All Chapters of ชีวิตที่สามของหนิงอัน: Chapter 51 - Chapter 60

ในเมื่อรู้แล้วว่าเขาคือชายคนนั้น และเขาอาจจะมีความฝันถึงชีวิตก่อนหน้าของนางจนออกตามหาและนำนางมาไว้ที่นี่แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร นางต้องการรู้ให้แน่ชัดว่าเขาคิดยังไง และต้องการอะไร“ข้า…ข้าไม่ได้ต้องการอะไรจากหนิงอัน นอกจากขอให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้าตลอดไป” ชุนหรงพูดออกมา ใบหูเขาแดงก่ำบ่งบอกว่าตัวคนเขินอายไม่น้อย“ข้าหมายถึง…ชุนหรงท่านต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เมื่อไม่กี่วันก่อนข้ายังเป็นเพียงคนธรรมดา ข้าไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่นี่ และอยู่เพื่ออะไร”“ข้ารู้ว่ามัน…มันทำให้เจ้าสับสน อาอันข้าแค่ชอบเจ้า” ชุนหรงตกตะลึง นางเรียกชื่อเขา! ทำไมแค่ฟังหัวใจก็เต้นไม่เป็นส่ำแล้ว เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดมากขึ้น แต่ก็ตกใจอีกครั้งเมื่อตนเผลอพูดความในใจออกมาเสียแล้วมองหน้าหญิงสาวด้วยความแตกตื่น พบว่านางกำลังมีสีหน้าเปลี่ยนไปมา ราวกับคิดไม่ตก ไม่อยากเชื่อ หลากหลายในความคิดของนางทำให้เขาเป็นกังวล“แล้วข้า ต้องทำยังไง? เมื่อท่านชอบข้าแล้ว ข้าจะไม่สามารถใช้ชีวิตปกติของตัวเองได้เลย และต้องอยู่ในเรือนแห่งนี้ราวกับนกน้อยในกรงทองเช่นนั้นหร

ใช่! เขามีความทรงจำจากชาติที่แล้ว ครั้งก่อนหนิงอันโดนแผนร้ายของผู้อาวุโสโลภมาก พวกนั้นคิดจะใช้นางเป็นสะพานแต่แล้วหญิงสาวกลับมีร่างกายอ่อนแอกว่าที่คิดไม่สามารถรองรับยาพิษของพวกมันได้และตกตายไป สุดท้ายเขาก็สูญเสียหนิงอันไปทั้งที่คิดว่าเมื่อนางไถ่ตัวออกไปเป็นคนปกติแล้ว ทั้งสองจะสามารถคบหากันได้ และตัวเขายังพร้อมที่จะรับหนิงอันเข้ามาเป็นภรรยาอย่างสมฐานะ ไม่ใช่ในฐานะนางโลมอันดับหนึ่ง“แต่นายท่าน นี่อาจเป็นโอกาสในการกระชับความสัมพันธ์ของท่านและนายหญิง ครั้งนี้ต้องไปให้ได้นะขอรับ” ผู้อาวุโสใหญ่เสี่ยงตายพูดออกมา“...” ทุกคนไว้อาลัยแก่ผู้อาวุโสใหญ่ในใจ นายท่านของพวกเขาเกลียดการชักจูงเป็นที่สุด แต่ครั้งนี้ชุนหรงต้องทำให้ทุกคนประหลาดใจเมื่อเขาหันกลับมาด้วยความสนใจ“ไหนลองว่ามาซิผู้อาวุโสใหญ่ โอกาสที่เจ้าพูดถึงคืออะไร”“เทศกาลซีซีขอรับ!”“ซีซี?”“คือเทศกาลแห่งความรัก เมืองเรามักจัดเทศกาลต่าง ๆ เป็นประจำ โดยมีหอต่าง ๆ รับผิดชอบตามที่สมควร”“อย่างเทศกาลลอย

วันนี้เป็นวันพิเศษ ไม่ใช่เพราะใกล้ถึงเทศกาลแห่งความรัก นั่นเป็นเรื่องรองในชีวิตเพราะหนิงอันไม่เคยคิดว่าจะได้รับอะไรจากชายคนรัก ไม่ว่าในชีวิตไหนอ้อ ยกเว้นชีวิตที่สอง ในทุก ๆ เทศกาลนางมักจะได้รับของขวัญเป็นของล้ำค่าหลายอย่าง และขนมหวานอร่อย ๆ จากทั่วทั้งสามแคว้น และคนที่ให้ก็คือ…ชุนหรงที่บอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญในชีวิต แน่นอนว่าย่อมเพราะมันเกี่ยวข้องกับตัวนางเอง“อันเซ่อ วันนี้ข้าขอสุราสักกาได้หรือไม่”“สุราหรือเจ้าคะ” อันเซ่อได้ยินเสียงเรียกก็หลุดออกจากท่าทางเหม่อลอยเพราะยังทำใจยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะเผลอแกว่งเท้าหาเสี้ยน แถมเสี้ยนยังใหญ่มากด้วย“แล้วก็บะหมี่สักชาม”“ท่านจะรับเป็นบะหมี่อะไรดีเจ้าคะ มีวัตถุดิบชั้นยอดอยู่ในครัวเยอะมาก มีกระทั่งอาหารทะเลสด ๆ ที่หาได้ยากในแผ่นดินใหญ่”“ขอเป็นบะหมี่อายุยืนธรรมดาก็พอ”“...” อันเซ่อได้ยินอย่างนั้นก็น้อมรับคำสั่ง เดินไปที่ครัวเพื่อหาอาหารให้ว่าที่นายหญิงทันทีพ่อครัวใหญ่ในครัววัง

