All Chapters of แพ้รักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ“ให้เธอได้กับเขาแล้วจงโชคดี อย่ามี อะไรให้เสียจาย...”“ไหวไหมวะน้ำค้าง ฉันว่ารีบพามันกลับเถอะ”“เรียกรถแล้ว เดี๋ยวเราไปรอตรงนั้น”ฉันบอกหนึ่งในเพื่อนสนิทที่คบกันตั้งแต่มาเรียนมหาวิทยาลัย ส่วนอีกคนที่กำลังเมาหัวทิ่มอยู่นั้นคือ ระรินเราสามคนเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ ชั้นปีที่ 1 สนิทกันมากที่สุดก็คงมีแค่นี้ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ก็พอมีไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างส่วนมากก็ไปด้วยกันเพราะทำงานเป็นกลุ่มเราเรียนอยู่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่ติดอันดับท็อปทุกโพล ค่าเทอมแพงในระดับหนึ่งแต่ที่ฉันเข้ามาเรียนได้เพราะสอบชิงทุนจากผู้ใหญ่ใจดี ซึ่งฉันเองก็รู้จักแค่ชื่อ ลำพังตัวฉันคงไม่สามารถจ่ายค่าเทอมแพงๆ แบบนี้ได้หรอก เพราะฉันอาศัยอยู่กับยายและน้องชายอีกคนยายขายขนมไทยเลี้ยงดูเราและส่งเสียให้เรียนในโรงเรียนรัฐบาลจนจบก็ถือว่าท่านเก่งมากแล้ว พอขึ้นมหาวิทยาลัยฉันก็ต้องทำงานพิเศษเพื่อแบ่งเบาภาระของท่านด้วย เพราะตอนนี้ ‘น้ำหนาว’ น้องชายของฉันที่เรียนอยู่ชั้นมอห้า กำลังหาที่เรียนพิเศษเพราะอยากสอบติดคณะที่ตัวเองใฝ่ฝันครืด~ ครืด~“จิน แกพาระรินข้ามไปรอฝั่งนู้นเลย” ฉันบอกเพื่อนแล้วก็ล้วงเอามือถือขึ้นมากดรับสาย

JIN JIN : รอบนี้ไปบ้านเด็กกำพร้า ฉันแอบถามพี่รหัสมาแล้วระริน ไม่ใช่ ละลิน : ไปค่า ไม่พลาดระริน ไม่ใช่ ละลิน : รักเด็ก อยากเลี้ยงเด็กJIN JIN : เด็กแบบไหนคะระริน ไม่ใช่ ละลิน : เด็กทุกแบบค่ะ เด็กโตยิ่งดีJIN JIN : พักเรื่องผู้ชายก่อนนะคะมุง วันก่อนเมาหยั่งหมาฉันแอบขำกับข้อความที่พวกนั้นคุยกันในกลุ่มแชทของพวกเราสามคน เพราะตอนนี้มือยังไม่ว่างจะตอบเลยได้แต่อ่านข้อความที่พวกมันคุยเล่นกันJIN JIN : ไปไหมน้ำค้าง อ่านไม่ตอบระริน ไม่ใช่ ละลิน : ไม่ใช่แชทผู้ชาย เพื่อนดองก่อนค่ะ!NAMKHANG : (ทำขนมช่วยยายอยู่จ้า สาวๆ อ่านแล้ว รับรู้แล้ว โอเคนะ)ฉันใช้นิ้วที่ยังไม่เปื้อนน้ำตาลจิ้มลงไปบนหน้าจอมือถือรุ่นเก่าๆ ของตัวเองแล้วกดส่งข้อความเสียง ลำพังมันก็จะพังมิพังอยู่แล้วเลยต้องจิ้มเบาๆ หลายทีเพราะยังไม่มีเงินจะซื้อหรอก เครื่องนี้ยายซื้อให้ตั้งแต่ตอนเรียนอยู่มอสี่แล้วJIN JIN : อยากไปช่วย อยากไปเที่ยวบ้านน้ำค้างคนสวยจังเลยค่ะระริน ไม่ใช่ ละลิน : เห็นแก่กิน เรื่องช่วยอย่ามาพูดฉันหัวเราะกับข้อความของพวกมันที่เถียงกันไปมา พลางทำไส้ขนมให้ยายไปด้วย ทำไส้แค่อย่างเดียวแต่ยายเอาไปทำขนมได้หลากหลายเลย ถ้าเ

“เป็นอะไรยัยค้าง มองหาอะไร” จินถามพลางชะเง้อคอมองตามฉันบ้าง“สงสัยเหมือนกันวันนี้แกทำตัวแปลกๆ”“เปล่า ไม่มีอะไร”ฉันปฏิเสธทั้งที่รู้แก่ใจว่าตัวเองเป็นอะไร เอาจริงก็ไม่ได้อยากจะหนีผู้ชายคนนั้นหรอกแต่ฉันกลัวว่าเขาจะขู่เอาเงินแล้วทำให้เสียหน้า เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วค่อยปลีกตัวไปโทรหาเขาอีกทีก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าเขาอยู่ใกล้ๆ นี้ จ้องจะจัดการฉันได้ตลอดเวลา“แล้วเรื่องวันนั้นเป็นไง เจ้าของรถโทรมายัง”ยัยจินจับจุดอ่อนฉันได้อีกแล้ว เหมือนมันแอบอ่านใจฉันอยู่เลย แต่ก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะสงสัยเพราะมันอยู่ในเหตุการณ์แล้วยังมาเห็นฉันทำตัวหวาดระแวงอยู่ด้วย“อืม”“แกว่ายังไง” ระรินถามบ้าง“เขาจะเอาเงินจากฉันสองหมื่น” ฉันบอกพวกมันไปด้วยสายตาหมดหวังก่อนจะเม้มริมฝีปากตัวเองพูดต่อ “แต่ฉันไม่มีจะให้ ก็เลย หลบเขาอยู่”“หา!”“สองหมื่นเลยเหรอ”ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ แค่ลองนับหลักตัวเลขในใจก็เหนื่อยและท้อเต็มทน ชีวิตนี้เคยจับก็แค่เงินหลักพันที่พอจะหามาเองได้ ค่าเทอมก็รับจากทุนการศึกษาทั้งนั้น สองหมื่นบ้าบออะไร จะเอาที่ไหนมาให้กัน“แกก็เลยระแวงว่าเขาจะมาตามตัวนะเหรอ”“อือ”“เขาไม่เก่งขนาดนั้นหรอกมั้

ฉันเรียกรถออกมาจากมหาลัยตรงไปยังร้านที่ทำงานอยู่ ที่นี่เป็นร้านเหล้าแบบนั่งดื่ม บรรยากาศค่อนข้างดีเลยทีเดียว เป็นร้านที่ไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็กมาก ผู้จัดการร้านชื่อว่าพี่สา แกเป็นคนใจดีมากกับพนักงานทุกคน แต่ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะใช้ความใจดีของแกเอาเปรียบอะไรหรอก วันนี้มันจำเป็นจริงๆ ที่ต้องเข้าร่วมกิจกรรมของคณะแกก็เข้าใจดี“สวัสดีค่ะพี่สา ขอโทษที่มาช้านะคะพอดีติดทำธุระให้รุ่นพี่ชมรม”“ไม่เป็นไรจ๊ะ ลูกค้าเพิ่งทยอยเข้าร้าน ค้างไปดูเลย”ฉันโค้งศีรษะให้เพื่อรับคำสั่ง เดินไปเปลี่ยนชุดที่เป็นเดรสรัดรูปสีดำซึ่งเป็นยูนิฟอร์มของร้าน แต่ละวันจะใส่ไม่เหมือนกัน หรือบางวันที่เป็นวันพิเศษของร้านก็จะมีแจ้งให้พนักงานเตรียมชุดนอกเหนือจากที่ร้านมีให้ในแต่ละวันจะมีพนักงานหญิงและชายบริการลูกค้าอยู่ราวๆ สิบคน ถ้าเป็นวันศุกร์และเสาร์จะเรียกให้มาสิบห้าคน หรือถ้าวันไหนที่ร้านมีกิจกรรมพิเศษพนักงานของร้านก็อาจจะต้องมาทุกคนเลย ส่วนใหญ่พนักงานของร้านก็เป็นนักศึกษาเหมือนกับฉัน แต่มีคนที่อายุน้อยสุดเท่ากับฉันแค่คนเดียวนั่นคือหมวย“ค้าง มาแล้วเหรอ”หมวยเรียนอยู่คณะเกษตรศาสตร์ มหาลัยเดียวกัน เป็นคนที่ฉันสนิทที่สุดในหมู่พน

“ก็ดี” พูดสองคำแล้วก็ปรายตามามองฉัน “จะได้ไม่หนี แล้วรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำ”“...ค่ะ ไม่หนีหรอก” ฉันกระแทกเรียกใส่อย่างไม่สบอารมณ์ คนบ้าอะไรพร้อมจะหาเรื่องกันตลอดเวลาทั้งทางคำพูดและทางสายตา “พรุ่งนี้หนูจะไปช่วยงานสโม เงินนั่นก็จะจ่ายไม่ต้องห่วง จะได้มั่นใจว่าหนูไม่หนี”“เยี่ยมเลย พรุ่งนี้ถ้าว่างเข้าไปหาพวกพี่ที่สโมฯ” พี่ไมเนอร์เอ่ยแล้วยิ้มหวาน อย่างน้อยก็มีเขานี่แหละที่ใจดีกับน้องคณะอย่างฉันอยู่ “เงินนั่นก็ไม่ต้องจ่ายหรอก ถ้าช่วยงานพี่เดี๋ยวพี่เคลียให้ ถือว่าเป็นน้องคณะคนหนึ่ง”“แต่อย่าใช้งานหนักนะคะ เพราะหนูต้องทำงานพิเศษหลายอย่าง”“ขี้เกียจมากกว่ามั้ง”“…!!” ฉันถลึงตาใส่อีกฝ่าย โชคดีที่มีลุกค้าอีกโต๊ะเรียกไว้ไม่อย่างนั้นสงครามคงไม่จบง่ายๆ แน่ฉันพยายามหลีกเลี่ยงโต๊ะนั้นจนกระทั่งถึงเวลาร้านปิด เรื่องที่จะเข้าไปคุยกับพี่สาจึงถูกพับไว้เพราะมีงานใหม่เข้ามา หวังว่าพี่ไมเนอร์จะไม่หลอกให้ฉันไปทำงานฟรี ถ้าเป็นอย่างที่เขาว่าอย่างน้อยก็ไม่ต้องเหนื่อยทำงานกลางคืนทุกวันแล้วต้องเสียการเรียนไปด้วยวันต่อมา“แกว่าไงนะ!”“ทำไมแกต้องตกใจขนาดนั้น”พอเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนสนิทสองคนฟังพวกมันก็ตกใ