LOGINShare
ตอนที่ 4.
Last Updated:
2025-05-03 22:39:04ตอนที่ 4.
“พวกแกปล่อยเพื่อนฉันนะ ปล่อยสิ!”
สายใจพยายามจะเข้ามาช่วยหล่อน แต่ไม่ช้าก็ถูกผลักจนล้มไปกองกับพื้น
“พวกเอ็งไปจัดการนังนั่น ส่วนน้องนางฟ้า ข้าขอคนเดียว”
“อะไรกันลูกพี่ ฉันก็อยากขย่มนางฟ้าเหมือนกันนะ”
อุษาน้ำตาไหลพราก แทบจะทนฟังวาจาหยาบคายของพวกมันไม่ได้
“ปล่อยฉันกับเพื่อนไปเถอะ ได้โปรด”
“นี่รู้ไหมว่าเพื่อนฉันเป็นใคร เป็นลูกเจ๊วรรณาเจ้าของตลาดเลยนะ พวกแกจะไม่มีทีทำมาหากิน ถ้ารังแกอุษากับฉัน”
สายใจไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองยิ่งทำให้พวกมันเหิมเกริมมากยิ่งขึ้น
“เฮ้ย... งั้นก็ดีน่ะสิ ได้เป็นลูกเขยเจ้าของตลาด”
“ไม่นะ ไม่นะ...”
อุษารีบเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจเมื่อมันโน้มหน้าลงมาหา แต่สุดท้ายก็ไม่รอดถูกหอมฟอดใหญ่
“ผิวหอมๆ แบบนี้คงเอามันน่าดู”
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”
“เฮ้ย พวกเอ็งลากอีนั่นไป จัดการไกลๆ ข้าจะขึ้นสวรรค์กับนางฟ้าคนสวย”
ลูกน้องของมันทำท่าไม่เต็มใจนักแต่ก็ไม่มีทางเลือก ก่อนจะลากสายใจออกไปอีกทางหนึ่ง ทิ้งให้หล่อนอยู่ตามลำพังกับปีศาจร้าย
“พี่คะ ได้โปรดเถอะค่ะ ปล่อย... ปล่อยฉันไปเถอะ”
“ก็บอกแล้วไงปล่อยไม่ได้ อยากขย่มนางฟ้า”
มันหัวเราะน่าเกลียดน่าขยะแขยงพร้อมกับผลักร่างของหล่อนให้ล้มลงนอนกับพื้นกระดานสกปรก
“ว๊าย”
กระโปรงนักศึกษาร่นขึ้นไปสูงทำให้ขาอ่อนขาวๆ โผล่พ้นออกมา มันมองน้ำลายไหลเลยทีเดียว
“ขาวจั๊วะเลยว่ะ อย่างนี้ข้างในคงจะขาวน่าดู”
“ไม่นะ ไม่นะ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
อุษาถดถอยหนีอย่างหวาดกลัว และพอมันก้มลงมาหาหล่อนก็ตัดสินใจยกขาขึ้นถีบเต็มแรง โดนเป้ากางเกงมันพอดี หล่อนรีบพลิกตัวจะลุกขึ้นวิ่งหนี แต่มันตามมาคว้าศีรษะดึงผมเอาไว้ได้เสียก่อน
“จะไปไหนคนสวย มานี่”
“โอ๊ย!”
ร่างอรชรถูกผลักให้ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง คราวนี้มันตามลงมาคลุกเคล้าทันที หล่อนผลักไสอย่างรังเกียจ แต่แรงก็สู้มันไม่ได้ น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างหวาดกลัว
“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!”
