เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 3.
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-03 22:38:43ตอนที่ 3.
“แต่เธอบอกให้ฉันช่วยคิดนี่น่า”
“ฉันรู้แล้ว เอาน่า เอาเป็นว่าฉันจะทำทั้งสองอย่าง ขอบใจมากนะสายใจ ขอบใจที่ช่วยคิดเรื่องดีๆ ให้”
แล้วอุษาก็มองหลังคาบ้านของหลังนั้นอีกครั้งก่อนจะดึงมือเพื่อนรักให้เดินกลับออกมา
“ใครว่าฉันยินดีคิดกันล่ะ เธอบังคับฉันต่างหาก” สายใจบ่นอุบ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ เห็นอุษามีความสุขหล่อนก็มีความสุขไปด้วย
“แล้วนี่เธอจะเหมาของหมอนั่นเมื่อไหร่กันล่ะ”
“พรุ่งนี้เลย เธอช่วยเป็นธุระจัดการให้หน่อยนะ”
“เฮ้ย... ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก ฉันขี้เกียจจะตายไป เธอไปเองเถอะ” สายใจส่ายหน้าปฏิเสธ
“ฉันก็อยากไปเอง แต่ฉันกลัวคนในตลาดเอาไปนินทาน่ะ เธอก็รู้นี่ว่าแม่ฉันเจ้ายศเจ้าอย่างแค่ไหน ถ้ารู้เข้าฉันตายแน่ๆ” อุษาหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงนิสัยของมารดา
“ฉันว่าแม่เธอทำถูกแล้วต่างหาก มีลูกสาวคนเดียวก็ต้องให้เชิดหน้าชูตาได้สิ จะให้ไปคว้าหนุ่มขายผักขายหญ้ามาเป็นเขยได้ยังไง จริงไหมอุษา”
“จริงของเธอ”
อุษาหน้าเศร้าสร้อยลง จนสายใจสงสาร
“เอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราเข้าไปเหมาผักของหมอนั่นด้วยกัน เธอจะได้เห็นหน้าพ่อเทพบุตรสุดที่รักด้วยไง เห็นใกล้ๆ น่ะ”
“ไม่เอานะสายใจ ฉันเขิน”
“จะเขินอะไร เธอก็ทำเป็นยิ้มๆ ทำตาหวานๆ ใส่”
“แต่ฉันกลัวพี่เค้าจะวิ่งหนีน่ะสิ”
สายใจตบอกดังป๊าบ “ไม่มีทางหรอก เธอทั้งสวยทั้งรวยแบบนี้ หมอนั่นจะกระโจนเข้าใส่ไม่ยอมปล่อยสิไม่ว่า”
“จริงเหรอ สายใจ”
“จริงสิ”
แก้มนวลของอุษาระเรื่อขึ้น หล่อนเฝ้ามองเขามาสองเดือนกว่า แต่เขาไม่เคยมองเห็นหล่อนเลย พรุ่งนี้จะเป็นครั้งแรกที่หล่อนจะได้อยู่ในสายตาของเขา
“แล้วพอได้สมใจแล้วก็รีบๆ เลิกล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องอยู่บนความหวาดระแวงเข้าใจไหม อุษา”
“ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเดือดร้อน” อุษาตื่นเต้นจนมือไม้เย็นเฉียบ “คืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับแน่ๆ เลย”
“จะบ้าหรือไง หมอนั่นก็แค่คนยากจน นี่ให้ฉันพูดตรงๆ ไหม”
“พูดตรงๆ อะไรเหรอสายใจ”
คนถามไม่เข้าใจ หยุดเดินและมองเพื่อนสนิทด้วยความสับสน
“แค่มีเงิน เธอก็ได้ควงหมอนั่นแล้ว”
“นี่เธอหมายถึงให้ฉันซื้อ...”
