LOGINShare
ตอนที่ 5.
Last Updated:
2025-05-03 22:39:24ตอนที่ 5.
เขาไม่ตอบ และรีบปล่อยร่างของหล่อนแทน สายใจวิ่งตามมาถึงพอดีมองอุษาอย่างไม่พอใจ
“อุษากลับบ้านได้แล้ว”
“ฉันขอเวลาแปบนะสายใจ” บอกเพื่อนเสร็จก็หันไปสนใจผู้ชายที่ยืนทำหน้าตาเฉยชาไร้ความรู้สึกอีกครั้ง
“พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ”
“ผมบอกแล้วไงว่า...”
“ถ้าพี่ไม่บอก ฉันจะตามพี่ไปถึงบ้านเลย”
“นี่คุณ...” ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายระคนรำคาญ
“ผู้หญิงสมัยนี้ช่างแตกต่างจากสมัยก่อนเหลือเกินเลยนะ”
“แตกต่างยังไงคะพี่”
เขายิ้มเยาะ นัยน์ตามองอย่างดูแคลน “ก็ชอบวิ่งตามผู้ชายยังไงล่ะ”
อุษาหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย
“นี่นายไม่มีสิทธิ์มาว่าอุษานะ รู้ไหมอุษาเป็นใคร” สายใจโกรธแทนเพื่อน
“สายใจไม่เอาน่า ฉันขอร้องล่ะ”
แม้จะหน้าชาด้วยความอับอายแต่ก็ยังรักเขาเต็มหัวใจ รักชนิดที่เรียกว่าไม่อาจจะเข้าใจตัวเองได้เลย
“พี่ไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่อยากจะรู้จักพี่เอาไว้เท่านั้นเอง”
อุษาพูดเสียงเศร้าหมอง พร้อมกับเปิดกระเป๋าสะพายหยิบธนบัตรสีเทาออกมายื่นให้ “ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยฉันนะคะพี่ชาย”
หล่อนนึกว่าเขาจะรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลย เพราะสายตาของเขาที่มองมานั้นลุกเป็นไฟเลยทีเดียว
“นี่คุณคิดว่าผมช่วยเพราะต้องการเงินอย่างนั้นหรือ”
“ไม่ใช่นะคะ คือว่า...” อุษาพยายามจะอธิบาย แต่ถูกอีกฝ่ายกระชากเงินในมือไปเหวี่ยงลงในน้ำครำเสียก่อน
“ผมไม่ต้องการ!”
“นั่นเงินต้องสามพันเชียวนะ นายควรจะเก็บเอาไว้จ่ายค่าเช่าบ้านเดือนนี้ ไม่ใช่ปาทิ้งแบบนั้น” สายใจตวาดใส่อย่างไม่พอใจ แต่พอถูกชายหนุ่มตรงหน้าตวัดตาดุดันมองมาก็จำต้องสงบปากลงทันที
“เงินคือพระเจ้า แต่ไม่ใช่ว่าจะซื้อได้ทุกอย่าง ขอตัวครับ”
“พี่คะ ฉันไม่ได้...”
อุษาพยายามจะเรียกไว้แต่ชายหนุ่มเดินจากไปเสียแล้ว แถมเดินไปไม่กี่ก้าวก็มีผู้หญิงแต่งตัวจัดจ้านเดินมาคล้องแขนอีกด้วย หญิงสาวมองตามไปน้ำตาซึม
สายใจเบ้ปากมอง แม้จะระลึกในบุญคุณ แต่หมอนี่ปากจัดเกินไปจริงๆ “ผู้ชายแบบนี้ไม่เหมาะสมกับเธอหรอกอุษา นู้น... ต้องผู้หญิงสลัมด้วยกันถึงจะเหมาะสม”
“สายใจอย่าพูดแบบนี้สิ”
“หรือว่าไม่เห็นล่ะ”
ใช่ หล่อนเห็นเต็มสองตาเลยทีเดียว เขาคนที่หล่อนปรารถนาสุดหัวใจเดินจากไปพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง
“อาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้”
“เพื่อนมันจะคล้องแขนกันแบบนั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก ในสลัมมั่วกันจะตาย นี่เรากลับกันดีกว่า”
สายใจฉุดแขนเพื่อน แต่อุษายังไม่ยอมขยับ “หรือว่าเธออยากจะอยู่ให้ไอ้ขี้ยาสามตัวนั่นมาข่มเหงอีกล่ะ ตามสบายนะ ฉันไม่อยู่ด้วยหรอก”
“ไม่ใช่สักหน่อยสายใจ ฉันก็แค่...”
