All Chapters of ตราบาปหัวใจ: Chapter 21 - Chapter 30

ไม่นานนัก มินตรายืนอยู่เงียบ ๆ หน้าห้องทำงานของธีรัช มือสองข้างของเธอกำแน่นอยู่ข้างลำตัว เธอพยายามบอกตัวเองให้หันหลังกลับ พาตัวเองเดินหนีไปจากตรงนี้ แต่ขาทั้งสองข้างกลับหนักราวกับถูกตรึงไว้ด้วยโซ่ล่องหน ด้วยเรื่องที่พิมพ์นาราล้มไปยังค้างคาอยู่ จึงต้องกลับมาดูอาการของหญิงสาวอีกครั้งเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังลอดออกมาจากบานประตูที่ปิดสนิท เสียงที่เคยคุ้นหูและคุ้นหัวใจดีในอดีตเสียงของพิมพ์นารา..."พี่ธีรัชคะ พิมพ์อยากกินข้าวที่พี่ทำให้จังเลยค่ะ"น้ำเสียงออดอ้อนนั้นแฝงความคุ้นเคย และหว่านล้อมอย่างแนบเนียน"พิมพ์นี่เอาแต่ใจไม่เปลี่ยนเลยนะ"เสียงของธีรัชตอบกลับเบา ๆ มีรอยยิ้มแฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น และนั่นก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกในใจของมินตราให้แหลกยิ่งกว่าเดิม"ก็พี่ธีรัชเคยทำให้พิมพ์เมื่อก่อนนี่นา พิมพ์ยังจำได้อยู่เลย"บรรยากาศภายในห้องคงเต็มไปด้วยความหวนคืนของความหลัง ขณะที่ผู้หญิงอีกคน ยืนฟังอยู่ข้างนอกอย่างไร้ตัวตนแล้วจู่ ๆ เสียงหวานของพิมพ์นาราก็เปลี่ยนไป"พี่ธีรัชคะ ไหน ๆ พิมพ์ก็กลับมาแล้ว ขออย่างนึงได้ไหมคะ"เงียบไปชั่วครู่ ก่อนเสียงเขาจะดังขึ้น"พิมพ์อยากได้อะไรครับ?"คำถามที่แฝงไปด้วยควา

พิมพ์นารารู้ดีว่า เธอไม่ได้เข้าหาเขาเพื่อขอความเมตตา หรือเรียกร้องความรักแต่อย่างใด เธอแค่ต้องการเอาชนะมินตราผู้หญิงที่ชอบทำตัวน่ารัก อ่อนโยน จนใคร ๆ ก็พากันเทใจให้ในขณะที่เธอกลับไม่มีแม้แต่แสงสว่างที่สาดมา ไม่มีใครสาดส่องที่เธอเลยเธอกลับมาเพื่อ "ยึดคืน" ทุกอย่างที่เคยเป็นของมินตรา แม้จะต้องจัดฉาก บิดเบือน หรือทำให้ใครบางคนต้องหายไปจากชีวิตของธีรัช พิมพ์นาราก็ไม่สนใจเพราะในสายตาของเธอ...โลกใบนี้มีเพียงผู้ชนะกับผู้แพ้ และเธอไม่มีวันยอมเป็นฝ่ายหลังแน่นอน“พิมพ์นี่โชคดีจริง ๆ” แพรวา เพื่อนสนิทของเธอยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ“เธอเป็นทั้งรักแรกของคุณธีรัช แถมยังเป็นคนที่ช่วยชีวิตเขาอีก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงรักเธอขนาดนี้”พิมพ์นาราหัวเราะเบา ๆ พลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ดวงตาเป็นประกาย แม้ดวงตาจะเริ่มแดงก่ำเหมือนคนเมา“ก็แน่นอนสิ ฉันเป็นคนสำคัญของเขามาตั้งแต่เด็กนี่นา”แพรวาหัวเราะตาม ก่อนจะเอนตัวเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางอยากรู้“แล้วตอนนั้นมันเป็นยังไงเหรอ? ตอนที่เธอช่วยเขาที่น้ำตกน่ะ”พิมพ์นาราหัวเราะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้… แววตาของเธอกลับมีประกายบางอย่างที่ยากจะอ่านออก“ก็คงน่าประทับใจล่ะมั้ง” เธ

