บทที่ 20-2-กลับบ้านนครปฐม (2)

พิษณุเป็นคนจังหวัดนครปฐม ครอบครัวของเขามีอาชีพค้าขายกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เปิดร้านขายของเล็กๆ ในจังหวัดนี้ เมื่อเขาโตขึ้นและเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย ทำให้เขาเปิดโลกและได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น จนเริ่มรู้สึกว่าจังหวัดนี้เล็กเกินไป จึงคิดที่จะย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่กรุงเทพฯ เพื่อเริ่มบุกเบิกการค้าขายอย่างที่เขาต้องการ พ่อแม่ยินยอมเพราะรู้ดีว่าพิษณุเอาตัวรอดได้ แต่ก็ถามเขา

“แกจะไปขายของอะไรณุ แล้วจะไปอยู่ที่ไหน ญาติเราไม่มีใครอยู่ที่โน่นนะ ถ้าแกไปหมายความว่าจะต้องนับหนึ่งใหม่ตั้งแต่ต้น”

พิษณุไปดูลู่ทางไว้ นั่นคือเขาไปสมัครเข้าทำงานเป็นเซลล์ขายรถยนต์ ด้วยความที่เขาเป็นคนหน้าตาดี พูดจาดี หว่านล้อมคนอื่นให้คล้อยตามได้ไม่ยากนัก จนกระทั่งเขาเจอรุ่นพี่คนหนึ่งมาซื้อรถยนต์ แล้วเห็นการทำงานของเขาที่ดู ‘เข้าตา’

“แกดูขายของเก่งนี่หว่าณุ คารมดีเสียด้วย”

พิษณุยิ้มให้กับรุ่นพี่คนนั้น

“ก็นิดหน่อยแหละ ว่าแต่พี่เถอะ ผมเห็นพี่มาดูรถแล้วยังไม่ตัดสินใจซื้อ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าพี่”

รุ่นพี่พยักหน้าช้าๆ มองหน้าเขาแล้วตัดสินใจพูด

“คืออย่างนี้ พี่ร่วมหุ้นเปิดบริษัท