“ไม่ต้องพูดมาก กลับบ้านได้แล้ว”
แม้ร่างกายจะถูกฉุดกระชากลากถูให้ออกไปจากสลัมแล้ว แต่หัวใจของหล่อนกลับติดแหง็กอยู่กับเขาอย่างแน่นเหนียว
อุษาในชุดนักศึกษาก้าวลงมาจากบันได ก่อนจะชะงักเท้าเมื่อถูกมารดาเรียกเอาไว้เสียก่อน
“เมื่อวานทำไมกลับค่ำนักล่ะอุษา”
“เอ่อ”
เจ๊วรรณาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ประจำวัน มองหน้าลูกสาวอย่างสงสัยเพราะลูกสาวอ้ำอึ้ง “หรือว่าแอบหนีเที่ยวอุษา”
“เปล่า เปล่านะคะแม่ อุษาไม่ได้...”
“ไม่ได้อะไร”
เพราะเกิดมาแทบจะไม่เคยโกหกเลยสักครั้ง ทำให้พอต้องโกหกหรือพูดในสิ่งที่ไม่ใช่ความจริงอุษาก็จะสั่นเทาและมีพิรุธแบบนี้เสียทุกครั้ง “อุษาไม่ได้หนีเที่ยวค่ะแม่”
“แล้วทำไมกลับบ้านค่ำ”
แม่ของหล่อนวางหนังสือพิมพ์ แล้วลุกมายืนจ้องหน้าหล่อน หล่อนรีบหลบตา ปากคอสั่นเทา
“คือ... คือ...”
“อุษาไปนั่งเล่นที่บ้านของสายใจมาน่ะป้า” สายใจที่มาถึงพอดีรีบช่วยเพื่อนรัก
“ใช่ ใช่ค่ะแม่ อุษาไปบ้านสายใจมา” อุษามองสายใจอย่างซาบซึ้ง แต่แม่ของหล่อนกลับไม่ได้มองด้วยความรู้สึกเดียวกัน
“แน่ใจเหรอ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นไป เห็นมีแต่พากันมาที่นี่”
“แน่ใจสิป้า สายใจเคยโกหกป้าที่ไหนกันล่ะ” สายใจโกหกเก่งกว่าอุษารีบยิ้มกลบเกลื่อน
“แน่ใจนะว่าไม่ได้โกหก”
“แน่ใจที่สุดเลยจ้ะป้า”
“ใช่จ้ะแม่ เดี๋ยววันนี้อุษาก็จะไปนั่งเล่นที่บ้านของสายใจอีก แต่จะไม่กลับค่ำเหมือนเมื่อวานแล้วจ้ะ”
สายใจได้ยินอุษาพูดก็รีบทำตาดุใส่ แต่จะคัดค้านอะไรก็ทำไม่ได้เพราะอยู่ต่อหน้าวรรณา
“ใช่ ใช่จ้ะป้า ฉันมีรายงานต้องให้อุษาช่วยดูให้น่ะ”
วรรณาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม หนังสือพิมพ์ถูกหยิบขึ้นมาไว้บนตักอีกครั้ง
“ตามใจ แต่อย่าให้รู้ว่าไปเถลไถลก็แล้วกัน”
“ฉันรับรองจ้ะป้า ฉันจะดูแลอุษาให้ดีที่สุด จะไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามได้แน่นอน”
วรรณาระบายยิ้มโล่งใจ “ขอบใจมากสายใจ ก็ได้เธอนั่นแหละฉันถึงสบายใจ”
“มันเป็นหน้าที่ของฉันนี่ป้า เพราะถ้าไม่ได้ป้าฉันก็คงไม่มีปัญญาได้เรียนหนังสือต่อแบบนี้เหมือนกัน”
“โอ๊ย ไม่ต้องพูดเรื่องนั้นหรอก มันเรื่องเล็กน้อย เธอเปรียบเสมือนหลานของฉันเหมือนกัน แม้จะห่างๆ ก็ตาม เอ่อ ว่าแต่วันนี้เลิกเรียนเร็วกันหรือเปล่าล่ะ”
อุษารีบเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ มารดาแล้วเอ่ยถาม “ก็เลิกปกติจ้ะ แม่มีอะไรจะให้ฉันกับสายใจทำหรือเปล่าจ๊ะ”