ภาพที่เห็นช่างเย้ายวนใจชายหนุ่มจนอยากจะกลืนคนลงไปทั้งเป็นเสียตอนนี้ แต่เขายังอดกลั้นเอาไว้ พุ่งเข้าไปเล้าโลมตามตำรารักที่เคยอ่านเอาไว้พร้อมพรัก เฝ้าจินตนาการว่าจะมีสักวันหนึ่งได้ทำรักให้กับหญิงสาวอันเป็นที่รัก ทำให้นางมีความสุขด้วยมือของตนเอง“อ๊า” มือหนากวาดวาดลูบไล้ไปทั่วร่าง ทิ้งร่องรอยจาง ๆ เอาไว้ บีบคั้นปั้นแต่งราวกับนักปั้นเครื่องเคลือบรู้จังหวะกะหนักเบา ทำเอาใจคนโดนปั้นวาบหวิวขนลุกพรึ่บ“อาหรง ข้าไม่ไหวแล้ว อือ~” หนิงอันไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน รีบผลักมือของชายหนุ่มลงไปยังจุดสงวนของตนเองเพื่อเร่งให้เขาช่วยทำให้ ทำยังไงก็ได้เพื่อปลดปล่อยอารมณ์วาบหวามนี้เสียที“ได้ ข้าจะพาอาอันขึ้นสวรรค์” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎที่มุมปาก นึกขอบคุณพ่อครัวที่เอาสุราอย่างอ่อนมาให้หญิงสาว นางจึงไม่เมาหลับไปก่อนเหมือนทุกครั้งที่เคยกินเหล้ากับตนในชีวิตที่สอง“อือ อ๊า ข้ารู้สึกแปลก ๆ ตรงนั้น รู้สึกดีเหลือเกิน” ทันทีที่มือหนาตะปบลงบนเนินเนื้อ นางก็แอ่นอกเชิดขึ้นราวกับคันศรในทันทีชุนหรงใช้นิ้วเขี่ยติ่งไตเหนือกลีบดอกไม้อย่างเบามือ เว้นจังหวะหนักเบาด้วยความชำนาญ เขาฝึก

“ที่นี่สวยมาก”มองไปรอบ ๆ หนิงอันพบว่าที่นี่สวยมากจริง ๆ สามารถมองเห็นได้ว่าวังมารนั้นอยู่โดยรอบของป่าที่นางอาศัยมาตลอดหลายวันถัดจากวังมารก็คือเมืองหลัก ที่นั่นมีผู้คนสัญจรไปมามากมาย สามารถเห็นกลุ่มคนสวมเสื้อผ้าหลากสีปะปนกัน แต่ที่โดดเด่นอยู่บนถนนทุกสายคือชายในชุดดำหลายกลุ่ม พวกเขาย่อมเป็นคนของวังมาร“คนพวกนั้นตัวเล็กราวกับมด” มองจากด้านบนนี้ หนิงอันก็อดพูดออกมาไม่ได้“อาอันชอบหรือไม่ เจ้าอุดอู้อยู่ในเรือนมานาน วันนี้ข้าจึงอยากให้มาเปิดหูเปิดตา”“นี่คือของขวัญที่ท่านพูดถึงหรือ” ตอนที่เขาปักปิ่นให้ไม่ได้พูดว่านั่นคือของขวัญหนิงอันเลยอดคิดไม่ได้ ว่านี่อาจจะเป็นของขวัญที่เขาพูดถึงก่อนหน้านี้“อาอันฉลาด เกือบเดาถูกแล้ว”“อืม…” หนิงอันใช้ความคิด ดูก็รู้ว่าชายหนุ่มอยากแกล้งนางเล่น แต่มีหรือจะยอมแพ้ คิดไปคิดมาแล้วก็หันไปกอดรอบเอวสอบเบา ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา“ข้าไม่รู้ว่าท่านมีของขวัญอะไรเตรียมไว้ แต่วันนี้เป็นวันงานเทศกาลซีซี ข้าขอของขวัญเป็นออกไปเที่ย