Semua Bab ชีวิตที่สามของหนิงอัน: Bab 31 - Bab 40

 “เฮ้อ” เสียงทอดถอนใจออกมาจากปากของหญิงงามเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ได้ อันเซ่อขี้เกียจจะนับเสียแล้วหญิงงามดูไร้ชีวิตชีวา แต่ก็มีชีวิตชีวาในเวลาเดียวกัน คงมีแค่คนตรงหน้า ดูเหมือนนางมีเรื่องหนักใจจนคิดไม่ตก แต่ก็ดูสบายใจอย่างประหลาด จิตใจของหญิงงามผู้นี้ยากคาดเดาไม่ได้ต่างจากนายท่านเลย“สนทนากับนายท่านแล้ว ยังมีเรื่องใดต้องคิดหนักอีกหรือเจ้าคะ” อันเซ่อเอ่ยถามขณะหวีสางผมให้หญิงงาม เรือนผมเช่นนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนกับสาวชาวนาธรรมดาที่เจ้าตัวกล่าวอ้างแม้แต่น้อย หากบอกว่าเป็นคุณหนูในห้องหอยังดูสมจริงมากกว่า“เฮ้อ” หนิงอันไม่อยากจะพูดเลย ยิ่งได้สนทนากันแล้วก็ยิ่งหนักใจกว่าเดิมนี่สิคิดดูนะ ชีวิตสุดท้ายนางตกตายอยู่ในมือมาร แล้วจะสามารถอยู่ในวังมารอย่างสบายใจได้ยังไง วัน ๆ ก็เอาแต่ระแวงว่าตัวเองจะตายวันตายพรุ่ง ไม่สามารถกำหนดได้ว่าชีวิตจะจบลงที่ตรงไหนแบบนี้ เป็นคนละเส้นทางกับความฝันที่วาดหวังไว้เลยทีเดียว“หนักใจถึงเพียงนั้นเลยหรือเจ้าคะ มีอะไรให้ข้าช่วยได้บ้างหรือไม่”“เจ้าช่วยพาข้าออกไปจากที่นี่ได้หรือไม่เล่า” หนิงอันเอ่ยถามเสียงย

การมีทายาทเป็นหน้าที่ที่พึงกระทำของมนุษย์ แต่นายท่านในรุ่นนี้กลับไม่ชื่นชอบสาวงาม ไม่เคยแตะต้องหญิงสาวมาก่อนเลยในชีวิต ถึงขนาดว่าพวกเขาวางแผนให้นายท่านไปหอนางโลม กดดันต่าง ๆ นา ๆ  เพื่อให้ท่านเลือกสักนางมาอุ่นเตียง ก็ยังไม่ได้ผลเลยสักนิดตอนนี้พอปล่อยวางแล้ว นายท่านกลับพาตัวหญิงสาวนางหนึ่งกลับมาอย่างลึกลับ กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดพบเห็นยกเว้นแต่องครักษ์ลับของนายท่าน คงมีแต่พ่อครัวที่รับงานหนักขึ้น ทำให้รับรู้ว่ามีว่าที่นายหญิงพักอยู่ในวังมาร“เจ้าสาม เจ้าแปด และสิบเอ็ดทำอะไรผิด เหตุใดนายท่านจึงต้องสังหารและกำจัดพวกเขาด้วย”“ผู้อาวุโสใหญ่ คราวก่อนท่านส่งหญิงสาวตระกูลตนเองขึ้นปีนเตียงข้า เป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่ดีให้กับผู้อาวุโสคนอื่น ๆ พากันส่งผู้หญิงมาคนแล้วคนเล่า และพวกนางก็ไม่เคยได้กลับไปอย่างมีชีวิต…”“...” นี่เป็นเรื่องจริง ทำให้ผู้อาวุโสใหญ่ก้มหัวยอมรับแต่โดยดี“ถึงข้าจะรำคาญกับเรื่องนี้ขนาดไหน แต่ก็ไม่เคยฆ่าพวกท่านสักคน ไม่ว่าจะคนที่หนึ่ง จนถึงคนที่เท่าใด”“...” น

ไม่มีสายตาและท่าทางเย็นชาตัวเขาลืมไปแล้วว่าใบหน้านี้มีสีหน้าอื่นครั้งสุดท้ายเมื่อใด…ไม่พูดจาราวกับเจ้านายออกคำสั่งกับนาง ข้อนี้เขาคิดว่าไม่ได้ทำ“คราวก่อนนายท่านบอกให้ว่าที่นายหญิงอยู่ในเรือนพักนี้ให้ดีก็พอ นั่นเป็นคำสั่งกลาย ๆ สำหรับคนที่แสนธรรมดาอย่างนางเจ้าค่ะ” “...” ชุนหรงมองอันเซ่ออย่างหงุดหงิด คิดว่าเขาจะผ่านสักข้อ แต่ดูเหมือนไม่มีข้อไหนที่ตรงกับตนเองเลย“นายท่านอย่าท้อใจไปเจ้าค่ะ ตอนนี้ว่าที่นายหญิงหนีไปไหนไม่ได้แน่นอน ซ้ำยังไม่มีความคิดที่จะหลบหนี นางย่อมชอบพอรูปร่างหน้าตาของท่านไม่น้อย เพียงแต่อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย”“เวลา…นั่นเป็นสิ่งที่ข้าเสียดายที่สุด” ชุนหรงรู้ว่าตัวเองใจร้อน แต่เขาเป็นคนมุ่งมั่น โดยเฉพาะกับหญิงสาวผู้นี้ เขามุ่งมั่นที่จะได้รับนางมาเป็นของตัวเองในเร็ววัน“เช่นนั้นท่านก็ควรอ่อนโยนกับว่าที่นายหญิงมากขึ้น ข้ามีวิธีหนึ่ง เมื่อเรือนด้านหลังเสร็จสิ้น นายท่านเข้าพักที่นี่แล้ว ลองใช้วิธีนี้ดูสิเจ้าคะ”“เจ้าลองว่ามา…” คราวนี้หมายความว่า ‘ถ้ามันไม่ได้ผลเจ้าเตรียมโลงศพตนเองไว้ได้เลย’ “...” อันเซ่อปา

“ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮึบ ข้าไม่ได้ตั้งใจขำพวกเขาเลยนะเจ้าคะ” นึกแล้วเชียวว่าเมื่อบอกอันเซ่อไป ก็ต้องถึงหูเจ้าตัว แต่คาดไม่ถึงเลยว่าแทนที่จะได้นางโลมมาแสดงให้ดูเป็นการส่วนตัวอย่างจัดใหญ่จัดเต็ม กลับได้…ชายร่างใหญ่ในชุดหญิงงามมาแสดงให้ดูแทนนางอยากจะตะโกนบอกว่า ‘แบบนี้เปลือยท่อนบนมารำดาบให้ดูยังจะดีกว่า’ แต่ก็ทำให้สมองที่กำลังตึงเครียดจากการถูกขังไว้เพียงลำพังผ่อนคลายลงได้จริง ๆ“เจ้าชอบก็พอแล้ว”“ท่าน…” หนิงอันกำลังจะเอ่ยถามเขาว่าตกลงแล้วเขาต้องการอะไรจากนางกันแน่ แต่เสียงปรี๊ดแหลมของเครื่องดนตรีทำให้นางหันไปมองอย่างขัดใจแปร๊!เสียงอะไรดังแปร๊ ไม่มีนะในเครื่องดนตรีที่นางรู้จัก คิดแล้วก็เดินดุ่ม ๆ ลงไปในสวน ทำให้ทุกคนชะงักการกระทำ เสียงดนตรีเงียบลงในฉับพลัน“พวกท่านเปลี่ยนชุดกลับเถอะ ส่วนพวกท่านส่งเครื่องดนตรีมาให้ข้า” เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก็สั่งพวกเขาอย่างไม่เกรงกลัว เพราะตอนนี้นางหงุดหงิดกับการเล่นดนตรีเสีย ๆ หาย ๆ ของพวกเขามากกว่า“...”

ตอนแรก ๆ ก็นึกว่าเป็นผี แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งได้ยินเสียงงึมงำลองถามอันเซ่อดู เจ้าตัวส่อพิรุธอย่างมากจนแน่ใจว่าฝั่งตรงข้ามนั้นยังมีชายร่างใหญ่กลุ่มนั้นเฝ้าระวังความปลอดภัยอยู่คราวนี้กลับหายไปกันหมด คิดแล้วก็ย่องกลับมาที่หน้าต่าง แง้มออกและส่องไปรอบ ๆ จุดที่เคยมองเห็นไฟวิบวับ ตอนนี้กลับเงียบสนิทขณะที่คิดว่าควรหนีตอนนี้ดีหรือไม่ พลันเหลือบไปเห็นเงาร่างของสาวใช้ตัวน้อยอันเซ่อ เดินหายไปทางด้านหลังเรือนหนิงอันตัดสินใจตามไปอย่างรวดเร็ว นี่อาจเป็นหนทางเดียวที่จะหนีจากที่นี่! โอกาสที่นางรอคอยมานานแสนนานหนิงอันแอบตามอันเซ่อออกมา อาจเพราะเสียงลมพัดดังเกินไปอีกฝ่ายจึงไม่รู้ตัวว่าถูกตาม ยิ่งเดินออกมาในป่าลึกเท่าไหร่ ฝีเท้าของอันเซ่อก็ยิ่งเร่งเร็วขึ้นเท่านั้น“หายไปไหนแล้ว” หนิงอันตัวสั่นเมื่อเงาร่างของอันเซ่อหายไปจากสายตาในชั่วพริบตาในความจริงเมื่อนึกย้อนไปก็พบว่าเงาร่างที่เห็นนั้นเป็นเพียงสีดำทึม ๆ ดูไม่ออกว่าเป็นใครด้วยซ้ำ เป็นตนเองที่จินตนาการและคิดไปเองว่าคืออันเซ่อตอนนี้เงานั้นหายไปต่อหน้าต่อตาเพียงกระพริบตา นี่หรือว่านางโดนผี