คิดว่าจะเสียทีพวกนรกเสียแล้ว แต่ก่อนที่มันจะก้มลงมาจูบปิดปาก เสียงร้องเจ็บปวดของมันก็ดังขึ้นเสียก่อน พร้อมๆ กับร่างของหล่อนที่เป็นอิสระ
“โอ๊ย! ใครเสือกวะ”
อุษารีบลนลานลุกขึ้นยืน ก่อนจะน้ำตาไหลพรากมือเห็นสายใจวิ่งเข้ามาหา
“สายใจ เธอไม่เป็นอะไรนะ”
“ฉันไม่เป็นอะไร แล้วเธอละอุษา เป็นอะไรหรือเปล่า”
หญิงสาวส่ายใบหน้าซีดขาวของตัวเองไปมา ความขลาดกลัวยังคงอัดแน่นเต็มสองตา
“ฉันกลัว”
“ฉันรู้... แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว มีคนมาช่วยเราแล้ว”
อุษาเงยหน้าจากบ่าของเพื่อนหันไปมองผู้ชายตัวใหญ่คุ้นตาที่กำลังตามไล่กระทืบไอ้ขี้ยาสามตัวด้วยความตกใจ
“พี่เค้านี่”
สายใจพยักหน้ารับ “ใช่ ฉันถูกลากไปข้างนอก และก็มีจังหวะหนีก็เลยหนีไปร้องให้ช่วยไป พี่เค้าของเธอผ่านมาพอดี”
อุษามองผู้ชายผิวแทนตัวใหญ่อย่างชื่นชม “พี่เค้าเป็นเทพบุตรขี่ม้าขาวสำหรับฉันจริงๆ”
แม้จะรังเกียจความจนของผู้ชายที่กำลังต่อสู้กับพวกขี้ยาตรงหน้าแต่หนี้บุญคุณก็ทำให้สายใจสามารถมองข้ามความจนข้นแค้นลงไปได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“อืม”
“นี่เธอ... เธอไม่รังเกียจพี่เค้าแล้วใช่ไหมสายใจ”
คนถูกถามถอนใจออกมาเบาๆ “จะรังเกียจคนที่ช่วยชีวิตตัวเองได้ยังไงกันล่ะ”
อุษากระโดดจนตัวลอย ลืมความหวาดกลัวที่เกิดจากไอ้สามขี้ยาไปเลยทีเดียว
“งั้นเธอต้องช่วยฉัน ช่วยฉันจีบพี่เค้าให้ติดนะ”
สายใจไม่มีทางเลือก จำต้องพยักหน้า “อืม... แต่ถ้าแม่เธอรู้เรื่องเมื่อไหร่ ทุกอย่างจบนะ โอเคไหม อุษา”
“ตกลง... ตกลงจ้ะ สายใจเพื่อนรัก”
อุษากอดเพื่อนรักอย่างเอาใจ ก่อนจะรีบฉีกยิ้มเมื่อผู้ชายที่ขี่ม้าขาวมาช่วยเหลือเดินตรงเข้ามาหา
“ขอบคุณพี่มากนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ พวกเราคงแย่”
อุษายิ้มกว้าง ยิ้มหวานอย่างลืมตัว มองบุรุษที่ตัวเองหมายปองด้วยความลุ่มหลง ยิ่งมองใกล้ๆ ผู้ชายคนนี้ยิ่งมีเสน่ห์มากมายนัก ดวงตาคมกริบสีดำ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักสวยบางเฉียบ พ่อคุณสมบูรณ์แบบไปทั้งตัว ผิวสีแทนชุ่มเหงื่อช่างสะดุดตาเหลือเกิน ไหนจะเรือนร่างบึกบึนที่ได้อานิสงส์มาจากการทำงานหนักตลอดทั้งวันอีก เขาหล่อ เขาเซ็กซี่ และดุกระด้างถูกใจเป็นที่สุด
“ขอบคุณจริงๆ ค่ะ”
“ค่ำๆ มืดๆ ผู้หญิงดีๆ ไม่ควรมาเดินในที่เปลี่ยวๆ แบบนี้นะครับ”
น้ำเสียงกระด้างสุดฤทธิ์ แต่มันทำให้หล่อนหัวใจสะท้านสุดแรงเช่นกัน
ทำไมถึงได้หล่อวัวตายควายล้มแบบนี้นะพ่อคุณ หล่อระเบิด หล่อจนหล่อนสั่นไปทั้งตัว
“นายไม่จำเป็นต้องมาสั่งสอนพวกเราหรอก เรากำลังจะกลับแล้ว”
