All Chapters of ราคีบำเรอ: Chapter 1 - Chapter 5

ตอนที่ 1.หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก นัยน์ตากลมโตสีดำขลับเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง หญิงสาวยืนนิ่งหยุดเดินราวกับถูกสาปด้วยมนต์ขลัง โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน มีเพียงหัวใจของหล่อนเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่แถมเต้นแรง... แรงเหลือเกิน “หยุดเดินทำไมอุษา ฉันทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว รีบกลับบ้านกันเถอะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนหงุดหงิดของสายใจที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและญาติห่างๆ ทำให้อุษาสะดุ้งและได้สตินี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้หัวใจเต้นแรงแบบนี้ เข่าก็แทบทรุดเพียงแค่เห็นผู้ชายคนนั้นเดินผ่านไปเท่านั้น “ปละ เปล่าหรอก” แม้จะตอบว่าเปล่า ไม่มีอะไร แต่สายตาของหล่อนก็ยังคงชะเง้อมองร่างสูงใหญ่ในชุดเก่าๆ นั้นตลอดเวลา สายใจมองตามสายตาของเพื่อนไปก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน “อย่าบอกนะว่าชอบผู้ชายคนนั่นน่ะ” คนถูกถามแก้มแดงก่ำ พยายามกลบเกลื่อน“ชอบ? ชอบอะไรกัน... ไม่มี ฉันไม่ได้ชอบใครสักหน่อย” อุษาพูดแล้วก็ออกเดิน ความขัดเขินยังแน่นเต็มอก หล่อนพยายามเดินตามเขาไป แต่เขากลับหายไปจนหาไม่เจอ “ก็เธอมองผู้ชายคนนั้นแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว

ตอนที่ 3. “แต่เธอบอกให้ฉันช่วยคิดนี่น่า” “ฉันรู้แล้ว เอาน่า เอาเป็นว่าฉันจะทำทั้งสองอย่าง ขอบใจมากนะสายใจ ขอบใจที่ช่วยคิดเรื่องดีๆ ให้” แล้วอุษาก็มองหลังคาบ้านของหลังนั้นอีกครั้งก่อนจะดึงมือเพื่อนรักให้เดินกลับออกมา “ใครว่าฉันยินดีคิดกันล่ะ เธอบังคับฉันต่างหาก” สายใจบ่นอุบ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ เห็นอุษามีความสุขหล่อนก็มีความสุขไปด้วย “แล้วนี่เธอจะเหมาของหมอนั่นเมื่อไหร่กันล่ะ” “พรุ่งนี้เลย เธอช่วยเป็นธุระจัดการให้หน่อยนะ” “เฮ้ย... ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก ฉันขี้เกียจจะตายไป เธอไปเองเถอะ” สายใจส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันก็อยากไปเอง แต่ฉันกลัวคนในตลาดเอาไปนินทาน่ะ เธอก็รู้นี่ว่าแม่ฉันเจ้ายศเจ้าอย่างแค่ไหน ถ้ารู้เข้าฉันตายแน่ๆ” อุษาหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงนิสัยของมารดา “ฉันว่าแม่เธอทำถูกแล้วต่างหาก มีลูกสาวคนเดียวก็ต้องให้เชิดหน้าชูตาได้สิ จะให้ไปคว้าหนุ่มขายผักขายหญ้ามาเป็นเขยได้ยังไง จริงไหมอุษา” “จริงของเธอ”อุษาหน้าเศร้าสร้อยลง จนสายใจสงสาร “เอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราเข้าไปเหมาผักของหมอนั่นด้วยกัน

ตอนที่ 5.เขาไม่ตอบ และรีบปล่อยร่างของหล่อนแทน สายใจวิ่งตามมาถึงพอดีมองอุษาอย่างไม่พอใจ“อุษากลับบ้านได้แล้ว”“ฉันขอเวลาแปบนะสายใจ” บอกเพื่อนเสร็จก็หันไปสนใจผู้ชายที่ยืนทำหน้าตาเฉยชาไร้ความรู้สึกอีกครั้ง“พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ”“ผมบอกแล้วไงว่า...”“ถ้าพี่ไม่บอก ฉันจะตามพี่ไปถึงบ้านเลย”“นี่คุณ...” ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายระคนรำคาญ“ผู้หญิงสมัยนี้ช่างแตกต่างจากสมัยก่อนเหลือเกินเลยนะ”“แตกต่างยังไงคะพี่”เขายิ้มเยาะ นัยน์ตามองอย่างดูแคลน “ก็ชอบวิ่งตามผู้ชายยังไงล่ะ”อุษาหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย“นี่นายไม่มีสิทธิ์มาว่าอุษานะ รู้ไหมอุษาเป็นใคร” สายใจโกรธแทนเพื่อน“สายใจไม่เอาน่า ฉันขอร้องล่ะ”แม้จะหน้าชาด้วยความอับอายแต่ก็ยังรักเขาเต็มหัวใจ รักชนิดที่เรียกว่าไม่อาจจะเข้าใจตัวเองได้เลย“พี่ไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่อยากจะรู้จักพี่เอาไว้เท่านั้นเอง”อุษาพูดเสียงเศร้าหมอง พร้อมกับเปิดกระเป๋าสะพายหยิบธนบัตรสีเทาออกมายื่นให้ “ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยฉันนะคะพี่ชาย”หล่อนนึกว่าเขาจะรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลย เพราะสายตาของเขาที่มองมานั้นลุกเป็นไฟเลยทีเดียว“นี่