Lahat ng Kabanata ng 90 วันก่อนฉันเป็นศพ: Kabanata 41 - Kabanata 50

พิษณุเป็นคนจังหวัดนครปฐม ครอบครัวของเขามีอาชีพค้าขายกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เปิดร้านขายของเล็กๆ ในจังหวัดนี้ เมื่อเขาโตขึ้นและเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย ทำให้เขาเปิดโลกและได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น จนเริ่มรู้สึกว่าจังหวัดนี้เล็กเกินไป จึงคิดที่จะย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่กรุงเทพฯ เพื่อเริ่มบุกเบิกการค้าขายอย่างที่เขาต้องการ พ่อแม่ยินยอมเพราะรู้ดีว่าพิษณุเอาตัวรอดได้ แต่ก็ถามเขา“แกจะไปขายของอะไรณุ แล้วจะไปอยู่ที่ไหน ญาติเราไม่มีใครอยู่ที่โน่นนะ ถ้าแกไปหมายความว่าจะต้องนับหนึ่งใหม่ตั้งแต่ต้น”พิษณุไปดูลู่ทางไว้ นั่นคือเขาไปสมัครเข้าทำงานเป็นเซลล์ขายรถยนต์ ด้วยความที่เขาเป็นคนหน้าตาดี พูดจาดี หว่านล้อมคนอื่นให้คล้อยตามได้ไม่ยากนัก จนกระทั่งเขาเจอรุ่นพี่คนหนึ่งมาซื้อรถยนต์ แล้วเห็นการทำงานของเขาที่ดู ‘เข้าตา’“แกดูขายของเก่งนี่หว่าณุ คารมดีเสียด้วย”พิษณุยิ้มให้กับรุ่นพี่คนนั้น“ก็นิดหน่อยแหละ ว่าแต่พี่เถอะ ผมเห็นพี่มาดูรถแล้วยังไม่ตัดสินใจซื้อ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าพี่”รุ่นพี่พยักหน้าช้าๆ มองหน้าเขาแล้วตัดสินใจพูด“คืออย่างนี้ พี่ร่วมหุ้นเปิดบริษัท

จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน เอกภพขึ้นมาหานิรมลที่ห้องทำงาน เพื่อนร่วมงานในแผนกกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เขาเดินมาหาหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ยิ่งเห็นเธอสีหน้าเหนื่อยอ่อนก็รีบเดินเข้าไปหาทันที“จิ๋ว...เลิกงานแล้วกลับบ้านเถอะนะ เดี๋ยวบีไปส่งเอง”“ไม่ต้องหรอกบี คอนโดฯ ก็อยู่แค่นี้เอง จิ๋วกลับเองได้”แต่เอกภพกลับส่ายหน้า ด้วยความเป็นห่วงเขาจัดการเก็บเอกสารของนิรมลที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับบอกเธอด้วยน้ำเสียงขอร้องกึ่งบังคับ“กลับเถอะจิ๋ว เดี๋ยวบีขับรถตามไป แล้วจะแวะซื้ออาหารให้ด้วย”นิรมลที่ทีแรกจะปฏิเสธ แต่เมื่อมองหน้าเอกภพก็เห็นแววตาที่แสดงความเป็นห่วงฉายชัดเจน หญิงสาวยอมกลับคอนโดฯ ตามที่เขาต้องการ เธอขับรถยนต์กลับถึงคอนโดฯ แล้วมานั่งรออยู่ที่ชั้นหนึ่ง“มาแล้ว”เอกภพเดินเข้ามา ในมือของเขาถือถุงอาหารมาด้วย นิรมลพูดทักทันทีที่เห็น“ซื้อมาเยอะจังเลยบี จะกินกันหมดเหรอ”“หมดสิ นี่บีซื้อโจ๊กมาให้ แล้วก็มีของบีด้วย จะได้กินเป็นเพื่อนจิ๋วไง”เอกภพพูด ดึงมือให้นิรมลขึ้นไปข้างบนด้วยกัน เมื่อขึ้นไปข้างบนห้องพัก เอกภพจัดการเทโจ๊กให้หญิงสาว แล

