All Chapters of สลักรักเคียงใจ: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 61“โอเค ใจเย็น ๆ” ชายหนุ่มกระซิบเสียงแหบแห้ง เมื่อจุมพิตกันเนิ่นนาน ซึ่งเป็นเขาเองที่ตัดใจถอนจูบออก พลางซุกไซ้ไปตามลำคอหอมกรุ่นการถูกดูดดึงริมฝีปากอย่างร้อนแรง ทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บ แต่กลับไม่คิดห้ามปราม เธอแค่เพียงจิกนิ้วลงบนไหล่กว้างเพื่อระบายความรู้สึกร้อนแรงที่พุ่งพล่านอยู่ตอนนี้เท่านั้น“ฮื่ออ...เจ็บ”ธารทีราท้วงขึ้นเสียงเบาหวิว เมื่อรู้สึกว่าเขาจุมพิตตนเองอย่างดูดดื่มเกินไปแล้วพออีกฝ่ายเอ่ยประท้วง ชายหนุ่มก็ผละริมฝีปากออกมา พลางเลื่อนไล้ฝ่ามือไปตามเรือนร่างบอบบาง ดวงตาสองคู่สบประสานกัน ก่อนที่เขตแดนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบพร่า“ไอซ์พี่ไม่ไหวแล้ว ขอนะ”“อา...พี่ดิน” ธารทีราเอ่ยเสียงกระเส่า เมื่อคนตรงหน้าบีบเคล้นที่หน้าอกของเธอเบา ๆ เพื่อสร้างอารมณ์ให้เขาและเธอเขตแดนยังคงทำหน้าที่ได้ดี ริมฝีปากอุ่นยังขบเม้มที่ซอกคอหอมกรุ่น พรมจูบไปทั่วใบหน้าสวย ส่วนมือข้างหนึ่งก็บีบเคล้นหน้าอกอย่างแผ่วเบาสลับร้อนแรง“อ๊ะ” หญิงสาวร้องอุทาน เมื่อถูกช้อนอุ้มให้ลอยจากโซฟา ขาสองข้างยกขึ้นเกี่ยวเอวสอบไว้โดยอัตโนมัติชายหนุ่มไม่รั้งรอที่จะอุ้มหญิงสาวที่มีร่างกายหอมกรุ่นเย้ายวนไปยังห้องนอนที่อยู่

บทที่ 63ตอนเช้าเวลาสิบโมง ธารทีราตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย ทันทีที่หันไปมองด้านข้างก็พบเจ้าของดวงตาคมดุที่จ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว จากนั้นภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ไหลเข้ามาในหัว ทำให้หน้าร้อนวูบวาบ จนไม่อาจจ้องดวงตาคู่นั้นได้อีก“ตื่นแล้วเหรอ” เขตแดนเอ่ยถามเสียงนุ่ม ขณะจับเส้นผมนุ่มสลวย เขากระตุกยิ้มเมื่อหญิงสาวมีทีท่าหวาดหวั่น ราวกับกำลังปกปิดบางอย่าง“พี่ดิน” ธารทีราตัวแข็งทื่อ เรียกเขาเสียงเบาหวิว“ครับ” เขตแดนตอบรับ แล้วกระชับอ้อมแขนกอดคนตัวเล็กให้แน่นขึ้น“เอ่อ...” เธอหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ แล้วทำท่าอึกอัก“หึๆ” ท่าทีเช่นนั้นทำให้เขตแดนยิ้มเอ็นดู แล้วยกมือขึ้นมาเกลี่ยแก้มใสเบา ๆ“หิวหรือเปล่า”“หิวค่ะ” คนตอบพยักหน้าให้ ทั้งที่ความจริงอยากออกจากอ้อมกอดของเขาต่างหาก“กินพี่ไหม” ชายหนุ่มหยอกเอินอีกฝ่าย พร้อมกับจุมพิตที่เนินไหล่นวลเนียนด้วยความรักใคร่“พะ...พูดอะไรคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพลางแกะแขนกำยำออกจากเอว“ก็หิวไม่ใช่เหรอ” เขตแดนจ้องหน้าธารทีราแล้วยิ้มกวน ๆ“หิวข้าวค่ะ” คนรตอบนิ่วหน้าแล้วมองค้อน“เดี๋ยวพี่พาไปอาบน้ำก่อน” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมลุกขึ้นนั่ง ทั้งที่เขาไม่ได้ใส่อะไรเลย“มะ...ไ

บทที่ 65เมื่อสิบเก้าปีก่อนธารทีรา บริพัฒน์สกุลเกียรติ มีชื่อจริงว่าน้ำฟ้า หญิงสาวเป็นลูกของคุณหมอคาร์ล บริพัฒน์สกุลเกียรติ น้องชายแท้ ๆ ของคุณจอห์น ส่วนแม่ของเธอคือ คุณหมออรอุมา โดยน้ำฟ้านั้นยังมีพี่ชายอีกคนชื่อว่านักรบ บริพัฒน์สกุลเกียรติ พี่ชายที่มีอายุเพียงเก้าขวบ ซึ่งทั้งสามคนก็ต้องมาตายจากไปเพราะคนใจเหี้ยมวันนั้นน้ำฟ้าและครอบครัวไปเที่ยว และกำลังจะขับรถกลับบ้าน รถของครอบครัวเธอเสียหลักเนื่องจากถูกซุ่มยิง ซึ่งน้ำฟ้าที่น่าสงสารได้เห็นเหตุการณ์นั้นกับตาตนเองคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นดาเนียล เพราะเขารักอรอุมามานาน พยายามทำทุกอย่างเพื่อแย่งแม่ของเธอไปจากพ่อ แต่สุดท้ายความรักของเขาไม่สมหวังจึงคิดจะทำลายทุกสิ่งดาเนียลเลือดเย็นมาก เขาฆ่าพ่อ แม่ และตัวเธอ รวมถึงพี่ชายด้วยทว่าดูเหมือนพระเจ้ายังไม่อยากเอาชีวิตเธอไป เด็กสาวจึงรอดมาได้ เนื่องจากร่างของเธอกระเด็นออกมานอกตัวรถในตอนที่รถเสียหลักพอดีสุดท้ายคุณจอห์นที่ได้รับการติดต่อจากน้องชายก่อนที่จะหมดลมก็ตามมาช่วยน้ำฟ้าได้ทัน เนื่องจากการไปท่องเที่ยวครั้งนี้ ลุงของน้ำฟ้าก็ไปเที่ยวด้วย เพียงแต่กลับรถคนละคันกันคุณจอ

บทที่ 67“คงเป็นไอ้ไทเกอร์แน่” หนึ่งนทีเป็นฝ่ายตอบ แววตาของเขาตอนนี้ดุกร้าวจนน่ากลัว“ทำไมพวกมันยังไม่ยอมเลิกราสักที ไอซ์เสียทุกคนไปแล้วแท้ ๆ พวกมันยังไม่พอใจอีกหรือ” หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ ทั้งแค้นใจและไม่เข้าใจว่าเหตุใดดาเนียลจึงตามจองล้างจองผลาญกันไม่เลิก“ไม่เอานะลูกแม่ อย่าร้องไห้ ลูกอยู่กับพ่อแม่ และพี่ๆ แล้ว ลูกปลอดภัยแล้วนะ” คุณหญิงปลอบขวัญลูกสาว“ไอซ์ขอบคุณคุณพ่อ คุณแม่ และพี่ซีลมากค่ะ”ธารทีราเช็ดน้ำตาแล้วมองหน้าทุกคน ก่อนจะไปหยุดที่ใบหน้าหน้าหล่อเหลาของเขตแดน แล้วบอกเขาด้วยแววตาเศร้าๆ ว่า เธอขอบคุณเหลือเกินที่เขายังรอคอยที่จะปกป้องเธออยู่เสมอ แม้ว่าความผูกพันของเราในวัยเด็กจะผ่านมานานแล้วก็ตามทางด้านเขตแดน พอเห็นว่าคนสำคัญของเขาปลอดภัยแล้วก็คิดจะขอตัวกลับ เพราะอยากให้เธอได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวที่รักและห่วงใยเธอไม่ต่างจากเขา“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”“ดินจะกลับแล้วเหรอลูก” คุณหญิงถามเขตแดนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“ครับ” เขตแดนพยักหน้ารับ แล้วหันไปสบตาธารทีราอีกครั้ง“กลับดี ๆ นะลูก ลุงขอบใจมากที่พาน้องมาส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัย” คุณจอห์นบอกเสียงทุ้ม“เดี๋ยวน้ำไปส่งค

บทที่ 69หลายวันต่อมา อุษารู้ข่าวว่าเพื่อนกลับมาจากใต้แล้วและยังลางานต่ออย่างไม่มีกำหนดจึงมาหาเพื่อนแต่เช้า และทั้งสองก็ได้นั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น“แกไม่เหงาเหรอ” อุษาถามเมื่อสังเกตเห็นเพื่อนทำหน้าเศร้า ๆ“เหงาสิ แต่ทำไงได้” ธารทีราบอกเพื่อน“งั้นไปเที่ยวห้างกัน” อุษาขยับเข้าไปจับมือเพื่อน แล้วเอ่ยชวนเสียงเบา เพราะกลัวคนได้ยิน“ฉันไปไม่ได้” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธทันที“ทำไมถึงไปไม่ได้” เพื่อนรักขมวดคิ้วสงสัยหนักกว่าเดิม“ไม่มีอะไร” ธารทีราไม่อยากเล่าเรื่องของตัวเองให้เพื่อนฟัง อีกอย่างพ่อแม่และทุกคนต่างห้ามไม่ให้เล่าให้ใครฟัง“ถ้าไม่มีอะไรก็ไปกันเถะน่า” อุษายังคงดื้อรั้น ไม่ยอมง่าย ๆ เช่นกัน วันนี้เป็นวันหยุดของเธอจึงอยากจะมาอยู่กับเพื่อนให้เต็มที่“เดี๋ยวษา คะ...คือ...” หญิงสาวขืนตัวเองไว้ เมื่อเพื่อนดึงมือให้ลุกขึ้น ทำให้อุษาต้องจ้องอย่างสงสัย และเป็นจังหวะที่แวนเดินมาพอดี ธารทีราจึงเรียกไว้“พี่แวน”“ครับคุณหนู” แวนชะงัก แล้วเดินมาหา“ไอซ์ไปเดินห้างกับเพื่อนได้ไหมคะ”ถึงแวนจะเป็นลูกน้อง แต่ธารทีราก็เคารพเหมือนพี่ชาย จึงแสดงอาการกล้า ๆ กลัวๆ เวลาขออนุญาตจากเขา“แต่ว่า…” แวนไม่ทันได