Lahat ng Kabanata ng ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: Kabanata 61 - Kabanata 70

ขณะเดียวกันภรรยาผู้เชื่อฟังที่นอนอยู่ด้านข้างก็ได้แต่ถอนหายใจโล่งอก พลางค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงช้าๆ ขณะนอนเอนกายลงท่ามกลางความมืดค่ำคืนแห่งความสงบมีสายลมเย็นพัดผ่าน ไอน้ำค้างยามราตรีของฤดูใบไม้ร่วงอาจไม่เหน็บหนาวเท่าฤดูเหมันต์ ทว่าด้วยกระท่อมที่แทบไม่สามารถป้องกันลมเบาๆ เมื่อรวมเข้ากับผ้าห่มที่ไร้คุณภา

ส่วนทางจี้จิ่งชวนนั้นยิ่งไม่มีปัญหา ทุกสองสามวันเยว่อวิ๋นจะไปตรวจดูอาการแผลของเขา จากนั้นก็ใช้ช่วงเวลานี้แนะนำวิชาแพทย์แห่งหุบเขาโอสถกับหมอจางไปด้วย“รอหาฤกษ์ดีสักวันตั้งโต๊ะคารวะน้ำชาเถอะ” ในเมื่อนางรับอีกฝ่ายเป็นศิษย์แล้ว ก็ควรทำทุกอย่างให้ครบถ้วน วันหน้าจางถิงจะได้สามารถเซ่นไหว้บูชาเหล่าผู้อาวุโส

ต้าหวางที่ถูกเยว่อวิ๋นเลือก เล่าทวนคำพูดโต้เถียงกันของของเถี่ยตั้นกับต้าเป่าทุกถ้อยคำอย่างไม่มีตกหล่นที่แท้ข่าวลือเรื่องเยว่อวิ๋นกับหมอจางที่คนบ้านใหญ่พยายามสาดโคลนนั้นไม่มีคนเชื่อ เพราะสองฝ่ายนั้นดูต่างกันจนเกินไป ทว่าข่าวลือเรื่องนางกับจี้จิ่งชวนกลับเป็นเรื่องที่น่าเชื่อกว่าในสายตาคนอื่นเนื่องจา

เยว่อวิ๋นด่าพลางยิ้มเย็นว่ากันว่าเด็กคือสีขาวบริสุทธ์ คำพูดสีดำชั่วร้ายเหล่านี้มาจากไหนไม่ต้องคิดก็รู้ได้“ภรรยาฉงอวิ๋นเจ้าก็พูดแรงเกินไป เถี่ยตั้นเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเขาไม่รู้ความจึงพูดไปเรื่อย เจ้าเป็นผู้ใหญ่จำต้องถือสาเรื่องเล็กน้อยกับเด็กน้อยไร้เดียงสาด้วยหรือ” หลัวซื่อโวยวาย นางรู้ดีว่าคำพูดที่บุ

หลัวซื่อเพิ่งจะได้สติรู้สึกตัวจากความเจ็บปวดที่ถูกตี ก็โดนคำว่ายอมเสียเปรียบของเยว่อวิ๋นปลุกเร้าโทสะจนกระอักเลือดออกมาในลำคอนางข่มสิ่งคาวหวานกลืนลงคอ พลางสะบัดมือออกจากการพยุงของบุตรชายอย่างฉุนเฉียวจริงอยู่ที่นางมีใจปกป้องพวกเขา ทว่าการออกไปเองกับถูกผลักออกไปมันต่างกัน ยิ่งมองเห็นต้าเป่าอายุน้อยตั