยถามออกไป และสิ่งที่ตอบกลับมาก็ไม่ได้ช่วยไขข้อข้องใจให้ผมเลย หน้าที่เลขามันเกี่ยวอะไรกับการที่โต๊ะทำงานของผมต้องมาตั้งใกล้เขาขนาดนี้ แต่ก็ช่างเถอะ ผมว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขาอีกบอสกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานและเราไม่ได้คุยอะไรกันอีก วันนี้เขาดูเครียดกว่าทุกวัน เอกสารบนโต๊ะยังกองพะเนิน เคยได้ยินมาว่าแม้แต่แม่บ้านเขายังไม่อนุญาตให้เข้ามาห้องนี้จนกว่าจะได้รับคำสั่ง ไม่รู้ผู้ชายคนนี้ต้องแบกรับอะไรบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ควรเอาความเครียดและภาระหนักอึ้งทั้งหลายมาลงกับลูกน้อง โดยเฉพาะคนใกล้ตัวอย่างผมระหว่างที่ห้องทั้งห้องยังตกอยู่ในความเงียบ ผมใช้เวลานี้จัดวางข้าวของบนโต๊ะทำงานให้เป็นระเบียบ เพิ่งเห็นว่าคอมพิวเตอร์ที่เขาให้ผมใช้เป็นรุ่นเดียวกับของบอส นี่น่าจะเป็นเรื่องดี ๆ เรื่องหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดี เพราะคอมเครื่องเก่าที่ผมใช้ทำงานมันแทบจะตกรุ่นไปแล้ว เปิดเครื่องแต่ละครั้งก็ใช้เวลารอนานมาก ได้เจอเครื่องมือทันสมัยบ้างก็ดีไม่น้อยหลังจากจัดของบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ผมก็เริ่มงานที่เขามอบหมายให้ผมเมื่อครู่ แน่นอนว่าทุก

ใบหน้าของบอสจะเรียกว่าไร้ที่ติก็คงจะไม่เกินจริงนัก เพราะทุกอวัยวะบนใบหน้ารับกันเป็นอย่างดี ทั้งคิ้วโก่งคมเข้มที่เรียงเส้นสวย สันจมูกโด่งรับกับหน้าผากกว้าง ดวงตาคมคู่นั้นที่ผมไม่กล้าสบตาเท่าไหร่นัก ไหนจะริมฝีปากหนาอวบอิ่มที่มีสีแดงระเรื่อให้ได้เห็นชัดเจน จะว่าไปแล้ว ปากบอสก็น่าจูบไม่น้อย ให้ตายเถอะนี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ยเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องหยุดคิดฟุ้งซ่านทันที และจังหวะที่พนักงานเอาอาหารเข้ามาเสิร์ฟก็เป็นนาทีเดียวกับที่บอสลืมตาขึ้นแล้วลุกขึ้นนั่งตัวตรงผมเห็นเขามองอาหารบนโต๊ะด้วยสายตาแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจนพนักงานเสิร์ฟอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินออกไป“ฉันไม่รู้ว่านายสั่งอาหารผิดหรือพนักงานทำผิด เพราะฉันไม่กิน สปาเกตตีคาโบนาร่า ไม่ชอบอาหารพวกครีม ชีส นม ทุกอย่างทำนองนี้”“อ้าว บอสไม่ได้สั่งคาโบนาร่าเหรอครับ แต่ผมจำได้ว่าบอสให้สั่งสปาเกตตี”“ใช่ แต่ฉันให้นายสั่งผัดขี้เมา พวกครีม ชีส เนย ต้องใช้เวลาเบิร์นออกเยอะ ถ้าฉันกิน เย็นนี้ก็ต้องไปออกกำลังกายเผาผลาญแคลอรี”สายตาอำมหิตจับจ้องมายังผมอีกครั้ง ผมจึงรีบหลบสายตาลงต่ำพยายามคิดหาข้อแก้ตัว จะว่าไปผมก็สั่งไปตามใจผมนั่น

เย็นวันนี้ผมและบอสออกมาจากบริษัทพร้อมกัน และขึ้นรถไปด้วยกัน แน่นอนว่ามันเป็นจุดสนใจของสายตาทุกคู่ที่ได้เห็นเราสองคน ที่สำคัญคือบอสย้ายตัวเองมานั่งข้างคนขับ แทนที่จะนั่งด้านหลังอย่างเมื่อกลางวัน มันยิ่งกลายเป็นที่จับจ้องเข้าไปใหญ่“ทำไมพี่มานั่งข้างคนขับ”ผมถามขึ้นหลังจากเคลื่อนรถออกมาจากบริษัท จุดหมายเย็นนี้คือสวนสาธารณะแห่งหนึ่งใกล้ ๆ ที่พักของผม“พี่เป็นเจ้าของรถ จะนั่งตรงไหนก็ได้ไหม หื้ม”คนข้าง ๆ หันมามองหน้าผม ใบหน้าดูกวน ๆ ยังไงชอบกล ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เขาเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง ดูเหมือนว่าท่าทีและการกระทำของเขาก็เปลี่ยนตามไปด้วย“ก็ใช่ แต่ผมเป็นเลขาพี่ คนในบริษัทจะมองพี่ไม่ดี”“ทำไม กลัวเค้าจะคิดว่าพี่กำลังจีบเลขาอยู่เหรอ ก็ให้เขาคิดไปสิ”“ปะ เปล่า แต่มันก็ เอ่อ”อยู่ดี ๆ ผมก็ใบ้กินขึ้นมาซะอย่างนั้น ยิ่งเขาจับจ้องสายตามาทางผมไม่ยอมละไปไหนผมก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก“เอาหน่า อย่าไปสนใจคนอื่นเลย ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอแล้ว”“ครับ”ผมตอบรับสั้น ๆ แล้วตั้งใจมองถนนเส้นยาวเบื้องหน้า ช่วงเลิกงานแบบนี้การจราจรบนท้องถนนมันช่างขัดใจยิ่งกว่าอะไรดีระหว่างที่กำลังรอสัญญาณไฟแดงเกือบสองนาที ผม