All Chapters of แพ้รักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 6สองวันต่อมาวันนี้เป็นอีกวันที่ฉันต้องเข้ามาช่วยงานสโมสรนักศึกษา ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง แต่ฉันก็เข้ามานั่งรอพี่ฟิวส์ในห้อง ตามคำสั่งของเขา เพราะเพิ่งทักไปถามเมื่อกลางวันที่ผ่านมาเมื่อเห็นว่าคนสั่งงานยังไม่เข้ามา แล้วรู้สึกเบื่อไม่รู้จะทำอะไรฉันจึงเดินสำรวจห้องสโมสรนักศึกษาดูสักหน่อย เพราะมุมหนึ่งเป็นชั้นวางหนังสือและแฟ้มเอกสาร มีหนังสือทำเนียบนายกสโมสรฯ และประธานชมรมต่างๆ ตั้งแต่หลายสิบปีก่อนจนถึงปัจจุบันวางเรียงกันหลายชั้นลองหาดูแล้วยังไม่เห็นข้อมูลของพี่ฟิวส์ คงเป็นเพราะหนังสือพวกนี้ทำตอนที่จะหมดวาระแล้วแน่ๆ น่าเสียดายว่าจะสืบประวัติสักหน่อย“ไม่กลัวไอ้ฟิวส์มาเห็นเหรอ”“ฟิวส์เรียนอยู่ ไม่เห็นหรอก”เสียงชายหญิงคู่หนึ่งทำเอาฉันตกใจจนต้องรีบหลบเข้าอีกฝั่งของชั้นวางแฟ้มเอกสาร บทสนทนาของทั้งคู่เรียกให้ต่อมความอยากรู้ของฉันทำงานจนต้องแอบมองลอดผ่านช่องว่างเล็กๆพี่ไมเนอร์กับพี่เมย์“เธอนี่ร้ายใช่เล่น”“ก็พอๆ กับนายนั่นแหละไมเนอร์”“หึ”มากไปกว่าบทสนทนาที่ชวนสงสัยนั้น ภาพที่ฉันเห็นคือสองคนนั้นกำลังนัวเนียกันทั้งที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา กระดุมเสื้อสองเม็ดด้านบนของฝ่ายห

พักหนึ่งพี่ฟิวส์ก็เดินมานั่งที่โต๊ะ แล้วพวกที่พูดมากเมื่อกี้ก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเหมือนหนังคนละม้วนไม่พูดไม่จา นั่งเกรงจนฉันกลัวเพื่อนเป็นตะคริว“ลืมแนะนำเพื่อนค่ะ คนนี้ระริน อีกคนจิน” ฉันบอกคนที่นั่งข้างๆ “ส่วนพวกนี้ น่าจะรู้จักพี่ฟิวส์แล้ว”“รู้จักได้ยังไง” เขาหันมาถามฉันด้วยความสงสัย“ก็พี่เป็นนายกสโมไง ใครก็รู้จัก” ฉันบอกแล้วเทเหล้าปั่นที่รสชาติไม่ต่างจากเครื่องดื่มเมนูโซดาขึ้นมาดูดอย่างเอร็ดอร่อย“ยกเว้นน้ำค้างคนหนึ่งค่ะ เพราะตอนแรกมันไม่รู้จักพี่ฟิวส์” จินบอกหนุ่มรุ่นพี่จนเขาหันมามองหน้าฉันแต่ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมา“ก็ไม่ได้สนใจ ทำไมต้องรู้จัก”“แกเพิ่งบอกว่าพี่เขาเป็นถึงนายกสโมฯ”“หึ” คนที่หัวเราะออกมาคือพี่ฟิวส์ ส่วนฉันแกล้งหยิบเหล้าปั่นนั่นขึ้นมาจิบแก้เก้อต่อ“น้ำค้างบอกว่าพี่ฟิวส์อกหัก อย่าไปเครียดเลยค่ะ ดื่มกับพวกเรารับรองลืมไปเลยว่าเคยมีแฟน มาค่ะพี่ฟิวส์ ชนแก้ว” ระรินเอ่ยอารมณ์ดีก่อนจะยกแก้วของตัวเองขึ้นมากลางวง“อกหัก?” ผู้ชายเพียงคนเดียวในกลุ่มนิ่งไปก่อนจะเอ่ยสองคำนั้นเป็นเชิงคำถามพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน“ค่ะ ก็มันบอกว่าพี่อกหัก”“…” พี่ฟิวส์หันมามองฉันที่กำลังรู้สึก

