Semua Bab ชีวิตที่สามของหนิงอัน: Bab 21 - Bab 30

ฉั้วะ!เสียงแปลก ๆ ดังขึ้นปลุกให้สติของหญิงสาวให้ตื่นขึ้น เมื่อนางลืมตาภาพตรงหน้าคือชายชุดดำ เขามีใบหน้าที่หล่อเหลายิ่งกว่าท่านยมทูตคนก่อน ดวงตาคมกริบดั่งสัตว์ร้ายจ้องมองมากลับให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด‘หรือนี่จะเป็นเฮยไป๋อู่ฉาง’ นางรู้แล้วว่าหากตกตายในคราวนี้จะไม่ได้พบกับท่านยมทูตอีกแล้ว ดังนั้นจึงไม่แปลกใจหากจะมียมทูตตนอื่นมารับวิญญาณไป“ท่านยม…”ยังไม่ทันกล่าวจบคำ กลิ่นคาวเลือดก็กระแทกเข้าสู่โสตประสาท ดวงตางามกลอกไปมองรอบด้านอย่างอดไม่ได้ ภาพที่เห็นทำให้ร่างงามสั่นสะท้าน เศษเลือดและเนื้อกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณ ดวงหน้าหวานกลายเป็นซีดเผือดไร้สีขณะค่อย ๆ หันคอกลับไปมองชายชุดดำที่ยืนค้ำหัวอยู่ตรงหน้า ดวงตาสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวแม้จะสวมชุดดำเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ยมทูต!นางตระหนักรู้ได้ทันทีหลังจากได้เห็นซากศพโดยรอบ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ยมทูตพานางมาอย่างแน่นอน แม้จะเป็นเศษเนื้อก็ยังมีซากเสื้อผ้าสีดำของพวกเขาหลงเหลือ ที่กองอยู่โดยรอบน่าจะเป็นชายชุดดำที่จับตนมายิ่งคิดก็ยิ่งหวั่นใจไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ที่แน่ ๆ คือนางยังไม

โครก~เสียงท้องร้องดังขึ้น เมื่อนึกดูแล้วดูเหมือนจะไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวาน มองสำรับอาหารบนโต๊ะกลางห้องแล้วก็หิวขึ้นมา จึงลุกมาล้างหน้าล้างตาแล้วรีบนั่งกินข้าว กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ขอเพิ่มพลังก่อนแล้วค่อยคิดหาวิธีต่อไปแล้วกัน “เอาล่ะ” กินข้าวอิ่ม เก็บสำรับเรียบร้อยก็ถึงเวลาเสียที ร่างบางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมานำติดตัวไปด้วยเพราะคิดจะนำไปซัก ขณะเดินไปเปิดประตูหน้าของเรือนออก ร่างสาวใช้คนเดิมยืนขวางอยู่ตรงหน้าราวกับรออยู่ตรงนั้นนานแล้ว“เอ่อ เจ้า…”“อันเซ่อเจ้าค่ะ ท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้หรือเจ้าคะ” สาวใช้อันเซ่อมองเลยเข้าไปด้านหลัง เห็นสำรับอาหารจัดเก็บไว้เรียบร้อยก็ยิ้มน้อย ๆ“ข้าอยากจะขอถามแม่นางอันเซ่อ ตอนนี้ข้าอยู่ที่ใดหรือ” ในเมื่อเจอคนแล้วก็ต้องถามคนจึงจะรู้ว่าอยู่ที่ไหน ใช่วังมารอย่างที่คิดหรือไม่‘ถ้าเป็นวังมารล่ะ ข้าควรจะทำอย่างไร ในเมื่อจอมมารนั้นโหดเหี้ยมเอาแต่ใจ หากข้าต้องการออกจากวังมารแล้วแลกด้วยความตายจะทำยังไง ขออย่าให้เป็นวังมารเลย’ “ที่นี่คือเรือนวสันต์เจ้าค่ะ”“ค่อยยังชั่ว ข้าคิดว่าเราอยู่ในวังมารซะอีก” หนิงอันลูบอกด้วยความโล่งใจ สาวใช้กลับมีสีหน้าแปลก ๆ“ใช่สิเจ

“...” หากความผิดพลาดที่สุดในชีวิต คือลืมไปว่าพรรคมารนั้นแตกต่างจากคนทั่วไปที่นางเคยพบ ไม่ใช่เพียงอาภรณ์ที่มักจะสวมใส่แต่สีดำ ยังมีความสามารถเหนือกว่าคนธรรมดา ไปมาไร้เสียงดั่งจอมยุทธ์ทั่วไป ฝีเท้าเบาเสมือนตีนแมว ลงมือว่องไวไร้ร่องรอย‘แย่แล้ว! เขาได้ยินอะไรไปบ้าง’ หนิงอันก้มหน้างุด พยายามมองหาอันเซ่อ แต่สาวเจ้าตัวต้นเรื่องที่ไม่รู้จักเตือนว่ามีคนมา กลับหายออกไปจากห้องพร้อมสำรับเมื่อเช้าแล้ว คาดว่าคงนำไปเก็บ จะไปจะมาไม่บอกเช่นนี้ทำให้หนิงอันรู้สึกเหมือนเห็นผีจริง ๆโดยเฉพาะผีตัวโตตรงหน้า หน้าตาถมึงทึง ใบหน้าเย็นชา บรรยากาศเย็นเยียบ แค่อยู่ใกล้ก็เกือบจะกลั้นหายใจจนตาย ซ้ำเขายังเดินเนิบ ๆ เข้ามานั่งบนโต๊ะอย่างคุ้นเคย บ่งบอกว่าตนเป็นเจ้าของเรือนชายที่ช่วยชีวิตนางจากโจร แต่…ออกจะโหดเหี้ยมสมกับเป็นคนพรรคมารไปเสียหน่อย ภาพสยองของหมู่โจรยังติดตา นี่คือวิถีของคนพรรคมารที่กระทั่งชีวิตที่สองนางยังไม่เคยได้เห็นจัง ๆ แบบนี้“เจ้ามีอะไรจะคุยกับข้า” ชายหนุ่มตัวโตนั่งลง มีเงาดำปรากฎขึ้นก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็มีชุดน้ำชาปรากฎบนโต๊ะแล้ว บ่งบอกว่านั่นอาจเป็นจอมยุทธ์ที่เป็นข้ารับใช้ของชายหนุ่ม

