All Chapters of แพ้รักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Chapter 31 - Chapter 40

อยู่ๆ หนุ่มรุ่นพี่ก็มาโผล่ด้านหลังแล้วโน้มใบหน้าของเขาลงมาจนเกือบชิดกับฉัน ได้กลิ่นสบู่แบบผู้ชายติดตัวเขาหอมฟุ้งจนทำเอาหัวใจเต้นโครมครามอย่างกับคนบ้า“เธอหรือเปล่าแอบมองเหมือนโรคจิต”“มะ…ไม่ได้แอบมองเลยสักนิด” เสียงของฉันเบาหวิวเมื่อใบหน้าของเขามันใกล้จนทำใจว้าวุ่นไปหมด “รีบไปแต่งตัวเลย”“เตือนแล้วนะว่าฉันเป็นผู้ชาย”“…”“ไม่กลัวหรือไง”“ตอนนี้เริ่มกลัวแล้ว” ฉันยกแขนขึ้นมากอดอก เอี้ยวตัวไปมองพี่ฟิวส์แล้วตีหน้าดุใส่ เล่นอย่างนี้ใครจะไม่กลัว “ออกไปให้ห่างเลย”“กลัวแล้วขึ้นมาถึงห้องทำไม” ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะเลื่อนมาใกล้อีกนิด“ก็ไม่ได้คิดเรื่องแบบนี้ หรือพี่ฟิวส์คิด” ฉันกระชับแขนตัวเองขึ้นมาปิดหน้าอก“…คิด” เขากระตุกยิ้มแล้วทำท่าจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ แต่ก็ไม่ผ่านด่านฝ่ามือเล็กของฉันไปได้“ถ้าเล่นแบบนี้อีกจะไม่ช่วยแล้วนะ” ฉันเอามือทาบไว้ที่ริมฝีปากได้รูปขณะที่ปากของเขายังคงยิ้มกวนอยู่อย่างนั้น“…” พี่ฟิวส์หัวเราะเบาๆ จับข้อมือของฉันบดระดับลงแล้วทาบทับริมฝีปากลงมาแนบชิดกับริมฝีปากของฉันหัวใจดวงน้อยที่มันเต้นไม่เป็นปกติอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ อยากจะผลักเขาออกแต่ร

“ละ…แล้วอยากได้อะไร” น้ำเสียงของฉันติดขัดเมื่อประสานสายตาของเขาที่มองมา มันมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ชวนให้ใจว้าวุ่นไปหมด“คืนนี้อ่านหนังสือด้วยกันหน่อย”“…”คำตอบของพี่ฟิวส์เกินกว่าที่ฉันคิดเอาไว้มาก สมองเลยหยุดคิดทบทวนอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะตอบออกไป“คิดอะไรไม่ดีกับค้างหรือเปล่า”“หลงตัวเอง”เขาพูดทั้งที่มือยังจับมือฉันอยู่ ทำไมกันนะ ฉันถึงได้รู้สึกกับการกระทำแค่นี้ของพี่ฟิวส์ ทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาทำไปเพื่ออะไรกันแน่ ก็เขาชวนให้คิดมากแบบนี้“ไม่ได้คิดไปเอง ก็พี่ฟิวส์เป็นผู้ชาย”“สาบานได้ว่าไม่คิด”“ให้มันจริงแล้วกัน” ฉันดึงมือกลับ “พรุ่งนี้ค้างมีสอบเช้า กลับดึกไม่ได้ค่ะ”“ก็ไม่ต้องกลับ เวลาฉันอ่านหนังสือคนเดียวมันง่วง”ฉันเม้มปากมองพี่ฟิวส์ นี่หมายถึงเขาชวนนอนด้วยที่ห้องหรอกเหรอ คนไม่มีประสบการณ์เรื่องผู้ชายอย่างฉันคิดตื้นๆ แค่มาอ่านหนังสือได้ยังไงกันนะ“ค้างไม่มีเสื้อผ้าค่ะ ต้องกลับอยู่ดี”“ก็กลับไปเอา”“ชวนมาค้างห้องได้ไง ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เดี๋ยวแม่พี่ฟิวส์รู้คงโดนบ่น” ฉันรวบรวมความกล้าพูดประโยคนั้นออกไป อย่างน้อยก็คงทำให้พี่ฟิวส์คิดได้ว่ากำลังทำให้คนอย่างฉันคิดไปไกลอยู่“แล้วต้องเป็

