One Night With My Wife's Bestfriend의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 27

Hindi alam ni Aaron kung sino ang tinawagan ni Lucille. Basta nakita na lang niyang lumayo ito saglit at may sinabing medyo masungit ang tono.Samantala, mabilis na kinuwenta ni Aaron sa isip kung ilang piyesa ang mawawala kung hindi agad gumana ang makina ng mahigit sampung oras. Inisip din niya kung sapat pa ang natitirang oras para makahabol sa produksyon.Sa tantiya niya, kaya pa, basta't mapatakbo na niya ang makina sa loob ng limang araw. Hindi naman ganoon kaikli ang limang araw—pero hindi rin sobra ang oras na iyon.Kung sakaling wala sa hardware store ang kailangan, ang susunod na opsyon ay mag-order mula sa supplier. Kung mamalasin, aabutin ng dalawa hanggang tatlong araw bago dumating, depende sa courier.Ang problema lang talaga: luma na ang makinang ito. Baka wala nang stock ang mismong manufacturer—at kung ganoon, mas malala ang aberya.Makalipas ang ilang minuto, bumalik si Lucille."Hintayin mo lang," sabi nito. "Pinahanap ko na ‘yung may-ari ng tindahan. Mukhang pupu

Hindi inaasahan ni Aaron ang maagang pagdating ni Mariane sa opisina.Akala niya, matapos nitong kuhanin ang pera ng kumpanya, hinding-hindi na ito magpapakita pa. Sa isip niya, kung sabihan lang niya ang mga empleyado, “Si Mariane ang kumuha ng sweldo n'yo ngayong buwan,” tiyak, hindi ito makakalabas ng opisina nang ligtas.Pero eto siya ngayon, nakatayo sa harap mismo ng opisina, at kasabay pa ng pag-alis ni Lucille. Bigla siyang nakaramdam ng tensyon. Malamig ang hangin sa loob ng opisina, kahit hindi bukas ang aircon."Wow, ang galing mo naman. ‘Yung kalapati, sinakop na ang pugad ng uwak," malicious na sambit ni Mariane habang nakatingin kay Lucille.Hindi na sumagot si Lucille. Tahimik niyang kinuha ang mga gamit, halatang ayaw patulan ang drama. Pero bago pa siya makalakad palayo, hinawakan siya ni Mariane sa braso."Sandali lang!" sambit nito. Tapos, hinarap si Aaron."Aaron, hindi ba sabi mo wala kayong relasyon ni Lucille? Anong tawag mo sa ganito? Sinasabi mong gusto mong m

Pero imbes na sumagot, nilingon lang ng mga master si Aaron at agad na umiwas ng tingin. Wala ni isa ang makatingin nang diretso sa kanya, parang may kasalanang ayaw aminin.Dali-dali siyang tumakbo papasok ng gusali. Binuksan niya ang isa sa mga makina, pero kahit naka-switch on na ang power, walang nangyari.Lumipat siya sa isa pa, ganun din. Pati ‘yung dalawang makina sa likod, hindi man lang umiilaw kahit nakasaksak."Trip lang ‘yun, paano naman nasira lahat ng makina?!" bulong niya sa sarili, habang pilit iniiwasang mag-panic. Hindi niya matanggap ang nakikita.Nilapitan siya ni Miles at sinabing mahinahon, "Aaron, maybe the machines were just overloaded these past few days. Isang trip lang ng kuryente, possible na na-short circuit sila lahat.""Kung short circuit lang, kaya pa ‘yang ayusin! May oras pa tayo ngayong gabi! Carlos, kunin mo ‘yung toolbox!" sigaw ni Aaron habang hinuhubad ang coat niya, handa na para magtrabaho.Ito ang naka-salalay sa lahat ng pinaghirapan niya, w

Naupo si Aaron sa gilid ng companion bed sa loob ng ospital. Tahimik ang silid. Hindi pa rin nagigising ang ina niya mula nang ilabas ito sa emergency room.Sabi ng doktor, ligtas na ito sa ngayon, at kailangan na lang hintayin na magising nang kusa.Habang tahimik siyang nakaupo, nagsalita ang matandang babaeng nakahiga sa kabilang kama. "Anak ka ni Wilma, ‘di ba? Kailangan mo talagang bigyang-oras ang nanay mo. Kahit gaano ka-busy ang mga anak ko, araw-araw silang bumibisita. Ikaw, palaging gabi na kung dumating, minsan pa nga, wala ka. Kung talagang abala ka, sana kumuha ka man lang ng mag-aalaga sa kanya. Simula nang ma-confine ako rito, palagi ko siyang nakikitang tulala. Sa edad niyang ‘yan, walang kasama... ang lungkot tingnan."Ngumiti si Aaron ng tipid, kahit masakit ang kalooban. “Opo, Auntie. Salamat po sa pag-aalaga sa kanya nitong mga araw.”Ayaw man niyang aminin, totoo ang sinabi ng matanda. Hindi niya kayang kumuha ng ibang mag-aalaga. Wala siyang kamag-anak na malapit