สายใจไม่พอใจเพราะแท้จริงแล้วที่พวกเราต้องมาเจอชะตากรรมแบบนี้ก็เพราะผู้ชายตรงหน้านี่แหละ
“ไม่เอาน่าสายใจ อย่าไปพูดกับพี่เค้าแบบนั้นสิ”
“พี่คะ... พี่ชื่ออะไรคะ” อุษาเอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกแล้วว่าผู้ชายตรงหน้านั้นชื่ออะไร แต่หล่อนอยากได้ยินจากปากของเขามากกว่า
“เราคงไม่ได้พบกันอีก ดังนั้นไม่จำเป็นต้องรู้จักชื่อ”
เขาหันหลังจะเดินหนี แต่อุษารีบถามไปคว้าท่อนแขนสีแทนชุ่มเหงื่อเอาไว้เสียก่อน
“แต่พี่ช่วยพวกเราเอาไว้นะคะ อุษาอยากตอบแทน”
“ไม่จำเป็น ขอตัวครับ”
“อย่าไปพึ่งสิคะ” อุษารีบวิ่งตามไป
“ยายอุษา กลับบ้านได้แล้ว” สายใจรีบวิ่งตามหลังเพื่อนไปติดๆ แต่อุษาไม่สนใจเลย เพราะสองตาจ้องมองแต่ผู้ชายตรงหน้าเท่านั้น
“พี่คะ บอกชื่อฉันหน่อยนะคะ ฉันจะได้ขอบคุณถูกคนยังไงล่ะคะ”
“ไม่จำเป็น”
ร่างสูงใหญ่หยุดเดินกะทันหัน และหันกลับมา ทำให้คนที่วิ่งตามาติดๆ เบรกไม่ทันชนเข้าพอดี หล่อนจะล้ม อ้อมแขนทรงพลังจึงคว้าเอาไว้อย่างไม่มีทางเลือก กลิ่นเหงื่อจากเนื้อตัวของเขาช่างวิเศษเหลือเกิน ทำไมนะ ทำไมหล่อนถึงได้ลุ่มหลงเขาแบบนี้
“เอ่อ ขอโทษค่ะพี่”
Related chapters
ราคีบำเรอ ตอนที่ 5.
ตอนที่ 5.เขาไม่ตอบ และรีบปล่อยร่างของหล่อนแทน สายใจวิ่งตามมาถึงพอดีมองอุษาอย่างไม่พอใจ“อุษากลับบ้านได้แล้ว”“ฉันขอเวลาแปบนะสายใจ” บอกเพื่อนเสร็จก็หันไปสนใจผู้ชายที่ยืนทำหน้าตาเฉยชาไร้ความรู้สึกอีกครั้ง“พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ”“ผมบอกแล้วไงว่า...”“ถ้าพี่ไม่บอก ฉันจะตามพี่ไปถึงบ้านเลย”“นี่คุณ...” ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายระคนรำคาญ“ผู้หญิงสมัยนี้ช่างแตกต่างจากสมัยก่อนเหลือเกินเลยนะ”“แตกต่างยังไงคะพี่”เขายิ้มเยาะ นัยน์ตามองอย่างดูแคลน “ก็ชอบวิ่งตามผู้ชายยังไงล่ะ”อุษาหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย“นี่นายไม่มีสิทธิ์มาว่าอุษานะ รู้ไหมอุษาเป็นใคร” สายใจโกรธแทนเพื่อน“สายใจไม่เอาน่า ฉันขอร้องล่ะ”แม้จะหน้าชาด้วยความอับอายแต่ก็ยังรักเขาเต็มหัวใจ รักชนิดที่เรียกว่าไม่อาจจะเข้าใจตัวเองได้เลย“พี่ไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่อยากจะรู้จักพี่เอาไว้เท่านั้นเอง”อุษาพูดเสียงเศร้าหมอง พร้อมกับเปิดกระเป๋าสะพายหยิบธนบัตรสีเทาออกมายื่นให้ “ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยฉันนะคะพี่ชาย”หล่อนนึกว่าเขาจะรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลย เพราะสายตาของเขาที่มองมานั้นลุกเป็นไฟเลยทีเดียว“นี่
Last Updated : 2025-05-03ราคีบำเรอ ตอนที่ 1.