คริ้ง~เสียงกระทบของจอกชาทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นหันคอไปมองบนโต๊ะ พบว่ามีชายชุดดำนั่งอยู่จริง ๆ อาจเพราะนางไม่ได้ปิดประตู วันนี้เจ้าบ้านจึงเข้ามาอย่างถือวิสาสะ“...” ซ้ำบนโต๊ะยังมีเสื้อผ้าพับอยู่กองหนึ่ง คงไม่ใช่อันเซ่อวิ่งแจ้นไปแจ้งเจ้านายหรอกนะ“นี่…” หนิงอันรู้สึกว่านางควรจะพูดได้แล้ว วันนี้นางต้องถามให้ได้ว่าตกลงเขาจะเอายังไง ให้นางอยู่ที่นี่เพื่ออะไร และจะปล่อยนางไปได้หรือยัง แต่พูดออกมาได้คำเดียวก็รู้สึกเหนียวลำคอจนกล่าวต่อไม่ออก“ทำไมจึงกลัวข้าถึงเพียงนั้น”เสียงทุ้มเอ่ยถาม เงยหน้าขึ้นจากจอกชา สายตาคมกริบตวัดมองประกอบกับดวงตาของชายหนุ่มดูลึกล้ำยากคาดเดา แต่พอเห็นท่าทางสั่นกลัวของหญิงสาวเขาก็เบี่ยงสายตากลับมามองจอกชาในมือ“...” พูดไม่ออกจริง ๆ รู้เพียงว่านางหวาดกลัวเขามาก อาจเพราะเป้าหมายในชีวิตนี้คือการมีชีวิตอยู่ยืนยาว ดังนั้นจึงไม่กล้าแม้แต่อ้าปากคุยกับบุคคลที่คร่าชีวิตผู้คนเป็นผักปลาอย่างคนตรงหน้า“ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่มีวันทำร้ายเจ้า”“ท่าน…” หนิงอันเม้มปาก พร้อมทำหน้าเสียดาย เมื่อนางไม่สามารถขยับปากพูดต่อได้ ทั้งที่อยากรู้แทบตายว่าเขาต้องการอะไร“ให้รู้ว่าข้าไม่มีวันทำร้ายเจ

“...” เคยรู้สึกเหมือนอะไรก็ไม่เป็นอย่างใจหรือไม่ หนิงอันเพิ่งรู้สึกแบบนั้นก็ตอนที่ถูกขังในเรือนวังมารนี่แหละ“อันเซ่อมีงานต้องไปทำ ข้าจะเดินไปส่งเจ้าที่เรือน” ใบหน้าหล่อเหลาของชายชุดดำนิ่งสนิทไร้การเคลื่อนไหวทางอารมณ์ แต่ร่างกายของเขากลับแสดงออกอย่างชัดเจนว่าจะนำทางนางกลับเรือนพักอย่างปลอดภัย“...” แม้จะยังไม่กล้าพูดกับอีกฝ่าย แต่อาจเพราะมัวคิดถึงสถานการณ์น่าอับอายก่อนหน้านี้ ทำให้หนิงอันไม่ได้มีใจหวาดกลัวคนตรงหน้าอีกต่อไปแล้ว“เหตุใดเจ้าจึงหวาดกลัวข้านัก เพราะการพบกันครั้งแรกของเรา ไม่น่านึกถึงสักเท่าไหร่งั้นหรือ” ‘ชุนหรง’ เอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กเดินตามตนเองมาแต่โดยดี แม้จะยังไม่กล้าเอ่ยปากสนทนา แต่ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นมากซึ่งต่างจากวันแรก ๆ“ข้า…” ‘ใครเห็นแบบนั้นก็ต้องกลัว เขาฆ่าคนตาไม่กระพริบเชียวนะ’ แค่คิดว่าคน ๆ นี้สามารถฆ่านางได้ทุกเมื่อ หนิงอันก็สั่นสะท้านแล้ว“ไม่ต้องกลัว ข้าเพียงกำจัดคนชั่ว ไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์”‘ไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์งั้นหรือ’ หนิงอันเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรง ๆ เป็นครั้งแรก แม้เขาจะเคยบอกว่าจะไม่มีวันทำร้ายนาง หนิงอันก็ไม่อยากเชื่อเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้ใน