“นั่นสิป้า ถ้ามีบอกเลยนะ ฉันจะรีบทำให้ทันที” สายใจรีบเดินมาทรุดตัวนั่งใกล้ๆ อีกคน พลางถามอย่างกระตือรือร้น
วรรณามองหน้าลูกสาวกับหลานสาวอย่างภูมิใจ
“วันนี้แม่ต้องไปงานบวชลูกชายเจ๊กิมจูที่ต่างอำเภอน่ะ ไม่มีใครไปเก็บค่าแผงแทนให้น่ะสิ”
อุษาหันไปสบตากับสายใจก่อนจะรีบละล่ำละลักรับอาสาด้วยความตื่นเต้น
“ฉัน... ฉันจะไปเก็บให้จ้ะแม่”
“แกนี่นะอุษา”
“ก็ใช่น่ะสิจ๊ะ แม่ทำหน้าแบบนี้ไม่ไว้ใจฉันใช่ไหม” อุษาทำน้อยใจกลับเกลื่อนความดีใจที่ล้นอก
“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่ไม่วางใจมากกว่า ร้อยวันพันปีแกไม่เคยคิดจะไปในตลาด แต่วันนี้รีบรับอาสา ฉันก็ต้องแปลกใจน่ะสิ”
Related chapters
ราคีบำเรอ ตอนที่ 1.
ตอนที่ 1.หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก นัยน์ตากลมโตสีดำขลับเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง หญิงสาวยืนนิ่งหยุดเดินราวกับถูกสาปด้วยมนต์ขลัง โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน มีเพียงหัวใจของหล่อนเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่แถมเต้นแรง... แรงเหลือเกิน “หยุดเดินทำไมอุษา ฉันทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว รีบกลับบ้านกันเถอะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนหงุดหงิดของสายใจที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและญาติห่างๆ ทำให้อุษาสะดุ้งและได้สตินี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้หัวใจเต้นแรงแบบนี้ เข่าก็แทบทรุดเพียงแค่เห็นผู้ชายคนนั้นเดินผ่านไปเท่านั้น “ปละ เปล่าหรอก” แม้จะตอบว่าเปล่า ไม่มีอะไร แต่สายตาของหล่อนก็ยังคงชะเง้อมองร่างสูงใหญ่ในชุดเก่าๆ นั้นตลอดเวลา สายใจมองตามสายตาของเพื่อนไปก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน “อย่าบอกนะว่าชอบผู้ชายคนนั่นน่ะ” คนถูกถามแก้มแดงก่ำ พยายามกลบเกลื่อน“ชอบ? ชอบอะไรกัน... ไม่มี ฉันไม่ได้ชอบใครสักหน่อย” อุษาพูดแล้วก็ออกเดิน ความขัดเขินยังแน่นเต็มอก หล่อนพยายามเดินตามเขาไป แต่เขากลับหายไปจนหาไม่เจอ “ก็เธอมองผู้ชายคนนั้นแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว
Last Updated : 2025-05-03ราคีบำเรอ ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.