ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายของเจ้าเด็กแฝดมากแผนการ의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

ตอนที่ 13ทำไมท่านพ่อท่านแม่ไม่ใส่เสื้อผ้าละเสียงพร่าต่ำหลุดออกมาจากริมฝีปากของซูอวี่ ก่อนที่เขาจะปล่อยให้หญิงสาวบรรเลงเพลงรักไปตามอารมณ์ เฉาซีปรือตามองเล็กน้อยก่อนที่เธอจะโน้มตัวลงมาจูบเขาอย่างเร่าร้อนและรุนแรงเสียงของเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้องที่เงียบสงัด จังหวะเร่งเร้าราวกับพายุที่ซัดโหมจนทุกสิ่งหลอมละลายกลายเป็นหนึ่ง ช่างเป็นค่ำคืนที่แสนยาวนานที่ไม่มีใครหยุดยั้งไฟที่โหมกระพือบนเตียงได้แสงแดดอุ่นในยามเช้าตรู่สาดลอดผ่านช่องหน้าต่างไม้เข้ามากระทบบนเตียงใหญ่ ร่างเปล่าเปลือยสองร่างยังคงกอดกันแนบแน่น เสื้อผ้าถูกเหวี่ยงกระจัดกระจายไปคนละทิศละทางมีเพียงกลิ่นกายอ่อน ๆ ที่ยังคงคลุ้งอยู่เต็มห้องด้านนอกนั้นมีเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ที่วิ่งเข้ามาพร้อมเสียงเจื้อยแจ้ว โดยมีหว่างตันที่เดินตามสองแฝดเข้ามา ทันทีที่ประตูเปิดออกชายหนุ่มก็ชะงักตัวแข็งทื่อ สองแฝดที่เดินตามหลังเข้ามาก็ยื่นหน้าออกไปมองข้างในก่อนตาโตเป็นไข่ห่านพร้อมกัน"ท่านอา!" ไป๋จื้อร้องเสียงหลงขณะที่ไป๋ฮวายกมือปิดปากอย่างตกใจหว่างตันรีบหันหลังกลับแล้วปิดประตูบานนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มลงพูดเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ"ชู่! อย่าส่งเสียงดั

"บ้า!! ใครอยากกันเล่า! ท่านมันไร้ยางอาย!" นางโวยวายลั่นแต่ก็ยังไม่กล้าลืมตา "ท่านก็รีบลุกขึ้นไปสวมเสื้อผ้าเสียที!"ซูอวี่ยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน แถมเดินเปลือยเปล่าลงจากเตียงอย่างหน้าตาเฉย เขาหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมอย่างลวก ๆ ในขณะที่ฮั่วเฉาซีที่ยังเอามือปิดตาอยู่ได้แต่ร้องกรี๊ดในใจ"หากเจ้าอยากมอง อยากสัมผัส หรืออยากลูบไล้สิ่งใดของข้า.. ข้ายินดีให้เจ้าทำทั้งนั้น จะทำก่อนออกไปข้างนอกก็ได้ ข้ามีเวลามากพอ""ท่าน!! พูดอะไรหื่นกามเช่นนี้!!" เฉาซีโวยวายหนักกว่าเดิม ตัวสั่นระริกด้วยความอายจนไม่กล้าขยับไปไหนแต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะลั่น ก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าอย่างอารมณ์ดี พอแต่งตัวเสร็จก็คว้าชุดของนางมาวางไว้บนเตียงสองเท้าก้าวเข้ามาหาเธอโดยไม่ทันตั้งตัว มือหนาดึงมือที่ปิดตาออก เขากดข้อมือเธอไว้เหนือศีรษะโดยที่สองตานั้นสบกัน ผ้าที่คลุมกายหลุดร่วงลง เผยให้เห็นเนินอกขาวละมุนแบบหมิ่นเหม่ ซูอวี่กระตุกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม โดยไม่ปล่อยให้เฉาซีนั้นได้ตั้งตัวสักนิดหญิงสาวเบิกตากว้างจนแทบลืมหายใจ และเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มหายใจไม่ทันเขาจึงผละออก เลื่อนใบหน้าลงไป

ซูอวี่ยกนิ้วจุ๊ปากพร้อมทั้งยิ้มให้เธออย่างเจ้าเล่ห์ แต่ยังไม่ทันที่เฉาซีจะเอ่ยปากอะไร เขาก็สอดแขนลงใต้ข้อพับขาและแผ่นหลังนางรวดเร็วแล้วช้อนร่างเธอขึ้นแนบอก“ท่านจะทำอะไร” เธอรีบกระซิบถามด้วยความตกใจ“พากลับห้องน่ะสิ” เสียงทุ้มต่ำตอบสั้น ๆ พร้อมก้าวเดินออกจากห้องของเด็ก ๆ“แล้วเด็ก ๆ ละ ถ้าตื่นมากลางดึกจะทำยังไง!” ซูอวี่ปรายตามองหญิงในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู ก่อนหัวเราะในลำคอเบา ๆ“หากฟ้าไม่ร้อง ฝนไม่ตก เด็กทั้งสองไม่ตื่นง่าย ๆ หรอก” พูดจบเขาก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากหนาโค้งขึ้นนิด ๆ อย่างร้ายกาจ ดวงตาคมวาวแฝงแววหื่นกระหายจนเฉาซีรู้สึกได้ ไม่ทันที่เธอจะได้ขัดขืนตามมารยาท ร่างกายก็ถูกพาเข้าไปในห้องนอนใหญ่ของเขาเสียแล้วซูอวี่ค่อย ๆ วางร่างบางลงบนฟูกหนาข้างหน้าต่างเรือ เสียงน้ำกระทบเรือเบา ๆ คล้ายบรรเลงเพลงกล่อมรัก จันทร์เต็มดวงลอยเด่นกลางฟ้า ผสมผสานกับเทียนหอมในห้องที่ส่งกลิ่นจาง ๆ เขาก้มลงใช้สองมือประคองใบหน้าของเธออย่างทะนุถนอม แล้วกดจูบลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มอย่างรุนแรงและล้ำลึก เฉาซีหลับตาปี๋ฝ่ามือดันแผงอกเขาเบา ๆ แต่ไม่นานแรงต่อต้านก็อ่อนลง กลายเป็นสองแขนเล็ก ๆ โอบรอบคอเขาไว้แน่นเสียงจ

