บทที่ 27

นั่งหย่อนขาอยู่บนชานระเบียงในตอนเช้า ในมือมีของกินเล่นอย่างบ๊วยหวาน นางค่อย ๆ กินขนมในมือด้วยติดนิสัยมาจากชีวิตที่สอง ซึ่งถูกควบคุมอาหาร ทำให้กินอะไรได้น้อยเป็นเรื่องธรรมดา โดยปกติแล้วมักจะกินขนมหรือของหวานเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างวันเสมอ เพราะอย่างนั้นของว่างจึงเป็นสิ่งที่นางโปรดปรานเป็นพิเศษ และดูเหมือนอันเซ่อจะรู้ใจดีเหลือเกิน

“ท่านต้องการสิ่งใดหรือไม่เจ้าคะ” เสียงสาวใช้คอยถามจนน่ารำคาญ ถึงจะรู้ว่าเป็นหน้าที่ แต่ตอนนี้หนิงอันคิดว่าตัวเองก็เริ่มมีปัญหาแล้วเหมือนกัน

“ข้าไม่มีชุดเปลี่ยน”

ตัวเริ่มส่งกลิ่นเหม็นแล้ว คราแรกคิดว่าจะได้ออกจากที่นี่เร็ว ๆ นี้ แต่เห็นทีหากนางยังหวาดกลัวต่อชายชุดดำก็คงนานกว่าจะได้ออกไป เพราะเขาไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยนางไปเสียที ผ่านมาก็สองสามวันแล้ว แต่เจ้าตัวเพียงเข้ามานั่งในเรือน จิบชาสักพักแล้วก็จากไป

ถึงอย่างนั้นความหวาดกลัวยังไม่ยอมหมดไป จะเอ่ยปากแต่ละคำแสนยากเย็น จะมีแก่ใจถามได้อย่างไร

“ท่านต้องการชุดแบบใด สีใด สามารถบอกข้าได้เลยเจ้าค่ะ”

“ก็คือข้าไม่สามารถออกไปซื้อเองได้ใช่หรือไม่” หนิงอันไม่ได้มีเงินเยอะ แม้จะยังมีเงินในมือแต่นี่ต้องใช้จ่ายค่าช่าง ซึ่งไม่รู้ว่