All Chapters of แพ้รักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่ 17 ไม่เหลืออะไร“หนุ่มสโมฯ นี่อร่อยมากไหมค้า ถึงได้แห่กันไปกินทั้งคู่” เสียงของยัยจินเหน็บแนมเมื่อเห็นฉันกับยัยระรินนั่งด้วยกันหลังจากออกมาจากห้องเรียนวิชานี้เป็นวิชาที่ยัยระรินถนัดมันเลยไม่บ่นสักคำแถมยังออกจากห้องสอบก่อนใครเพื่อน แต่ฉันก็ยังไม่ได้ถามมันเรื่องพี่ไมเนอร์“ยัยระรินสิ เปิดตัวแบบเซอร์ไพรส์มาก” ฉันปรายตามองเพื่อนตัวเอง ดีกรีดาวคณะนิเทศศาสตร์ สุดท้ายตกหลุมพรางร้ายรุ่นพี่ที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าชู้และเหลี่ยมจัดที่สุดไม่มีใครไม่รู้หรอกว่าพี่ไมเนอร์น่ะร้าย เขาเปลี่ยนคนควงไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยเห็นว่าคบใครจริงจัง แต่จะเตือนเพื่อนยังไงคงไม่ทันแล้ว พูดไปก็คงได้กินอาหารเม็ดเข้าสักวันลลล.วบลฝบ.ส.ใฝสใสล.ลลลลลลลลลลล“ว่ายัยน้ำค้าง แต่แกก็โดนพี่สโมกินตับหวานเจี๊ยบ”“พูดอะไรของแก ไม่เคย!”“น้ำเสียงหนักแน่นแสดงว่าไม่เคยจริงแล้วคนนี้ล่ะคะ ไหนพูดมา” “อะไร” ฉันกลอกตาไปมาเมื่อพวกมันหันมามองฉันเป็นตาเดียว“เรียบร้อย”คำว่าเรียบร้อยของมันทำเอาหน้าฉันเห่อร้อนขึ้นมาทันใดปากจะเถียงก็เถียงไม่ออกกลัวพวกนี้มันจับผิดอีก“เนี่ย ตัวท็อป ชนะเลิศค่าคุณน้ำค้าง”“อย่ามาไร้สาระ” ฉันแกล้งเก็บของใส่กระเป๋าของ

ตอนที่ 18 คลิปเสียงหลังจากถ่ายแบบชุดสุดท้ายฉันก็ออกไปทานข้าวกับแม่ของพี่ฟิวส์ ขึ้นรถมากับท่านแล้วทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้ที่สตูดิโอ ทานข้าวเสร็จแม่ก็จะพามาส่งที่เดิมเพราะร้านอาหารกับมหาวิทยาลัยไปคนละทางต้องกลับมาทางเดิมอยู่ดีฉันมองดูข้อความที่ยัยพี่เมย์ส่งมาตั้งแต่ขึ้นรถจนตอนนี้ก็ยังไม่ได้เปิดดูเพราะมันเป็นไฟล์เสียงอะไรสักอย่างที่ต้องดาวน์โหลดจากภายนอก ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้จนกระทั่งทานข้าวเสร็จพอกลับถึงหอพักจึงได้ตอบกลับข้อความของสาวรุ่นพี่Namkhang: อะไรเหรอคะฉันส่งข้อความนั้นไปแล้วจึงดาวน์โหลดไฟล์เสียงที่ยัยรุ่นพี่ส่งมา ก่อนจะเปิดฟังตอนที่กำลังอยู่ในห้องของตัวเอง เสียงที่ถูกส่งมาจึงชัดมากเมื่อฟังอยู่ในห้องเงียบ ๆ‘มึงคิดว่าน้องมันเข้าหามึงเพราะเงิน มึงคิดว่าเขาเห็นแก่เงิน เหมือนผู้หญิงคนเก่า แล้วจะไปยุ่งด้วยทำไมวะ’‘ก็กูอยากรู้ ว่าเด็กจะเป็นคนยังไง’‘มึงต้องอยากรู้ถึงขั้นตัวติดเขาเลย?’‘เงินค่าซ่อมรถกูก็ต้องออกเอง ขอใช้งานให้คุ้มก่อนไงไอ้สัส’‘ใช้งานแบบไหนวะ ถึงขั้นพาไปบ้าน ฮ่า’‘แล้วคุ้มหรือยังครับคุณนายก’‘เรื่องของกู ไปไหนก็ไปรำคาญ!’‘ค่าซ่อมแค่นั้นมันไม่สะเทือนขนหน้าแข้งมึงหรอ