ตอนที่ 1.หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก นัยน์ตากลมโตสีดำขลับเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง หญิงสาวยืนนิ่งหยุดเดินราวกับถูกสาปด้วยมนต์ขลัง โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน มีเพียงหัวใจของหล่อนเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่แถมเต้นแรง... แรงเหลือเกิน “หยุดเดินทำไมอุษา ฉันทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว รีบกลับบ้านกันเถอะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนหงุดหงิดของสายใจที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและญาติห่างๆ ทำให้อุษาสะดุ้งและได้สตินี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้หัวใจเต้นแรงแบบนี้ เข่าก็แทบทรุดเพียงแค่เห็นผู้ชายคนนั้นเดินผ่านไปเท่านั้น “ปละ เปล่าหรอก” แม้จะตอบว่าเปล่า ไม่มีอะไร แต่สายตาของหล่อนก็ยังคงชะเง้อมองร่างสูงใหญ่ในชุดเก่าๆ นั้นตลอดเวลา สายใจมองตามสายตาของเพื่อนไปก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน “อย่าบอกนะว่าชอบผู้ชายคนนั่นน่ะ” คนถูกถามแก้มแดงก่ำ พยายามกลบเกลื่อน“ชอบ? ชอบอะไรกัน... ไม่มี ฉันไม่ได้ชอบใครสักหน่อย” อุษาพูดแล้วก็ออกเดิน ความขัดเขินยังแน่นเต็มอก หล่อนพยายามเดินตามเขาไป แต่เขากลับหายไปจนหาไม่เจอ “ก็เธอมองผู้ชายคนนั้นแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว
Last Updated : 2025-05-03ราคีบำเรอ ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.หนทางที่สายใจพาเดินเข้ามานั้นช่างแคบและเล็กเหลือเกิน อุษา มองไปรอบๆ ตัวด้วยความแปลกตา หล่อนไม่เคยมาแถวนี้มาก่อนเลย เพราะแม่สั่งห้ามตลอด นี่เป็นครั้งแรกเลยทีเดียว“เป็นไงล่ะ อุษา ถอดใจหรือยัง”สายใจเห็นหน้าตาซีดๆ ของเพื่อนก็อดกระแหนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ไม่ได้“เป็นอะไรเหรอสายใจ”“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก ก็เห็นสภาพแวดล้อมของผู้ชายที่เธอแอบปลื้มยังไงล่ะ”อุษาพยักหน้ารับ ในขณะที่สายใจหยุดเดินและหันหน้ามาจ้องมอง “เห็นแล้ว ก็ไม่มีอะไรนี่”“จะไม่มีได้ยังไง สลัมนะยายอุษา ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”แม้รอบตัวจะเหม็นฟุ้งไปด้วยน้ำครำสีคล้ำข้น แต่อุษาก็ไม่คิดจะสนใจ หล่อนสนใจที่ผู้ชายคนนั้นมากกว่า“ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”“ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ ฉันก็ขี้เกียจเดินเข้าไปแล้วล่ะ”“ไม่ได้นะสายใจ ฉันยังไม่ได้เห็นบ้านของพี่เค้าเลย อย่าลืมสิเธอรับปากกับฉันแล้วนะ”สายใจถอนใจพร้อมกับเท้าสะเอว “นี่เธอไม่ถอดใจจริงๆ เหรออุษา สลัม น้ำครำ แถมคนในนี้ก็มีแต่ขี้ยาทั้งนั้น เธอจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว”หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากเห็นอยากรู้จักผู้ชายคนนั้นนักหนา รู้เพียงแต่ว่าหัวใจมันสั่ง แ
Last Updated : 2025-05-03ราคีบำเรอ ตอนที่ 3.
