ตอนที่ 2.

ตอนที่ 2.

หนทางที่สายใจพาเดินเข้ามานั้นช่างแคบและเล็กเหลือเกิน อุษา มองไปรอบๆ ตัวด้วยความแปลกตา หล่อนไม่เคยมาแถวนี้มาก่อนเลย เพราะแม่สั่งห้ามตลอด นี่เป็นครั้งแรกเลยทีเดียว

“เป็นไงล่ะ อุษา ถอดใจหรือยัง”

สายใจเห็นหน้าตาซีดๆ ของเพื่อนก็อดกระแหนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ไม่ได้

“เป็นอะไรเหรอสายใจ”

“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก ก็เห็นสภาพแวดล้อมของผู้ชายที่เธอแอบปลื้มยังไงล่ะ”

อุษาพยักหน้ารับ ในขณะที่สายใจหยุดเดินและหันหน้ามาจ้องมอง “เห็นแล้ว ก็ไม่มีอะไรนี่”

“จะไม่มีได้ยังไง สลัมนะยายอุษา ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”

แม้รอบตัวจะเหม็นฟุ้งไปด้วยน้ำครำสีคล้ำข้น แต่อุษาก็ไม่คิดจะสนใจ หล่อนสนใจที่ผู้ชายคนนั้นมากกว่า

“ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”

“ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ ฉันก็ขี้เกียจเดินเข้าไปแล้วล่ะ”

“ไม่ได้นะสายใจ ฉันยังไม่ได้เห็นบ้านของพี่เค้าเลย อย่าลืมสิเธอรับปากกับฉันแล้วนะ”

สายใจถอนใจพร้อมกับเท้าสะเอว “นี่เธอไม่ถอดใจจริงๆ เหรออุษา สลัม น้ำครำ แถมคนในนี้ก็มีแต่ขี้ยาทั้งนั้น เธอจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว”

หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากเห็นอยากรู้จักผู้ชายคนนั้นนักหนา รู้เพียงแต่ว่าหัวใจมันสั่ง และร่างกายของหล่อนก็ไม่อาจจะห้ามปรามได้ด้วย

“ฉันทนได้สิ ขอฉันเห็นแค่หลังคาบ้านพี่เค้าก็ได้”

“อุษา” สายใจขานชื่อเพื่ออย่างอ่อนอกอ่อนใจ

“นะสายใจ ฉันขอร้องล่ะ”

แม้จะไม่เห็นด้วยแม้แต่นิดเดียวแต่สายใจก็ไม่มีทางเลือก นอกจากถอนใจแรงๆ และพาแม่อุษาคนงามเดินลึกเข้าไปในซอยแคบๆ ตรงหน้าต่อไป “แล้วอย่าบอกแม่เธอเชียวนะว่าฉันพามาน่ะ” ระหว่างทางก็อดที่จะกำชับเพื่อนรักไม่ได้

“ไม่บอกหรอกจ้ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเดือดร้อน สายใจเพื่อนรัก”

สายใจหันมามองค้อน ก่อนจะประชดขึ้น “ก็เพื่อนรักเอาตอนที่จะพาไปหาผู้ชายนี่แหละ”

“ไม่เอาอย่าพูดแบบนี้สิสายใจ เธอก็รู้ว่าฉันน่ะรักเธอมากแคไหน เราเป็นเพื่อนรักกันนะ”

“จ้า” ก็เพราะเป็นเพื่อนรักกันไง หล่อนถึงไม่อาจจะขัดความต้องการของอุษาได้ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเพื่อนรักกับผู้ชายยากจนคนนั้นไม่มีทางลงเอ่ยกันได้ เพราะต่างกันราวฟ้ากับเหว!

“นั่นไง บ้านเช่าหลังริมสุดน่ะ  บ้านของพ่อเทพบุตรที่เธอแอบปลื้มนักหนายังไงล่ะ”

         อุษามองตามนิ้วเรียวของเพื่อนไปจนเห็นหลังคาบ้านเป้าหมายอยู่ในสายตา มันเก่าซ่อมซอ จะพังแหล่มิพังแหล่ แถมไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนอาศัยอยู่ภายในนั้นได้

         “หลังนั้นแน่เหรอ”

         “ใช่สิ” สายใจเห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของอุษาแล้วก็อดที่จะประชดประชันไม่ได้

         “เป็นไงล่ะ เห็นแบบนี้แล้วยังคิดจะสานสัมพันธ์กับผู้ชายคนนั้นอีกหรือเปล่า”

         “ฉัน...”

