Semua Bab 90 วันก่อนฉันเป็นศพ: Bab 31 - Bab 40

นิรมลและทีมทำงานที่จังหวัดกาญจนบุรีเพียงสองสัปดาห์ พวกเขาก็ได้ผลงานเกินเป้าหมายที่วางไว้ ลูกค้าที่ไปนำเสนอสินค้าพากันซื้อจนสินค้าที่เอาไปไม่เพียงพอ“ผมคุยกับทางท่านประธานแล้ว ท่านบอกว่าทีมเราทำงานกันได้ดีมาก และอนุญาตให้พวกเราหยุดพักผ่อนกันได้ ถ้าใครไม่มีงานด่วนก็กลับไปทำงานวันจันทร์ หรือจะอยู่เที่ยวแถวนี้ก่อนก็ได้นะ”“ไชโย!”ทุกคนร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจ โดยเฉพาะชมพูนุทที่หันมาคุยกับนิรมลและเอกภพ“วันพรุ่งนี้ได้กลับบ้านแล้ว”นิรมลนิ่งเงียบ ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว ส่วนเอกภพเขาหันไปพูดกับทุกคน“ผมว่าพวกเรามาเก็บของกันดีกว่า วันพรุ่งนี้จะได้ออกเดินทางตั้งแต่เช้า ดีไหมครับหัวหน้า ดีไหมนิว ชมพู”ทุกคนพยักหน้าเห็นดีด้วย โดยเฉพาะนิรมลที่ไม่ได้พยักหน้าเฉยๆ แต่กลับดึงมือชมพูนุทให้ขึ้นไปข้างบนด้วยกัน“ไปเถอะชมพู ของแกเยอะด้วย กว่าจะเก็บเสื้อผ้า เก็บเครื่องสำอางต่างๆ ของแกอีก” ............................................ เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนตื่นกันตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ และทยอยขนกร

เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนมาทำงานตามปกติ ช่วงเช้าทางฝ่ายขายเข้าประชุมงานกับประธานบริษัท หัวหน้างานสรุปการขายให้ทางผู้บริหารทราบ“ทีมที่ไปกาญจนบุรีทำผลงานได้ดีมากเลยนะ ผมขอชื่นชมจริงๆ ถ้ามีงานที่จะต้องไปต่างจังหวัดครั้งหน้าแล้วละก็ ผมขอจองให้ทีมนี้ไปอีกครั้งก็แล้วกัน”หลังจากที่ประธานได้พูดชื่นชมการทำงานแล้ว ทางหัวหน้าจึงเสนอแผนที่จะเดินทางไปจังหวัดจันทบุรีในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า ซึ่งทุกคนในที่ประชุมเห็นด้วยที่จะให้ทีมเดิมไปปฏิบัติงานอีกครั้ง จึงต้องมีการประชุมรวมทีมกันอีกครั้งหนึ่ง โดยหัวหน้างานได้มอบหมายให้นิรมลนัดประชุมอีกครั้งในวันศุกร์ที่จะถึงนี้ทุกคนตั้งใจทำงานกันเป็นอย่างดี รวมทั้งฝ่ายประชาสัมพันธ์ด้วย ชมพูนุทนั่งทำงานโดยใช้โปรแกรมตัดต่อรูปภาพอยู่ด้วยความตั้งใจ เพราะหัวหน้างานของเธอต้องการงานแบบเร่งด่วนแต่แล้ว ในระหว่างที่ชมพูนุทนั่งทำอยู่ เครื่องคอมพิวเตอร์ของหญิงสาวก็ดับลงไปดื้อๆ“เฮ้ย!” เธอร้องอุทาน“เป็นอะไรชมพู อยู่ๆ ก็ร้องออกมา”เพื่อนที่นั่งข้างโต๊ะถามอารามตกใจ และหันหน้ามามองว่าเกิดอะไรขึ้น นั่นยิ่งทำให้ชมพูนุทหงุดหงิดมากขึ้น“เครื่องคอมฯ เป็นอะไรก็ไม่รู้น่ะสิ เมื่อกี้ยังไม

ชมพูนุทเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารด้วยท่าทางอารมณ์ดี แต่ต้องชะงักหยุดยิ้ม เมื่อเห็นเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างเอกภพนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ที่โต๊ะ ในมือถือโทรศัพท์อยู่“หนึ่งเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าตาซีเรียสเชียว”เอกภพเงยหน้าขึ้นมามอง แววตาของเขาแวบหนึ่งมีความระแวง บวกกับไม่แน่ใจในตัวชมพูนุท แต่เขาเลือกที่จะถามให้หายสงสัย ด้วยการยื่นโทรศัพท์ให้หญิงสาวดู“ทำไมไลน์ของหนึ่งกับนิวมีข้อความถูกลบแบบนี้ ตอนนั้นชมพูยืมเครื่องโน้ตบุ๊กของหนึ่งนี่นา ชมพูแอบอ่านไลน์ของหนึ่งเหรอ”ชมพูนุทตกใจที่เอกภพรู้เรื่องเร็วกว่าที่เธอคิดไว้ แต่หญิงสาวก็เตรียมคำตอบไว้แล้วจึงพูดเสียงเรียบๆ เหมือนว่าเป็นเรื่องธรรมดา“ตอนที่ใช้เครื่องโน้ตบุ๊ก ชมพูจะคุยเรื่องงานกับนิวแล้วไลน์เด้งขึ้นมาพอดี ก็เลยลืมตัวคิดว่าเป็นเครื่องของตัวเอง เผลอตัวกดเข้าไปคุยกับนิว แค่นั้นเอง”เอกภพคิ้วขมวดด้วยความสงสัย แต่เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเผื่อว่าที่บ้านจะติดต่อมาหาหรือเปล่า แต่เอกภพกลับเจอข้อความไลน์จากคนอื่นแทน จนทำให้เขาไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆ ได้อีก จึงพูดตัดบทขอตัวไปจากตรงนี้“ถ้าอย

เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนมาทำงานตามปกติ ยกเว้นเจนจิราที่ไม่ได้มาทำงานโดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อหัวหน้างานหรือฝ่ายบุคคลโทรศัพท์ติดต่อ กลับไม่สามารถติดต่อได้“พี่นิวคะ ตอนที่พี่ไปทำงานด้วยกัน พี่เจนมีอาการอะไรแปลกๆ หรือเปล่าคะ”“อาการแปลกๆ นี่มันคือยังไงเหรอ พี่ไม่เข้าใจ”ผู้ถามเป็นน้องคนหนึ่งที่สนิทกับเจนจิรา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงถามด้วยความเป็นห่วง“หนูรู้ว่าพี่เจนเป็นภูมิแพ้ค่ะ ก็เลยนึกสงสัยว่าตอนไปที่โน่น พี่เจนมีอาการกำเริบไหม”“ปกติทุกอย่าง เออ...พี่เจนอยู่หอพักไม่ใช่เหรอ หนูรู้จักหอพักของพี่เจนไหม”น้องพยักหน้าแล้วโทรศัพท์ไปหาเจ้าของหอพัก เธอสนิทกับเจนจิรา เคยไปหอพักและคุ้นเคยกันอยู่บ้าง หญิงสาวนั่งรออยู่ครู่หนึ่ง ทางด้านโน้นก็รับสายโทรศัพท์“สวัสดีค่ะ หนูมีเรื่องจะรบกวน ขอให้พี่ไปดูห้องพักพี่เจน วันนี้พี่เขาไม่ได้มาทำงาน ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”“เขาว่ายังไงบ้างล่ะ”พี่คนหนึ่งถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง น้องถอนหายใจก่อนจะตอบ“เดี๋ยวพี่เจ้าของหอเข้าไปดูให้ค่ะ เขาบอกมาว่าเมื่อวานข้างห้องยังได้ยินเสียงกุกกักดังอยู่ในห้อง นึ

“นิวคุยกับใครเหรอ”เสียงเอกภพทักถาม เขาออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นหญิงสาวยืนคุยอยู่คนเดียวมาสักพักแล้ว นิรมลสะดุ้ง พอดีกับที่พี่อีกคนออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวหันหน้าไปมองทั้งสองคน แล้วหันกลับมามองรอบตัวอีกครั้ง วิญญาณของเจนจิราไม่อยู่แถวนั้นแล้ว เธอจึงพูดตัดบท“รีบไปกันเถอะ”นิรมลรีบออกไปจากวัด จนลืมนึกไปว่าเธอยังไม่รู้จักบ้านแม่ของเจนจิราเลย หญิงสาวลืมถามทางไปเสียสนิทนิรมลนั่งนิ่งเงียบตลอดทางกลับบ้าน รวมทั้งเอกภพ เขาคิดถึงเรื่องที่ได้ยินหญิงสาวพูดคุยคนเดียว  นึกถึงนิรมลที่เคยพูดไว้ว่าเธอเห็น ‘บางสิ่งบางอย่าง’“เมื่อกี้ที่จิ๋วพูดอยู่คนเดียว อย่าบอกนะว่าจิ๋วเห็นพี่เจน”นิรมลพยักหน้ารับ ในใจกำลังนั่งคิดถึงการเข้าไปเอาของในห้องพักของเจนจิราว่าจะทำอย่างไร เธอมัวแต่ตกอยู่ในความคิดของตัวเอง จนรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเอกภพจอดรถ นั่งมองหน้าเธออยู่เงียบๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนต้องถาม“บีเป็นอะไรหรือเปล่า”“บีสิต้องเป็นฝ่ายถาม ตั้งแต่ขึ้นรถมาจิ๋วก็นั่งเงียบมาตลอดทาง ว่าแต่...จิ๋วคุยอะไรกับพี่เจนล่ะ ต้องทำอะไรหรือเปล่า”นิรมลถอนหายใจก่