ตอนที่ 3. “แต่เธอบอกให้ฉันช่วยคิดนี่น่า” “ฉันรู้แล้ว เอาน่า เอาเป็นว่าฉันจะทำทั้งสองอย่าง ขอบใจมากนะสายใจ ขอบใจที่ช่วยคิดเรื่องดีๆ ให้” แล้วอุษาก็มองหลังคาบ้านของหลังนั้นอีกครั้งก่อนจะดึงมือเพื่อนรักให้เดินกลับออกมา “ใครว่าฉันยินดีคิดกันล่ะ เธอบังคับฉันต่างหาก” สายใจบ่นอุบ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ เห็นอุษามีความสุขหล่อนก็มีความสุขไปด้วย “แล้วนี่เธอจะเหมาของหมอนั่นเมื่อไหร่กันล่ะ” “พรุ่งนี้เลย เธอช่วยเป็นธุระจัดการให้หน่อยนะ” “เฮ้ย... ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก ฉันขี้เกียจจะตายไป เธอไปเองเถอะ” สายใจส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันก็อยากไปเอง แต่ฉันกลัวคนในตลาดเอาไปนินทาน่ะ เธอก็รู้นี่ว่าแม่ฉันเจ้ายศเจ้าอย่างแค่ไหน ถ้ารู้เข้าฉันตายแน่ๆ” อุษาหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงนิสัยของมารดา “ฉันว่าแม่เธอทำถูกแล้วต่างหาก มีลูกสาวคนเดียวก็ต้องให้เชิดหน้าชูตาได้สิ จะให้ไปคว้าหนุ่มขายผักขายหญ้ามาเป็นเขยได้ยังไง จริงไหมอุษา” “จริงของเธอ”อุษาหน้าเศร้าสร้อยลง จนสายใจสงสาร “เอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราเข้าไปเหมาผักของหมอนั่นด้วยกัน
Last Updated : 2025-05-03
Latest chapter
ราคีบำเรอ ตอนที่ 5.
ตอนที่ 5.เขาไม่ตอบ และรีบปล่อยร่างของหล่อนแทน สายใจวิ่งตามมาถึงพอดีมองอุษาอย่างไม่พอใจ“อุษากลับบ้านได้แล้ว”“ฉันขอเวลาแปบนะสายใจ” บอกเพื่อนเสร็จก็หันไปสนใจผู้ชายที่ยืนทำหน้าตาเฉยชาไร้ความรู้สึกอีกครั้ง“พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ”“ผมบอกแล้วไงว่า...”“ถ้าพี่ไม่บอก ฉันจะตามพี่ไปถึงบ้านเลย”“นี่คุณ...” ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายระคนรำคาญ“ผู้หญิงสมัยนี้ช่างแตกต่างจากสมัยก่อนเหลือเกินเลยนะ”“แตกต่างยังไงคะพี่”เขายิ้มเยาะ นัยน์ตามองอย่างดูแคลน “ก็ชอบวิ่งตามผู้ชายยังไงล่ะ”อุษาหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย“นี่นายไม่มีสิทธิ์มาว่าอุษานะ รู้ไหมอุษาเป็นใคร” สายใจโกรธแทนเพื่อน“สายใจไม่เอาน่า ฉันขอร้องล่ะ”แม้จะหน้าชาด้วยความอับอายแต่ก็ยังรักเขาเต็มหัวใจ รักชนิดที่เรียกว่าไม่อาจจะเข้าใจตัวเองได้เลย“พี่ไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่อยากจะรู้จักพี่เอาไว้เท่านั้นเอง”อุษาพูดเสียงเศร้าหมอง พร้อมกับเปิดกระเป๋าสะพายหยิบธนบัตรสีเทาออกมายื่นให้ “ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยฉันนะคะพี่ชาย”หล่อนนึกว่าเขาจะรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลย เพราะสายตาของเขาที่มองมานั้นลุกเป็นไฟเลยทีเดียว“นี่
ราคีบำเรอ ตอนที่ 4.
