Semua Bab Be My Valentine ทฤษฎีไหนถึงได้ใจเธอ: Bab 1 - Bab 10

บทนำ“ขอโทษนะพีทแต่เอมเลือกเขา เราเลิกกันเถอะ”“อืม”คำพูดที่ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวที่ไม่ว่าจะพยายามสลัดมันออกเท่าไหร่แต่ก็ไม่เป็นผล หนำซ้ำภาพวันวานที่เคยรักกันยังย้อนหวนกลับมาให้เจ็บใจเล่นอีก“เห้ย ไอ้พีท! มึงเลิกคิดถึงเขาสักทีเถอะกูไหว้ล่ะ” เสียงเรียกและแรงสะกิดของเพื่อนสนิททำให้ ‘พีท’ หลุดออกจากภวังค์ความคิดก่อนที่เขาจะค่อย ๆ หันไปมองยังต้นเสียงด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใด ๆ‘พีท’ หนุ่มหล่อสุดฮอตประจำคณะนิติศาสตร์ ผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ผิวขาวเนียนละเอียด ส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสี่เซนติเมตร เขาหล่อ ฮอต เนี้ยบ และเนิร์ด! ทั้งยังหยิ่ง…ยโส และขี้เก๊กเป็นที่สุด!“เออ! มึงจะไปสนใจทำไมกับผู้หญิงแบบนั้นวะ” เพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยเสริมพลางมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างนึกหงุดหงิดที่เอาแต่ทำหน้านิ่งไม่สนใจสิ่งรอบข้างตั้งแต่ที่เขามาถึงทั้งสามคนอยู่ในห้องชมรมซึ่งเป็นห้องประจำที่พวกเขาชอบมานั่งคุยกันอยู่บ่อย ๆ พวกเขาทั้งสามคนเป็นหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัยที่สาว ๆ หลายคนอยากควงมากที่สุดเนื่องด้วยหน้าตา ความฉลาด และฐานะของ ‘พีท’ ‘โอ๊ต’ และ ‘จอมทัพ’ ที่ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนในมหาวิทยาลัยกลับต้องเป็นจุดสนใจข

บทที่ 1 บทลงโทษในวันรับน้อง (2)“น่ารำคาญ” เสียงทุ้มเอ่ยและผลักมือเล็กออกก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนและเดินผ่านร่างบางไปอย่างไม่ใส่ใจมีนายืนชะงักราวกับถูกสาปเป็นหินเมื่อได้ยินคำพูดที่แสนเย็นชาจากปากของอีกฝ่ายที่ไม่แม้แต่จะหันมามองหรือใยดีเธอเลยสักนิด เธอกำมือตัวเองแน่นพลางนึกโมโหอยู่ในใจจนแทบอยากจะระเบิดออกมาให้รู้แล้วรู้รอด กล้าดียังไงถึงได้เมินและเย็นชากับเธอแบบนี้!“นี่! เมื่อกี้พี่ว่าไงนะ” ใบหน้าหวานหันขวับไปมองร่างสูงที่กำลังเดินออกไปด้วยความโมโหอย่างหนัก เสียงเล็กตะโกนกร้าวทำให้ชายหนุ่มค่อย ๆ หันหน้ามามองเธอด้วยความนิ่งเรียบเช่นเคยคนตรงหน้าเลิกคิ้วถามพลางผ่อนลมหายใจออกมาอย่างนึกรำคาญเมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวชักจะตอแยเขามากขึ้น ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแต่ท่าทางและสายตากลับบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขารู้สึกเช่นไร‘ไม่มีมารยาท!’ มีนาบ่นกับตัวเองในความคิดแค่เห็นสายตาของเขาก็ทำให้เธออยากจะตรงไปตระกุยหน้าหล่อ ๆ ให้รู้แล้วรู้รอด“เมื่อกี้พี่บอกว่าน่ารำคาญเหรอคะ” เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบเธอจึงถามเขาอีกครั้ง“หูตึงหรือไง” ชายหนุ่มกอดอกมองร่างบางอย่างไม่ลดละเขาว่าสิ่งที่พูดออกไปก็ชัดเจนมา

บทที่ 2อย่าหาว่าไม่เตือน (2)“ยัยมีน แกทำอะไร” น้ำรีบจับมือเพื่อนสนิทและเค้นถามคำตอบให้รู้แล้วรู้รอด ปกติก็มาเที่ยวเล่นกันสองคนออกบ่อยแล้วทำไมวันนี้ถึงได้บอกว่าเหงาขึ้นมาได้“เอาดิน้อง ดี ๆ มีสาวสวยมานั่งด้วยจะได้สนุก”“หยุดเจ้าชู้ก่อนเลยไอ้เสือ นั่นรุ่นน้องครับ” เพื่อนอีกคนถึงกับต้องออกปากห้ามและรีบดึงเจ้าตัวกลับมานั่งประจำที่เพราะรู้นิสัยเพื่อนตัวเองดีว่าเรื่องผู้หญิงนั้นร้ายกาจไม่แพ้ใคร“อย่างพี่เขาไม่ชอบหนูหรอก ต้องขาว ๆ อึ๋ม ๆ อกโต ๆ แบบวันก่อนเนอะ” หญิงสาวแทรกขึ้นพร้อมกับยกยิ้มร้ายเนื่องจากเมื่อวันก่อนเธอนั้นเห็นเต็มสองตาว่ารุ่นพี่ร่วมคณะนั้นขับรถสปอร์ตคันหรูไปรับสาวสวยหน้าห้างสรรพสินค้าหลังเลิกกิจกรรมรับน้อง“เชี่ย! ใครวะไอ้โอ๊ต นี่มึงหมกเหรอวะ”“โห่น้องมีน จำผิดคนหรือเปล่า” อีกฝ่ายถึงกับยิ้มเจื่อนและรีบปฏิเสธพัลวันแต่มีหรือที่เพื่อนสนิทจะเชื่อในคำพูดของเขา“น้องเขาน่ะจำถูกแล้ว แต่มึงอะมานี่เลย สรุปใครครับบอกกูมาเดี๋ยวนี้”“น้องแม่งร้ายโคตร ยินดีต้อนรับเข้าแก๊งครับโผม!” คนตัวโตเฉไฉพลันมองหน้าหญิงสาวที่ดูท่าแล้วร้ายกาจไม่แพ้ตัวเขาเองเลย เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้แต่ความร้ายระดับตัวแม