หนทางที่สายใจพาเดินเข้ามานั้นช่างแคบและเล็กเหลือเกิน อุษา มองไปรอบๆ ตัวด้วยความแปลกตา หล่อนไม่เคยมาแถวนี้มาก่อนเลย เพราะแม่สั่งห้ามตลอด นี่เป็นครั้งแรกเลยทีเดียว“เป็นไงล่ะ อุษา ถอดใจหรือยัง”สายใจเห็นหน้าตาซีดๆ ของเพื่อนก็อดกระแหนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ไม่ได้“เป็นอะไรเหรอสายใจ”“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก ก็เห็นสภาพแวดล้อมของผู้ชายที่เธอแอบปลื้มยังไงล่ะ”อุษาพยักหน้ารับ ในขณะที่สายใจหยุดเดินและหันหน้ามาจ้องมอง “เห็นแล้ว ก็ไม่มีอะไรนี่”“จะไม่มีได้ยังไง สลัมนะยายอุษา ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”แม้รอบตัวจะเหม็นฟุ้งไปด้วยน้ำครำสีคล้ำข้น แต่อุษาก็ไม่คิดจะสนใจ หล่อนสนใจที่ผู้ชายคนนั้นมากกว่า“ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”“ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ ฉันก็ขี้เกียจเดินเข้าไปแล้วล่ะ”“ไม่ได้นะสายใจ ฉันยังไม่ได้เห็นบ้านของพี่เค้าเลย อย่าลืมสิเธอรับปากกับฉันแล้วนะ”สายใจถอนใจพร้อมกับเท้าสะเอว “นี่เธอไม่ถอดใจจริงๆ เหรออุษา สลัม น้ำครำ แถมคนในนี้ก็มีแต่ขี้ยาทั้งนั้น เธอจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว”หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากเห็นอยากรู้จักผู้ชายคนนั้นนักหนา รู้เพียงแต่ว่าหัวใจมันสั่ง แ
Last Updated : 2025-05-03ราคีบำเรอ ตอนที่ 3.
ตอนที่ 3. “แต่เธอบอกให้ฉันช่วยคิดนี่น่า” “ฉันรู้แล้ว เอาน่า เอาเป็นว่าฉันจะทำทั้งสองอย่าง ขอบใจมากนะสายใจ ขอบใจที่ช่วยคิดเรื่องดีๆ ให้” แล้วอุษาก็มองหลังคาบ้านของหลังนั้นอีกครั้งก่อนจะดึงมือเพื่อนรักให้เดินกลับออกมา “ใครว่าฉันยินดีคิดกันล่ะ เธอบังคับฉันต่างหาก” สายใจบ่นอุบ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ เห็นอุษามีความสุขหล่อนก็มีความสุขไปด้วย “แล้วนี่เธอจะเหมาของหมอนั่นเมื่อไหร่กันล่ะ” “พรุ่งนี้เลย เธอช่วยเป็นธุระจัดการให้หน่อยนะ” “เฮ้ย... ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก ฉันขี้เกียจจะตายไป เธอไปเองเถอะ” สายใจส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันก็อยากไปเอง แต่ฉันกลัวคนในตลาดเอาไปนินทาน่ะ เธอก็รู้นี่ว่าแม่ฉันเจ้ายศเจ้าอย่างแค่ไหน ถ้ารู้เข้าฉันตายแน่ๆ” อุษาหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงนิสัยของมารดา “ฉันว่าแม่เธอทำถูกแล้วต่างหาก มีลูกสาวคนเดียวก็ต้องให้เชิดหน้าชูตาได้สิ จะให้ไปคว้าหนุ่มขายผักขายหญ้ามาเป็นเขยได้ยังไง จริงไหมอุษา” “จริงของเธอ”อุษาหน้าเศร้าสร้อยลง จนสายใจสงสาร “เอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราเข้าไปเหมาผักของหมอนั่นด้วยกัน
Last Updated : 2025-05-03ราคีบำเรอ ตอนที่ 4.