“แล้วเธอกลัวไหม ถ้าฉันจะทำ” เสียงของพี่ฟิวส์แผ่วเบาอยู่ข้างใบหู มันชวนให้ขนลุกไปหมดทั้งตัว หัวใจก็เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง“…” ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ในใจท่องไว้ว่ากลัวแต่กลับพูดออกไปยากเย็น“ถ้าไม่ตอบ ฉันไม่หยุดนะ” เขาไม่พูดเปล่าแต่ยังขยับใบหน้าซุกไซร้ไปมาตั้งแต่แก้มจนถึงซอกคอที่มีกลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำที่พกมาจากห้องตัวเอง“…กลัวสิ ค้างไม่เคยทำ ไม่เคยมีแฟน ไม่อยากทำกับคนที่ไม่ใช่แฟนด้วย” ฉันรวบรมความกล้าพูดออกไป มือก็ขย้ำเสื้อตัวเองไว้แน่นโดยที่เพิ่งรู้ตัว จนตอนนี้มันยับยู่ยี่ไปหมด“…” พี่ฟิวส์หยุดการกระทำของตัวเอง เขาเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาออกมาแล้วก็ยิ้มแบบที่ชอบทำ รอยยิ้มของเขามันสื่อความหมายยังไงฉันไม่เคยเดาออก “ถ้ากลัว ฉันก็ไม่บังคับ”พูดจบเขาก็ผละออกไป แล้วลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะยื่นมือมาให้จับ “ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้มีสอบเช้าไม่ใช่หรือไง”“ค่ะ ให้ค้างนอนตรงนี้…”“ไปนอนด้วยกันในห้อง” คำว่านอนด้วยกันทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวอีกรอบ แต่เพราะเขาพูดแล้วว่าจะไม่ทำฉันจึงพยักหน้าแล้วคว้ามือใหญ่มาจับไว้เพื่อลุกขึ้นจากโซฟาการกระทำของพี่ฟิวส์ชวนให้สับสนแต่ก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก มันค้างคาใจอยากได

“…” ฉันเงียบเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ จริงอยู่ว่าการขายของบนฟุตบาทมันเป็นเรื่องผิดแต่ทำไมถึงมาข่มขู่กันถึงขั้นต้องยกมือไหว้ร้องห่มร้องไห้กัน “เขาพูดจาไม่ดีเหรอคะ”“ด่าเราอย่างกับหมูกับหมา” ป้านิ่มพูดแล้วปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ “ป้าได้ยินมาว่าพวกสโมสรกำลังแก้ปัญหาเรื่องนี้ แต่ทำไมไม่มาเตือนกันก่อนเล่า อยู่ๆ ก็ให้เจ้าหน้าที่มาด่าแบบนี้ อย่างกับไม่เห็นเราเป็นเพื่อนมนุษย์”ฉันเงียบให้กับคำนั้น คนแรกที่ผุดเข้ามาให้ความคิดเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่ฟิวส์ เมื่อวานเราก็คุยกันเรื่องนี้ทำไมเขาถึงไม่พูดไม่เตือนกันสักคำ“ยายกลับกันก่อนไหม ป้านิ่มเก็บของแล้ว”เพราะยายเอาแต่นั่งเงียบร้องไห้อยู่คนเดียวฉันเลยพาลน้ำตาซึมไปด้วย รีบเก็บของให้ยายใส่ตะกร้าแล้วไปช่วยป้านิ่มต่อ“ขายตรงนี้ไม่ได้แล้วจะไปขายที่ไหนอีกเล่า ตาอิฐก็ทำเรื่องอีกแล้ว” ยายพูดออกมาทั้งน้ำตาก่อนที่เราจะแยกจากกัน“เรื่องอะไรอีกยาย” ฉันขมวดคิ้วถาม แบบนี้เองฉันถึงได้รู้สึกว่ายายมีเรื่องเครียดอยู่แน่ วันนี้ยายแทบไม่ยิ้ม“…มันเอาโฉนดไปจำนอง ยะ…ยาย ขอโทษนะค้าง” ใบหน้าที่เคยเหี่ยวย่นตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ฉันกลับตัวชา ทำอะไรไม

ฉันปาดน้ำตาตัวเองออกจากแก้มลวก ๆ “ช่างมันเถอะ ก็แค่ทำมาหากินที่อื่นไป พูดไปก็คงจะโดนรังแกเปล่า ๆ ”“เรื่องนี้ฉันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้เพราะที่เราทำมันก็ผิดอยู่แล้ว” เขาเอ่ยแล้วดึงมือฉันให้ไปนั่ง “แต่ถ้าเธอมีเรื่องอื่นที่รู้สึกแย่ก็บอก ถ้าช่วยได้ก็จะช่วย”“...”“ลองเล่าเรื่องของตัวเองให้ฉันบ้าง จะได้รู้ว่าเธอมีเรื่องไหนไม่สบายใจ”“…” ฉันเงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วเล่าเรื่องของตัวเองให้เขาฟัง “ค้างไม่มีพ่อแม่อยู่กับยายมาตั้งแต่เด็ก ปกติค้างก็ใช้ชีวิตจากเงินประกันของพ่อแม่ทั้งนั้น ชีวิตค้างไม่ได้ลำบากถึงขั้นว่าไม่มีจะกิน แต่ช่วงนี้มันเริ่มแย่เพราะคนบางคน”“….”“ยายค้างเอาที่ดินไปจำนอง เอาเงินส่วนของแม่ไปให้น้าที่ไม่คิดจะทำมาหากินจนเกือบหมด ที่ค้างทำรถพี่ฟิวส์เสียหายไม่ใช่ไม่อยากจ่ายแต่เงินทุกบาทอยู่ที่ยายโดยที่ค้างไม่รู้ว่ามันยังมีเหลืออยู่ไหม แล้วช่วงหลัง ๆ มานี้ก็เริ่มรู้สึกว่ายายมีปัญหาเรื่องเงิน” ฉันเลี่ยงที่จะพูดถึงน้าและยายตัวเองในเรื่องแย่ ๆ เพราะยังไงเสียพี่ฟิวส์ก็ยังเป็นคนนอก “ลำพังตัวค้างไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากหรอก ทำงานหาเงินส่งตัวเอง ใช้เงินเก็บที่ออมไว้ได้ แต่ค้างกลัวว่าน้องจะไม่ได้เ