One Night With My Wife's Bestfriend의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

Medyo nainis si Aaron sa sinabi ni Lucille. Kaya't sumagot siya nang may bahagyang inis, "Ano'ng dapat kong pag-ingatan? Ang kaibigan ko ba? Siya nga itong halos magpakabaliw kakahanap ng project para mailigtas ang kumpanya ko sa pagkalugi. At saka inaral ko naman nang maayos ’tong project na ’to. Alam kong may risk—mataas nga ang liquidated damages—pero kaya ng kumpanya kong tapusin ’to.”Napangiwi si Lucille at napasimangot. "Sinabi ko na nga, ikaw ang bahala. Kung may mangyari, huwag kang lalapit sa ’kin at magreklamo."Tumugon si Aaron, "Mas iniisip mo pa ’yung mga posibleng problema kaysa suportahan ako. Pero sige na nga—by the way, minortgage ko na ’yung bahay. Sabihin mo kung magkano ang nasa bank account mo para mabayaran ko na ’yung P300,000 na utang ko sa’yo."Nagulat si Lucille. "Ano?! Minortgage mo ang bahay mo? So saan ka titira?""Mortgage lang naman, hindi naman binebenta. Kailangan ko lang talaga ng pondo para sa project na ’to. Naospital pa si Mama, kailangan din ng p

Isang bakas ng kaba ang sumilip sa mga mata ni Mariane, pero agad siyang umasta na parang kalmado. “Hindi ba’t ikaw mismo ang nagsabi na na-mortgage mo ang bahay ng anim na milyon? Eh ‘yung project mo, limang daan libo lang ang kita. May kulang ka pang tatlong daan libo. Paano mo ngayon mare-redeem ang bahay?”Napagtanto ni Aaron na iyon pala ang kinabahala ni Mariane. Pero oo nga naman—kahit simpleng computation lang, malinaw na kulang talaga. At alam ni Aaron sa sarili niyang panay na lang palusot ang ginagawa niya. Hindi naman talaga niya planong bawiin agad ang bahay. Gusto lang niyang maturuan ng leksyon si Mariane.Kaya nagpakahinahon siya habang nagpapaliwanag, “Tama ka, Mariane. Pero buhay pa ang kumpanya ko, at may mga susunod pang proyekto. Baka hindi lang agad-agad dumating, pero siguradong may darating. Unti-unti kong mababayaran ‘yan, at kapag nabuo ko na ‘yung anim na milyon, saka ko irerehistro ang pangalan mo sa titulo, pangako.”Ngunit napangisi lang si Mariane at tum

Pagtingin ni Aaron sa pumasok, nakita niya si Lucille na nakasuot ng floral na bestida. Napabalikwas siya sa pagkakatayo dahil sa gulat."Uy, bakit ka nandito?" tanong niya, halatang hindi inaasahan ang pagdating nito.Ngumiti si Lucille, may dalang maliit na kahon habang papalapit sa kanyang lamesa. "Next time, don’t ask obvious questions, okay?" sagot nito, nakangiti. "Can’t I just drop by? Or… ayaw mo ba akong pumunta?"Nagmadaling sumagot si Aaron. "Hindi, hindi! Akala ko tatawagan pa kita. Buti na lang dumating ka. Alam mo naman, welcome ka rito anytime — parang bahay mo na rin ’to."Napangiwi si Lucille. "I don’t want to treat this place as my home," aniya. "Anyway, I brought you dinner. Hindi ka pa siguro kumakain? Let’s eat together?"Habang nagsasalita, binuksan niya ang kahon at inilabas ang bento box.Pagkabukas ni Aaron, agad niyang naamoy ang masarap na halimuyak ng pagkain. Maayos ang pagkaka-prepare—hindi magkakahalo ang ulam at gulay, at nasa gitna ang maputing kanin

Sa wakas, naipasok na rin ni Aaron si Mariane sa loob ng sasakyan. Mabigat ang pakiramdam niya—madilim ang kanyang mukha, punong-puno ng galit at inis.Hindi niya inasahan na ganito siya babuyin ni Mariane sa harap mismo ng mga kaibigan nito. Ramdam niya ang mapanuring tingin ng mga ito sa kanya, ang bulungan na para bang siya ang kahihiyan sa buong gabi.Sa sobrang sama ng loob, muntik na niyang iwanan si Mariane sa gilid ng kalsada, bahala na kung anong mangyari sa kanya. Pero napaisip siya.“Kapag pinabayaan ko siya, hindi lang siya ang mapapahiya—ako rin. At saka, palabas lang naman ito.”Sa totoo lang, wala naman siyang pakialam sa mga kaibigan nito. Sa oras na matapos ang lahat ng ito, wala na silang koneksyon. At tungkol sa sinabi ni Mariane na “gagantimpalaan” siya ngayong gabi?"Disgusting," bulong niya sa sarili. Hindi na niya kayang mahalikan man lang ito—lalo pa't may duda na siyang hindi na ito malinis.Hindi na siya tumuloy sa bahay nila Mariane. Sa halip, ibinaba niya i

‘Hayop talaga. Nagmamagaling pa!’ 'Yan agad ang unang pumasok sa isip ni Aaron nang makita ang bill.₱13,800 ang total. Gusto na sana niyang umalis at iwan si Mario sa ere. Para sa kanya, wala siyang pakialam kung mabuhay man o hindi ang binatang ito.Laging palamunin, parang gamu-gamong sumisira sa pamilya. Walang trabaho, walang direksyon—tapos ngayon, ganito kalaking gastos?Pero alam niyang kapag iniwan niya si Mario doon, tiyak na babalik ito sa bahay nila at sisiraan siya sa pamilya ni Mariane. Masasayang lang ang lahat ng mga pinlano at isinakripisyo niya nitong mga nakaraang araw.Pinagmasdan niya si Mario na may malamig na tingin.“Bayaw, sorry. Medyo napasarap lang talaga ako kagabi. Dapat nga KKB kami, hati-hati, kaso bigla silang nagsialisan. Babalikan ko na lang sila para maningil. Pautangin mo muna ako ngayon.”Nagsalubong ang kilay ni Aaron.“Anim kayo kagabi, tapos ganito kalaki ang bill? Halos tig-2,000 bawat isa. Eh, kahapon lang, nanghingi ka sa’kin ng ₱1,000. May