Semua Bab Sweet Revenge : Bab 81 - Bab 90

"Hello, Lance. Galing ka ba sa DFIC?" tanong ni Fei sa kapatid kong si Lance na ngayo'y nakapikit na. Ang aga naman nitong bumalik. Hindi ba maganda ang pakiramdam nito? Pansin kong tila may bumabagabag rito. "Yeah," tipid nitong sagot, pagkatapos ay hinilot-hilot ang sariling sentido. "Are you not feeling well?" tanong muli ng kaibigan ko rito. "C'mon, Ms. Cheng it's too, obvious! Ba't ba kailangan mo pang magtanong?" iritado nitong sagot. "So, masama na ba ngayon ang magtanong?!" sarkastikong saad naman ni Fei rito. Nakikinig lang ako sa dalawa. "You, shut up. Just mind your own business!" asik nito, inis na hinablot nito ang necktie nitong suot. Napasulyap ako kay Fei, ngumiti lang ito sa'kin. Para bang normal lang dito ang ugali na meron ang kuya Lance ko. Ganito ba talaga ito ka suplado at strikto? I'm wondering kung may nililigawan na ba ito. Kawawa naman ang maging girlfriend nito. "Kuya, pwede ka namang sumagot ng maayos. You don't need to-" "Please, Hera! Stop ta

"HOW about, dito ka na lang mag-dinner," nakangiti kong paanyaya dito. "If it's okay, why not?" tila hindi makapaniwalang tugon nito sa'kin. "By the way, wala bang mga babaeng umaaligid sa'yo habang nakaratay ako sa ospital? Curious lang kasi ako, sa gwapo mong 'yan malabo na hindi ka natukso sa ibang babae," matapang kong tanong dito. "Kung mahal mo ang isang tao at handa kang maghintay, kahit sino pa 'yan, hindi ka kailanman matutukso. Mahirap kalabanin ang damdamin, Hera." Napayuko ako pagkatapos kong tanungin ito. Nilaro-laro ko ang aking mga daliri para alisin ang kaba na nadarama. Damn! "M-mahal mo talaga ako, ano?" medyo nauutal kong turan dito. Pagdakay dahan-dahang nag-angat ako ng tingin dito. Nagtagpo ang aming mga mata. Agad rin akong nagbawi ng tingin at ibinaling iyon sa ibang direksyon. Gusto kong tumakbo sa sobrang tense. "Yes, very much. Lahat kaya kong tiisin, kaya kong maghintay ng gaano katagal para sa'yo. Gusto kong ipakita sa'yo at ipadama na totoo ang

Ewan ko ba kung malulungkot ba ako o magiging masaya, pero lihim akong natutuwa sa balitang out of the country si kuya Lance. Meaning, mas mahaba ang oras namin ni Orson para magkasama. Excited na akong tawagan ito at sabihing out of town si kuya. Pwede na itong magtagal sa bahay. Pero tama bang samantalahin ko ang pagkakataon? Nalukot ang aking mukha. Hindi ko kayang gawin iyon sa kapatid ko. Nakatitig lang ako sa aking repleksyon sa salamin habang sinusuklay ang mahaba kong buhok. Napasulyap ako sa sariling cellphone. Si Orson ang tumawag. Dinampot ko iyon at sinagot. "Napatawag ka?" malungkot kong tanong dito. "I just want to hear your voice, I missed you already. Gusto kong ipaalam sa'yo na magiging busy ako this week." Napansin ko ang lungkot sa boses nito. Humugot ako ng malalim na buntong-hininga. Tumayo ako at tinungo ang aking balcony. Ngumiti ako. "Gusto mo bang kumanta ako?" nakangiti kong tanong dito. "Huwag na, sapat na sa'kin ang marinig ang boses mo, baka

Matuling lumipas ang ilang araw hindi ko pa rin alam kung anong status meron kami ni Orson. Basta ang alam ko. Masaya ako sa piling nito. Bawat segundo, minuto, oras, at araw ay palagi ko itong nakikita. Naging mas pabor pa nga ang kasalukuyang pag-alis nang kapatid kong si Lance dahil aaminin kong mas matiwasay ang bonding naming dalawa ni Orson. Pero tinitiyak naman ng huli na may limitasyon ang bawat-galaw nito sa tuwing bumibisita ito sa akin sa mansion. Samantalang ako na man ay pinipilit na pigilan ang sarili sa kahalayang naiisip. Dahil kung hindi ko ito mapipigilan lalabas na mas agressive pa ako kay Orson. Damn! Ayoko nang ganoon. Nakakahiya! Tama na iyong minsang ako ang unang humalik dito. "Are you sure na ipagluluto mo ako ng dinner?" nakangiting tanong ko kay Orson. Kasalukuyan kaming nasa kitchen, suot nito ang kulay puting apron. "Yes, for you, my lady." Prenteng nakaupo lang ako sa isang silya habang pinapanood ang ginagawa nito. I am so happy, lalo na 'pag nama

Nakangiting sinubuan ako ni Orson. Kapwa kami nakangiti. Sana ganito na lang kaming palagi. Malapit na itong umuwi. Ang gusto ko sana dito na lang ito magpalipas ng gabi. Pero alam kong hindi pwede. Damn! "Saan ka ba umuuwi?" tanong ko dito. "Sa condo ko. Bakit?" nakangising sagot nito sa akin. "I'm a little bit curious. I'm gonna missed you. Kung pwede lang sana na dito ka na lang magpalipas ng gabi," saad ko dito. "But babe, this is not a proper one. Malamang sa ginawa nating ito magagalit ang kuya mo. Sige na, kumain na tayo. Aalis na rin ako mamaya. Don't worry, araw-araw kitang bibisitahin." Lumawak ang ngiti ko sa narinig. "Pangako mo 'yan, ha?" "I hate promises, babe. Ayokong mangako. I'm so sorry. Sana maintindihan mo ako," nakangiting tugon nito sa akin. "Wala na man akong magagawa kung ayaw mo. Ang mahalaga, nakasama kita sa gabing ito. Thank you so much for this wonderful night, babe," nakangiti ko paring saad dito. Napansin ko ang hindi maipagkakaila nitong p