All Chapters of หนี้หัวใจใต้กลลวง: Chapter 31 - Chapter 40

ลาริสาอ้าปากเล็กน้อย คำพูดที่ตั้งใจจะเปล่งกลับติดค้างอยู่ตรงปลายลิ้น​ ยังไม่ทันได้หลุดพ้นออกมา “แต่—” แค่เพียงคำเดียว... ริมฝีปากของภานุวัฒน์ก็โน้มลงมาปิดปากเธอทันที​ แน่น หนัก และไม่เปิดโอกาสให้ต่อต้าน จูบนั้นไม่มีคำอธิบายใดเจืออยู่ ไม่มีความอ่อนโยน​ ไม่มีแม้แต่ความลุ่มหลง มีเพียงเจตนาเดียวชัดเจน... เขาไม่ต้องการคำพูดของเธอ เขาต้องการแค่ความเงียบ และการยอมจำนน เมื่อเขาผละออก ดวงตาสีฟ้านั้นยังคงนิ่งสนิทราวกับกระจกเรียบที่ไร้แสงสะท้อนใด ๆ “ลงไปกินข้าว” เขาเอ่ยเรียบ ราบรื่น ไม่มีแววข่มขู่ แต่ชัดเจนจนไม่เปิดพื้นที่ให้ปฏิเสธ เธอไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะจำต้องก้าวตามเขาออกไป เขาเดินนำลงบันไดวน เสียงฝีเท้าหนักแน่นแต่ไม่รีบร้อน ส่วนเธอ...ก้าวตามลงไปทีละขั้น ช้า ๆ หนักหน่วงในอารมณ์ที่ไม่อาจเรียกชื่อได้ ชั้นล่างของคลับยังคงบรรยากาศเรียบง่าย โต๊ะทานอาหารยาววางเรียงในมุมสำหรับพนักงาน ปกติแล้ว มันเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และความวุ่นวายของผู้คน แต่วันนี้​ กลับเงียบกว่าที่เคย เพราะมีเขา​ และเธอ ภานุวัฒน์เดินไปยังโต๊ะมุมหนึ่งแล้วนั่งลงอย่างไม่แ

ฟ้าคืนนี้ไร้ดาว หมอกหนาเกาะเหนือยอดไม้ ลมป่าลูบผ่านพื้นดินแห้งแตกระแหง เสียงหรีดเรไรลอยแผ่ว ๆ ปะปนกับกลิ่นดินที่เย็นจัดในยามดึก บรรยากาศเงียบจนแทบจับต้องได้​ เหมือนธรรมชาติกำลังกลั้นหายใจรอวินาทีระเบิด บนถนนสายรองที่ถูกลืม รถบรรทุกหกล้อคันใหญ่แล่นฝ่าความมืดมาช้า ๆ ภายนอกดูเหมือนรถส่งของธรรมดา แต่ภายในซุกซ่อน 'เงามรณะ' ที่ร้ายแรงยิ่งกว่ากระสุน ใต้ไม้พาเลตและแผ่นเหล็กเสริมคือสารเสพติดนับร้อยห่อ รอการลำเลียงผ่านแนวชายแดนคืนนี้ คีรณัฐหมอบต่ำอยู่หลังแนวเนินดิน ฝุ่นเกาะตามเสื้อผ้า กล้องมองกลางคืนแนบกับตา รอบกายเขาเป็นกองกำลังหน่วยปราบปรามยาเสพติดชุดพิเศษ​ เจ้าหน้าที่ตำรวจเต็มอาวุธ ที่ซุ่มเงียบมาตลอดสามชั่วโมงที่ผ่านมา “เป้าหมายเข้าเขตแล้ว” เสียงกระซิบในวิทยุดังขึ้นพร้อมการขยับปืนของตำรวจอีกสองคนข้างตัว คีรณัฐไม่รีรอ เขากระตุกไมค์ขึ้นแนบปาก “ปิดทางหน้า บีบเข้า!” ทันทีที่คำสั่งหลุดออกจากปาก รถปิคอัพหุ้มเกราะสองคันก็แล่นตัดหน้ารถบรรทุกด้วยเสียงเครื่องยนต์กระหึ่ม เจ้าหน้าที่สวมเสื้อเกราะดำกระโจนลงจากท้ายรถ ชูปืนขึ้นพร้อมตะโกนคำสั่ง “หยุดรถ! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ! วางอาวุธ!” เสีย

