Semua Bab บอสครับอย่าทำผม: Bab 21 - Bab 30

เช้าวันใหม่ในสถานที่ใหม่ที่ผมตื่นลืมตาขึ้นมาครั้งแรก สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือลมหายใจอุ่น ๆ ของใครบางคนที่กำลังรดต้นคอผมอยู่ ไม่แน่ใจนักว่าเมื่อคืนพี่วินนอนอยู่ท่านี้ทั้งคืนรึเปล่า ที่รู้คือเกือบเช้าแล้วกว่าบทรักของเราสองคนจะสิ้นสุด ไม่รู้ว่าผู้ชายวัยสามสิบคนนี้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะ ทำเอาผมขาสั่นจนแทบลุกไม่ไหวเลย“ตื่นแล้วเหรอครับ”น้ำเสียงอ่อนหวานกระซิบข้างหูผม สองมือของพี่วินยังคงกอบกุมเอวบางของผมเอาไว้ราวกับกลัวว่าผมจะหนีไปไหน“ภัทคิดว่าพี่ยังไม่ตื่นซะอีก”“ตื่นตั้งแต่ตีห้าแล้ว พี่เอาเสื้อผ้ากับของใช้ของภัทจัดเก็บให้เรียบร้อยแล้วนะ ภัทไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่ไปทำอาหารเช้าให้”“พี่วินเก็บให้ภัททำไม เดี๋ยวภัทจัดการเองก็ได้ แล้วมื้อเช้าก็ไม่ต้องทำหรอกครับ เดี๋ยวแวะซื้อหมูปิ้งหน้าบริษัทกับกาแฟสักแก้วก็ได้แล้ว”“ภัทกินแต่ของแบบนั้นถึงได้ตัวแค่นี้ อีกอย่างพี่จะบอกว่า ครั้งก่อนที่ภัทซื้อกาแฟโบราณมาให้พี่น่ะ พี่ไม่ชอบกาแฟใส่นมหรอก แต่ก็ลองชิมดูเพราะภัทอุตส่าห์ซื้อมา”“อ้าว แล้วก็ไม่บอก”ผมหันไปมองหน้าพี่วิน แอบแปลกใจเล็กน้อยกับเรื่องนี้ เรื่องกาแฟของพี่วินผมจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเขาชอบแบบไห

“พี่ไม่กลัวเหรอครับที่พูดออกไปแบบนั้น”ผมหันไปถามพี่วิน ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ข้างกัน โดยที่พี่วินกำลังเอนตัวพิงเบาะหนังของโซฟา หลับตาแล้วประสานมือไว้บนอก ตั้งแต่กลับมาผมได้ยินเสียงถอนหายใจของเขาจนแทบนับครั้งไม่ได้แล้ว“หลังจากนี้ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว และภัทไม่ต้องห่วงนะว่าจะมีใครมาทำอะไรภัท ถ้าเกิดอะไรขึ้นพี่รับผิดชอบเอง”พี่วินลืมตา หันมามองผมเล็กน้อย ซึ่งผมเองจับจ้องใบหน้าของเขาอยู่ก่อนแล้ว ยอมรับเลยว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทำเอาหัวใจผมแทบจะหลุดออกมา คิดไม่ออกเลยว่าถ้าเมื่อกี้นี้เกิดเรื่องรุนแรงขึ้นผมจะทำยังไง“พี่ไม่ต้องห่วงผมหรอกน่า ตอนนี้พี่ควรจะห่วงตัวเองก่อน หลังจากนี้นายมีชัยจะทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ ผมเห็นสายตาที่เขามองพี่ ผมเดาเลยว่าเขาคงไม่เลิกระรานพี่ง่าย ๆ แน่”“พี่ไม่สนเรื่องนั้นหรอก อยากเกิดก็เปิดมาดิ ไอ้ควายเอ๊ย”พี่วินถอนหายใจรุนแรง กับท่าทีเดือดดาลที่ยังหายไปไม่หมด นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขาโมโหมากขนาดนี้อีกทั้งยังสบถคำหยาบออกมาบ่อยครั้ง จะเรียกว่าเป็นบุญหูก็ไม่เชิง แต่ก็ได้เห็นอีกมุมของพี่วินที่ไม่เคยเห็นมาก่อน“ไม่ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น พี่จำเอาไว้ว่าพี่ยังมีภัทนะ