ตอนที่ 4.“พวกแกปล่อยเพื่อนฉันนะ ปล่อยสิ!”สายใจพยายามจะเข้ามาช่วยหล่อน แต่ไม่ช้าก็ถูกผลักจนล้มไปกองกับพื้น“พวกเอ็งไปจัดการนังนั่น ส่วนน้องนางฟ้า ข้าขอคนเดียว”“อะไรกันลูกพี่ ฉันก็อยากขย่มนางฟ้าเหมือนกันนะ”อุษาน้ำตาไหลพราก แทบจะทนฟังวาจาหยาบคายของพวกมันไม่ได้“ปล่อยฉันกับเพื่อนไปเถอะ ได้โปรด”“นี่รู้ไหมว่าเพื่อนฉันเป็นใคร เป็นลูกเจ๊วรรณาเจ้าของตลาดเลยนะ พวกแกจะไม่มีทีทำมาหากิน ถ้ารังแกอุษากับฉัน”สายใจไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองยิ่งทำให้พวกมันเหิมเกริมมากยิ่งขึ้น“เฮ้ย... งั้นก็ดีน่ะสิ ได้เป็นลูกเขยเจ้าของตลาด”“ไม่นะ ไม่นะ...”อุษารีบเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจเมื่อมันโน้มหน้าลงมาหา แต่สุดท้ายก็ไม่รอดถูกหอมฟอดใหญ่“ผิวหอมๆ แบบนี้คงเอามันน่าดู”“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”“เฮ้ย พวกเอ็งลากอีนั่นไป จัดการไกลๆ ข้าจะขึ้นสวรรค์กับนางฟ้าคนสวย”ลูกน้องของมันทำท่าไม่เต็มใจนักแต่ก็ไม่มีทางเลือก ก่อนจะลากสายใจออกไปอีกทางหนึ่ง ทิ้งให้หล่อนอยู่ตามลำพังกับปีศาจร้าย“พี่คะ ได้โปรดเถอะค่ะ ปล่อย... ปล่อยฉันไปเถอะ”“ก็บอกแล้วไงปล่อยไม่ได้ อยากขย่มนางฟ้า”มันหัวเราะน่าเกลียดน่าขยะแขยงพร้อมกับผลักร่างของหล่อนใ
Last Updated : 2025-05-03
Latest chapter
ราคีบำเรอ ตอนที่ 5.
ตอนที่ 5.เขาไม่ตอบ และรีบปล่อยร่างของหล่อนแทน สายใจวิ่งตามมาถึงพอดีมองอุษาอย่างไม่พอใจ“อุษากลับบ้านได้แล้ว”“ฉันขอเวลาแปบนะสายใจ” บอกเพื่อนเสร็จก็หันไปสนใจผู้ชายที่ยืนทำหน้าตาเฉยชาไร้ความรู้สึกอีกครั้ง“พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ”“ผมบอกแล้วไงว่า...”“ถ้าพี่ไม่บอก ฉันจะตามพี่ไปถึงบ้านเลย”“นี่คุณ...” ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายระคนรำคาญ“ผู้หญิงสมัยนี้ช่างแตกต่างจากสมัยก่อนเหลือเกินเลยนะ”“แตกต่างยังไงคะพี่”เขายิ้มเยาะ นัยน์ตามองอย่างดูแคลน “ก็ชอบวิ่งตามผู้ชายยังไงล่ะ”อุษาหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย“นี่นายไม่มีสิทธิ์มาว่าอุษานะ รู้ไหมอุษาเป็นใคร” สายใจโกรธแทนเพื่อน“สายใจไม่เอาน่า ฉันขอร้องล่ะ”แม้จะหน้าชาด้วยความอับอายแต่ก็ยังรักเขาเต็มหัวใจ รักชนิดที่เรียกว่าไม่อาจจะเข้าใจตัวเองได้เลย“พี่ไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่อยากจะรู้จักพี่เอาไว้เท่านั้นเอง”อุษาพูดเสียงเศร้าหมอง พร้อมกับเปิดกระเป๋าสะพายหยิบธนบัตรสีเทาออกมายื่นให้ “ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยฉันนะคะพี่ชาย”หล่อนนึกว่าเขาจะรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลย เพราะสายตาของเขาที่มองมานั้นลุกเป็นไฟเลยทีเดียว“นี่
ราคีบำเรอ ตอนที่ 4.