เขากระซิบเสียงพร่าแนบหูเธอ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างใจเย็นทิ้งไว้เพียงกลิ่นกายอ่อน ๆ และไออุ่นที่ยังติดอยู่บนผิวเธอ เฉาซียืนนิ่งอย่างไม่คาดคิดว่าบุรุษในยุคสมัยนี้เองก็เจ้าเล่ห์เพทุบายได้มากเพียงนี้ เรือสินค้าของคุณชายรองซูแล่นอยู่อย่างนั้นอีกเพียงสี่วัน และในทุกวันเขาก็จะไปฉกนางจากห้องของลูก ๆ กลับมานอนด้วยที่ห้องทุกครั้งจนเธอเองก็คร้านที่จะห้ามในที่สุดเรือสินค้าลำใหญ่ก็เทียบท่าที่แคว้นโจว เฉาซีกวาดตามองบรรยากาศรอบ ๆ อย่างคุ้นตาอย่างประหลาด แม้จะไม่ชัดเจนนักแต่มั่นใจว่าบ้านเรือนเหล่านี้มีในความทรงจำของร่างเดิมแน่นอน ซูอวี่ไม่ปล่อยให้เธอยืนอยู่นาน เขาเอื้อมมือมาจับข้อมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วพาเดินลงจากเรือในจังหวะที่เธอกำลังตามเขาลงเรือไปพร้อมเด็ก ๆ นางนั้นเหลือบไปเห็นเถาอวี้ที่ยืนบนเรือมุมหนึ่ง เขามองตรงมาที่เธอด้วยแววตานิ่งเรียบ เย็นชา เฉยเมย หรือ.. แต่ถึงอย่างนั้นชายคนนี้ก็คือคนที่เคยช่วยตนเอาไว้ หญิงสาวส่งยิ้มให้บาง ๆ ทว่าเถาอวี้กลับเพียงแค่มองเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในเรือราวกับไม่อยากพูดคุยอะไรอีกเฉาซีชะงักไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้คิดมากนัก เธอหันไปให้ความสนใจกับเด็ก ๆ ท

ตอนที่ 18ครอบครัวอบอุ่นหลังจากเฉาซีอุ้มไป๋จื้อเดินลิ่ว ๆ ออกไปโดยไม่หันกลับ ซูอวี่เองก็ก้มลงอุ้มไป๋ฮวาขึ้นแนบอกแล้วหมุนตัวเดินตามหลังเธอไปเช่นกัน ทั้งสองอุ้มลูกแฝดออกไป ทว่ากลับทิ้งไออารมณ์ร้อนระอุเอาไว้ข้างหลังสองพี่น้องตระกูลซู ซูเซี่ยและซูเหิงมองตามหลังด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ซูเซี่ยกัดฟันกรอดก่อนจะสบถเสียงเบา ๆ แทรกออกมาจากไรฟัน"หึ... พวกเจ้าก็ผยองไปได้แค่ตอนนี้แหละ" คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความอาฆาตทั้งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพวกเขาเบือนหน้าหนีและกระฟัดกระเฟียดกันไปคนละทิศคนละทาง ก้าวเท้าเร็ว ๆ กลับเรือนตัวเองราวกับไม่อยากทนเห็นแม้แต่เงาของซูอวี่กับครอบครัวอีกแม้แต่วินาทีเดียวในห้องโถงใหญ่บรรยากาศยังคงเงียบงัน มีเพียงเสียงจอกชากระทบกันเบา ๆ ดังเป็นจังหวะ ท่านพ่อนั่งสงบนิ่ง ฝ่ามือใหญ่ถือจอกชาอย่างมั่นคง ท่านแม่เองก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมือบีบถ้วยชาแน่น สายตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองแต่ก็ต้องพยายามรักษามารยาทเอาไว้ทั้งสองนั่งดื่มชาเงียบ ๆ ไม่มีแม้แต่คำพูดปลอบใจ หรือกระซิบถามไถ่ กระทั่งผู้เป็นภรรยานั้นอดทนไม่ไหวเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน น้ำเสียงกดต่ำแต่คุมอารมณ์ไม่อยู่"ท่านทำเช่นนี้.. หมายความว่าอ