เช้าวันต่อมา เมื่อผมกับบอสเดินเข้ามาในบริษัท เราสองคนก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศในที่ทำงานที่แปลกไป ผมพอจะเดาได้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้คงถูกพูดถึงกันไปในวงกว้างแล้ว แต่เพราะไม่อยากให้เรื่องราวมันเลยเถิดไปกว่านี้ ผมจึงคิดว่าควรจะทำบางอย่าง“พี่วินครับ ผมขอไปคุยกับพี่ดาแป๊บนะ พี่ขึ้นไปห้องทำงานก่อนเลย”ผมกระซิบพี่วินขณะที่เราสองคนเดินเข้ามาในบริษัท ท่ามกลางสายตาหลายคู่ของพนักงานที่จับจ้องมายังผมกับพี่วิน“อื้ม รีบตามไปล่ะ”“ครับ”พี่วินปลีกตัวไปทางซ้ายเพื่อกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นทำงานของเขา ส่วนผมเดินแยกไปทางขวาเพื่อตรงไปยังห้องอนุมัติสินเชื่อให้ลูกค้า ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป พี่ดาก็รีบเดินเข้ามาหาผมโดยเร็ว“ภัท ๆ ๆ มานี่ ๆ แกมาพอดีเลย พี่มีเรื่องจะถามแก”พี่ดาเดินเข้ามาคว้าข้อมือผมไว้แล้วพาไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ส่วนโต๊ะข้าง ๆ ที่เคยเป็นโต๊ะทำงานผมตอนนี้มีพนักงานเร่งรัดหนี้สินคนใหม่ที่ช่วยลงพื้นที่ให้ผมมานั่งประจำการแทนแล้ว“ผมเองก็มีเรื่องอยากคุยกับพี่ดาเหมือนกัน”ผมนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของพี่ดา โดยมีพนักงานคนอื่นรวมถึงพี่ดายืนห้อมล้อมโต๊ะราวกับต้องการจะสัมภาษณ์ผมยังไงอย่างนั้น

เรื่องของการมีตติ้งที่เปลี่ยนแพลนจากหัวหินเป็นเชียงใหม่ถูกพูดต่อกันอย่างรวดเร็ว และสิ่งที่ตามมาคือพนักงานในบริษัทต่างก็ช่วยกันทำงานอย่างเต็มความสามารถเหมือนที่ผมคิดเอาไว้ ไม่น่าเชื่อว่าหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นสาขาของเรามีผลประกอบการที่ดีขึ้นเป็นอย่างมาก ลูกหนี้เสียก็เริ่มเบาบางลงมีลูกค้าเครดิตดีหลายรายมาใช้บริการ โดยคนที่มาใช้บริการส่วนหนึ่งแอบพูดถึงสาขาหนึ่งให้พี่ดาฟังเรื่องที่ได้รับการบริการที่ไม่ดีเท่าไหร่ ผมจึงคิดว่านี่เป็นโอกาสทองที่เราจะทำคะแนน และเมื่อพี่วินรู้เรื่องนี้ก็ยิ่งให้ความสนใจพนักงานในองค์กรมากขึ้น ช่วงนี้เขาแทบไม่เหลือภาพบอสที่ดุดันให้เห็น มีแต่จะทำตัวสนิทสนมกับพนักงานมากกว่าเดิมเพื่อให้บรรยากาศในที่ทำงานเป็นไปอย่างราบรื่น“สาขาโน้นน่ะชอบบังคับให้ซื้อนั่นซื้อนี่ ยอดจัดก็ไม่ค่อยอนุมัติ แถมดอกเบี้ยก็แพ้งแพง พี่ก็ว่าจะถามอยู่ทำไมบริษัทเดียวกันคิดดอกเบี้ยไม่เหมือนกันล่ะน้องดา”เสียงของลูกค้าหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งกำลังเอ่ยกับพี่ดาระหว่างที่ผมและพี่วินกำลังจะออกไปทานมื้อเที่ยงกัน เมื่อได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นเราสองคนก็หันมองหน้ากันเล็กน้อย แต่ไม่ได้เข้าไปขัดจังหวะการพูด

“แต่งตัวเหมือนกันไปแบบนี้ มีหวังพนักงานในบริษัทรู้แน่ ๆ ว่าเราเป็นแฟนกัน”ผมมองตัวเองในกระจกโดยที่มีพี่วินยืนอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้เราสองคนลองชุดในห้องลองเสื้อผ้าด้วยกัน และชุดที่พี่วินเลือกก็เป็นเสื้อคู่ลายเดียวกันและกางเกงยีนแบบเดียวกัน ไหนจะหมวก แว่นตา และอะไรอีกหลายอย่างที่ตั้งใจซื้อเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเขานึกยังไง ถึงอยากจะแต่งตัวเหมือนกันไปมีตติ้ง“รู้ก็ดีสิครับ พี่เองก็ขี้เกียจปิดแล้วเหมือนกัน”พี่วินสวมกอดผมจากด้านหลัง ขโมยหอมแก้มผมไปอีกหนึ่งที“พี่ก็รู้ดีเรื่องกฎบริษัท นี่กะจะทิ้งทวนแล้วทำอะไรแบบสุดโต่งไปเลยงั้นเหรอ”“อื้ม ใช่ เพราะพี่ไม่อยากปิดบังใครอีกแล้ว”“พี่ไม่คิดจะอยู่ต่อที่นี่จริง ๆ เหรอครับ ภัทอยากให้พี่อยู่นะ พนักงานทุกคนก็รักพี่ ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าพี่เหมาะจะเป็นบอสที่นี่มากที่สุดแล้ว”“พูดแบบนี้มีแผนเหรอ นี่กำลังโน้มน้าวพี่ให้เปลี่ยนใจใช่ไหม”“ว๊า รู้ทันซะและ นี่ผมกำลังคิดว่าจะให้พวกพี่ ๆ เขาไปประท้วงบริษัทพ่อพี่อยู่นะเนี่ย”“หึ”“ทำไมครับ หัวเราะหึในลำคอนี่มันหมายความว่ายังไง”ผมเอียงหน้าถามคนด้านหลังที่สองมือยังคงโอบเอวผมไว้ไม่ยอมปล่อย“จะงัดกับพ่อพี่รึไง ต