ตอนที่ 4.“พวกแกปล่อยเพื่อนฉันนะ ปล่อยสิ!”สายใจพยายามจะเข้ามาช่วยหล่อน แต่ไม่ช้าก็ถูกผลักจนล้มไปกองกับพื้น“พวกเอ็งไปจัดการนังนั่น ส่วนน้องนางฟ้า ข้าขอคนเดียว”“อะไรกันลูกพี่ ฉันก็อยากขย่มนางฟ้าเหมือนกันนะ”อุษาน้ำตาไหลพราก แทบจะทนฟังวาจาหยาบคายของพวกมันไม่ได้“ปล่อยฉันกับเพื่อนไปเถอะ ได้โปรด”“นี่รู้ไหมว่าเพื่อนฉันเป็นใคร เป็นลูกเจ๊วรรณาเจ้าของตลาดเลยนะ พวกแกจะไม่มีทีทำมาหากิน ถ้ารังแกอุษากับฉัน”สายใจไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองยิ่งทำให้พวกมันเหิมเกริมมากยิ่งขึ้น“เฮ้ย... งั้นก็ดีน่ะสิ ได้เป็นลูกเขยเจ้าของตลาด”“ไม่นะ ไม่นะ...”อุษารีบเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจเมื่อมันโน้มหน้าลงมาหา แต่สุดท้ายก็ไม่รอดถูกหอมฟอดใหญ่“ผิวหอมๆ แบบนี้คงเอามันน่าดู”“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”“เฮ้ย พวกเอ็งลากอีนั่นไป จัดการไกลๆ ข้าจะขึ้นสวรรค์กับนางฟ้าคนสวย”ลูกน้องของมันทำท่าไม่เต็มใจนักแต่ก็ไม่มีทางเลือก ก่อนจะลากสายใจออกไปอีกทางหนึ่ง ทิ้งให้หล่อนอยู่ตามลำพังกับปีศาจร้าย“พี่คะ ได้โปรดเถอะค่ะ ปล่อย... ปล่อยฉันไปเถอะ”“ก็บอกแล้วไงปล่อยไม่ได้ อยากขย่มนางฟ้า”มันหัวเราะน่าเกลียดน่าขยะแขยงพร้อมกับผลักร่างของหล่อนใ
ราคีบำเรอ ตอนที่ 3.
ตอนที่ 3. “แต่เธอบอกให้ฉันช่วยคิดนี่น่า” “ฉันรู้แล้ว เอาน่า เอาเป็นว่าฉันจะทำทั้งสองอย่าง ขอบใจมากนะสายใจ ขอบใจที่ช่วยคิดเรื่องดีๆ ให้” แล้วอุษาก็มองหลังคาบ้านของหลังนั้นอีกครั้งก่อนจะดึงมือเพื่อนรักให้เดินกลับออกมา “ใครว่าฉันยินดีคิดกันล่ะ เธอบังคับฉันต่างหาก” สายใจบ่นอุบ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ เห็นอุษามีความสุขหล่อนก็มีความสุขไปด้วย “แล้วนี่เธอจะเหมาของหมอนั่นเมื่อไหร่กันล่ะ” “พรุ่งนี้เลย เธอช่วยเป็นธุระจัดการให้หน่อยนะ” “เฮ้ย... ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก ฉันขี้เกียจจะตายไป เธอไปเองเถอะ” สายใจส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันก็อยากไปเอง แต่ฉันกลัวคนในตลาดเอาไปนินทาน่ะ เธอก็รู้นี่ว่าแม่ฉันเจ้ายศเจ้าอย่างแค่ไหน ถ้ารู้เข้าฉันตายแน่ๆ” อุษาหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงนิสัยของมารดา “ฉันว่าแม่เธอทำถูกแล้วต่างหาก มีลูกสาวคนเดียวก็ต้องให้เชิดหน้าชูตาได้สิ จะให้ไปคว้าหนุ่มขายผักขายหญ้ามาเป็นเขยได้ยังไง จริงไหมอุษา” “จริงของเธอ”อุษาหน้าเศร้าสร้อยลง จนสายใจสงสาร “เอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราเข้าไปเหมาผักของหมอนั่นด้วยกัน
