Semua Bab 90 วันก่อนฉันเป็นศพ: Bab 11 - Bab 20

เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์ แต่นิรมลกลับตื่นแต่เช้า เธอลงมาใส่บาตรอุทิศส่วนกุศลให้กับวิญญาณแก้วตา และอธิษฐานในใจเพื่อเป็นการบอกกล่าว‘วันนี้นิวจะเอาของไปคืนให้สามีคุณแก้วตาให้ได้นะคะ แล้วก็จะคุยเรื่องของลูกชายคุณแก้วตาให้บวชเณรด้วยค่ะ’หลังจากใส่บาตรเสร็จเรียบร้อย นิรมลกลับขึ้นไปที่ห้อง ก็พบว่านรีนันท์ตื่นแล้ว กำลังค้นหาของในตู้เย็นอยู่“นัท วันนี้เราไปที่ปทุมธานีกันอีกนะ พี่จะไปหาบ้านให้เจอ”“ไปอีกเหรอพี่นิว”นิรมลพยักหน้า“ใช่ เมื่อวานนี้ภารกิจยังไม่เสร็จสิ้นนี่นา อ้อ...แล้วเมื่อวานผู้ชายคนนั้นเขาโทร. หาเธอหรือเปล่าล่ะนัท คนที่เธอให้เบอร์โทรศัพท์เขาไปน่ะ”นรีนันท์ส่ายหน้าปฏิเสธ พูดยิ้มๆ กับพี่สาว“เขาจะโทร. หานัทได้ยังไงล่ะพี่นิว ก็เบอร์โทรศัพท์ที่ให้ไปของใครก็ไม่รู้นี่นา”“อ้าว! นัท ทำไมทำแบบนั้นล่ะ...”นรีนันท์โบกมือ ไม่อยากจะพูดกับพี่สาวต่ออีก เธอเดินหนีไปอีกทาง ก่อนจะบอกกับอีกฝ่าย“เดี๋ยวนัทขอเวลาอาบน้ำแต่งตัวห้านาที พี่นิ

เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นเช้าวันจันทร์ นิรมลถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูของน้องสาว“พี่นิว ตื่นหรือยังคะ ตอนนี้เจ็ดโมงแล้วนะพี่ ไม่ไปทำงานเหรอคะ”นิรมลสะดุ้ง หันไปหยิบนาฬิกาเพื่อดูเวลา เจ็ดโมงแล้วจริงๆ แต่ในตอนนี้เธอรู้สึกปวดหัวจนไม่อยากจะลุกขึ้น ได้แต่นอนหลับตานิ่งๆ และในการหลับตาครั้งนี้ นิรมลได้เห็นอะไรบางอย่างอีกครั้ง เหมือนเธอฝันไปนิรมลเห็นภาพเหตุการณ์การเกิดอุบัติเหตุของเธอที่ผ่านมา รวมทั้งการได้พูดคุยกับยมบาลในครั้งก่อน และการที่เธอขอโอกาสในการย้อนกลับมา เพื่อตามหาว่าใครคิดทำร้ายเธอกันแน่! ก๊อก...ก๊อก...“พี่นิว นัทออกไปแล้วนะคะ เดี๋ยวจะไม่ทันรอบรถเมล์กลับบ้าน”“เฮ้ย!”นิรมลร้องอุทาน พร้อมกับรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที นรีนันท์ที่กำลังถือกระเป๋าเตรียมจะออกไปหันหน้ามามอง“นัทคิดว่าพี่นิวยังไม่ตื่นเสียอีก เมื่อวานพี่คงเหนื่อย นัทกลับแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ”นิรมลยังคงพูดอะไรไม่ออก จะคุยกับน้องสาวก็ไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงคำพูดอย่างไร จึงได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว นรีนันท์เดินออกจากห้องไป หญิงสาวมองตามหลั

เช้าวันรุ่งขึ้น นิรมลนั่งลงที่โต๊ะทำงาน นึกทบทวนเหตุการณ์ที่ฝันเมื่อวันก่อน เธอฝันถึงอุบัติเหตุรวมถึงฝันถึงท่านยมบาลที่บอกว่าต้องสืบหาคนร้ายที่คิดทำร้ายเธอภายในเก้าสิบวัน นั่นยิ่งทำให้หญิงสาวสงสัยมากขึ้นไปอีก เธอไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย ได้แต่นั่งคิดหาคำตอบให้ตัวเองอยู่คนเดียว“มันหมายความว่ายังไงกันนะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด”นิรมลทำได้เพียงนั่งบ่นพึมพำ เธอนั่งดูนาฬิกาบนโต๊ะ เห็นว่ายังไม่ถึงเวลาทำงานจึงเปิดโทรศัพท์เพื่อดูฆ่าเวลา ทำให้เห็นว่าเมื่อคืนชมพูนุทโทร. มาหา หญิงสาวเปิดไลน์ขึ้นมาหวังว่าจะทักถามเพื่อนว่ามีอะไรหรือไม่ เธอเห็นรูปที่เพื่อนส่งมาให้ เป็นรูปที่เอกภพและชมพูนุทไปนั่งกินข้าวด้วยกันเมื่อคืนนี้“เอ๊ะ!”“นิว เดี๋ยวเข้าประชุมกับผมตอนสิบโมงเช้าด้วยนะ เรื่องสินค้าตัวใหม่ที่กำลังจะลงตลาดเร็วๆ นี้”หัวหน้างานของนิรมลเดินเข้ามาในห้องมาพร้อมกับสั่งงาน ทำให้หญิงสาวต้องหันกลับมาตั้งสมาธิกับงานตรงหน้าเพื่อเตรียมข้อมูลและเข้าประชุม จนลืมเรื่องรูปของชมพูนุทและเอกภพไปเสียสนิท............................................“นิว มานั่งตรงนี้ด้วยกันสิ หนึ่งก็นั่งด้วยนะ”เสียงทักทายด

เมื่อเพื่อนๆ ของนรีนันท์กลับไปหมดแล้ว เธอหันมามองพี่สาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล นึกสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา“เมื่อกี้นี้ พี่นิวเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมอยู่ๆ หน้าซีดล่ะคะ หรือว่าพี่นิวเห็นอะไร”“เปล่าสักหน่อย มะ...เมื่อกี้พี่คงตาฝาดน่ะ ช่างมันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปช่วยแม่ทำอาหารก่อน”นิรมลรีบเดินหนีเข้าห้องครัวไป นรีนันท์มองตามหลังพี่สาวไปด้วยความสงสัย“เมื่อกี้พี่นิวเห็นอะไรกันแน่” เย็นวันนั้น พ่อแม่ นิรมลและนรีนันท์ต่างนั่งกินข้าวด้วยกัน ทุกคนมีความสุขที่ได้อยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากกินข้าวแล้ว ทุกคนต่างก็ทำกิจวัตรประจำวันของตัวเอง พ่อไปเก็บของอยู่ที่หลังบ้าน ส่วนแม่และนิรมลนั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น ขณะที่นรีนันท์ขึ้นไปอาบน้ำข้างบน ติ๊ง!เสียงข้อความจากไลน์ดังขึ้น นิรมลเปิดข้อความขึ้นอ่าน พูดพึมพำกับตัวเอง“อะไรเนี่ย”“มีอะไรหรือเปล่านิว ใครส่งข้อความมาเหรอลูก”นิรมลถอนหายใจ แ

นรีนันท์ที่ตอนนั้นถึงจะไม่เชื่อพี่สาวก็ตาม แต่เมื่อเธอย้อนกลับไปคิดทบทวนอีกครั้ง เธอจึงตัดสินใจที่จะทำตามอย่างที่พี่สาวบอก นั่นก็คือลองสอบถามจากเพื่อนๆ ของเธอที่ไปเจอมาวินในที่เกิดเหตุ“แกต้องไปถามแม่ของมาวินแล้วแหละ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าของมาวินอยู่ไหน บางทีของอาจจะอยู่กับพ่อแม่ของเขาแล้วก็ได้”นรีนันท์ค้นหาเบอร์โทรศัพท์แม่ของมาวินที่เธอเคยขอไว้สำหรับการติดต่อกันเมื่อตอนงานศพของมาวิน แต่คำตอบของแม่มาวินกลับทำให้เธอสงสัยมากขึ้น‘แม่ยังไม่ได้ไปรับของคืนที่สถานีตำรวจเลย พ่อแม่ยังไม่ว่าง หนูมีอะไรหรือเปล่า’“เอ่อ...นัท...ตอนนี้นัทยังไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่นัทนึกถึงวันที่มาวินมาที่บ้าน วันนั้นดูเหมือนว่ามาวินจะมีโน้ตบุ๊กมาด้วย”‘งั้นเหรอจ๊ะ เอาเป็นว่าถ้าวันไหนแม่ว่างจะลองไปติดต่อที่สถานีตำรวจดูนะ’นรีนันท์วางโทรศัพท์ เธอนึกถึงเรื่องเมื่อเช้านี้ที่พี่สาวของเธอโทรศัพท์มาเล่าเรื่องบางอย่างให้ฟัง‘มาวินบอกว่าไฟล์รายงานที่ทำงานกลุ่มกัน อยู่ในโน้ตบุ๊กของเขา เขาอยากจะให้เอาของไปคืนให้พ่อแม่ของเขาให้หมดน่ะ’“แล้วพี่นิวรู้ได้ยังไงกัน มาวินมาเข้าฝันพี่หรือไง”นรีนันท์พูดเย้าแหย่พี่สาวเล่นๆ แต