One Night With My Wife's Bestfriend

Nararamdaman ni Aaron ang sakit ng matinding pagkalasing habang dahan-dahang iminulat ang kanyang mga mata. Napansin niyang nasa isang hindi pamilyar na silid siya—isang hotel room. Pilit niyang inalala ang nangyari, at naisip na marahil pagkatapos ng inuman sa team building ng kumpanya kagabi, may nagdala sa kanya rito.

Ngunit biglang may narinig siyang mahina at hindi pamilyar na pag-ungol sa tabi niya. Nanginig ang kanyang katawan sa kaba. Dahan-dahan niyang inilipat ang kanyang paningin at nakita ang isang babae na nakahiga sa tabi niya. Nakatagilid ito, mahaba ang buhok na bumalot sa kanyang likod, at ang makinis nitong balikat ay bahagyang nakalantad sa kumot. Napansin din niyang nagkalat ang kanilang mga damit sa sahig.

Nabigla siya—natulog ba siya kasama ang babaeng ito? Sino siya? Pilit niyang inalala ang mga pangyayari kagabi, ngunit tanging malalabong alaala lamang ang bumabalik sa kanyang isipan—isang malabong imahe ng babaeng nakapatong sa kanya.

Gusto niyang gisingin ito, pero pakiramdam niya ay wala siyang lakas. May asawa siya, at sa loob ng maraming taon, pinanghahawakan niya ang kanyang responsibilidad sa pamilya kahit na minsan ay nadadala siya ng pagkakataon. Ito ang unang beses na nangyari ito sa kanya.

Matapos ang ilang sandaling pag-aalinlangan, dahan-dahan siyang bumangon, kinuha ang kanyang damit, at nagbihis. Hindi niya alam kung dapat niya bang tingnan ang mukha ng babae. Kung kakilala niya ito, siguradong magiging awkward ang susunod nilang pagkikita. Kung hindi naman, mas lalong magiging mali ang lahat.

Habang inaayos ang sarili, inilabas niya ang kanyang pitaka at kumuha ng isang libo, balak niya itong iwan sa kama bilang isang uri ng "paliwanag." Ngunit bago pa niya mailapag ang pera, biglang nagsalita ang babae.

“Ano'ng ibig sabihin niyan?”

Napatingin siya sa babae—gising na ito at nakatingin sa kanya habang nakapatong ang baba sa kamay nito, may bahagyang iritasyon sa kanyang mga mata.

Lalo siyang natulala nang makilala ang babae. Hindi niya inaasahang siya ang makakasama niya kagabi—si Lucille Largon, matalik na kaibigan ng kanyang asawang si Mariane.

Hindi niya maintindihan kung paano ito nangyari. Alam niyang imposible iyon, hindi lang dahil kaibigan ito ng kanyang asawa, kundi dahil simula nang magkakilala sila, madalas siyang kutyain nito. Para kay Lucille, ang tagumpay na ipinagmamalaki niya ay isang laro lamang. Ang pagmamahal niya sa asawa niyang si Mariane ay tila isang bagay na katawa-tawa para rito.

Maaari pa ngang sabihin na galit siya sa babaeng ito.

Tumayo si Lucille mula sa kama, walang pakialam na makita ang kanyang hubad na katawan sa harapan niya. Napayuko siya at pilit na iniwasang tingnan ito.

Lumapit ito sa kanya at may bahagyang ngiti sa labi. “Bakit parang nahihiya ka? Kagabi lang hindi ka naman ganyan.”

Napalunok siya at umiwas ng tingin. “Hindi ko alam kung ano'ng nangyari kagabi. Lasing ako. Halos wala akong maalala... Pwede mo munang isuot ang damit mo?”

Nakita niyang tatawagin siya ni Lucille, kaya agad siyang umiwas. Ayaw niyang magkaroon pa ng anumang koneksyon sa babaeng ito.

Napansin iyon ni Lucille, kaya bahagyang sumimangot bago hinila ang kumot at itinakip sa kanyang katawan. “Mukhang galit ka sa akin, pero kagabi, tinatawag mo akong 'baby' habang niyayakap mo ako.”

Sa narinig niya, unti-unting bumalik sa isip niya ang ilang malalabong alaala ng nangyari kagabi. Para bang muli niyang naamoy ang pabango ng babae. Napailing siya at pilit na inayos ang sarili.

“Pasensya ka na,” mahina niyang sabi. “Sigurado akong may hindi tama rito. Hindi dapat nangyari ito.”

Ngumiti si Lucille at umupo sa kama. “Hindi dapat? Ganito na nga ang nangyari, sasabihin mo pa ring hindi dapat?” Tumingin ito sa kanya nang may kakaibang titig. “At saka, nasa loob ko pa ang bakas mo. Ilang beses ka ngang bumalik kagabi. Hindi ba dapat mong panagutan ito? Paano kung mabuntis ako?”

Kinabahan siya sa ganitong sitwasyon. “Huwag kang magbiro nang ganyan. Bumaba tayo mamaya at bumili ng gamot. Alam mo namang may asawa ako, at kaibigan mo pa si Mariane. Mali ito.”

Biglang naging seryoso ang mukha ni Lucille. “Hindi mo pa naisip na baka si Mariane mismo ang may gusto nito?”

Napakunot ang noo niya. “Anong pinagsasabi mo? Oo, naging abala ako sa trabaho at maaaring napabayaan ko siya, pero hindi siya ganoon.”

Ngumiti lang si Lucille. “Kung maghiwalay kayo ni Mariane, pakakasalan mo ba ako?”