ธีรัชมองเธออย่างสมเพช ใบหน้าคมสันเคยอ่อนโยน กลับแข็งกร้าวจนน่ากลัว“ฉันเคยคิดว่าเธอเป็นคนที่สำคัญที่สุด เพราะฉันติดหนี้ชีวิตเธอ…” เขาหัวเราะเบา ๆ ทว่าเต็มไปด้วยความขมขื่น “แต่ที่จริง ฉันใช้ชีวิตอยู่กับคำโกหกมาตลอด”“พี่ธีรัช ฟังพิมพ์ก่อน...”“พอแล้ว!!”เสียงตวาดดังก้องไปทั่วห้อง ราวกับฟ้าผ่าพิมพ์นาราสะดุ้ง เธอไม่เคยได้ยินเขาตะคอกด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน“ฉันทนกับคำโกหกของเธอมานานเกินไปแล้ว! เธอใส่ร้ายมินตรา ทำให้ฉันเกลียดเธอ ทำให้ฉันทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า…”เสียงเขาเริ่มสั่นเล็กน้อย แววตาวาวด้วยน้ำตาที่ถูกกลืนไว้“ทั้ง ๆ ที่มินตราคือคนที่ช่วยชีวิตฉัน ทั้ง ๆ ที่ฉันควรจะทะนุถนอมเธอคนนั้น...”พิมพ์นาราหน้าซีดเผือด ความลับที่เธอพยายามปกปิดมาทั้งชีวิต วันนี้มันถูกเปิดเผยจนหมด“พี่ธีรัช... พิมพ์ขอโทษ…” เธอยื่นมือออกไปหาเขา น้ำตาคลอเบ้า“พิมพ์แค่... แค่รักพี่ พิมพ์แค่กลัวว่าพี่จะไม่เลือกพิมพ์…”“แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรไปทำลายชีวิตของมินตรา?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบแต่รุนแรง“เธอเคยเห็นบ้างไหมว่าเธอทำให้คนที่ได้ชื่อว่าเพื่อนสนิทเจ็บแค่ไหน?”พิมพ์นารานิ่งงันไปโดยสิ้นเชิง เธอไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ ทั้

เมืองเล็กริมทะเลชื่อ “บ้านหินทราย” กำลังกลายเป็นเป้าหมายของการลงทุนครั้งใหม่ โครงการอสังหาริมทรัพย์ระดับไฮเอนด์จากบริษัทใหญ่ในเมืองหลวงกำลังจะปักหมุดที่นื่เนื่องจากกำลังได้รับความสนใจจากนักท่องเที่ยวสายธรรมชาติและเป็นเมืองเป้าหมายของโปรเจกต์ล่าสุดจากบริษัทสื่อยักษ์ใหญ่ “Akarin Media Group” และซีอีโอคือเขา “ธีรัช”หลังจากที่บริษัทสื่อดิจิทัลของเขาขยายโปรเจกต์ใหม่ร่วมกับกรมการท่องเที่ยว เมืองเล็กๆ แห่งนี้จึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นของแคมเปญ ‘เสน่ห์เมืองริมฝั่งฟ้า’ ที่เขาเป็นหัวเรือใหญ่ในการวางคอนเซปต์ทั้งหมดเขาเป็นบอสใหญ่ เป็นคนเลือกทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่มีสิ่งเดียวที่เขาไม่ได้เลือก... คือความรู้สึกในอก ที่เริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้าสู่เมืองนี้ ความรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีลางสังหรณ์ว่าสิ่งที่เขาฝังกลบไว้นานเกือบห้าปีกำลังจะเวียนกลับมาอีกครั้งหนึ่งเขาเดินริมถนนเลียบชายฝั่ง สวมเสื้อเชิ้ตพับแขน กับกางเกงแสล็คสีเข้ม ดูไม่เป็นทางการเท่าไรนักสำหรับบอสใหญ่ของบริษัทที่มีเครือข่ายสื่อครอบคลุมทั้งรายการโทรทัศน์ออนไลน์ แมกกาซีนท่องเที่ยว และช่องสารคดีระดับประเทศ"ที่นี่มีศักยภาพดี…เหมาะแก่การถ่

เช้าวันใหม่เริ่มต้น แต่หัวใจของมินตรายังหนักอึ้งไม่ต่างจากคืนที่ผ่านมาเธอเดินไปที่ประตูบ้านอย่างลังเล เพราะรู้ดีว่าใครกำลังยืนรออยู่ข้างนอก และเมื่อเธอเปิดประตูออก สิ่งแรกที่เห็นคือชายร่างสูงในเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ธรรมดาธีรัชเขายืนอยู่ตรงนั้น เหมือนเมื่อวาน เหมือนวันก่อน และอีกหลายวันก่อนหน้านั้นในมือของเขาเต็มไปด้วยถุงของเล่นหลากสี มินตราขมวดคิ้ว ความรู้สึกในใจเธอสับสนปนเปกันไปหมด“อะไร?”น้ำเสียงเธอเย็นชา ใจจริงแล้วเธอไม่ต้องการให้เขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของลูกแม้แต่นิดเดียว“ของเล่นให้ลูกเรา”ไม่รอคำตอบ ธีรัชเดินผ่านเธอเข้าไปในบ้านสายตาเขาหยุดลงที่เด็กชายตัวเล็ก ๆ ซึ่งกำลังมองเขาด้วยดวงตาใสซื่อธีโอ...ลูกชายของเขาและมินตราเด็กชายลังเลเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าหาเขา“อันนี้ของธีโอเหรอครับ?”ธีรัชย่อตัวลงให้ระดับสายตาเท่ากัน แล้วยื่นของเล่นให้“ใช่ ของธีโอทั้งหมดเลย”ธีโอมองหน้าเขานิ่ง ๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างแล้วจู่ ๆ ก็ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะคว้าของเล่นมากอดไว้แน่นธีรัชรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเติมเต็มในหัวใจเขาไม่ได้คิดจะใช้ของเล่นซื้อใจลูก ไม่ได้อยากแสดงตัวว่า