All Chapters of แพ้รักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Chapter 21 - Chapter 30

“เปล่า” ตอบแค่นั้นแล้วเขาก็เดินหนีไปขึ้นรถพี่ฟิวส์ขับรถพาฉันไปบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง จนเริ่มเดาสถานการณ์ออกว่าเขาซื้อต้นไม้พวกนั้นมาให้แม่ของตัวเอง เอาจริงๆ ตอนนี้ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าเขาจะพามาบ้านตัวเอง“นี่บ้านพี่ฟิวส์เหรอ” ฉันถามตอนที่รถจอดสนิท ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันใช่แน่ๆ“อืม ลงไปสิ แม่ชวนกินข้าวเย็นด้วย”“หา!!” ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะเขาเพิ่งบอกว่าแม่ชวนกินข้าว ฉันไม่ได้หูฝาดไปหรอกใช่ไหม “หมายถึงชวนพี่ฟิวส์ แล้วรู้ไหมว่ามีหนูมาด้วย”“รู้”“พี่ฟิวส์บอกแม่ว่าไงอะ” บอกตามตรงตอนนี้ฉันตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนสอบสัมภาษณ์เข้ามหาวิทยาลัยอีก“ถามอะไรเยอะแยะวะ รีบลงไป”พูดจบเขาก็ลงจากรถแล้วเปิดประตูด้านหลังขนต้นไม้ลง พอฉันทำท่าจะเข้าไปช่วยคราวนี้เขากลับบอกให้ไปยืนเฉยๆ ก่อนที่จะมีคุณลุงคนหนึ่งเข้ามาช่วยเขาแทน“สวัสดีค่ะ คุณลุง” ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่คงไม่ใช่พ่อของเขาหรอกเพราะพี่ฟิวส์ก็เรียกลุงเหมือนกัน“สวัสดีครับ” คุณลุงตอบรับด้วยท่าทียิ้มอายพลางหันมองพี่ฟิวส์ก่อนจะสลับมายิ้มให้ฉันอีกรอบ“มาแล้วเหรอ แม่เพิ่งทำกับข้าวเสร็จ”“สวัสดีค่ะ”“อุ๊ย สวัสดีจ้าลูก” คุณแม่ของพ

ฉันแกล้งสะบัดหน้าหนีไปมองทางหน้าต่าง ด้านนอกนั้นกำลังผ่านตลาดหลังมหาวิทยาลัยที่เป็นแหล่งรวมของกินอร่อยๆ และสินค้าแฟชั่น ฉันเองก็มาเดินบ้างกับพวกระริน ส่วนมากแล้วก็มานั่งกินข้าวมื้อเย็น แต่หลังๆ มานี้ปฏิเสธพวกมันบ่อยมากเพราะการเงินค่อนข้างมีปัญหา ต้มแต่บะหมี่อยู่หอ“ค่าเช่าแถวนี้แพงไหมพี่ฟิวส์”“ไม่แน่ใจ แต่เคยได้ยินว่าประมาณแปดพันถึงหมื่นกว่า”“แพงจัง” ฉันเปรยเบาๆ เคยคิดว่าอยากให้ยายมาขายย่านนี้คงขายดิบขายดีแน่ เพราะช่วงเย็นไม่ได้มีแค่นักศึกษาแต่ยังมีคนทำงาน นักเรียนโรงเรียนใกล้ๆ นี้อีกที่มาเดิน มาหาของกินอร่อยๆ แต่ถ้าค่าเช่าที่ทำมาค้าขายแปดพันอย่างที่พี่ฟิวส์บอกคงต้องหยุดคิด“ย่านเศรษฐกิจ ถ้าของขายได้ไม่กี่วันก็ได้ค่าเช่าคืน” พี่ฟิวส์อธิบายให้ฉันฟัง เงินแปดพันในความคิดเขาคงไม่มากมายอย่างที่กำลังเอ่ยถึง แต่กับฉันและยายกว่าจะหามาได้เลือดตาแทบกระเด็นพี่ฟิวส์มาส่งถึงหอก็เกือบสี่ทุ่ม สรุปว่าวันนี้งานที่เขาจะให้ช่วยก็ไม่เสร็จเพราะมีงานอื่นเข้าแทรก แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องไปทำงานกลางคืนแล้วเลยอาสาทำงานช่วยพี่ฟิวส์ไปก่อน ถ้ารับงานจากแม่เขามาได้เยอะเมื่อไหร่ล่ะคืนแน่ อย่างน้อยๆ ก็ถือว่าตอบแทนที่เ