ราคีบำเรอ ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.หนทางที่สายใจพาเดินเข้ามานั้นช่างแคบและเล็กเหลือเกิน อุษา มองไปรอบๆ ตัวด้วยความแปลกตา หล่อนไม่เคยมาแถวนี้มาก่อนเลย เพราะแม่สั่งห้ามตลอด นี่เป็นครั้งแรกเลยทีเดียว“เป็นไงล่ะ อุษา ถอดใจหรือยัง”สายใจเห็นหน้าตาซีดๆ ของเพื่อนก็อดกระแหนะกระแหนอย่างหมั่นไส้ไม่ได้“เป็นอะไรเหรอสายใจ”“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก ก็เห็นสภาพแวดล้อมของผู้ชายที่เธอแอบปลื้มยังไงล่ะ”อุษาพยักหน้ารับ ในขณะที่สายใจหยุดเดินและหันหน้ามาจ้องมอง “เห็นแล้ว ก็ไม่มีอะไรนี่”“จะไม่มีได้ยังไง สลัมนะยายอุษา ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”แม้รอบตัวจะเหม็นฟุ้งไปด้วยน้ำครำสีคล้ำข้น แต่อุษาก็ไม่คิดจะสนใจ หล่อนสนใจที่ผู้ชายคนนั้นมากกว่า“ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”“ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ ฉันก็ขี้เกียจเดินเข้าไปแล้วล่ะ”“ไม่ได้นะสายใจ ฉันยังไม่ได้เห็นบ้านของพี่เค้าเลย อย่าลืมสิเธอรับปากกับฉันแล้วนะ”สายใจถอนใจพร้อมกับเท้าสะเอว “นี่เธอไม่ถอดใจจริงๆ เหรออุษา สลัม น้ำครำ แถมคนในนี้ก็มีแต่ขี้ยาทั้งนั้น เธอจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว”หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากเห็นอยากรู้จักผู้ชายคนนั้นนักหนา รู้เพียงแต่ว่าหัวใจมันสั่ง แ
ราคีบำเรอ ตอนที่ 1.
ตอนที่ 1.หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก นัยน์ตากลมโตสีดำขลับเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง หญิงสาวยืนนิ่งหยุดเดินราวกับถูกสาปด้วยมนต์ขลัง โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน มีเพียงหัวใจของหล่อนเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่แถมเต้นแรง... แรงเหลือเกิน “หยุดเดินทำไมอุษา ฉันทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว รีบกลับบ้านกันเถอะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนหงุดหงิดของสายใจที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและญาติห่างๆ ทำให้อุษาสะดุ้งและได้สตินี่หล่อนเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงได้หัวใจเต้นแรงแบบนี้ เข่าก็แทบทรุดเพียงแค่เห็นผู้ชายคนนั้นเดินผ่านไปเท่านั้น “ปละ เปล่าหรอก” แม้จะตอบว่าเปล่า ไม่มีอะไร แต่สายตาของหล่อนก็ยังคงชะเง้อมองร่างสูงใหญ่ในชุดเก่าๆ นั้นตลอดเวลา สายใจมองตามสายตาของเพื่อนไปก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน “อย่าบอกนะว่าชอบผู้ชายคนนั่นน่ะ” คนถูกถามแก้มแดงก่ำ พยายามกลบเกลื่อน“ชอบ? ชอบอะไรกัน... ไม่มี ฉันไม่ได้ชอบใครสักหน่อย” อุษาพูดแล้วก็ออกเดิน ความขัดเขินยังแน่นเต็มอก หล่อนพยายามเดินตามเขาไป แต่เขากลับหายไปจนหาไม่เจอ “ก็เธอมองผู้ชายคนนั้นแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว
