All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายของเจ้าเด็กแฝดมากแผนการ: Chapter 31 - Chapter 40

ซูอวี่นิ่งงันพลางลูบเรือนผมของนางเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยความลังเล เขาอยากพานางไปทุกที่ แต่หนทางข้างหน้าช่างเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนเกินกว่าจะให้สตรีที่เขารักและเด็ก ๆ ที่เขาหวงแหนนั้นไปเสี่ยงด้วย"เฉาซี.." เขาเอ่ยออกมาเสียงแผ่วราวกับว่ากำลังขอให้นางเห็นใจ"เจ้ารู้หรือไม่ว่าหนทางนั้นลำบากเพียงใด ข้าไม่อยากให้เจ้ากับลูกต้องลำบาก" เฉาซีเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาของนางสั่นระริก"ข้ายอมลำบากได้.. แต่ข้าไม่สามารถอยู่ห่างท่านได้" คำพูดของนางนั้นราวกับทลายกำแพงที่เขาสร้างขึ้น ซูอวี่ถอนหายใจเฮือกยาวยกมือลูบแก้มนุ่มนั้นแผ่วเบา"เช่นนั้นเอาอย่างนี้ได้หรือไม่.. ข้าจะไปหยางโจวก่อน ดูที่ทาง ดูความเหมาะสม แล้วจะกลับมารับเจ้ากับลูกให้เร็วที่สุด" เฉาซีเงียบลงพร้อมกอดเขาเอาไว้แน่นขึ้นราวกับไม่อยากให้เขาจากไป แต่สุดท้ายนางก็พยักหน้าอย่างยอมจำนน"ได้.. หากท่านคิดว่าดีที่สุดข้ากับลูกก็จะรอท่าน" ชายหนุ่มกอดนางแน่นขึ้นอย่างให้สัญญา ก่อนที่ทั้งสองจะไปในที่สุดหลังจากคืนนั้นสามวัน ในรุ่งสางของวันที่อากาศเย็นสบาย ฮั่วเฉาซีบังเอิญเดินผ่านเรือนหลักแล้วเผอิญได้ยินการสนทนาของหว่างตันเข้า"นายท่าน เรือเตรียมพร้อมแล้วขอร

เขาไม่รอให้นางได้ตั้งสติ สองเท้าก็ก้าวเข้ามาใกล้ ใช้มือหนาลูบเส้นผมนางเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะช้อนตัวซูไป๋จื้อขึ้นมาอุ้มอย่างง่ายดายแม้ว่านางจะยังงุนงงอยู่ แต่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของต้าซูเธอก็รีบพยักหน้าเบา ๆ แล้วช้อนซูไป๋ฮวาขึ้นมาแนบอก คุณชายรองซูยื่นมือมาจับมือเธอไว้แน่น ไม่มีใครได้พูดอะไร เขาแค่กุมมือของเธอเอาไว้แล้วพาเดินกลับขึ้นไปยังชั้นบนด้วยกันบนดาดฟ้าเรือสำเภาขนาดใหญ่นั้นปลอดโปร่งช่างแตกต่างจากด้านใต้ท้องเรืออย่างมาก ลมทะเลเย็นสบายพัดผ่านเส้นผมปลิวระเรี่ยเบา ๆ สองสาวใช้ตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าสิ่งใด พวกนางหัวเราะคิกคักวิ่งวนไปรอบ ๆ พร้อมกันกับเด็กน้อยสองคนที่กำลังสนุกกับการมองทะเลกว้างสุดสายตาหว่างตันที่ตามขึ้นมาด้วยเดินไปรับห่อผ้าที่สาวใช้ถืออยู่ไปเก็บเรียบร้อย แล้วกลับมายืนคุมเชิงอยู่ห่าง ๆ ฮั่วเฉาซียืนอยู่ใต้แสงแดดอ่อน มองดูภาพเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข ขณะที่ยิ้มบาง ๆ อย่างเผลอไผล ลมทะเลก็พัดเย็นวาบจนนางต้องยกมือกอดตัวเองเอาไว้ ก่อนที่ร่างสูงที่คุ้นเคยจะก้าวเข้ามาโดยไร้เสียงซูอวี่ใช้ผ้าคลุมผืนหนาคลุมไหล่ให้เธออย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นจากเนื้อผ้

ตอนที่ 22หยางโจวหลังจากที่เฉาซียอมรับคำเชิญนั้น ชายผู้นี้ก็พาทุกคนเดินเลี้ยวไปตามตรอกซอกซอยที่ไม่ได้ห่างจากย่านการค้านัก แต่ตลอดเส้นทางนั้นก็ดูวังเวงเสียจนต้องระวังตัวขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ ยอดฝีมือสองคนที่ซูอวี่ส่งมาติดตามอยู่ห่าง ๆ ก็ถลึงตาแทบทะลุ มือของพวกเขากุมดาบแน่นเป็นการเตรียมพร้อมตลอดเวลาไม่นานนักชายผู้นั้นก็พามาหยุดที่เรือนไม้หลังหนึ่ง"ตรงนี้.." ชายหนุ่มว่าพลางพาเดินเข้าไปด้านในภาพที่ปรากฏเบื้องหน้ากลับไม่ใช่เพียงเรือนไม้โทรม ๆ แต่เมื่อเดินพ้นรั้วประตูมาแล้วพบว่าที่แห่งนี้มีลานกว้าง มีทั้งบ่อน้ำ ต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น มีกำแพงสูงล้อมรอบ และตัวเรือนที่ถึงแม้จะทรุดโทรมไปบ้างแต่โครงสร้างยังแข็งแรง พื้นที่กว้างขวางกว่าที่เฉาซีคาดไว้มาก"ที่นี่.. คือที่ใดงั้นหรือ" นางพึมพำเบา ๆ ดวงตาเป็นประกาย"ที่แห่งนี้เป็นสมบัติของข้าเอง" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ"แต่ข้านั้นไม่สะดวกดูแล จะปล่อยไว้ร้างก็น่าเสียดาย หากท่านต้องการเปิดร้านหรือที่อยู่อาศัยข้ายกให้ท่าน.. ขอเพียงน้ำใจเล็กน้อยช่วยข้าในภายภาคหน้า" เฉาซีเลิกคิ้วอย่างระแวงทันที "ช่วยเรื่องอะไรงั้นหรือ" ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก"เรื่องนั้น.. เ

ตอนที่ 24กล่องบุญวาสนาเวลาผ่านไปอีกเกือบหนึ่งสัปดาห์ ร้านเจียงฮวายังคงเงียบไม่ต่างจากวันแรก แม้จะพยายามปรับราคาหรือเพิ่มของแถมมากแค่ไหนก็ตามลูกค้าที่แวะเวียนเข้ามาส่วนใหญ่เพียงแค่มอง แล้วก็จากไป ทำให้เถ้าแก่ร้านอย่างเฉาซีเริ่มเครียดกลางดึกคืนนี้แม้นางจะนอนอยู่ข้างสามี แต่ความกังวลก็ไหลวนในหัวไม่หยุด ในใจพึมพำซ้ำ ๆ ถ้าหากสามารถไลฟ์สดได้เหมือนปัจจุบันได้ก็คงดี“เฮ้อ~” นางถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เจ้าอย่าเครียดไปนักเลย.. คืนนี้พักผ่อนเสียหน่อย อย่าหักโหมมากนัก” ซูอวี่พูดราวกับกำลังปลอบใจ แต่หารู้ไม่ว่าน้ำเสียงของเขานั้นกลับดูตึงเครียดกว่านางเสียอีกฮั่วเฉาซีพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะนอนกอดชายหนุ่มไว้แน่น และแล้วจู่ ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างออกมา‘กล่องสุ่ม!’ เฉาซีตาโตก่อนจะเด้งตัวขึ้นมานั่งกลางดึก เธอเหลือบสายตามองซูอวี่ที่แม้แต่นอนหลับสีหน้าก็ดูเคร่งเครียดตลอดเวลาเช้าวันต่อมานางรีบลากซูอวี่ขึ้นมานั่งที่โต๊ะในห้องโถง บนโต๊ะวางเครื่องประดับหลากหลายแบบเอาไว้เรียงกัน มีทั้งสร้อยคอ กำไล ต่างหู ปิ่นปักผม“ข้าคิดวิธีใหม่ได้แล้ว” เธอพูดตาเป็นประกายในขณะที่ซูอวี่นั้นขมวดคิ้วมุ่น“วิธีอะไรงั้นหรือ” เ

ตอนที่ 25สตรีสูงศักดิ์หลังจากผ่านมื้ออาหาร นางได้พาเด็ก ๆ ขึ้นไปชั้นบนปล่อยให้พวกเขาเข้านอนในห้องฝั่งขวา และหลังจากแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อย เธอจึงส่งสัญญาณให้พี่เลี้ยงดูแลต่อสองเท้าเดินลงบันไดมาอย่างแผ่วเบา ภายใต้แสงจันทร์สลัวที่สาดผ่านหน้าต่าง เธอก้าวเข้ามาในโถงชั้นล่างที่เต็มไปด้วยหีบสินค้าต่างแคว้นกลิ่นหอมจากไม้หอมจาง ๆ ลอยมาแตะปลายจมูก ก่อนที่สองเท้าจะหยุดหน้าหีบใบหนึ่งที่ตั้งอยู่ใกล้มุมผนัง เมื่อเปิดฝากล่องช้า ๆ แล้วแสงสีมุกก็สะท้อนแวววาวขึ้นมาทันทีไข่มุกจากแคว้นฉินที่ขาวนวลเหมือนหิมะ ก่อนจะเอื้อมไปเปิดหีบอีกใบที่ด้านในบรรจุมุกดำลึกจากทะเลทางใต้ ก่อนจะเปิดหีบอีกใบที่มีมุกสีชมพูอ่อนจากแคว้นเว่ย นางหยิบทุกอย่างมาวางเรียง ต่างหู สร้อย กำไล และปิ่นปักผมมาจัดเรียงแล้วพิจารณา“แม้จะดูแปลกตาไปหน่อย แต่เมื่ออยู่รวมกันกลับงดงามเพียงนี้เชียวหรือ” นางพิจารณาอยู่เพียงครู่ ก็นำสินค้าชุดนั่นไปวางลงบนชั้นโชว์สูงสุดตรงหน้าร้านแสงเทียนที่ส่องกระทบทำให้เครื่องประดับยิ่งดูโดดเด่น ขณะที่เธอกำลังถอยหลังดูผลงานอย่างพอใจนั้นก็สัมผัสได้ถึงอ้อมแขนอบอุ่นที่สวมกอดเธอจากด้านหลังโดยไม่ให้ตั้งตัวแต่เพ