สายใจพยักหน้ารับ
“ใช่ ถ้าอยากกินคนจน เธอก็แค่จ่ายหนักๆ แค่นั้นเธอก็ได้กินพ่อรูปหล่อในฝันคนนั้นแล้ว”
แม้จะรู้ว่ามันเป็นความจริง แต่อุษากลับไม่เคยคิดแบบนั้นเลย หล่อนพอจะมองออกว่าผู้ชายคนนี้แตกต่างออกไป “ฉันไม่เอาด้วยหรอก ถ้าฉันจะได้ควงพี่เค้านะ ก็ต้องได้เพราะความพยายามของฉันเอง เอ่อ ว่าแต่พี่เค้าชื่ออะไรสายใจ ฉันยังไม่รู้จักชื่อพี่เค้าเลยนะ”
“ติณ”
“ติณ?” อุษาทวนคำ ก่อนจะยิ้มหวาน “ชื่อเพราะจังเลย”
“น้อยๆ หน่อยแม่คู๊ณ” สายใจพูดอย่างหมั่นไส้ และเดินต่อไป อุษารีบวิ่งตามไปติดๆ แต่แล้วก็ต้องชะงักกันทั้งสองคน
“นางฟ้าชัดๆ”
เสียงของกลุ่มผู้ชายสามคน รูปร่างผอมแห้งคล้ายกับติดยาเสพติดเดินมาดักหน้าเอาไว้
อุษาตกใจหน้าซีดเผือดรีบกอดสายใจแน่น
“มาทำอะไรแถวนี้มืดๆ ค่ำๆ ครับ”
“ไม่เกี่ยวกับพวกแก หลีกทาง” สายใจตวาดใส่ ในขณะที่อุษาได้แต่หน้าซีดเผือด แต่พวกมันหาได้เกรงกลัวไม่ มันหัวเราะกันร่วน แถมยังมองมายังหล่อนสองคนด้วยสายตาหื่นกระหาย
“ให้พี่พาไปส่งไหมครับ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง หลีกไป!”
“แน่ะ ดุเสียด้วย”
หนึ่งในสามลุกขึ้นจากขอบราวสะพานไม้ตรงหน้ามาหยุดใกล้ สายใจกับหล่อนถอยหลังกรูดด้วยความหวาดกลัว
“หลีกไปนะ”
“ดุๆ แบบนี้พี่ชอบ เราไปขึ้นสวรรค์กันดีกว่า”
แล้วพวกมันทั้งสามคนก็ตรงปรี่เข้ามาหา พร้อมกับคว้าข้อมือของหล่อนกับสายใจเอาไว้
“ปล่อยนะ ไอ้เลว!” สายใจดิ้นรน พยายามเตะแต่ไม่โดน พวกมันยิ่งเห็นก็ยิ่งหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“ปล่อยพวกเราไปเถอะค่ะ” หล่อนอ้อนวอน แต่ก็ไม่ได้ผล
“ปล่อยไปก็โง่น่ะสิน้องสาว นานๆ จะมีนางฟ้าหลงมาในดงสลัมสักที เฮ้ย ลากไปทางนู้นเร็ว”
ไอ้คนพูดคงจะเป็นลูกพี่แน่ๆ มันสั่งให้อีกสองคนฉุดกระชากลากถูหล่อนกับสายใจไปในที่ลับตา และถึงแม้ว่าหล่อนกับสายใจจะพยายามขัดขืนแค่ไหนก็ไม่มีทางรอด
“ปล่อยนะ ปล่อยพวกเรานะ”
ทั้งหล่อนทั้งสายใจต่างหวาดกลัว หน้าตาซีดเผือด หล่อนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่พาเพื่อนมาตกในชะตากรรมเลวร้ายแบบนี้
“สายใจฉันขอโทษ”
“หาทางรอดก่อนอุษา อย่าพึ่งพูดอะไรเลย”