ตอนที่ 4.“พวกแกปล่อยเพื่อนฉันนะ ปล่อยสิ!”สายใจพยายามจะเข้ามาช่วยหล่อน แต่ไม่ช้าก็ถูกผลักจนล้มไปกองกับพื้น“พวกเอ็งไปจัดการนังนั่น ส่วนน้องนางฟ้า ข้าขอคนเดียว”“อะไรกันลูกพี่ ฉันก็อยากขย่มนางฟ้าเหมือนกันนะ”อุษาน้ำตาไหลพราก แทบจะทนฟังวาจาหยาบคายของพวกมันไม่ได้“ปล่อยฉันกับเพื่อนไปเถอะ ได้โปรด”“นี่รู้ไหมว่าเพื่อนฉันเป็นใคร เป็นลูกเจ๊วรรณาเจ้าของตลาดเลยนะ พวกแกจะไม่มีทีทำมาหากิน ถ้ารังแกอุษากับฉัน”สายใจไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองยิ่งทำให้พวกมันเหิมเกริมมากยิ่งขึ้น“เฮ้ย... งั้นก็ดีน่ะสิ ได้เป็นลูกเขยเจ้าของตลาด”“ไม่นะ ไม่นะ...”อุษารีบเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจเมื่อมันโน้มหน้าลงมาหา แต่สุดท้ายก็ไม่รอดถูกหอมฟอดใหญ่“ผิวหอมๆ แบบนี้คงเอามันน่าดู”“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”“เฮ้ย พวกเอ็งลากอีนั่นไป จัดการไกลๆ ข้าจะขึ้นสวรรค์กับนางฟ้าคนสวย”ลูกน้องของมันทำท่าไม่เต็มใจนักแต่ก็ไม่มีทางเลือก ก่อนจะลากสายใจออกไปอีกทางหนึ่ง ทิ้งให้หล่อนอยู่ตามลำพังกับปีศาจร้าย“พี่คะ ได้โปรดเถอะค่ะ ปล่อย... ปล่อยฉันไปเถอะ”“ก็บอกแล้วไงปล่อยไม่ได้ อยากขย่มนางฟ้า”มันหัวเราะน่าเกลียดน่าขยะแขยงพร้อมกับผลักร่างของหล่อนใ
ราคีบำเรอ ตอนที่ 3.
ตอนที่ 3. “แต่เธอบอกให้ฉันช่วยคิดนี่น่า” “ฉันรู้แล้ว เอาน่า เอาเป็นว่าฉันจะทำทั้งสองอย่าง ขอบใจมากนะสายใจ ขอบใจที่ช่วยคิดเรื่องดีๆ ให้” แล้วอุษาก็มองหลังคาบ้านของหลังนั้นอีกครั้งก่อนจะดึงมือเพื่อนรักให้เดินกลับออกมา “ใครว่าฉันยินดีคิดกันล่ะ เธอบังคับฉันต่างหาก” สายใจบ่นอุบ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ เห็นอุษามีความสุขหล่อนก็มีความสุขไปด้วย “แล้วนี่เธอจะเหมาของหมอนั่นเมื่อไหร่กันล่ะ” “พรุ่งนี้เลย เธอช่วยเป็นธุระจัดการให้หน่อยนะ” “เฮ้ย... ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก ฉันขี้เกียจจะตายไป เธอไปเองเถอะ” สายใจส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันก็อยากไปเอง แต่ฉันกลัวคนในตลาดเอาไปนินทาน่ะ เธอก็รู้นี่ว่าแม่ฉันเจ้ายศเจ้าอย่างแค่ไหน ถ้ารู้เข้าฉันตายแน่ๆ” อุษาหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงนิสัยของมารดา “ฉันว่าแม่เธอทำถูกแล้วต่างหาก มีลูกสาวคนเดียวก็ต้องให้เชิดหน้าชูตาได้สิ จะให้ไปคว้าหนุ่มขายผักขายหญ้ามาเป็นเขยได้ยังไง จริงไหมอุษา” “จริงของเธอ”อุษาหน้าเศร้าสร้อยลง จนสายใจสงสาร “เอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราเข้าไปเหมาผักของหมอนั่นด้วยกัน
ราคีบำเรอ ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.หนทางที่สายใจพาเดินเข้ามานั้นช่างแคบและเล็กเหลือเกิน อุษา มองไปรอบๆ ตัวด้วยความแปลกตา หล่อนไม่เคยมาแถวนี้มาก่อนเลย เพราะแม่สั่งห้ามตลอด นี่เป็นครั้งแรกเลยทีเดียว“เป็นไงล่ะ อุษา ถอดใจหรือยัง”สายใจเห็นหน้าตาซีดๆ ของเพื่อนก็อดกระแหนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ไม่ได้“เป็นอะไรเหรอสายใจ”“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก ก็เห็นสภาพแวดล้อมของผู้ชายที่เธอแอบปลื้มยังไงล่ะ”อุษาพยักหน้ารับ ในขณะที่สายใจหยุดเดินและหันหน้ามาจ้องมอง “เห็นแล้ว ก็ไม่มีอะไรนี่”“จะไม่มีได้ยังไง สลัมนะยายอุษา ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”แม้รอบตัวจะเหม็นฟุ้งไปด้วยน้ำครำสีคล้ำข้น แต่อุษาก็ไม่คิดจะสนใจ หล่อนสนใจที่ผู้ชายคนนั้นมากกว่า“ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”“ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ ฉันก็ขี้เกียจเดินเข้าไปแล้วล่ะ”“ไม่ได้นะสายใจ ฉันยังไม่ได้เห็นบ้านของพี่เค้าเลย อย่าลืมสิเธอรับปากกับฉันแล้วนะ”สายใจถอนใจพร้อมกับเท้าสะเอว “นี่เธอไม่ถอดใจจริงๆ เหรออุษา สลัม น้ำครำ แถมคนในนี้ก็มีแต่ขี้ยาทั้งนั้น เธอจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว”หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากเห็นอยากรู้จักผู้ชายคนนั้นนักหนา รู้เพียงแต่ว่าหัวใจมันสั่ง แ
ราคีบำเรอ ตอนที่ 1.
ตอนที่ 1.หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก นัยน์ตากลมโตสีดำขลับเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง หญิงสาวยืนนิ่งหยุดเดินราวกับถูกสาปด้วยมนต์ขลัง โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน มีเพียงหัวใจของหล่อนเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่แถมเต้นแรง... แรงเหลือเกิน “หยุดเดินทำไมอุษา ฉันทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว รีบกลับบ้านกันเถอะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนหงุดหงิดของสายใจที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและญาติห่างๆ ทำให้อุษาสะดุ้งและได้สตินี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้หัวใจเต้นแรงแบบนี้ เข่าก็แทบทรุดเพียงแค่เห็นผู้ชายคนนั้นเดินผ่านไปเท่านั้น “ปละ เปล่าหรอก” แม้จะตอบว่าเปล่า ไม่มีอะไร แต่สายตาของหล่อนก็ยังคงชะเง้อมองร่างสูงใหญ่ในชุดเก่าๆ นั้นตลอดเวลา สายใจมองตามสายตาของเพื่อนไปก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน “อย่าบอกนะว่าชอบผู้ชายคนนั่นน่ะ” คนถูกถามแก้มแดงก่ำ พยายามกลบเกลื่อน“ชอบ? ชอบอะไรกัน... ไม่มี ฉันไม่ได้ชอบใครสักหน่อย” อุษาพูดแล้วก็ออกเดิน ความขัดเขินยังแน่นเต็มอก หล่อนพยายามเดินตามเขาไป แต่เขากลับหายไปจนหาไม่เจอ “ก็เธอมองผู้ชายคนนั้นแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว
