All Chapters of น้ำผึ้งซาตาน: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 12.“จะแค่อะไรก็ช่าง แต่พ่อไม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนนิสัยระยำแบบนี้ วิธวินท์ไปเก็บของ พรุ่งนี้ขึ้นเครื่องบินไปนิวยอร์กแต่เช้า...”พูดจบร่างของท่านนายพลดรุณก็เดินขึ้นบันไดบ้านไปอย่างรวดเร็ว นางชนิสากำลังจะเดินตามแต่ก็ถูกวิธวินท์รั้งแขนเอาไว้แน่น“คุณแม่ครับช่วยผมด้วย... ผมไม่อยากไป... ที่นั่นไม่น่าอยู่...”มือบางของผู้เป็นมารดาแกะแขนของลูกชายคนโตออกช้า ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหมางเมิน “ไปอยู่ที่นั่นสักระยะ สงบจิตสงบใจได้แล้วค่อยกลับมา...”และนางชนิสาก็เดินขึ้นบันไดตามสามีไปเช่นกันทิ้งให้วิธวินท์นั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟาด้วยความเดือดดาล พาลพาโลไปถึงน้องชายตัวดี“ไอ้วรรธน์ เพราะแกคนเดียว ไอ้น้องระยำ! คอยดูเถอะฉันจะต้องล้างแค้นให้ได้...”คำรามออกมาอย่างโกรธแค้น แต่ก็ยังไม่เห็นทางเอาคืนรติวรรธน์ได้เลย เพราะตอนนี้แบล็กหลังอย่างบิดาก็ถอนตัวออกไปเสียแล้ว นี่เขาต้องไปบุกเบิกธุรกิจที่นิวยอร์กจริง ๆ เหรอให้ตายสิ... อะไรมันจะซวยขนาดนี้...และแล้ววันแต่งงานก็เดินทางมาถึง วราลีกับรติวรรธน์ได้เข้าพิธีการแต่งงานในช่วงเช้าจนเสร็จสมบูรณ์รวมถึงการจดทะเบียนสมรส และตอนนี้ก็งานเลี้ยงในช่วงกลางคืนก็กำลังจ

ตอนที่ 14.ให้ตายเถอะ... เขายังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมต้องหนีเจ้าสาวของตัวเองกลับมานอนห้องเดิมด้วย ทั้ง ๆ ที่เขามีสิทธิ์ที่จะใช้ห้องหอ รวมถึงร่างกายของวราลีเต็มที่ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ เดินเข้ามาในห้องโถง และก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นมารดานั่งดูทีวีอยู่กับวราลีอย่างสนุกสนาน“อ้าว... กลับมาแล้วหรือตาวรรธน์ แม่นึกว่าจะค้างข้างนอกเลย...”มารดาหันมามอง แต่แม่เมียคนสวยกลับไม่หันมามองเขาสักนิด และนั่นมันก็ทำให้เขาไม่พอใจตงิด ๆ ขึ้นมา“คุณแม่ยังไม่กลับบ้านอีกหรือครับ” เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถามของมารดาขณะเดินไปทรุดนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้าม“แม่จะอยู่ที่นี่สักสามสี่วัน...”คิ้วยาวดกดำเลิกขึ้นสูง มองบุพการีด้วยความแปลกใจ “คงไม่ใช่จะอยู่จับผิดผมหรอกนะครับ...”นางชนิสาหัวเราะร่วน “แล้ววรรธน์มีอะไรให้แม่จับผิดหรือเปล่าล่ะ...”ชายหนุ่มปรายตามองเสี้ยวหน้าของวราลีที่ยังคงนั่งมองทีวีนิ่งทำราวกับเขาไม่มีตัวตนด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะตอบมารดาเสียงห้วน“แล้วลูกสะใภ้คนโปรดของคุณแม่ฟ้องอะไรบ้างล่ะครับ...”วราลีเม้มปากเป็นเส้นตรง ไม่คิดจะหันไปมองคนใจร้ายให้เจ็บช้ำแม้แต่น้อย หญิงสาวเอ่ยกับแม่สามีเสียงนุ่มนวล ขณะลุกขึ้นยื

ตอนที่ 16.ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ ขณะก้มลงครอบครองอกสาวอวบอิ่ม ด้วยความหิวกระหาย มือใหญ่บีบเคล้นปทุมถันอีกข้างด้วยอารมณ์ร้อนแรงไม่ต่างกัน“ฉันต้องการเธอ... ลี...วราลี... ฉันต้องการเธอ...”กายหนุ่มคล้ายกับกำลังจะแตกปริด้วยความต้องการทางกายที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน รติวรรธน์กัดกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์พิศวาสที่ปะทุขึ้นมาเอาไว้ด้วยความยากลำบาก แต่เพียงไม่นานมันก็ต้องพังพินาศไม่เป็นท่าเมื่อสาวเจ้าหยัดกายขึ้นหาเป็นจังหวะ“คุณวรรธน์ได้โปรด... ช่วยลีด้วย...”และความอดทนที่พยายามคงมันไว้ก็ขาดสะบั้น มือใหญ่ละจากการขยำอกสาวเลื่อนต่ำมาช้อนใต้บั้นท้ายอวบเอาไว้มั่น ก่อนจะคลี่ต้นขางามให้ขยับออกจากกัน และสิ่งที่ได้เห็นก็ทำให้เขาถึงกับลืมหายใจ...ให้ตายเถอะ... เขาต้องการหล่อนจนเนื้อตัวแทบปริ...“ขอฉันเถอะนะ วราลี...”สิ้นเสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหู สาวน้อยก็มีอันต้องกรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อถูกพ่อคนตัวโตบุกรุกร่างกายอย่างไม่ระวัง ความเจ็บปวดกระชากหล่อนออกจากความซาบซ่านแสนมหัศจรรย์อย่างรวดเร็ว ความอึดอัดจู่โจมเข้าใส่อย่างรุนแรง“คุณวรรธน์... ได้โปรดออกไป... ลีเจ็บ ได้โปรดเถอะ...”ใบหน้างามเปื้อนเปรอะคราบน้ำตาส