แต่ไม่ว่าหล่อนสองคนจะพยายามยังไง กลับไม่มีหนทางหนีหล่นมาใส่อุ้งมือเลย ไม่ช้าพวกมันก็ต้อนหล่อนกับสายใจเข้าไปในบ้านร้างทรุดโทรม
“อย่าเข้ามานะ”
“สวยๆ แบบนี้ กี่รอบถึงจะอิ่มวะไอ้นาถ”
ไอ้คนพูดยกมือขึ้นลูบปากพลางจ้องมองมาที่หล่อน
“เราก็ถ่ายคลิปไว้ด้วยสิครับลูกพี่ เวลาอยากเอามันอีก ก็โทรไปตามออกมา แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง”
“เฮ้ย เอ็งนี่มีความคิดดีๆ เหมือนกันนี่”
หล่อนฟังพวกมันพูดกันก็หน้าตาตื่น
“ฉันมีเงินนะ อยากได้เงินเท่าไหร่เอาไป ขอเพียงแค่ปล่อยเราสองคนไป”
อุษาพยายามประวิงเวลาเพื่อหาทางรอด
“ก็บอกแล้วไง เงินน่ะไม่น่าสนใจเท่าเนื้อขาวๆ นมใหญ่ๆ ของน้องหรอก”
“อย่านะ ว๊าย”
แล้วมันก็กระชากมือของหล่อนเอาไว้ พร้อมกับดึงเข้าไปหา หล่อนพยายามขืนตัวแต่ไม่สำเร็จ
“อย่านะ ปล่อยนะ”
บทที่เกี่ยวข้อง
ราคีบำเรอ ตอนที่ 4.
ตอนที่ 4.“พวกแกปล่อยเพื่อนฉันนะ ปล่อยสิ!”สายใจพยายามจะเข้ามาช่วยหล่อน แต่ไม่ช้าก็ถูกผลักจนล้มไปกองกับพื้น“พวกเอ็งไปจัดการนังนั่น ส่วนน้องนางฟ้า ข้าขอคนเดียว”“อะไรกันลูกพี่ ฉันก็อยากขย่มนางฟ้าเหมือนกันนะ”อุษาน้ำตาไหลพราก แทบจะทนฟังวาจาหยาบคายของพวกมันไม่ได้“ปล่อยฉันกับเพื่อนไปเถอะ ได้โปรด”“นี่รู้ไหมว่าเพื่อนฉันเป็นใคร เป็นลูกเจ๊วรรณาเจ้าของตลาดเลยนะ พวกแกจะไม่มีทีทำมาหากิน ถ้ารังแกอุษากับฉัน”สายใจไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองยิ่งทำให้พวกมันเหิมเกริมมากยิ่งขึ้น“เฮ้ย... งั้นก็ดีน่ะสิ ได้เป็นลูกเขยเจ้าของตลาด”“ไม่นะ ไม่นะ...”อุษารีบเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจเมื่อมันโน้มหน้าลงมาหา แต่สุดท้ายก็ไม่รอดถูกหอมฟอดใหญ่“ผิวหอมๆ แบบนี้คงเอามันน่าดู”“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”“เฮ้ย พวกเอ็งลากอีนั่นไป จัดการไกลๆ ข้าจะขึ้นสวรรค์กับนางฟ้าคนสวย”ลูกน้องของมันทำท่าไม่เต็มใจนักแต่ก็ไม่มีทางเลือก ก่อนจะลากสายใจออกไปอีกทางหนึ่ง ทิ้งให้หล่อนอยู่ตามลำพังกับปีศาจร้าย“พี่คะ ได้โปรดเถอะค่ะ ปล่อย... ปล่อยฉันไปเถอะ”“ก็บอกแล้วไงปล่อยไม่ได้ อยากขย่มนางฟ้า”มันหัวเราะน่าเกลียดน่าขยะแขยงพร้อมกับผลักร่างของหล่อนใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-03ราคีบำเรอ ตอนที่ 5.