ใช้เวลาเดินทางจากมหาวิทยาลัยสิบห้านาทีก็มาถึงคอนโดของพี่ฟิวส์ ช่วงนี้เป็นช่วงเลิกงานจึงทำให้ผู้คนค่อนข้างเข้าออกเยอะพอสมควร เจ้าของห้องคอนโดนี้ส่วนใหญ่ก็คงเป็นคนทำงานทั้งนั้นนักศึกษาก็มีบ้างเท่าที่เห็น ส่วนใหญ่ก็คนมีฐานะทางบ้านดีตัวอย่างเช่นพี่ฟิวส์“แม่ซื้อให้อยู่เลยเหรอพี่ฟิวส์” ฉันถามพลางหอบเอกสารของเขาเดินตาม อีกมือก็หิ้วของกิน“แม่ซื้อนานแล้ว ซื้อไว้ให้คนเช่าหลายห้อง”“ออ ค่าเช่าคงแพงน่าดู”“หมื่นห้าถึงสามหมื่น แล้วแต่ห้อง ถูกกว่านี้ไม่ได้หรอกมันไม่คุ้ม บางคนไม่ดูแลห้องต้องมาปรับปรุงอีก”ฉันพยักหน้าฟังพี่ฟิวส์พูด นึกอิจฉาคนรวยเพราะพวกเขาหยิบจับอะไรก็เป็นเงินทั้งนั้น ต้นทุนชีวิตเขาเยอะไม่เหมือนอย่างครอบครัวฉันที่ทุกวันต้องคิดแต่ว่าวันนี้จะหาเงินไหนมาซื้อกับข้าว ให้เงินน้องไปโรงเรียน จะหาเงินมาจ่ายค่าหอทันหรือเปล่าพี่ฟิวส์พาขึ้นมายังชั้นสามสิบเก้า ห้องของเขาอยู่มุมสุดด้านทิศเหนือของตึก พอเปิดประตูเข้าไปฉันแทบจะร้องว้าวเลยทีเดียว มันต่างจากห้องหอพักของฉันราวฟ้ากับเหว เฟอร์นิเจอร์ ของใช้ สิ่งอำนวยความสะดวกมีครบครันจนเรียกที่นี่ว่าบ้านได้เลยไม่สิ มันยิ่งกว่าบ้านฉันอีก“โห พี่ฟิวส์อย

วันต่อมาช่วงเช้าฉันก็เข้าเรียนปกติกับพวกระริน เรื่องที่ไปห้องพี่ฟิวส์ยังคงถูกปิดเป็นความลับเพราะจะให้พวกมันรู้ไม่ได้เด็ดขาดยิ่งตอนนี้พี่ฟิวส์ทำตัวผิดปกติอยู่ด้วย ถ้าเล่ารับรองว่ายัยพวกนี้มันคิดไปไกลถึงดาวพลูโตแน่ ฉันรับประกัน!หลังจากเรียนภาคเช้าเสร็จฉันกับเพื่อนก็พากันไปเที่ยวงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์ที่ไม่ใช่แค่จัดแสดง ให้ความรู้เพียงอย่างเดียว แต่ยังมีทั้งนักศึกษาและคนนอกมาขายสินค้าและของกินอร่อยๆ เต็มไปหมด“แก พวกพี่ฟิวส์ก็มา” ยัยจินสะกิดฉันให้หันไปมอง ขณะที่กำลังดูโชว์การทดลองวิทยาศาสตร์อยู่ พอหันไปก็เห็นพวกพี่ฟิวส์อยู่อึกซุ้มหนึ่งจริงๆพี่ฟิวส์มากับพี่บูม พี่คีตะ พี่เพลิงแล้วยังมีพี่เมย์เดินขนาบข้างอีกคน ยืนติดกันจนแทบจะกอดพี่ฟิวส์อยู่แล้ว ไม่รู้ ฉันจ้องนานเกินไปหรือเปล่าเพราะพี่เมย์เธอหันมามองพอดีแถมยังส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้ พอเห็นแบบนั้นฉันจึงเบือนหน้าหนีแล้วหันกลับมามองทางเดิม แต่ตอนนี้การทดลองนั่นดันจบไปเสียแล้ว“ไปดูของทางนั้นดีกว่า” ยัยระรินชี้ไปใกล้กับที่พวกพี่ฟิวส์ยืนอยู่“ไม่ ไปดูดาวเถอะ เดี๋ยวค่อยกลับออกมาดู”ฉันบอกแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยที่มีพวกนั้นบ่นตามหลัง แ

ฉันกลับมาถึงห้องก็ต้องทิ้งตัวลงนอนกับเตียงอย่างเหนื่อยล้า ทั้งที่วันนี้ก็มีเรียนแค่นิดเดียวนอกนั้นก็เดินเที่ยวงานกับเพื่อน แต่กลับรู้สึกเพลียอย่างบอกไม่ถูกครืด~ขณะที่กำลังนอนคิดเรื่องเรื่อยเปื่อยอยู่นั้นเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องพังๆ ก็ดังขึ้น ปรากฏแถบแจ้งเตือนข้อความของพี่ฟิวส์ที่ทำให้ต้องเปิดดูแต่ก็ไม่พ้นงานF : (ส่งไฟล์)Namkhang : พรุ่งนี้ว่างทั้งวัน ค้างจะไปจัดสวนแล้วก็ทำงานให้เสร็จนะทั้งที่รู้ว่าการอยู่ใกล้พี่ฟิวส์อาจจะนำพาความเดือดร้อนมาให้ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงมองข้าม ก็บางทีเขาดีกับฉันจนทำให้รู้สึกดีเวลาได้อยู่ใกล้ๆ แต่บางครั้งก็รู้สึกอยากถอยออกมาห่างๆ เป็นอะไรที่บอกไม่ถูกอยู่เหมือนกันF : อืม มาถึงแล้วบอกNamkhang : ค่ะฉันตอบไปสั้นๆ แล้วเก็บมือถือวางไว้บนเตียง ยังไงซะก็หนีเขาไม่พ้นหรอก รับปากแม่เขาไปแล้วด้วยว่าจะทำงานให้ อีกอย่างทางนี้มันอาจจะช่วยทำเงินให้ฉันโดยไม่ต้องเดือดร้อนอีกก็ได้ไม่ต้องกลับไปทำงานร้านเหล้าแล้วเสี่ยงอันตรายกับพวกนิสัยไม่ดี ยังไงก็ต้องทำดีกับพี่ฟิวส์ไว้ก่อนเพราะเขาชี้ทางให้เจองานดีๆ แบบนี้ฉันอาบน้ำแต่งตัวหยิบชีทสรุปแต่ละวิชาของตัวเองขึ้นมาอ่านเ