Naupo si Aaron sa gilid ng companion bed sa loob ng ospital. Tahimik ang silid. Hindi pa rin nagigising ang ina niya mula nang ilabas ito sa emergency room.Sabi ng doktor, ligtas na ito sa ngayon, at kailangan na lang hintayin na magising nang kusa.Habang tahimik siyang nakaupo, nagsalita ang matandang babaeng nakahiga sa kabilang kama. "Anak ka ni Wilma, ‘di ba? Kailangan mo talagang bigyang-oras ang nanay mo. Kahit gaano ka-busy ang mga anak ko, araw-araw silang bumibisita. Ikaw, palaging gabi na kung dumating, minsan pa nga, wala ka. Kung talagang abala ka, sana kumuha ka man lang ng mag-aalaga sa kanya. Simula nang ma-confine ako rito, palagi ko siyang nakikitang tulala. Sa edad niyang ‘yan, walang kasama... ang lungkot tingnan."Ngumiti si Aaron ng tipid, kahit masakit ang kalooban. “Opo, Auntie. Salamat po sa pag-aalaga sa kanya nitong mga araw.”Ayaw man niyang aminin, totoo ang sinabi ng matanda. Hindi niya kayang kumuha ng ibang mag-aalaga. Wala siyang kamag-anak na malapit
Habang abala ang bagong dating na repairman sa ilalim ng makina, sunod-sunod ang yosi ni Aaron; isa, dalawa, tatlo, parang iyon lang ang nakakapagpakalma sa bigat ng dibdib niya.Hindi na talaga siya umaasa na maaayos pa ito ng repairman. Katulad ng sinabi niya noon, sa buong lungsod ng Sichuan, siguro lima lang ang mas magaling sa kanya sa larangang ito, at isa na siya roon. May isang boss pa nga noon na inalok siya ng ₱300,000 annual salary para lang kunin siya bilang head ng maintenance team. Pero tumanggi siya.‘Bakit ko pa kailangan magtrabaho sa iba, kung kaya kong magpatakbo ng sarili kong kumpanya?’Puno siya ng tiwala sa sarili noon. Pero ngayon, narito siya, harap sa problema ng sariling negosyo na hindi niya masolusyunan.Kaya’t pinabayaan na lang niya ang repairman, parang pampalubag-loob na lang sa sarili. "Maybe… maybe may detail lang akong nalagpasan, at siya ang makakakita?"Naubos na niya lahat ng sigarilyo sa bulsa. Ang dami nang upos sa paanan niya, at ramdam na niy
Pero imbes na sumagot, nilingon lang ng mga master si Aaron at agad na umiwas ng tingin. Wala ni isa ang makatingin nang diretso sa kanya, parang may kasalanang ayaw aminin.Dali-dali siyang tumakbo papasok ng gusali. Binuksan niya ang isa sa mga makina, pero kahit naka-switch on na ang power, walang nangyari.Lumipat siya sa isa pa, ganun din. Pati ‘yung dalawang makina sa likod, hindi man lang umiilaw kahit nakasaksak."Trip lang ‘yun, paano naman nasira lahat ng makina?!" bulong niya sa sarili, habang pilit iniiwasang mag-panic. Hindi niya matanggap ang nakikita.Nilapitan siya ni Miles at sinabing mahinahon, "Aaron, maybe the machines were just overloaded these past few days. Isang trip lang ng kuryente, possible na na-short circuit sila lahat.""Kung short circuit lang, kaya pa ‘yang ayusin! May oras pa tayo ngayong gabi! Carlos, kunin mo ‘yung toolbox!" sigaw ni Aaron habang hinuhubad ang coat niya, handa na para magtrabaho.Ito ang naka-salalay sa lahat ng pinaghirapan niya, w
Napilitan siyang ngumiti. "Bakit ko naman hahabulin si Lucille, eh nasa harap ko na ang babaeng mahal ko." Lumapit siya kay Mariane. "Mariane, anong ginagawa mo rito sa opisina?"Tumaas ang kilay ni Mariane. "Bakit, bawal ba? O baka naman naiistorbo ko ang 'masasama' ninyong balak ng kabit mong si Lucille?"Huminga nang malalim si Aaron, pinilit pa ring panatiliin ang ngiti sa labi. "Wala naman. Pero kung tutuusin, dapat nga magpasalamat ako sa pagpunta mo rito. Palagi na lang akong ginugulo ni Lucille nitong mga nakaraang araw. Kasi nga best friend mo siya, kaya hindi ko siya matanggihan o matawaran man lang. Buti na lang dumating ka, natapos na rin ang istorbo."Nagkunwari siyang masaya habang kausap si Mariane, kahit sa loob niya ay kabaligtaran ang nararamdaman.Sa ngayon, kailangang pakisamahan niya si Mariane. Kailangan niyang maging maingat.Napangisi si Mariane at pabirong sabi, "Aaron, Aaron... kailan ka pa natutong magsinungaling habang pula ang mukha at mabilis ang tibok ng
Hindi inaasahan ni Aaron ang maagang pagdating ni Mariane sa opisina.Akala niya, matapos nitong kuhanin ang pera ng kumpanya, hinding-hindi na ito magpapakita pa. Sa isip niya, kung sabihan lang niya ang mga empleyado, “Si Mariane ang kumuha ng sweldo n'yo ngayong buwan,” tiyak, hindi ito makakalabas ng opisina nang ligtas.Pero eto siya ngayon, nakatayo sa harap mismo ng opisina, at kasabay pa ng pag-alis ni Lucille. Bigla siyang nakaramdam ng tensyon. Malamig ang hangin sa loob ng opisina, kahit hindi bukas ang aircon."Wow, ang galing mo naman. ‘Yung kalapati, sinakop na ang pugad ng uwak," malicious na sambit ni Mariane habang nakatingin kay Lucille.Hindi na sumagot si Lucille. Tahimik niyang kinuha ang mga gamit, halatang ayaw patulan ang drama. Pero bago pa siya makalakad palayo, hinawakan siya ni Mariane sa braso."Sandali lang!" sambit nito. Tapos, hinarap si Aaron."Aaron, hindi ba sabi mo wala kayong relasyon ni Lucille? Anong tawag mo sa ganito? Sinasabi mong gusto mong m
Naengganyo sanang sabihin ni Aaron na “magpapahinga lang ako sandali tapos uuwi rin,” at na hindi naman niya kailangan maligo. Pero bago pa siya makapagsalita, itinulak na siya ni Lucille papasok sa banyo.Pagkapasok niya, namangha siya sa loob ng banyo ng babae. Sa ibabaw ng bath table, punô ng malalaki’t maliliit na bote ng skin care products. May iba’t ibang kulay at laki rin ng mga tuwalya na nakasabit sa hook sa pader.Kung hindi mo alam, iisipin mong marami ang nakatira sa bahay—sa dami ng gamit na naroon. “Grabe. Sa dami ng ito, hindi ko na alam kung ano ang para saan,” bulong niya sa sarili.Talagang mas simple ang buhay ng mga lalaki, naisip niya.Tulad nga ng kasabihang biro: “Lalaking lumalabas ng bahay, panyo lang ang bitbit—pang-mukha, pang-kili-kili, pang-singit.”Napakamot siya sa ulo at sumigaw mula sa loob ng banyo, "Lucille! Alin dito ang sabon at shampoo? Anong tuwalya ang gagamitin ko pagkatapos maligo?"Sumagot si Lucille mula sa labas, "Shower gel at shampoo nasa