ตอนที่ 5.เขาไม่ตอบ และรีบปล่อยร่างของหล่อนแทน สายใจวิ่งตามมาถึงพอดีมองอุษาอย่างไม่พอใจ“อุษากลับบ้านได้แล้ว”“ฉันขอเวลาแปบนะสายใจ” บอกเพื่อนเสร็จก็หันไปสนใจผู้ชายที่ยืนทำหน้าตาเฉยชาไร้ความรู้สึกอีกครั้ง“พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ”“ผมบอกแล้วไงว่า...”“ถ้าพี่ไม่บอก ฉันจะตามพี่ไปถึงบ้านเลย”“นี่คุณ...” ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายระคนรำคาญ“ผู้หญิงสมัยนี้ช่างแตกต่างจากสมัยก่อนเหลือเกินเลยนะ”“แตกต่างยังไงคะพี่”เขายิ้มเยาะ นัยน์ตามองอย่างดูแคลน “ก็ชอบวิ่งตามผู้ชายยังไงล่ะ”อุษาหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย“นี่นายไม่มีสิทธิ์มาว่าอุษานะ รู้ไหมอุษาเป็นใคร” สายใจโกรธแทนเพื่อน“สายใจไม่เอาน่า ฉันขอร้องล่ะ”แม้จะหน้าชาด้วยความอับอายแต่ก็ยังรักเขาเต็มหัวใจ รักชนิดที่เรียกว่าไม่อาจจะเข้าใจตัวเองได้เลย“พี่ไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่อยากจะรู้จักพี่เอาไว้เท่านั้นเอง”อุษาพูดเสียงเศร้าหมอง พร้อมกับเปิดกระเป๋าสะพายหยิบธนบัตรสีเทาออกมายื่นให้ “ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยฉันนะคะพี่ชาย”หล่อนนึกว่าเขาจะรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลย เพราะสายตาของเขาที่มองมานั้นลุกเป็นไฟเลยทีเดียว“นี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-03ราคีบำเรอ ตอนที่ 1.
ตอนที่ 1.หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก นัยน์ตากลมโตสีดำขลับเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง หญิงสาวยืนนิ่งหยุดเดินราวกับถูกสาปด้วยมนต์ขลัง โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน มีเพียงหัวใจของหล่อนเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่แถมเต้นแรง... แรงเหลือเกิน “หยุดเดินทำไมอุษา ฉันทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว รีบกลับบ้านกันเถอะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนหงุดหงิดของสายใจที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและญาติห่างๆ ทำให้อุษาสะดุ้งและได้สตินี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้หัวใจเต้นแรงแบบนี้ เข่าก็แทบทรุดเพียงแค่เห็นผู้ชายคนนั้นเดินผ่านไปเท่านั้น “ปละ เปล่าหรอก” แม้จะตอบว่าเปล่า ไม่มีอะไร แต่สายตาของหล่อนก็ยังคงชะเง้อมองร่างสูงใหญ่ในชุดเก่าๆ นั้นตลอดเวลา สายใจมองตามสายตาของเพื่อนไปก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน “อย่าบอกนะว่าชอบผู้ชายคนนั่นน่ะ” คนถูกถามแก้มแดงก่ำ พยายามกลบเกลื่อน“ชอบ? ชอบอะไรกัน... ไม่มี ฉันไม่ได้ชอบใครสักหน่อย” อุษาพูดแล้วก็ออกเดิน ความขัดเขินยังแน่นเต็มอก หล่อนพยายามเดินตามเขาไป แต่เขากลับหายไปจนหาไม่เจอ “ก็เธอมองผู้ชายคนนั้นแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-03ราคีบำเรอ ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.