“เขามีอะไรกับแฟนพี่เลยนะ หรือว่า…” ฉันหยุดครุ่นคิดก่อนจะปรือตาขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลานั้นช้าๆ“หรือว่า?”“พี่ใช้ของร่วมกับเพื่อนได้ด้วย…หูย น่ากลัว รสนิยมใช้ผู้หญิงคนเดียวกันเหรอ~”“เธอมันเพ้อเจ้อตลอด” พี่ฟิวส์หัวเราะเบาๆ“แล้วทำไมรับได้เล่า” ยอมรับว่าเมาแต่เรื่องพี่ฟิวส์ทำมึนยิ่งกว่า“ก็ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับยัยนั่น”“เอ้า!”“เอ้า” พี่ฟิวส์เลียนแบบเสียงอุทานของฉัน ดวงตาคมคู่นั้นแฝงไปด้วยรอยยิ้มกวนๆ “ยัยเด็กขี้มโน คิดเรื่องเป็นตุเป็นตะ โคตรตลก”“แล้วสรุปพี่เป็นแฟนใคร…” สมองของฉันที่มันแทบไม่อยากทำงานยังคงตั้งคำถามต่ออย่างไม่ยอมแพ้“ถ้าฉันมีแฟนจะขึ้นมาส่งเธอถึงห้องไหม ยัยโง่ ทิ้งไว้หน้าหอนั่นแหละ”ฉันเม้มริมฝีปากล่างนิดๆ เพราะคำพูดนั้นชวนให้รู้สึกแปลกอยู่หน่อยๆ แต่มันแค่นิดเดียวเพราะครู่ต่อมาฉันก็รู้สึกเวียนหัวจนลืมความรู้สึกก่อนหน้านั้นไปหมดสิ้น“อยากอ๊วก นั่น หะ…ห้องนั้น” ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเอง พี่ฟิวส์ปล่อยฉันลงไปยืนแล้วรีบใช้กุญแจเปิดประตูให้ฉันตรงดิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ปลดปล่อยทุกสิ่งอย่างที่พร้อมใจกันออกมาจากกลางอก ชั่วขณะหนึ่งก็รู้สึกได้ถึงฝ่ามือของใครบางคนที่ลูบอยู่ตรงด้านหลัง มือ

ลูกค้าวันนี้ก็เช่นเคยส่วนใหญ่คือนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่กับมหาวิทยาลัยใกล้เคียง แต่ก็มีส่วนน้อยที่เป็นลูกค้าผู้ใหญ่วัยทำงานที่กระเป๋าหนักกว่าพวกนักศึกษา ซึ่งพวกนี้เหล่าพีอาร์สาวจะชอบดูแลมากเพราะให้ทิปเยอะ ส่วนฉันก็มีหน้าที่แค่เสิร์ฟเครื่องดื่มเหมือนเดิม ถ้าลูกค้าใจดีก็ให้เป็นเงินทอนซึ่งเงินพวกนี้จะต้องเอาไปรวมในกล่องของร้านแล้วเอามาเฉลี่ยกันให้พนักงานทุกคนเท่าๆ กัน แต่ก็มีพวกที่ไม่ยอมเอามารวมกับคนอื่น แอบเก็บเอาไว้เองก็มี“น้องๆ”“คะ”ขณะที่ฉันกำลังเดินผ่านโต๊ะหนึ่งซึ่งเป็นลูกค้าผู้ใหญ่ เท่าที่ทำงานมาเกือบสองเดือนนี้ยังไม่เคยเห็นหน้า คงเป็นลูกค้าขาจรที่ไม่ได้มาเป็นประจำ“มานี่หน่อยครับ” เขากวักมือเรียก“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”“ช่วยนั่งกับพวกพี่หน่อย เดี๋ยวพี่จ่ายให้”“ออ ถ้าอยากได้สาวๆ มานั่งเดี่ยวเรียกให้นะคะ พอดีไม่ได้ทำตรงนี้” ฉันบอกแล้วยิ้มให้ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ยอมแล้วยังคว้าขอมือฉันไว้อีกจนต้องดึงกลับ“พี่อยากให้น้องนั่งครับ พี่รู้จักกับเจ้าของร้านเดี๋ยวคุยให้”“ไม่ดีกว่าค่ะ ร้านนี้มีพีอาร์ หนูต้องทำงานตัวเอง ขอโทษลูกค้าด้วยนะคะ” ฉันหันหลังจะเดินหนีเพราะเห็นท่าไม่ดี แ

“ไม่ ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น เหนื่อย อยากหางานอื่นทำ”“เออ ลืมไปเลยเดี๋ยวช่วยหา”แล้วบทสนทนาที่มีเรื่องพี่ฟิวส์มาเกี่ยวข้องก็จบลงแค่นั้น อันที่จริงฉันไม่อยากให้มีชื่อเขาออกมาเลยด้วยซ้ำเพราะฉันรู้สึกได้ว่ามีคนที่ชอบเขาจริงจังตั้งมากมาย ดูจากสายตาหลายคู่ที่มองมามันมีทั้งเฉย มีทั้งอิจฉา หรือบางทีก็มองมาเหมือนเกลียด ซึ่งฉันไม่ชอบเลย ชีวิตที่เคยปกติของฉันมันเริ่มไม่เหมือนเดิมอีกแล้วหลังจากเลิกเรียนวิชาสุดท้ายตอนบ่ายสามฉันก็นั่งรอเวลาอยู่ที่ใต้ตึกคณะ มีระรินนั่งเป็นเพื่อนส่วนจินนั้นรุ่นพี่นัดไปซ้อมการแสดงที่จะต้องเข้าร่วมในงานสปอร์ตเดย์จินเป็นเชียร์หลีดของคณะส่วนระรินมีดีกรีเป็นถึงดาวคณะ แน่นอนว่าระรินต้องได้ถือป้ายคณะนำขบวนของงานสปอร์ตเดย์ของปีนี้ ส่วนฉันนะเหรอ รุ่นพี่เสนออะไรมาก็ปฏิเสธหมดเพราะฉันไม่มีเวลาเหมือนคนอื่นเขา ต้องหางานพิเศษทำตั้งแต่ช่วงปิดเทอมหลังเรียนจบมัธยม ช่วงแรกทำอยู่กับร้านคาเฟ่เล็กๆ แต่ค่าจ้างที่น้อยเลยทำให้ต้องเปลี่ยนงานหลังจากมีเรื่องกับน้าอิฐนี่ก็อาจจะเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ทั้งรุ่นพี่และเพื่อนไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยเข้าคณะ ปฏิเสธหลายกิจกรรม เหลือก็แค่งานชม