Napailing siya at napabuntong-hininga. “Lucille, huwag na tayong mag-isip ng kung ano-ano. Hindi kita kayang pakasalan. Isa lang itong pagkakamali. Kung hindi lang ako nalasing, hinding-hindi ito mangyayari.”

Tahimik siyang tinitigan ni Lucille. “Ibig sabihin, hindi mo ako pananagutan?”

Narinig niyang tumunog ang kanyang telepono, at nang sagutin niya ito, isang balita ang nagpaigting sa kaba sa kanyang dibdib.

"Nakahanap na ng tamang donor ng bone marrow para kay Mama? 300,000 para sa transplant? Sige, naiintindihan ko. Pupunta ako sa kumpanya para agad mabayaran ang ospital."

Pagkatapos ibaba ang tawag, humarap siya kay Lucille at sinabing, "Pasensya na, may kailangan akong asikasuhin. Sana paglabas natin ng kwartong ito, makalimutan na natin ang nangyari. Kung may gusto kang ipabayad sa akin bilang kapalit, sabihin mo lang at susubukan kong tugunan."

"Ikaw lang ang gusto ko."

Tinitigan siya ni Lucille nang seryoso.

Para sa kanya, tila wala lang itong ginagawa kundi manggulo. Ngunit sa sobrang seryoso ng mga mata nito, parang may kakaibang bigat ang sitwasyon.

Iniwasan niyang tignan ito, nagmadaling nagbihis, at lumabas ng silid. Pakiramdam niya ay sinusundan siya ng tingin ni Lucille, tila hinihintay ang kanyang sagot.

Paglabas, agad siyang sumakay ng taxi papunta sa kumpanya.

Bagamat malaking halaga ang 300,000 para sa pagpapagamot ng kanyang ina, alam niyang kaya niya itong bayaran. Sa loob ng labing-anim na taon, naitaguyod niya ang isang kumpanya sa pagproseso ng mga hulmahan. Maganda ang naging takbo ng negosyo, at kumikita siya ng milyon-milyon kada taon. Subalit nang tumama ang pandemya at humina ang ekonomiya, napilitan siyang mag-subsidize ng sariling pera upang manatiling nakatayo ang kumpanya.

Nang makarating siya sa opisina, naabutan niyang naroon din ang kanyang asawa, si Mariane.

"Nandito ka rin pala?"

Mahina ang kanyang boses at may bahagyang kaba sa kanyang loob. Umupo siya sa kanyang mesa at agad na nag-transfer ng pera papunta sa ospital.

Ngunit lumapit si Mariane at tinanong siya, "Saan ka galing kagabi?"

"Pwede bang mamaya na natin pag-usapan 'yan?"

Hindi niya magawang sagutin ang tanong nito. Kailangan niyang makabuo ng sapat na dahilan.

Ngunit nang subukan niyang mag-transfer ng pera, isang notification ang lumabas sa screen—hindi sapat ang balanse sa account.

Agad siyang nag-check ng mga transaksyon at laking gulat niya nang makitang kakaunti na lamang ang natitirang pera sa account ng kumpanya.

Maliban sa kanya, si Mariane lamang ang may access sa perang iyon.

Binalingan niya ito nang may halong takot at galit. "Nasaan ang pera sa account ng kumpanya?"

Bahagyang nag-alangan si Mariane ngunit sumagot ito, "Sagutin mo muna ako. Saan ka galing kagabi?"

"Huwag mong ilihis ang usapan! Nasaan ang pera ng kumpanya?" sigaw niya.

Ang perang iyon ang nakasalalay sa buhay ng kanyang ina—wala siyang oras para sa mga paligoy-ligoy.

Tinitigan siya ni Mariane nang hindi natitinag. "Natalo sa sugal ang kapatid ko, kaya kinuha ko ang pera ng kumpanya para bayaran ang utang niya."

Nanlaki ang mata niya sa gulat.

“Ano?!”

Alam niyang iresponsable ang kapatid ni Mariane, ngunit hindi niya inakalang aabot ito sa ganito. Hindi lang basta-basta humiram ng pera, kundi ginamit pa ang pondo ng kumpanya nang walang pasabi.

"Ano'ng sinisigaw mo diyan?" matigas na sagot ni Mariane. "Sinabi naman ng kapatid ko na babayaran niya kapag nagkapera siya."

Hindi na niya napigilan ang galit. "Paano niya mababayaran ang pitong daan hanggang walong daang libo?! Pera ito ng kumpanya! Paano ang mga sahod ng empleyado? At higit sa lahat, nakahanap na ng donor para kay Mama, kailangan natin ng 300,000 para sa transplant! Ano'ng gusto mong gawin ko ngayon?!"

Ngunit imbes na maalarma, nanatiling walang pakialam si Mariane. "Problema mo 'yan, hindi ko na iyan iniintindi. Ang mahalaga sa akin, natulungan ko ang kapatid ko. At isa pa, hindi ko naman nanay ang nanay mo. Hindi ba sapat ang mga nagastos mo para sa kanya noon?"

Parang binuhusan siya ng malamig na tubig.

Hindi niya lubos maisip na ang babaeng nakasama niya ng tatlong taon ay kayang sabihin ang ganitong mga salita.

Lumapit pa ito sa kanya at may bahagyang ngiting mapanukso sa labi. "Ngayon, sagutin mo ako, Aaron. Ano'ng ginawa mo kagabi? Natulog ka ba sa piling ng ibang babae? Huwag mong kalimutan ang kasunduan natin—kung sino ang unang magtaksil, aalis nang walang kahit anong dala."