หนทางที่สายใจพาเดินเข้ามานั้นช่างแคบและเล็กเหลือเกิน อุษา มองไปรอบๆ ตัวด้วยความแปลกตา หล่อนไม่เคยมาแถวนี้มาก่อนเลย เพราะแม่สั่งห้ามตลอด นี่เป็นครั้งแรกเลยทีเดียว“เป็นไงล่ะ อุษา ถอดใจหรือยัง”สายใจเห็นหน้าตาซีดๆ ของเพื่อนก็อดกระแหนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ไม่ได้“เป็นอะไรเหรอสายใจ”“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก ก็เห็นสภาพแวดล้อมของผู้ชายที่เธอแอบปลื้มยังไงล่ะ”อุษาพยักหน้ารับ ในขณะที่สายใจหยุดเดินและหันหน้ามาจ้องมอง “เห็นแล้ว ก็ไม่มีอะไรนี่”“จะไม่มีได้ยังไง สลัมนะยายอุษา ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”แม้รอบตัวจะเหม็นฟุ้งไปด้วยน้ำครำสีคล้ำข้น แต่อุษาก็ไม่คิดจะสนใจ หล่อนสนใจที่ผู้ชายคนนั้นมากกว่า“ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”“ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ ฉันก็ขี้เกียจเดินเข้าไปแล้วล่ะ”“ไม่ได้นะสายใจ ฉันยังไม่ได้เห็นบ้านของพี่เค้าเลย อย่าลืมสิเธอรับปากกับฉันแล้วนะ”สายใจถอนใจพร้อมกับเท้าสะเอว “นี่เธอไม่ถอดใจจริงๆ เหรออุษา สลัม น้ำครำ แถมคนในนี้ก็มีแต่ขี้ยาทั้งนั้น เธอจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว”หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากเห็นอยากรู้จักผู้ชายคนนั้นนักหนา รู้เพียงแต่ว่าหัวใจมันสั่ง แ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-03
บทล่าสุด
ราคีบำเรอ ตอนที่ 5.
ตอนที่ 5.เขาไม่ตอบ และรีบปล่อยร่างของหล่อนแทน สายใจวิ่งตามมาถึงพอดีมองอุษาอย่างไม่พอใจ“อุษากลับบ้านได้แล้ว”“ฉันขอเวลาแปบนะสายใจ” บอกเพื่อนเสร็จก็หันไปสนใจผู้ชายที่ยืนทำหน้าตาเฉยชาไร้ความรู้สึกอีกครั้ง“พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ”“ผมบอกแล้วไงว่า...”“ถ้าพี่ไม่บอก ฉันจะตามพี่ไปถึงบ้านเลย”“นี่คุณ...” ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายระคนรำคาญ“ผู้หญิงสมัยนี้ช่างแตกต่างจากสมัยก่อนเหลือเกินเลยนะ”“แตกต่างยังไงคะพี่”เขายิ้มเยาะ นัยน์ตามองอย่างดูแคลน “ก็ชอบวิ่งตามผู้ชายยังไงล่ะ”อุษาหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย“นี่นายไม่มีสิทธิ์มาว่าอุษานะ รู้ไหมอุษาเป็นใคร” สายใจโกรธแทนเพื่อน“สายใจไม่เอาน่า ฉันขอร้องล่ะ”แม้จะหน้าชาด้วยความอับอายแต่ก็ยังรักเขาเต็มหัวใจ รักชนิดที่เรียกว่าไม่อาจจะเข้าใจตัวเองได้เลย“พี่ไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่อยากจะรู้จักพี่เอาไว้เท่านั้นเอง”อุษาพูดเสียงเศร้าหมอง พร้อมกับเปิดกระเป๋าสะพายหยิบธนบัตรสีเทาออกมายื่นให้ “ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยฉันนะคะพี่ชาย”หล่อนนึกว่าเขาจะรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลย เพราะสายตาของเขาที่มองมานั้นลุกเป็นไฟเลยทีเดียว“นี่
ราคีบำเรอ ตอนที่ 4.