ตอนที่ 19 รู้ตัวว่าผิดหลายวันต่อมาFuse talk.“เป็นบ้าอะไรของมึง ไปสั่งแก้งานพวกนั้นทั้งที่จะจัดงานพรุ่งนี้” ไอ้คีตะ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เคยเงียบที่สุดในแก๊งเดินเข้ามาถึงห้องก็บ่นทันที ทั้งทีมันก็ไม่เคยเป็นแบบนี้“ก็มันทำกันมาชุ่ย ๆ ” ผมตอบเสียงเรียบแล้วส่งข้อความสั่งงานคนอื่นที่กำลังเตรียมงานสปอตเดย์พรุ่งนี้ต่อช่วงนี้ชีวิตผมค่อนข้างยุ่งกับเรื่องงานทั้งงานสปอร์ตเดย์ งานคอนเสิร์ตลานเกียร์ที่จะจัดหลังจากงานสปอร์ตเดย์หนึ่งอาทิตย์ ไหนจะงานโปรเจกต์จบอีก วุ่นวายจนแทบไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลยมั้ง…“ไอ้ฟิวส์ มึงจะไม่ไปเคลียร์กับน้องน้ำค้างแล้วเหรอ ถอยกันไปแบบนี้ทั้งที่ไม่มีสาเหตุเนี่ยนะ” เสียงของไอ้ไมเนอร์ดังมาจากประตู“มีอะไรต้องคุย มันก็ชัดเจนแล้ว”“ชัดเจนตรงไหน อยู่ ๆ น้องเขาก็หนีมึงไปทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็คุยกับมึงดี ๆ ” ไอ้บูมที่นั่งอยู่ในห้องทำงานสโมสรนักศึกษาแห่งนี้ตั้งนานแล้วออกความเห็นบ้าง“ชัดเจนตรงที่เห็นแก่เงินไง ไม่ได้เงินก็ไป”“มึงก็ฉลาดนะ สอบติดมาอยู่คณะนี้ สาขานี้ได้ถือว่าเก่งมาก แต่เรื่องนี้มึงโง่มากไอ้ฟิวส์” ไอ้บูมพูดเสียงเรียบ“ถามจริง มึงคิดว่าน้องมันยอมมึงเพราะเงินจ

ผมไปส่งไอ้ไมเนอร์ที่ตึกสโมฯเพราะมันยังจอดรถไว้แถวนั้น ก่อนจะขับรถไปที่ร้านหน้ามหา’ ลัยที่แม่บอกไว้ให้มาเจอ พอเข้าไปในร้านก็เห็นท่านั่งทานข้าวอยู่คนเดียวสีหน้าเคร่งเครียด“คิดยังไงมาทานข้าวคนเดียวแถวนี้” ผมเอ่ยทักทายแม่ตัวเองอย่างเรียบง่ายแล้วหย่อนตัวนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกัน“ไปทำอะไรไว้ บอกมา” สีหน้าเครียด ๆ บนใบหน้าของหญิงวัยย่างห้าสิบยังปรากฏชัดเจน สายตาจับจ้องมาที่หน้าผมอย่างจับผิด“…เรื่องไหน” ผมถามเพราะคิดว่าตัวเองคงทำอะไรไว้หลายเรื่อง“น้ำค้างมาบอกแม่ว่าขอเลิกทำงานที่แม่จ้างอยู่ แม่ถามถึงเหตุผลก็ไม่ยอมบอก แต่แม่ว่าต้องเกี่ยวกับฟิวส์แน่ ๆ ”“…”“เล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดเงินเดือนซะ”ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อย ๆ แต่สุดท้ายก็ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง ไม่ใช่เพราะเงินที่แม่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ก็เพราะความอึดอัดที่มีอยู่ในใจตอนนี้ บางทีถ้าเป็นแม่น้ำค้างอาจจะพอฟังแล้วหายโกรธผมง่ายขึ้น“ฟังแม่นะฟิวส์”“…”“แฟนเก่าลูกคนนั้นกับน้ำค้างไม่เหมือนกันเลย น้องไม่เคยทำให้แม่รู้สึกว่าเขาอยากได้เงินเรา เขาทำงานกับแม่เหมือนแม่เป็นนายจ้างไม่ใช่แม่ของฟิวส์” แม่ขมวดคิ้วมองผมคล้ายว่า

ฉันสะบัดหน้าไปกับความคิดของตัวเอง เลื่อนสายตาไปมองรอบ ๆ จนประสานสายตาของใครคนหนึ่งที่ยืนมองมาพอดี เขาอยู่รอบนอกลานกิจกรรมนี้แต่ราวกับมองเห็นฉันชัดเจนด้วยแสงไฟที่สาดมาถึงแล้วหยุดลงเหมือนถูกแกล้งฉันรีบหันหน้าหนีกลับมาที่หน้าเวที ขยับออกจากแสงไฟวงกลมที่ส่องมา พลันหัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยไปอย่างไม่มีเหตุผล“ระริน!” ฉันตะโกนเรียกเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ห่างกัน แต่ด้วยเสียงเพลงที่ดังจนคุยกันแทบไม่รู้เรื่องจึงต้องใช้เสียที่ดังขึ้น “ฉันจะกลับแล้ว!”“หา! กำลังสนุกเลยยัยน้ำค้าง!!”ทั้งยัยจินและระรินทำหน้าเลิ่กลั่กกันใหญ่ มันมองหาอะไรบางอย่างราวกับรู้ว่าฉันกลัวอะไร ก่อนที่มันจะเห็นแล้วหันกลับมา“แกแค่แกล้งไม่สนใจ”“ไม่ มันดึกแล้วฉันต้องขี่รถไกล”“ไหนบอกจะนอนกับยัยจินไง!”ฉันเงียบถอนหายใจมองพวกมันอย่างเหนื่อยหน่าย พยายามจะไม่สนใจอย่างที่พวกมันบอกแต่ก็ทำไม่ได้ ต่อให้ไม่มองไม่สนแต่ความรู้สึกของฉันมันไม่ดีขึ้นเลย แค่เห็นแววตานั้นฉันก็อยากหนีไปให้พ้นคนใจร้ายแบบเขาเวลาเกือบเดือนที่เฝ้ารักษาแผลใจและความรู้สึกตัวเอง จนมั่นใจว่าฉันกล้าเผชิญหน้ากับความเลวร้าย และปะทะกับพี่ฟิวส์ได้โดยไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่พอสบ