บทที่ 4แสร้งเป็นแฟน (1)ช่วงเช้าสำหรับมีนาและเป็นเวลาสายสำหรับการไปเรียน คลาสแรกที่เริ่มเรียนสิบโมงแต่ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงห้าสิบแล้วเจ้าตัวยังคงวิ่งวุ่นรอบห้องไม่รู้ว่าจะหยิบจับอะไร มีนาตั้งนาฬิกาปลุกไว้ก่อนล่วงหน้าถึงสองชั่วโมงแต่ก็ไม่รู้ทำไมพอถึงเวลากลับไม่ได้ยินเสียงผลที่ตามมาก็คืออาการเร่งรีบวิ่งไปทางโน้นทีทางนี้ทีจนหยิบจับอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน“สาย! สายแล้ว สายแล้ว!” หญิงสาวหยิบกระเป๋าผ้าสีขาวสะอาดขึ้นมาสะพายก่อนจะหยิบคีย์การ์ดและรีบสวมรองเท้าผ้าใบคู่โปรดวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วลิฟต์แก้วก็ดันเป็นใจเหมือนรู้โชคชะตาว่ามีคนกำลังไปเรียนสายเปิดรอให้เข้าไปโดยไม่มีคนอยู่สักคน ทันทีลิฟต์มาถึงชั้นล่างขาเล็กก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่หันมองทางซ้ายขวาเพราะสิ่งเดียวที่จดจ่อก็คือพี่วินมอเตอร์ไซค์ที่อยู่หน้าคอนโดฯ เท่านั้น“ให้ตายเถอะ! พี่วินหายไปไหนหมด!” มือเล็กลูบใบหน้าตัวเองเมื่อวิ่งออกมาด้านนอกแต่ไม่เห็นรถวินมอเตอร์ไซด์สักคันเดียวมีนาหันมองและชะเง้อหาหวังว่าจะเจอสิ่งที่หวังแต่ก็ไม่พบ ทว่าสายตาดันเหลือบไปเห็นร่างสูงของรุ่นพี่ต่างคณะที่กำลังเดินไปยังลานจอดรถพอดิบพอดี และเป็นจังหวะเดียวกันท

บทที่ 5ปฏิบัติการตามจีบเธอ (1)ใต้ตึกคณะนิติศาสตร์ที่ตอนนี้มีผู้คนมากมายกำลังนั่งอ่านหนังสือด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่บริเวณโต๊ะม้าหิน ช่วงนี้เป็นช่วงสอบมิดเทอมที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าคณะนิติศาสตร์ส่วนใหญ่จะจัดการสอบร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่มีคะแนนเก็บ ในการสอบทุกครั้งทำให้นักศึกษาร้อยทั้งร้อยจริงจังกับการอ่านหนังสือเป็นอย่างมาก ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่เรียนเก่งอันดับต้น ๆ อย่างพีทใบหน้าหล่อเหลาจดจ้องกับหนังสือเล่มหนา ปมคิ้วขมวดเล็กน้อยโดยไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนสนิทอย่างโอ๊ตและจอมทัพกำลังเดินมาจากทางด้านหลัง“แฮ่ จ๊ะเอ๋!”“ไม่ตกใจเหรอวะ” จอมทัพถามพลางหยิบหนังสือตรงหน้าพีทขึ้นมาดูด้วยความสนใจ“ไม่”“หนังสือเล่มนี้ถ้าปาหัวกู ก็คือกูตายได้เลย” ยกมันขึ้นมาและทำท่าประกอบ หากโดนทำร้ายด้วยหนังสือเล่มนี้เขามั่นใจพร้อมวางเงินเดิมพันว่าคงไม่มีชีวิตรอดแน่“เป็นไงบ้างวะสอบวันนี้”“ก็ดี” พีทไหวไหล่เบา ๆ อย่างไม่ใส่ใจนักเนื่องจากการสอบในวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีและเป็นไปอย่างที่เขาหวังถึงจะเป็นคนเรียนเก่งแต่ก็ไม่คิดประมาทและหมั่นทบทวนอยู่เสมอ เวลาวัน ๆ หนึ่งของพีทมักจะไปขลุกตัวที่ห้องสมุดหรือไม่อ่านหนังสือเพีย