ตอนที่ 4.“พวกแกปล่อยเพื่อนฉันนะ ปล่อยสิ!”สายใจพยายามจะเข้ามาช่วยหล่อน แต่ไม่ช้าก็ถูกผลักจนล้มไปกองกับพื้น“พวกเอ็งไปจัดการนังนั่น ส่วนน้องนางฟ้า ข้าขอคนเดียว”“อะไรกันลูกพี่ ฉันก็อยากขย่มนางฟ้าเหมือนกันนะ”อุษาน้ำตาไหลพราก แทบจะทนฟังวาจาหยาบคายของพวกมันไม่ได้“ปล่อยฉันกับเพื่อนไปเถอะ ได้โปรด”“นี่รู้ไหมว่าเพื่อนฉันเป็นใคร เป็นลูกเจ๊วรรณาเจ้าของตลาดเลยนะ พวกแกจะไม่มีทีทำมาหากิน ถ้ารังแกอุษากับฉัน”สายใจไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองยิ่งทำให้พวกมันเหิมเกริมมากยิ่งขึ้น“เฮ้ย... งั้นก็ดีน่ะสิ ได้เป็นลูกเขยเจ้าของตลาด”“ไม่นะ ไม่นะ...”อุษารีบเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจเมื่อมันโน้มหน้าลงมาหา แต่สุดท้ายก็ไม่รอดถูกหอมฟอดใหญ่“ผิวหอมๆ แบบนี้คงเอามันน่าดู”“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”“เฮ้ย พวกเอ็งลากอีนั่นไป จัดการไกลๆ ข้าจะขึ้นสวรรค์กับนางฟ้าคนสวย”ลูกน้องของมันทำท่าไม่เต็มใจนักแต่ก็ไม่มีทางเลือก ก่อนจะลากสายใจออกไปอีกทางหนึ่ง ทิ้งให้หล่อนอยู่ตามลำพังกับปีศาจร้าย“พี่คะ ได้โปรดเถอะค่ะ ปล่อย... ปล่อยฉันไปเถอะ”“ก็บอกแล้วไงปล่อยไม่ได้ อยากขย่มนางฟ้า”มันหัวเราะน่าเกลียดน่าขยะแขยงพร้อมกับผลักร่างของหล่อนใ
ราคีบำเรอ ตอนที่ 3.
ตอนที่ 3. “แต่เธอบอกให้ฉันช่วยคิดนี่น่า” “ฉันรู้แล้ว เอาน่า เอาเป็นว่าฉันจะทำทั้งสองอย่าง ขอบใจมากนะสายใจ ขอบใจที่ช่วยคิดเรื่องดีๆ ให้” แล้วอุษาก็มองหลังคาบ้านของหลังนั้นอีกครั้งก่อนจะดึงมือเพื่อนรักให้เดินกลับออกมา “ใครว่าฉันยินดีคิดกันล่ะ เธอบังคับฉันต่างหาก” สายใจบ่นอุบ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ เห็นอุษามีความสุขหล่อนก็มีความสุขไปด้วย “แล้วนี่เธอจะเหมาของหมอนั่นเมื่อไหร่กันล่ะ” “พรุ่งนี้เลย เธอช่วยเป็นธุระจัดการให้หน่อยนะ” “เฮ้ย... ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก ฉันขี้เกียจจะตายไป เธอไปเองเถอะ” สายใจส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันก็อยากไปเอง แต่ฉันกลัวคนในตลาดเอาไปนินทาน่ะ เธอก็รู้นี่ว่าแม่ฉันเจ้ายศเจ้าอย่างแค่ไหน ถ้ารู้เข้าฉันตายแน่ๆ” อุษาหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงนิสัยของมารดา “ฉันว่าแม่เธอทำถูกแล้วต่างหาก มีลูกสาวคนเดียวก็ต้องให้เชิดหน้าชูตาได้สิ จะให้ไปคว้าหนุ่มขายผักขายหญ้ามาเป็นเขยได้ยังไง จริงไหมอุษา” “จริงของเธอ”อุษาหน้าเศร้าสร้อยลง จนสายใจสงสาร “เอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราเข้าไปเหมาผักของหมอนั่นด้วยกัน
