บทที่ 55 แสดงออกชัดเจนว่าเธอเป็นของเขา

“คุณรู้จักที่นี่ด้วยเหรอ” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ขณะเดินลงจากรถ

“นิดหน่อย” เขาตอบเรียบ ๆ

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะถามต่อ

เสียงทักทายจากชาวบ้านก็ดังขึ้นเป็นระลอก

เด็กเล็กสองคนวิ่งมาคว้าแขนเขา หัวเราะเสียงใส

หญิงชราในชุดชนเผ่าเข้ามาทักทาย พร้อมคำพูดที่เธอฟังไม่ค่อยออก

และชายสูงวัยที่ดูเป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็เดินเข้ามาตบไหล่เขาแน่น ๆ ด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า

“โอ้! คุณภานุวัฒน์ หายไปซะนานเลยนะครับ เราคิดถึงกันจะแย่”

ลาริสายืนนิ่ง…ตะลึงกับภาพตรงหน้า

เขายืนท่ามกลางผู้คนอย่างกลมกลืน

ไม่ใช่ในฐานะคนที่ถืออำนาจ

แต่ในฐานะคนที่ ‘รู้จักและเป็นที่รัก’

เธอไม่เคยเห็นเขาแบบนี้

ไม่เคยเห็นรอยยิ้มบาง ๆ ของเขาที่ไม่ได้เจือความระวัง

ไม่เคยเห็นเขารับขนมจากมือเด็กเล็กด้วยท่าทีอ่อนโยน

...และไม่เคยรู้เลยว่า ผู้ชายที่เย็นชาจนน่าหวั่น กลับอบอุ่นได้ถึงเพียงนี้

เขาพาเธอเดินตามเส้นทางดินอีกเส้น

หมู่บ้านเล็ก ๆ เริ่มเงียบลงเมื่อผู้คนกลับไปสู่กิจวัตร

หัวหน้าหมู่บ้านเดินนำพวกเขาไปยังบ้านหลังหนึ่ง ปลูกด้วยไม้ท่อนใหญ่

เรียบง่ายแต่มั่นคง

ก่อนจะเปิดประตูไม้หนา ๆ ออกให้

แสงแดดลอดผ่านช่องไม้เผยให้เห็นฝุ่นจาง ๆ ลอยอยู่ในอา