ตอนที่ 3.

ตอนที่ 3.

นี่คือประโยคสุดท้ายก่อนที่เขากับช่อพุดจะแยกจากกัน และนับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็แปดปีกว่าแล้วสินะที่ไม่ได้เจอหล่อนอีก เขานึกถึงหล่อนอยู่เสมอ แม้กระทั่งในความฝัน

“เราจะได้พบกันเร็วๆ นี้ ช่อพุด ศรีวิชัย”

ฮัสซานัลอมยิ้มกับตัวเองพลางละสายตาจากทิวทัศน์ภายนอก เดินกลับเข้ามาทรุดนั่งบนเก้าอี้นวมนุ่มเนื้อดี พรุ่งนี้ตอนบ่ายเขาจะเดินทางโดยเครื่องบินส่วนตัวไปยังเมืองไทยแล้ว แม้จะยังไม่ได้บอกเรื่องจะลาพักผ่อนและบินไปเมืองไทยให้บิดามารดาทราบเป็นกิจจะลักษณะ แต่ฮะซูล พี่ชายใหญ่รู้เรื่องแล้ว ดังนั้นคงไม่มีเหตุการณ์อะไรมาขัดขวางการเดินทางไปตามหาหัวใจของเขาอีก

เขาหวังไว้เช่นนั้น...

“พี่พุด พ่อให้มาตาม เสร็จหรือยังคะ”

ทันทีที่สิ้นเสียงเรียกของ พลับพลึง ศรีวิชัย ร่างอรชรสมส่วนในชุดราตรีเรียบหรูของ ช่อพุด ศรีวิชัย ก็ก้าวข้ามธรณีประตูออกมา ดวงหน้านวลงามล้ำแย้มยิ้มด้วยความพึงพอใจยิ่งนักที่เห็นสีหน้าตื่นตะลึงของน้องสาว เพราะสีหน้าแบบนี้ของน้องสาวบอกให้รู้ว่าตกตะลึงกับความงามของหล่อนมากมายแค่ไหน

“ถึงกับอ้าปากค้างเลยเหรอพลับพลึง นี่ถามจริงๆ เถอะ ยังไม่ชินอีกหรือไงที่มีพี่สาวสวยๆ อย่างฉันน่ะ”

พลับพลึงกะพริบตาปริบๆ มองพี่สาวตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้าด้วยความชื่นชมอย่างจริงใจ หล่อนรู้เสมอว่าช่อพุดเป็นสาวงามที่สุดในหมู่บ้าน ถึงกระนั้นทุกครั้งที่เห็นพี่สาวแต่งตัวแต่งหน้า หล่อนก็อดอ้าปากค้างตะลึงกับความงามไม่ได้

“แหม...พี่พุดก็พูดไป ใครจะไปชินกันล่ะ นี่ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังอดตกหลุมรักพี่พุดไม่ได้เลย ฉันว่างานคืนนี้พี่พุดต้องเด่นที่สุดแน่ๆ เลย”

ดวงหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างเต็มที่เชิดขึ้น ความพึงพอใจในรูปลักษณ์ของตนเองมีมากมายแน่นอก ใช่...หล่อนสวยเสมอ และต้องสวยที่สุดในงานคืนนี้ด้วย ผู้ชายมากมายจะต้องมองมาที่หล่อน แน่นอนว่าหล่อนต้องได้ผู้ชายดีๆ หล่อกว่า ร่ำรวยกว่าไอ้คู่หมั้นกระจอกที่พึ่งจะถอนหมั้นมาด้วย

“แน่นอนอยู่แล้ว ผู้ชายทุกคนในงานจะต้องมองมาที่ฉัน และแกก็ต้องทำหน้าที่คอยรับใช้ฉันด้วย อย่าให้ใครที่ฉันไม่ต้องการมาเกาะแกะฉันได้ เข้าใจไหมพลับพลึง”

ผู้เป็นน้องสาวยิ้มกว้าง ก่อนจะพยักหน้ารับ

“ฉันรับรองพี่พุด จะไม่มีใครกล้ามายุ่งกับพี่ ถ้าพี่ไม่ต้องการให้ยุ่ง”

เป็นอีกครั้งที่ช่อพุดเชิดหน้าสูง

“ถ้าแกทำหน้าที่ดี ฉันจะไม่ทิ้งแก”

“ฉันไม่ได้หวังอะไรแบบนั้นหรอกพี่พุด ฉันทำเพราะรักพี่พุดน่ะ ไม่อยากให้พี่พุดไม่สบายใจ และอีกอย่าง พ่อก็ต้องการแบบนี้ด้วย”

พ่อหรือ...วินัย ศรีวิชัย ข้าราชการครูวัยเกษียณที่ตอนนี้อายุอานามก็ปาเข้าไป ๖๘ ปีแล้ว ตั้งแต่มารดาเสียไปเมื่อห้าปีก่อน หล่อนก็ทุ่มเทความรักให้ท่านเพียงคนเดียว ขณะที่ท่านทุ่มเทความรักทั้งหมดให้แก่ช่อพุดเพียงคนเดียวเช่นกัน ไม่มีเผื่อแผ่มาที่หล่อนเลยสักนิด...บางครั้งหล่อนก็น้อยใจนะ แต่ก็พยายามไม่คิดอะไรมาก มองโลกในแง่ดีให้มากที่สุด