เสียงตะโกน “โดนยิง!” ดังขึ้น ข้างกัน เจ้าหน้าที่อีกคนรีบลากเพื่อนออกจากแนวเป้าอย่างไม่รอช้า คีรณัฐขยับจังหวะเพียงครึ่งก้าว เล็งไปที่ขาอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ คนคุ้มกันร่วงลงพื้น เสียงร้องดังลั่นก่อนหมดแรงแน่นิ่ง อีกคนพุ่งจะเปิดประตูหลัง ไม่ทัน เสียงปืนสั้นของภานุวัฒน์ดังก้องกลางอากาศเพียงนัดเดียว ปัง! ร่างคนคุ้มกันคนสุดท้ายทรุดลงทันที เลือดซึมจากต้นคอ ล้มแน่นิ่งอยู่ข้างล้อหลังรถ ทุกอย่างเงียบลงในเสี้ยวนาที มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ของเจ้าหน้าที่ กลิ่นควันดินปืน และความเงียบของคืนที่แทบจะไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลม ... “เคลียร์เป้าแล้ว!” เจ้าหน้าที่กรูเข้าไปพร้อมจับกุมคนขับที่ยังมีสติแต่ถูกกระสุนถากไหล่ ในตอนนั้นเอง ประตูฝั่งขวาหลังค่อย ๆ เปิดออก และชายคนหนึ่ง…ก้าวลงมาช้า ๆ ใบหน้าเครียดจัด เสื้อเชิ้ตชุ่มเหงื่อ เขาเงยหน้าขึ้น สบตาภานุวัฒน์ตรง ๆ รัฐมนตรีวิศรุต...ไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว ภานุวัฒน์หยุดยืนตรงหน้า ห่างจากอีกฝ่ายเพียงไม่กี่ก้าว ระยะใกล้พอจะมองเห็นร่องเหงื่อบนขมับที่เกาะเงียบอยู่ใต้แสงไฟสลัว ดวงตาของเขานิ่ง คม ไม่หวือหวา แต่หนักแน่นราวกับทุกถ้อยคำต่อจากนี้ถูกฝัง

“บางทีก็คิดนะคะ…” ลาริสาพูดต่อ ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มจาง ๆ “ถ้าไม่ได้เกิดมาในชีวิตแบบนี้ ริสาคงได้เลือกอะไรด้วยตัวเองมากกว่านี้” พี่ส้มเอนตัวพิงเบาะเล็กน้อย “หมายถึงเรื่องไหนเหรอ” หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง ราวกับต้องเลือกคำให้เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ริสาเคยอยากเป็นครูค่ะ​ ครูสอนเด็กเล็ก อยากอยู่กับเด็ก ๆ ทุกวัน ได้เห็นเขาค่อย ๆ เติบโตขึ้น แล้วก็ได้เป็นส่วนหนึ่งเล็ก ๆ ของการเปลี่ยนแปลงในชีวิตใครสักคน” “แต่พ่อไม่เห็นด้วยเลยค่ะ” น้ำเสียงยังสุภาพ แต่แฝงเศร้าบาง ๆ “เขาบอกว่าอาชีพแบบนั้นไม่เหมาะกับลูกสาวของรัฐมนตรี” พี่ส้มฟังเงียบ ๆ​ ไม่ถาม ไม่ขัด แค่ปล่อยให้ถ้อยคำไหลไปตามจังหวะใจของหญิงสาวตรงหน้า “เขาวางแผนให้ริสาตั้งแต่ยังไม่ทันเข้าใจว่าตัวเองชอบอะไร สังคมที่ควรอยู่​ คนที่ควรคบ แม้แต่ความฝัน…ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้มี” เธอหัวเราะน้อย ๆ อย่างไม่ขบขัน “น่าแปลกดีนะคะ คนเราจำเป็นต้องทิ้งความฝันของตัวเองเพื่อความเหมาะสมกับฐานะของตระกูล” พี่ส้มเอื้อมมือไปแตะมือเธอเบา ๆ อบอุ่น และนิ่งพอให้รู้ว่าฟังอยู่เสมอ ลาริสาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง​ รอยยิ้มของเธอยังอยู่ แต่ในดวงตา...มีประกายบาง

เขายืนมองเธอเงียบ ๆเหมือนโลกทั้งใบชะงักนิ่งอยู่ในดวงตาคู่นั้นไม่มีคำพูดใด ไม่มีประโยคเถียงกลับแต่บางอย่างในแววตาของภานุวัฒน์…กำลังเปลี่ยนไปไม่ใช่แค่สงสาร​ มันคือสิ่งที่หนักแน่นกว่า​ ชัดเจนกว่าและลึกถึงรากของบางความรู้สึกที่เขาเคยผลักไสเสมอมาเขาเพิ่งรู้ตัวว่า…ความแค้นที่เขายึดถือมาตลอดนั้นมันได้ถูกปลดวางไปแล้ว ตั้งแต่วันนั้น​ วันที่เขาเห็นชื่อ “วิศรุต เกริกไกร” บนรายงานข่าวการตายเขาควรจะพอใจ​ ควรจะโล่งใจแต่สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้​ กลับไม่ใช่ชัยชนะมันคือความรู้สึกผิด​ ที่ท่วมขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ เมื่อได้เห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้ายอมรับทุกอย่างอย่างไม่มีคำโต้เถียง​ พร้อมจะชดใช้ทั้งที่ไม่เคยเป็นผู้กระทำผิดเลยด้วยซ้ำเขาเคยคิดว่าเธอกับพ่อของเธอคงไม่ต่างกันแต่เวลานี้เขากลับมองเห็น…ว่าทั้งสองคือโลกที่ห่างไกลคนละฟากฟ้าภานุวัฒน์ก้าวเข้าไปช้า ๆ​ ไม่มีท่าทีบังคับ​ ไม่มีการจู่โจมเขาแค่ยื่นมือไปแตะแก้มเธออย่างแผ่วเบา​ นิ่งอยู่ตรงนั้นนานพอให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้แตะเธอเพราะอำนาจลาริสาเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างไม่แน่ใจ​ แต่ไม่ได้ขยับหนีและในความเงียบนั้น…เขาก็โน้มใบหน้าเข้ามาริมฝีปากแตะลงที่