เอกภพมาหานิรมลด้วยความเป็นห่วง เขาจัดการซื้อโจ๊กและดูแลหญิงสาวที่อาการแย่กว่าเดิม นึกเอะใจว่าทำไมนิรมลถึงเป็นแบบนี้ไปได้“ท่าทางเหมือนจิ๋วไม่ได้นอนพักผ่อนเลย หรือว่าพอบีกลับไปแล้วจิ๋วแอบทำงานหรือเปล่า”นิรมลส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่นั่งรับประทานโจ๊กเงียบๆ จนเอกภพเริ่มเป็นห่วง“คืนนี้บีจะมานอนเป็นเพื่อนนะ ท่าทางจิ๋วดูแย่กว่าเมื่อวานอีก เดี๋ยวบีนอนตรงห้องนั่งเล่นนี่แหละ ขอหมอนสักใบ ผ้าห่มสักผืนก็พอแล้ว”“จิ๋วไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ว่าแต่บีมาค้างได้เหรอ”“ได้สิ บีเล่าให้แม่ฟังแล้ว แม่อนุญาตบอกว่าให้มาดูอาการจิ๋วสักสองสามคืนได้”“จิ๋วเกรงใจจัง จริงๆ แล้วจิ๋วก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่อ่อนเพลีย พักผ่อนไม่เพียงพอเท่านั้นเอง”เอกภพได้แต่ส่ายหน้า เขาอยากจะพานิรมลไปหาหมอที่โรงพยาบาลเหลือเกิน แต่หญิงสาวคงไม่ยอมไปง่ายๆ อย่างที่เขาคาดการณ์ไว้“จิ๋วไม่ได้เป็นอะไร ถ้าจิ๋วไม่ไหวจะบอกนะ”นิรมลยอมให้เอกภพนอนค้างที่ห้องพักได้ เธอจัดการหาผ้าห่มและหมอนมาให้เขา หญิงสาวคิดในใจด้วยความรู้สึกดีใจ อย

เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์ ทั้งนิรมลและนรีนันท์ออกจากคอนโดฯ ตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งคู่กลับมาถึงบ้านจังหวัดนครปฐมใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง เมื่อมาถึงปรากฏว่าบ้านปิดเงียบ สองคนพี่น้องลงจากรถยนต์ นิรมลพูดพึมพำ“พ่อกับแม่ออกไปทำนาแล้วเหรอ”นรีนันท์เปิดกระเป๋าเป้เพื่อหยิบกุญแจบ้านออกมาไขประตู ในระหว่างที่น้องสาวกำลังจะนำกุญแจมาไขประตูอยู่ ประตูกลับเปิดออกจนหญิงสาวตกใจ“อ้าว! แม่ สวัสดีค่ะ”นิรมลและนรีนันท์ร้องอุทานและยกมือไหว้ แม่ผู้ที่เปิดประตูออกมาเจอลูกสาวทั้งสองคนก็ตกใจเช่นเดียวกัน“ตกใจหมดเลย แม่ก็ว่าได้ยินเสียงรถยนต์เลยเปิดมาดูนี่แหละ”ทั้งนิรมลและนรีนันท์หยิบกระเป๋าเข้าบ้าน นรีนันท์กอดแม่ด้วยความดีใจและคิดถึง จนแม่ต้องร้องห้ามไม่อยากให้กอด“แม่กำลังจัดของในห้องเก็บของอยู่น่ะ เหงื่อออกเหนียวตัวไปหมด”“แล้วพ่อล่ะคะ ออกไปทำนาแล้วเหรอ”ในระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่ พ่อของเธอก็เดินลงมาจากชั้นสอง แต่งตัวพร้อมที่จะออกไปทำนาแล้ว เมื่อเขาเห็นลูกสาวทั้งสองคนก็ร้องทักทายด้วยความดีใจ“กลับมาบ้านกันแล้วเหรอลูก”ทั้งสองคนวิ

นับตั้งแต่วันนั้น ทั้งนรีนันท์และชมพูนุทก็เป็นเหมือนคู่หูกัน ไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไรก็ตาม จะต้องเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกันเสมอ จนรู้กันไปทั่วทั้งบริษัทว่าชมพูนุทมีเพื่อนคู่หูทำงานคนใหม่ ทั้งที่จากเดิมก่อนหน้านี้ หญิงสาวมักจะทำงานอยู่คนเดียวเสมอ จนนิรมลต้องถามเพื่อน“คนอื่นทำงานไม่ถูกใจน่ะสิ ไม่เหมือนนัท บอกอะไรก็รู้ใจฉันไปหมดทุกอย่าง ไม่ต้องปากเปียกปากแฉะพูดเยอะ” จนกระทั่งวันหนึ่ง ชมพูนุทและนรีนันท์ออกมาพบลูกค้าข้างนอกบริษัท บังเอิญว่าสถานที่มาพบกับลูกค้านั้นอยู่ใกล้กับคอนโดฯ ของชมพูนุทนั่นเอง นรีนันท์จำได้เพราะเคยมากับชมพูนุทครั้งหนึ่ง เพียงแต่ยังไม่เคยขึ้นไปข้างบนห้องและแล้ววันนี้เหมือนโชคเข้าข้างนรีนันท์ ชมพูนุทลืมของไว้ที่คอนโดฯ หญิงสาวจึงจำเป็นต้องแวะก่อนที่จะมาพบลูกค้า“พี่ขอแวะเอาสายชาร์จโทรศัพท์ก่อนนะ”นรีนันท์มองตาม อยู่ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบชิงพูดก่อนที่ชมพูนุทจะปิดประตูรถยนต์ขึ้นไปเสียก่อน“เอ่อ พี่ชมพูคะ นัทขอขึ้นไปข้างบนห้องด้วยได้ไหมคะ คือ...นัทปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ”ทีแรกชมพูนุทจะปฏิเสธ แต่นร