All Chapters of ดวงใจฮัสซานัล: Chapter 1 - Chapter 5

ตอนที่ 1.รถสปอร์ตสีดำเงาแล่นผ่านประตูรั้วเหล็กโปร่งบานใหญ่เข้ามาจอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์หลังงามซึ่งเป็นสถานที่พำนักพักพิงของมหาเศรษฐีน้ำมันผู้ร่ำรวยอย่างนายอบูฮะซัน มะอาลีย์ และภรรยานามว่าฟาติมาห์ รวมถึงบุตรชายวัยฉกรรจ์ของพวกเขาอีกสี่คน คฤหาสน์หลังนี้สวยงามโดดเด่นด้วยการสร้างสรรค์อย่างประณีตบรรจง วัสดุล้ำค่ามากมายจากทั่วทุกมุมโลกถูกนำมาประดับประดาอวดโฉมแก่สายตาของผู้มาเยือน และด้วยพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลหลายร้อยเอเคอร์ของอาณาจักรมะอาลีย์ ภายในคฤหาสน์จึงมีสิ่งอำนวยความสะดวกชั้นเลิศมากมายชนิดที่เรียกได้ว่าไม่ต่างจากวังขององค์สุลต่านเลยแม้แต่นิดเดียว จตุรเทพแห่งเอห์เดน คำกล่าวนี้ไม่เกินความเป็นจริงเลยสำหรับสี่หนุ่มแห่งตระกูลมะอาลีย์ เพราะพวกเขาทั้งสี่มีรูปโฉมราวกับเดินลงมาจากสรวงสวรรค์ เทพบุตรในฝันที่สาวน้อยสาวใหญ่ครึ่งค่อนโลก หรืออาจจะทั้งโลกต่างเฝ้ามองและอยากครอบครองเป็นเจ้าของ แต่ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านเลยไปสักกี่ปี หัวใจของจตุรเทพแห่งเอห์เดนก็ยังคงเป็นอิสระเช่นเดิม จนกระทั่ง อะซูล พี่ชายคนโตซึ่งมีความเป็นผู้นำสูงถูกพ่อแม่จับแต่งงานเมื่อปีที่แล้ว เขาเป็นลูกชายคนแ

ตอนที่ 3.นี่คือประโยคสุดท้ายก่อนที่เขากับช่อพุดจะแยกจากกัน และนับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็แปดปีกว่าแล้วสินะที่ไม่ได้เจอหล่อนอีก เขานึกถึงหล่อนอยู่เสมอ แม้กระทั่งในความฝัน“เราจะได้พบกันเร็วๆ นี้ ช่อพุด ศรีวิชัย”ฮัสซานัลอมยิ้มกับตัวเองพลางละสายตาจากทิวทัศน์ภายนอก เดินกลับเข้ามาทรุดนั่งบนเก้าอี้นวมนุ่มเนื้อดี พรุ่งนี้ตอนบ่ายเขาจะเดินทางโดยเครื่องบินส่วนตัวไปยังเมืองไทยแล้ว แม้จะยังไม่ได้บอกเรื่องจะลาพักผ่อนและบินไปเมืองไทยให้บิดามารดาทราบเป็นกิจจะลักษณะ แต่ฮะซูล พี่ชายใหญ่รู้เรื่องแล้ว ดังนั้นคงไม่มีเหตุการณ์อะไรมาขัดขวางการเดินทางไปตามหาหัวใจของเขาอีกเขาหวังไว้เช่นนั้น...“พี่พุด พ่อให้มาตาม เสร็จหรือยังคะ”ทันทีที่สิ้นเสียงเรียกของ พลับพลึง ศรีวิชัย ร่างอรชรสมส่วนในชุดราตรีเรียบหรูของ ช่อพุด ศรีวิชัย ก็ก้าวข้ามธรณีประตูออกมา ดวงหน้านวลงามล้ำแย้มยิ้มด้วยความพึงพอใจยิ่งนักที่เห็นสีหน้าตื่นตะลึงของน้องสาว เพราะสีหน้าแบบนี้ของน้องสาวบอกให้รู้ว่าตกตะลึงกับความงามของหล่อนมากมายแค่ไหน“ถึงกับอ้าปากค้างเลยเหรอพลับพลึง นี่ถามจริงๆ เถอะ ยังไม่ชินอีกหรือไงที่มีพี่สาวสวยๆ อย่างฉันน่ะ”พลับพล

ตอนที่ 5.“พ่อ...”“แกจะไปไหนนังพลับพลึง”“เอ่อ...ฉันจะเอาอาหารไปให้พี่พุดน่ะค่ะ”“ไม่ต้องเลย” วินัยต่อว่าลูกสาวคนเล็กเสียงแผ่วเบาแต่แข็งกร้าวยิ่งนัก “แกไม่เห็นหรือไงว่าลูกพุดไม่ว่าง แกนี่มันโง่เง่าจริงๆ นะ”“พ่อ...ก็พี่พุดบอกว่าหิว”“ยังจะมาเถียงอีก มานี่...กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้” วินัยลากพลับพลึงออกมานอกงาน“พ่อคะ เราจะทิ้งพี่พุดเอาไว้แบบนั้นเหรอคะ พี่พุดจะกลับยังไง”“แกไม่ต้องห่วงลูกพุดหรอก พี่สาวของแกน่ะฉลาด ห่วงตัวเองดีกว่าว่าจะทำอะไรตอบแทนบุญคุณของฉันได้บ้าง”พลับพลึงหน้าเศร้า น้ำตาซึม“พ่อจ๋า...ฉันสัญญาว่าจะรีบหางานทำให้เร็วที่สุด ฉันจะให้เงินเดือนพ่อทุกบาททุกสตางค์ ฉันรักพ่อนะ”“เงินเดือน? เงินเดือนพนักงานบัญชีจะได้สักกี่บาทเชียว”“ก็เกือบสองหมื่นนะพ่อ ฉันให้พ่อหมดเลย” หญิงสาวหวังว่าบิดาจะมองเห็นคุณค่าในตัวของหล่อนบ้าง แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่หวังแม้แต่น้อย“ฉันต้องการเงินล้าน ไม่ใช่เงินหมื่น”“เงินเยอะขนาดนั้น ฉันคง...”พลับพลึงมีสีหน้าหม่นหมอง ในขณะที่วินัยระบายยิ้มกว้าง“แต่ลูกพุดจะหามาให้ฉันได้ ซึ่งคนโง่ๆ แบบแกไม่มีปัญญาทำได้”หยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ทะลักออกมา มือบ