ตอนที่ 18. “แม่ไม่กวนแล้วล่ะ ไปนอนเถอะวรรธน์ ดูจากสภาพ... วรรธน์ก็แทบไม่ได้นอนเลยไม่ใช่เหรอ” “คุณแม่ต้องการให้เป็นอย่างนี้ไม่ใช่หรือครับ”ด้วยความไม่เคยชินที่จะเปิดเปลือยหัวใจให้ใครรู้ทำให้ชายหนุ่มเลือกที่จะเฉไฉไปเรื่องอื่น นางชนิสาอมยิ้มอย่างรู้ทัน ก่อนจะพูดแซวออกมา“แล้วชอบไหมล่ะ แม่บอกแล้วว่าหนูลีน่ารัก... เห็นด้วยกับแม่หรือเปล่า”ถ้าไม่น่ารักเขาก็คงไม่หักโหมทั้งคืนแบบนี้หรอก ชายหนุ่มคิดอย่างพึงพอใจ แต่ก็เลือกที่จะเฉไฉปิดบังความรู้สึกของตัวเองเหมือนเดิม“ผมทำตามหน้าที่...”ผู้เป็นแม่จ้องหน้าลูกชายเขม็ง ก่อนจะยิ้มออกมา “ทำตามหน้าที่ แล้วทำไมพึ่งให้หนูลีนอนล่ะตาวรรธน์ อมพระทั้งโบสถ์มา แม่ยังไม่เชื่อเลย...”รติวรรธน์อึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะตีขรึมออกมา “ผมก็แค่ทำตามหน้าที่... ลูกสะใภ้ของคุณแม่ก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผมหรอกครับ”“ทำพูดดีไปเถอะ เดี๋ยวหนูลีได้ยินเข้ามีหวังโกรธตาย แล้วจะมาหาว่าแม่ไม่เตือน”ชายหนุ่มยิ้มเย็นชา “ผมไม่ใส่ใจความรู้สึกของผู้หญิงคนไหนอยู่แล้ว นอกจากคุณแม่...” นางชนิสาถอนใจออกมากับไอ้อาการปากหนักของลูกชาย“จ้า...พ่อคนป

ตอนที่ 20.“หลับซะ เพราะฉันไม่คิดจะหยุดความหิวกระหายของตัวเองไว้แค่ยกที่เจ็ดแบบนี้หรอก...”ร่างกายร้อนผ่าว หัวใจเต้นระรัวกับคำพูดที่แสดงความต้องการแบบไม่คิดปิดบังของสามี บทรักที่เขาปรนเปรอให้ค่ำคืนที่ผ่านมากำลังเข่นฆ่าหล่อนอย่างอำมหิต“คนบ้า...”พึมพำต่อว่าพ่อคนตัวโตที่กอดกระชับร่างเปลือยของตัวเองอยู่เบา ๆ ด้วยความขัดเขิน ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า รติวรรธน์ผู้ชายที่ทำหน้าเดียวตลอดเวลา นั่นคือเย็นชา ไร้ความรู้สึก จะเร่าร้อน หิวกระหาย และมักมากขึ้นขนาดนี้“แล้วชอบคนบ้าคนนี้ไหมล่ะ...”“ไม่อยากชอบหรอกค่ะ คนบ้าใจดำ...”รติวรรธน์หัวเราะออกมาเบา ๆ ขณะจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากมนชื้นเหงื่อ “ถ้าใจดำจริง... ลีคงไม่ได้นอนหรอกนะจะบอกให้...”“บ้าแล้วยังเซ็กซ์จัดอีก...” โต้กลับเสียงอู้อี้“เสียงดีแบบนี้แสดงว่าหายเหนื่อยแล้วสินะ งั้นมาต่อกันดีกว่ามั้ง...” มือใหญ่สะกิดปลายถันสีสวยแรง ๆ คล้ายกับหยอกเย้า สาวน้อยรีบร้องห้ามเสียงดังลั่น“นอนค่ะ ลีง่วงนอน... นอนแล้วค่ะ” “นึกว่าจะอยากจะต่อ... จะได้สนองให้”ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ขณะกระชับร่างอรชรให้แน่นขึ้นอีก ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ และก็ปล่อยให้จิตวิญญาณถูกครอบงำด