         “ไม่ต้องพูดหรอก ฉันพอจะรู้คำตอบของเธอดีอุษา งั้นเรากลับกันเถอะ นี่ก็เย็นมากแล้ว” สายใจคิดว่าเพื่อนรักจะถอดใจ แต่กลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เพราะอุษากลับยิ่งปักใจ

         “เดี๋ยวก่อนสิสายใจ”

         “ทำไมอีกล่ะ”

         “ฉันสงสารเค้าจัง ทำยังไงฉันถึงจะช่วยเขาได้นะ”

         สายใจแทบกลั้นใจตายกับสิ่งที่อุษาพูดออกมา  

“นี่เธอจะบ้าไปแล้วหรือไง ไปๆ กลับบ้านได้แล้ว และก็ลืมเรื่องผู้ชายยากจน คนละระดับคนนี้ซะ นู้น ชีวิตคุณหนูอย่างเธอมันต้องกับพี่แน๊ตหรือพี่เกื้อนู้นถึงจะคู่ควร ไปๆ กลับได้แล้ว” สายใจพยายามฉุดมือนุ่มของเพื่อนให้เดินออกไป แต่อุษาขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมขยับ

         “สายใจ นี่ฉันพูดจริงๆ นะ ฉันอยากช่วยให้พี่เค้ามีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น”

         สายใจหันมาจ้องหน้าเพื่อน และรู้สึกได้เลยว่าเรื่องนี้ชักไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ซะแล้ว

         “อุษา ฟังฉันนะ เธอกับผู้ชายคนนี้ต่างกันมาก เลิกยุ่งเลิกสนใจไปเถอะ เสียเวลาเปล่าๆ”

         “แต่ฉัน...”

         “กลับบ้าน”

         “สายใจ แต่ว่าฉัน...”

         เมื่อเห็นสายใจไม่เห็นด้วย อุษาจึงต้องเล่นละครเล็กน้อย “ฉันไม่ได้จะจริงจังอะไรกับพี่เค้าสักหน่อย ก็แค่เห็นใจที่ยากจนเท่านั้นเอง นะสายใจนะ เธอช่วยคิดหน่อยว่าฉันจะทำยังไงดีถึงจะช่วยให้พี่เค้ามีเงินมากขึ้นได้”

         “ให้มีเงินมากขึ้น?”

         “ฉันหมายถึงให้มีความเป็นอยู่ดีขึ้นน่ะ เธอไม่สงสารหรือไง ดูสินั่นสังกะสีก็เก่าจะพังอยู่แล้ว ท่าทางจะรั่วเป็นรูด้วย”

         สายใจจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง แต่อุษารีบหลบตาซ่อนความรู้สึกแท้จริงเอาไว้อย่างมิดชิด “เธอแน่ใจนะว่าไม่ได้คิดจริงจัง”

         “แน่ใจสิ ฉันจะไปจริงจังอะไรกับคนจนๆ ก็แค่มองเป็นของแปลกใหม่น่าสนใจเท่านั้นเอง เดี๋ยวฉันคุยด้วยสักพักก็คงจะเบื่อ และก็คงจะจบเองนั่นแหละ”

         สายใจพยักหน้าน้อยๆ “ก็ได้”

         อุษายิ้มกว้าง กระโดดจนตัวลอย จนสายใจต้องมองด้วยความแปลกใจ

         “ดีใจเกินหน้าเกินตาไปนะอุษา”

         คนถูกเพ่งเล็งยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง “เราจะช่วยยังไงดีล่ะ คิดสิสายใจ”

         สายใจยืนนิ่งอยู่พักใหญ่ก็พูดออกมา “เธอก็ช่วยเหมาผักเหมาผลไม้สิ เหมาหมดหมอนั่นก็ได้กำไรแล้ว หรือว่าจะไม่เก็บค่าแผงในตลาดก็ได้”

         อุษายิ้มกว้างอย่างถูกใจ “นั่นสิ เธอนี่ฉลาดจริงๆ เลยนะสายใจ”

         “แล้วเธอเลือกอย่างไหนล่ะ จะเหมาหรือว่าจะไม่เก็บค่าแผง”

         อุษาอมยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย “ทั้งสองอย่าง”

         “ห๊า! ทั้งสองอย่าง นี่เธอหมายความว่า...” สายใจอ้าปากค้าง ตกใจ แต่อุษากลับยังคงฉีกยิ้มเริงร่า ในใจก็เต็มไปด้วยความสุข

         “ฉันจะเหมาของที่พี่เค้าขายทั้งหมด และจะไม่เก็บค่าแผงด้วย”

         “ยายอุษา!”

         “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิสายใจ นี่เป็นความคิดของเธอทั้งหมดนะ ฉันไม่ได้คิดเองสักหน่อย”

         ยิ่งพูดอุษาก็ยิ่งยิ้มกว้าง มองหลังคาบ้านหลังเก่าทรุดโทรมของผู้ชายที่ตัวเองเฝ้าฝันหาด้วยสายตาเป็นประกาย หล่อนรักเขา รักจริงๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รักผู้ชายคนหนึ่งได้มากขนาดนี้