ยังไงพ่อก็ต้องรักลูก ไม่ว่าจะแสดงออกหรือไม่ก็ตาม...หล่อนคิดแบบนี้ และการคิดแบบนี้ทำให้หล่อนยิ้มได้ มีความสุขได้

“แน่นอนอยู่แล้ว พ่อรักฉันมากกว่าแก” ช่อพุดไม่เคยคิดจะรักษาน้ำใจของน้องสาวเลย เพราะตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ก็แบ่งแยกอย่างชัดเจนว่าหล่อนอยู่เหนือน้องสาวเสมอ อะไรที่ต้องการก็ต้องได้เดี๋ยวนั้น ส่วนพลับพลึงต้องรอจนกว่าหล่อนจะเบื่อถึงจะได้รับสิ่งเหล่านั้น

พลับพลึงยิ้มเจื่อนๆ พูดไม่ออก ความรู้สึกบางอย่างจุกอยู่ในอก

ช่อพุดไม่ใส่ใจท่าทางของน้องสาว หล่อนเชิดหน้าและเดินผ่านไปด้วยท่าทางราวกับนางพญาแสนสวย พลับพลึงสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า จากนั้นก็รีบเดินตามหลังพี่สาวไปติดๆ ขืนไปช้าหล่อนอาจจะถูกพ่อตำหนิเอาได้

วินัย ศรีวิชัย กำลังเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องรับแขกยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นบุตรสาวคนโตผู้เป็นความหวังเดียวก้าวลงมาจากบันได

“สวยมากลูกพุดของพ่อ ไม่เสียแรงที่พ่อทุ่มเททุกอย่างเพื่อลูก”

ยิ่งบิดาชมเชยและแสดงท่าทางพึงพอใจความงดงามของหล่อนมากแค่ไหน ช่อพุดก็ยิ่งหยิ่งผยองในรูปลักษณ์ของตนเอง

“พุดสวยตั้งแต่เกิดแล้ว พ่อจำไม่ได้หรือไงคะ”

“จำได้สิ ลูกพุดของพ่อน่ารัก มีแต่คนรักมาตั้งแต่เล็กๆ แล้ว”

วินัยดึงร่างของบุตรสาวคนโตมากอดเบาๆ พลับพลึงที่เดินตามหลังมามองภาพนั้นด้วยความเสียใจ แต่ก็ไม่สามารถแสดงอารมณ์ใดๆ ออกไปได้นอกจากก้มหน้าซ่อนความรู้สึก

ถึงพ่อจะไม่เคยแสดงความรัก แต่หญิงสาวก็รักและเคารพท่านเสมอมา เพราะถ้าไม่ได้ท่านหล่อนก็คงไม่ได้เรียนหนังสือ หล่อนต้องดีใจและควรพอใจกับสิ่งที่ได้รับ ห้ามน้อยใจ ห้ามอิจฉาช่อพุดเด็ดขาด พวกเขาทั้งสองคือคนที่หล่อนรัก คือญาติสองคนสุดท้ายในโลกใบนี้

“พอแล้วพ่อ เดี๋ยวหน้าพุดเลอะหมด”

วินัยยอมปล่อยบุตรสาว แต่ก็ยังยิ้มไม่หุบ

“คืนนี้พุดของพ่อจะต้องเป็นดาว และแน่นอนว่ามหาเศรษฐีสักคนในงานจะต้องเข้ามาหาลูกสาวของพ่อ พุดต้องเลือกคนที่รวยที่สุดนะ รู้ไหมลูก”

“แหม...พ่อน่ะ พุดจะไปรู้ได้ยังไงคะว่าคนไหนมีเงินในธนาคารมากกว่ากัน” ช่อพุดพูดไปหัวเราะไปอย่างมีจริต ดวงตากลมโตที่แต่งแต้มเครื่องสำอางจนหวานฉ่ำเป็นประกายอย่างพึงพอใจ ในสมองเต็มไปด้วยความคาดหวัง หล่อนจะต้องคว้าผู้ชายที่หล่อและรวยที่สุดในงานมาครองให้ได้

“อภิชัย รัตนฤทธิ์ ลูกพุดจำชื่อนี้เอาไว้นะ และเลือกคนนี้”

“อภิชัย รัตนฤทธิ์” ช่อพุดทวนชื่อของผู้ชายที่บิดานำเสนอเบาๆ พลางเลิกคิ้วสูง แล้วหันไปถามบิดาถึงประวัติความเป็นมาของผู้ชายคนนี้ “เขาเป็นใครกันคะพ่อ อภิชัย รัตนฤทธิ์ พุดไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย”

“ก็ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองไทยไง เห็นว่าพึ่งบินกลับมาจากอเมริกาได้แค่สองอาทิตย์เท่านั้น แถมยังโสดด้วยนะลูกพุด”

“โสด...” ช่อพุดพึมพำเบาๆ ด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ “แต่พุดคงต้องดูหน้าตาอีกทีนะพ่อว่าคู่ควรกับคนสวยๆ แบบพุดหรือเปล่า เพราะถ้ารวยแล้วหน้าตาเหมือนผี พุดก็คงไม่ไหว”

“พ่อรับรองว่าลูกพุดจะต้องถูกใจ เชื่อพ่อสิ”

ช่อพุดยิ้มหวาน

“งั้นเราไปงานกันเถอะพ่อ เดี๋ยวไปสายจะไม่ดี”