All Chapters of ชีวิตที่สามของหนิงอัน: Chapter 41 - Chapter 50

“เจ้ามาช้า รีบเข้าประชุมเถอะ อันเซ่อ” หัวหน้าองครักษ์เงาเอ่ยปากตำหนิลูกน้องสาว ดึงนางเข้าไปในห้องมืด เสียงงึมงำดังขึ้นอยู่จนถึงเช้า ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายไปทำงานของตัวเองหาว~การประชุมทั้งคืนแบบนี้เกิดขึ้นทุก ๆ เดือน แต่หากเลือกได้อันเซ่อขอไปเฝ้าว่าที่นายหญิงทั้งคืนจะดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องทำงานยาก ๆ ตลอดทั้งคืนแบบนี้“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนหรืออย่างไร เหตุใดจึงหาวน่าเกลียดนัก อย่าลืมว่าเจ้าน่ะเป็นหญิง” หัวหน้าองครักษ์เอ่ยตำหนิเมื่อเห็นลูกน้องสาวดูเหมือนจะหย่อนยานลงไปเยอะ ปกตินางไม่เคยแสดงอาการเหนื่อยล้าให้ใครเห็นมาก่อน“ขออภัย ข้าจะฝึกฝนให้หนักขึ้น” อันเซ่อรู้ดีว่าตนเองกำลังถูกตำหนิจึงรับปากแข็งขัน“ดี! ไปทำหน้าที่ของตนเองได้แล้ว ป่านนี้ว่าที่นายหญิงอาจตื่นแล้ว”“เจ้าค่ะ” รับคำก่อนจะเร้นตัวหายไปยังโรงครัว เพื่อดูว่าวันนี้พ่อครัวทำอะไรกิน เตรียมข้าวของเรียบร้อยฝนดันตกลงมาจนทำให้สำรับอาหารเปียกไปหมด“บัดซบ ข้าต้องไปเอาชุดใหม่ให้นายหญิงก่อน” ข้าวของเปียกก่อนถึงเรือน ทำให้อันเซ่อต้องกลับไปเอาของใหม่ คราวนี้นางถือร่มติดมาด้วยเพื่อป้องกันไ

ทางด้านเรือนพักบ่อน้ำพุร้อนหลังอุ้มหญิงสาวมาถึงชุนหรงก็นำตัวนางลงแช่ในน้ำพุร้อนทันทีทั้งยังสวมชุดตัวในบางเบาเอาไว้ เขาเฝ้ามองใบหน้างามที่ค่อย ๆ มีสีเลือดฝาดขึ้นมาด้วยความเบาใจ เห็นใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวพลันนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่ไม่อยากจะนึกถึง“ข้าไม่มีวันยอมเสียเจ้าไปอีกแล้วหนิงอัน”“ได้โปรดอยู่กับข้า อย่าทิ้งข้าไว้เพียงลำพังเลย”“หากไร้เจ้าเคียงข้าง ทุกสิ่งก็ไร้ความหมาย”“หนิงอัน ข้ารักเจ้าเหลือเกิน ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไปเลย”“อือ” หนิงอันรู้สึกเหมือนมีเสียงทุ้มดังอยู่ข้างหูตลอดเวลารบกวนการนอนจนนางต้องส่งเสียงค้าน“เงียบ ๆ หน่อย”ปากบางที่เริ่มมีสีเลือดเอ่ยขึ้นมา ทำให้ชุนหรงวางใจที่ห้อยแขวนค้างเติ่งลงในที่สุด มือหนาและสากเพราะจับอาวุธมาตลอดชีวิต ลูบเบา ๆ บนใบหน้าหญิงงามอันเป็นที่รัก เรื่อยจากหน้าผากโหนกนูน ดวงตาคู่นั้นที่เปล่งประกายและมองโลกในแง่ดีอยู่เสมอ จมูกโด่งเล็กจิ้มลิ้ม ริมฝีปากที่มักจะแต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อ แก้มนวลน่ารักคู่หนึ่งดึงดูดหมู่ภมรให้อยากลองดอมดม หนึ่งในนั้นก็คือตัวเขาเอง“อื้อ ข้าจะนอน”ว

นางวางแผนความปลอดภัย คิดวิเคราะห์ทุกฝีก้าวกระทั่งว่าจะก้าวขาออกจากบ้านข้างไหน จะเดินบนถนนอย่างไรให้ปลอดภัย ตอนนี้เมื่อมีคนมาคอยคิดแทนก็รู้สึกเหมือนทั้งร่างผ่อนคลายลงดวงตาแดงก่ำ น้ำตาคลอขึ้นมาอย่างยากจะห้าม ทำให้ชุนหรงได้แต่ร้อนรนเพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวเป็นอะไรไป“ข้าพูดอะไรผิดงั้นหรือ อาอัน ข้าขอโทษจริง ๆ  อย่าร้องไห้เลยนะ”“ท่านไม่ได้พูดผิด เป็นข้าเองที่อ่อนไหว ข้าไม่เป็นไร” หนิงอันพยายามกลั้นหายใจ เก็บน้ำตา และมอบรอยยิ้มสดใสให้คนตรงหน้า“ข้าแค่ดีใจมากที่ท่านเป็นห่วงข้า ที่ผ่านมาข้าไม่เข้าใจและคิดว่าท่านกักขังเอาไว้ ตอนนี้ได้รู้แล้วข้าต่างหากที่ต้องขอโทษ”“ไม่เลย เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด” ทั้งสองมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม ชุนหรงเองก็ยังเผยรอยยิ้มบางเบาให้นาง หนิงอันมองเขาด้วยความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดอาจเพราะนางเปิดใจให้เขามากขึ้น ก็สามารถรับรู้ถึงความอบอุ่นรอบกายเขาที่มอบให้นางแต่เพียงผู้เดียวได้แล้ว ต่างจากคราวก่อน ๆ ที่พบกันและรู้สึกว่าเขาเย็นชาอยู่เสมอ“ว่าแต่อันเซ่อล่ะ ท่านลงโทษนางหรือไม่ นางไม่ผิดจริง ๆ เป็นข้าที่ผิดเอง นางคงไม่ค

เป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่ หนิงอันฟื้นขึ้นมาตอนนี้นางไม่ต้องเหงาอีกต่อไปเพราะมีสุนัขตัวใหญ่มาวนเวียนใกล้ชิดให้คลายเหงาทุก ๆ วัน สุนัขตัวใหญ่ที่ตนเคยหวาดกลัวแทบตายตอนนี้กลับกลายเป็นเพียง…เจ้าขนฟูที่ไม่เป็นอันตราย“วันนี้มียาบำรุง มันขมมาก” ชุนหรงถือชามยาเดินเข้ามาในเรือน เขานั่งลงข้าง ๆ ก่อนกระดกชามยาทีเดียวหมด“...” จากนั้นก็หันมาประกบปากเพื่อช่วย ‘ดูแล’ ป้อนยานางอย่างตั้งอกตั้งใจ จากนั้นก็มอบความหวานฉ่ำตามมา ซึ่งใช้เวลากว่าเค่อหรือบางวันถึงสองเค่อ เพื่อให้นางหายขม “...” นี่คือการหลอกกินเต้าหู้อย่างหน้าด้าน ๆเขามีความตั้งใจในการกินเต้าหู้นางทุกวันมากจริง ๆ ถึงขนาดว่าเมื่อดื่มเทียบยาตามที่หมอมารแนะนำจนครบแล้ว หายไข้เรียบร้อย ก็ยังสู้อุตส่าห์สั่งให้มีการส่งยาบำรุงเป็นประจำทุกวันหากทำได้เขาคงให้ส่งสามเวลาหลังอาหาร น่าเสียดายที่ร่างกายหญิงสาวอ่อนแอ รับยาบำรุงได้เพียงแค่วันละชามเท่านั้น“...” หนิงอันรู้สึกเหมือนมีการสมคบคิด“อื้อ ยังคงหวานเหมือนเดิ

ทางด้านหนิงอันหลังจากหนีกลับเข้าห้องของตนเองก็รีบลงกลอนประตูขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่กล้าออกจากห้องอีกตามที่พูดนางโดนคำพูดของแม่เล้าข่มขวัญเข้าจริง ๆ แล้ว หากอยากอยู่ในเมืองอย่างมีความสุขและปลอดภัยก็จงอย่าหาเรื่องกับคนของวังมาร หลังจากมาถึงเมืองนี้แรก ๆ นางมักถูกเตือนแบบนี้เสมอตอนนี้กระทั่งจอมมารผู้โหดเหี้ยมมาอยู่ในสถานที่เดียวกันแบบนี้ นางจะกล้าก้าวขาออกจากห้องได้ยังไง ในเมื่อหนิงอันยังไม่อยากตายเร็วตอนนี้หญิงสาวมีเป้าหมายในการมีชีวิตอยู่เพื่อฝึกฝนศาสตร์ศิลป์ต่าง ๆ กอบโกยความรู้ความสามารถให้ได้มากที่สุดก่อนจะตาย ดังนั้นจะตายเร็วไม่ได้! ไม่เช่นนั้นชีวิตชาตินี้ก็เสียเปล่าแล้วคิดอย่างนั้นหนิงอันก็เริ่มที่จะเชื่อฟังมากขึ้น แต่นางรู้สึกเหมือนแม่เล้ากำลังทดสอบความอดทนของนาง ด้วยการส่งองครักษ์ชุดดำคนหนึ่งมาขวางทางทุกครั้งและยื่นขนมให้แต่…หากนางยื่นมือไปรับย่อมต้องโดนลงโทษ ในฐานะที่ไม่รู้จักหักห้ามใจอย่างแน่นอน หนิงอันจึงต้องอดทนอย่างหนัก แม้ว่าขนมสุดโปรดของตนจะวางอยู่ตรงหน้าก็ตามวันแล้ววันเล่าการลงโทษก็ยังไม่ตามมา แถมเจ้าองครักษ์ขนมก็หายตัวไปจา