ราคีบำเรอ ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.หนทางที่สายใจพาเดินเข้ามานั้นช่างแคบและเล็กเหลือเกิน อุษา มองไปรอบๆ ตัวด้วยความแปลกตา หล่อนไม่เคยมาแถวนี้มาก่อนเลย เพราะแม่สั่งห้ามตลอด นี่เป็นครั้งแรกเลยทีเดียว“เป็นไงล่ะ อุษา ถอดใจหรือยัง”สายใจเห็นหน้าตาซีดๆ ของเพื่อนก็อดกระแหนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ไม่ได้“เป็นอะไรเหรอสายใจ”“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก ก็เห็นสภาพแวดล้อมของผู้ชายที่เธอแอบปลื้มยังไงล่ะ”อุษาพยักหน้ารับ ในขณะที่สายใจหยุดเดินและหันหน้ามาจ้องมอง “เห็นแล้ว ก็ไม่มีอะไรนี่”“จะไม่มีได้ยังไง สลัมนะยายอุษา ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”แม้รอบตัวจะเหม็นฟุ้งไปด้วยน้ำครำสีคล้ำข้น แต่อุษาก็ไม่คิดจะสนใจ หล่อนสนใจที่ผู้ชายคนนั้นมากกว่า“ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”“ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ ฉันก็ขี้เกียจเดินเข้าไปแล้วล่ะ”“ไม่ได้นะสายใจ ฉันยังไม่ได้เห็นบ้านของพี่เค้าเลย อย่าลืมสิเธอรับปากกับฉันแล้วนะ”สายใจถอนใจพร้อมกับเท้าสะเอว “นี่เธอไม่ถอดใจจริงๆ เหรออุษา สลัม น้ำครำ แถมคนในนี้ก็มีแต่ขี้ยาทั้งนั้น เธอจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว”หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากเห็นอยากรู้จักผู้ชายคนนั้นนักหนา รู้เพียงแต่ว่าหัวใจมันสั่ง แ
ราคีบำเรอ ตอนที่ 1.
ตอนที่ 1.หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก นัยน์ตากลมโตสีดำขลับเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง หญิงสาวยืนนิ่งหยุดเดินราวกับถูกสาปด้วยมนต์ขลัง โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน มีเพียงหัวใจของหล่อนเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่แถมเต้นแรง... แรงเหลือเกิน “หยุดเดินทำไมอุษา ฉันทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว รีบกลับบ้านกันเถอะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนหงุดหงิดของสายใจที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและญาติห่างๆ ทำให้อุษาสะดุ้งและได้สตินี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้หัวใจเต้นแรงแบบนี้ เข่าก็แทบทรุดเพียงแค่เห็นผู้ชายคนนั้นเดินผ่านไปเท่านั้น “ปละ เปล่าหรอก” แม้จะตอบว่าเปล่า ไม่มีอะไร แต่สายตาของหล่อนก็ยังคงชะเง้อมองร่างสูงใหญ่ในชุดเก่าๆ นั้นตลอดเวลา สายใจมองตามสายตาของเพื่อนไปก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน “อย่าบอกนะว่าชอบผู้ชายคนนั่นน่ะ” คนถูกถามแก้มแดงก่ำ พยายามกลบเกลื่อน“ชอบ? ชอบอะไรกัน... ไม่มี ฉันไม่ได้ชอบใครสักหน่อย” อุษาพูดแล้วก็ออกเดิน ความขัดเขินยังแน่นเต็มอก หล่อนพยายามเดินตามเขาไป แต่เขากลับหายไปจนหาไม่เจอ “ก็เธอมองผู้ชายคนนั้นแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว
