All Chapters of ตราบาปหัวใจ: Chapter 11 - Chapter 20

เพราะในความทรงจำของเขา...ธีรัชไม่เคยจำหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ชัดเจนเลยเขาจำได้เพียงแค่ความรู้สึกของมือเล็กๆ ที่ยื่นมาคว้าเขาไว้ในวินาทีที่เขากำลังจมดิ่งสู่ความตาย และโบสีฟ้าที่ปลายเปียผมของเธอเพราะพิมพ์นาราไม่เคยปฏิเสธว่าเธอคือคนที่ช่วยเขาในวันนั้นดังนั้นสำหรับเขา พิมพ์นาราจึงกลายเป็น รักแรก เป็นคนที่เขาคิดว่าตนเป็นหนี้ชีวิต เป็นเงาที่ผูกพันอยู่ในใจ โดยไม่เคยมีข้อกังขาใดๆธีรัชนั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงานสลัวๆ แสงสีส้มนวลจากโคมไฟสะท้อนบนใบหน้าคมคายที่ดูเคร่งขรึม มือใหญ่ถือแก้วไวน์เอาไว้ แต่เนื้อไวน์สีเข้มในแก้วกลับนิ่งสนิทราวกับสะท้อนสภาพจิตใจของเขาในตอนนี้จิตใจที่ล่องลอยไปไกล... ไกลกว่าที่เขาอยากจะยอมรับช่วงนี้...เขาฝันถึงเหตุการณ์นั้นบ่อยขึ้น วันที่เขาจมน้ำ วันที่ชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้ายฝันถึงมือเล็กๆ ที่ยื่นมาจากท่ามกลางกระแสน้ำเย็นเฉียบ ดวงตากลมโตที่เปี่ยมด้วยความกล้าหาญฝันถึงโบสีฟ้า... ที่ปลายเปียผมและสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแปลกใจที่สุด คือใบหน้าของเด็กผู้หญิงในฝัน...มันเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆและเธอ...ไม่ใช่พิมพ์นาราแต่กลับเป็น “มินตราWธีรัชกำแก้วไวน์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ธีรัชช้อนตามองเธอ สายตาของเขาเปลี่ยนไป เขาจะจับตาดูเธอและเมื่อถึงเวลาที่ธาตุแท้ของเธอออกมา… เขาจะเป็นคนกระชากหน้ากากของเธอเอง!บ่ายวันหนึ่ง ธีรัชยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของบ้านหรู สายลมเย็นพัดผ่านผิวกาย ดวงตาคมทอดลงไปยังสวนด้านล่าง ที่ซึ่งหญิงสาวผอมบางคนหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานเงียบๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่มินตรานั่งอยู่บนม้านั่งไม้ในมุมเงาสงบ ใบหน้าเธอถูกแสงแดดอ่อนส่องผ่านเงาใบไม้ เส้นผมยาวปล่อยสยายอย่างธรรมชาติ ลมพัดเบาๆ ทำให้ปลายผมพลิ้วไหวไปตามจังหวะของธรรมชาติดวงตาคู่นั้นไม่มีประกายสดใสแบบเมื่อวัยเยาว์อีกต่อไป แต่ถึงเธอจะดูอ่อนแรงและเงียบงันเพียงใด ธีรัชกลับละสายตาจากเธอไม่ได้เลยเขาไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มมองหาเธอในทุกห้องที่เดินผ่าน ทุกโถง ทุกสวน ทุกที่ที่เธออาจจะอยู่ทั้งที่เขาเป็นคนพาเธอเข้ามาเพื่อลงโทษ ทั้งที่เขาคือคนที่เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอด้วยมือของตัวเอง แล้วทำไมตอนนี้ เขากลับรู้สึก... สั่นไหวธีรัชขมวดคิ้วแน่น เขาพยายามบอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่เขา เขาไม่มีทางรู้สึกอะไรแบบนี้กับเธอ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น เขาก็ยังคงยืนอยู่ตรงนี้ มองลงไปหาเธอ

พิมพ์นาราเงยหน้าขึ้น ยิ้มเหยียดใส่มินทร์เหมือนกำลังมองสิ่งที่ต่ำกว่าตัวเองอย่างไรอย่างนั้น เพราะเขาดันมาแตะเรื่องที่เป็นดั่งเกล็ดย้อนสำหรับเธอ"แม่ของพี่เป็นเมียน้อยจนผัวเขาเขี่ยทิ้ง คนนอกก็คงมองลูกสาวก็ไม่ต่างกันนักหรอกค่ะ มินตราที่ชอบทำหน้าใสซื่อ แต่ร่านเงียบไม่แพ้กัน พิมพ์ไม่แปลกใจเลยว่าแค่พิมพ์พูดไปลอย ๆ พวกผู้ชายที่ชอบมินตรากลับเชื่อแล้วก็เมินแล้วหนีหมด""หุบปากซะ พิมพ์นารา" แววตาแข็งกร้าวราวกับเลือดขึ้นหน้า เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ที่น้องสาวของเขาไม่มีเพื่อนคบจนต้องย้ายมหาลัยและเรียนช้าไปหนึ่งปี มันเป็นเพราะผู้หญิงเลว ๆคนนี้อย่างไม่ต้องสงสัย"คุณมันปากสกปรกกว่าขยะเสียอีก""แล้วจะทำไมล่ะคะ?" พิมพ์นาราหัวเราะในลำคอ"ผู้ชายอย่างคุณก็แค่พี่ชายของนังปลิง แค้นแทนเธออย่างนั้นหรือคะ แต่คุณคงทำอะไรพิมพ์ไม่ได้หรอก""อย่าดูถูกน้องสาวผม เธอมันก็แค่เด็กสาวขี้อิจฉา!"“มันก็แค่ลูกเมียน้อย ไม่มีอะไรให้อิจฉาเลยสักนิด พี่ธีรัชไม่มองมันหรอกค่ะ จบนะคะ พิมพ์ไปก่อน!!" เธอรีบหมุนตัวเดินออกไปทันทีที่พูดจบมินทร์หน้าตึงขึ้นรถ เสียงประตูปิดดังปัง กระจกหน้ารถสะท้อนภาพร่างของผู้หญิงที่กำลังเดินออกไปอย่า

ธีรัชโน้มศีรษะลงมาซบที่ไหล่ของมินตรา เหมือนเด็กชายที่กำลังมองหาที่พึ่งพิงมินตราแข็งทื่อไปหมดแล้ว ร่างกายของเธอไม่อาจขยับหนีได้เลย"พี่พยายามแล้ว แต่พี่ก็เกลียดเธอไม่ลงเลย…"มินตราหลับตาลง… หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ออกห้องพักเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งสองที่สอดประสานกันในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสับสน ธีรัชนอนนิ่งอยู่ข้างๆ มินตรา ดวงตาคมที่เคยเต็มไปด้วยความเกลียดชังกลับอ่อนแสงลงอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเขาดูเหนื่อย… อ่อนล้า… และเปราะบางกว่าที่เคยเป็นมินตรานั่งนิ่งอยู่ข้างเขา เธอไม่ควรปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่ ไม่ควรให้หัวใจของตัวเองสั่นไหว แต่เมื่อมองใบหน้าของเขาที่แนบอยู่กับไหล่ของเธอ สัมผัสได้ถึงน้ำหนักของร่างกายที่พิงเข้ามาอย่างหมดแรง"มิน อยู่ตรงนี้กับพี่… อย่าไปไหน""พี่ธีรัช นอนพักเถอะค่ะ"ไม่นาน ธีรัชพลิกตัวเข้ามาใกล้ ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนโดยไม่รู้ตัวมินตราเบิกตากว้าง หัวใจของเธอเต้นแรง!"มิน…" เขาพึมพำเสียงเบา ดวงตาฉายแววสับสนเธอไม่รู้ว่าความรู้สึกในใจของเขาคืออะไร แต่ทันทีที่มินตราพยายามจะเอ่ยถามว่าธีรัชมาหาเธอเพื่ออะไร“หมับ”เสียงประท้วงของมินตราถูกกลืนห

คำว่า "คนรักของพี่" กระแทกใส่หัวใจของมินตราอย่างโหดร้ายพิมพ์นารา ผู้หญิงที่เขายังรัก เธอกลับมาแล้ว กลับมาเพื่อทวงคืนทุกอย่าง รวมถึงหัวใจของเขา... หัวใจที่เธอไม่เคยได้แม้แต่เศษเสี้ยวภาพในหัวผุดขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ภาพของธีรัชที่ยื่นมือประคองพิมพ์อย่างอ่อนโยนในห้องรับแขก ภาพของเขาที่นั่งหัวเราะเบา ๆ ขณะพูดคุยกับเธอบนโต๊ะอาหาร และภาพของเธอ ที่ได้แต่มองอยู่ห่าง ๆ จากเงามืด โดยไม่มีใครรับรู้การมีตัวตนในบ้านหลังนี้ เธอก็ยังคงเป็น ‘คนที่ไร้ตัวตน’ อยู่ดีแม้แต่วันนี้ วันที่เธอกำลังแบกร่างเล็ก ๆ อีกหนึ่งชีวิตไว้ในท้อง เขาก็ยังไม่รู้ และไม่สนใจที่จะรู้มินตรากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ เธออยากปฏิเสธ อยากจะลุกขึ้นเดินไปบอกเขาเสียงดัง ๆ ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขาอยากจะตะโกนออกไปว่าเธอไม่ใช่ทาส! เธอไม่ใช่ ‘เครื่องมือ’ ในการแก้แค้นให้พี่ชายของเธอที่หนีไปแต่ความกล้าทั้งหมดของเธอกลับหายไป เหมือนถูกลมเย็นคืนนี้พัดพาออกจากหัวใจเพราะในท้ายที่สุด เธอเป็นเพียงคนที่ถูกจับมาอยู่ที่นี่ เพื่อ ‘ชดใช้’ แทนคนที่ทำผิดเธอไม่มีสิทธิ์ร้องไห้ ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะ ‘รัก’ ลูกของตัวเองอย่