All Chapters of ข้าคืออนุท้ายครัวของท่านอ๋องจอมโหด: Chapter 11 - Chapter 20

ไป๋มู่หลันตื่นนอนตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่สว่างเท่าใดนัก แม้จะรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายไปบ้าง แต่ทว่านางก็ยังต้องลุกขึ้นมาหานั่นนี่ทำอยู่ดี ด้วยนิสัยที่ไม่อยู่นิ่งของนางย่อมต้องหาบางสิ่งบางอย่างทำอยู่ตลอดเวลา ไป๋มู่หลันคิดถึงความร้อนแรงของจ้าวฝูหมิงเมื่อคืนจึงก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย แต่นับจากวันนี้จะเป็นเช่นไรเล่า เมื่อคืนเป็นคืนเข้าหอของเขากับพระชายา แต่จ้าวฝูหมิงกลับมานอนค้างกับนางที่เรือนท้ายสวนเช่นนี้ พระชายาคงมิพอใจเป็นอย่างมาก ไป๋มู่หลันล้างหน้าล้างตาจัดแต่งเสื้อผ้าอาภรณ์เรียบร้อยแล้ว นางจึงตรงไปที่โรงครัว ยามนี้ในจวนมีนายหญิงคนใหม่เข้ามาเพิ่มแล้ว เรื่องอาหารการกินคงจะต้องละเอียดรอบคอบมากขึ้นกว่าเดิม เหล่าสาวใช้ในโรงครัวเมื่อเห็นไป๋มู่หลันก็ทำความเคารพนางอย่างนอบน้อม ไป๋มู่หลันมองดูวัตถุดิบในครัวคราหนึ่งก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหาร นางไม่รู้ว่าพระชายาจะทรงชอบเสวยสิ่งใดเป็นพิเศษหรือไม่ จึงสั่งให้คนเคี่ยวโจ๊กพุทราแดงเอาไว้หนึ่งหม้อ จากนั้นนางจึงหันไปหยิบเนื้อหมูอย่างดีมาล้างจนสะอาด เพื่อจะทำหมูตุ๋นน้ำแดง จ้าวฝูหมิงเป็นชายชาติทหาร อาหารทุกมื้อของเขาจึงต้องเน้นเนื้อสัตว์เป็นห

จวนตระกูลเสี่ยว เสี่ยวลู่หานกำลังรับจดหมายจากมือของบุรุษชุดดำผู้หนึ่งที่กระโดดพุ่งทะยานเข้ามาในเขตเรือนของเขา เสี่ยวลู่หานรับมาถือเอาไว้ก่อนจะนำจดหมายฉบับนั้นส่งมอบให้แก่บิดาของตนเอง เสี่ยวหลานผู้รั้งตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีในวังหลวงผู้นี้ คือบิดาของเสี่ยวลู่หาน เขารับจดหมายจากบุตรชายมาเปิดอ่าน ก่อนจะต้องขมวดคิ้วมุ่น เมื่อไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงลงมือเขียนจดหมายตอบกลับอย่างไม่รีบไม่ร้อน ก่อนจะหันไปกำชับกับบุตรชายของตนเองด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าใดนัก"กำชับนางว่าให้หาทางมัดใจจ้าวฝูหมิงให้ได้ มิเช่นนั้นแผนการของเราจะไม่ราบรื่น""ขอรับท่านพ่อ"เสี่ยวลู่หานเอ่ยรับคำเสียงเรียบ เสี่ยวหลานปรายตามองบุตรชายของตนเองคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา "คิดจะทำการใหญ่อย่าได้ใจอ่อนเป็นอันขาด""ท่านพ่อขอรับ สิ่งที่ท่านกำลังจะทำ มันเท่ากับการคิดก่อกบฏเชียวนะขอรับ""หุบปาก!!! ที่ข้าทำไปทั้งหมดก็เพื่อตระกูลเสี่ยวของเรา ตระกูลจ้าวได้ครองแผ่นดินเสียนหยางมานานเกินไปแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องปลดระวางเสียที!!! ไสหัวไป! รอคนมารับจดหมายไปส่งให้หลิวหยวนเหนียง กำชับนางให้เข้าใจด้วย ส่วนอีกฉบับ อย่าลืมส่งให้ 'เขา' ด้วยเล

แต่กลางดึกคืนนั้น จ้าวฝูหมิงกลับมิได้ไปหานางอย่างที่นัดหมายกับนางเอาไว้ เขาต้องเข้าวังหลวงอย่างเร่งเด่น เพราะจ้าวฝูหรงส่งคนมาแจ้งแก่เขาว่าพบร่องรอยของจ้าวเฟยหรง อ๋องแคว้นจ้าว และข่านมู่เจี่ย และยังพบว่าทหารที่เฝ้าเขตชายแดนทางทิศเหนือถูกลอบฆ่าไปหลายร้อยนาย "น้องรองมาแล้ว""ได้ยินว่าทหารเขตชายแดนถูกลอบสังหารหรือพ่ะย่ะค่ะ""ใช่แล้ว น้องรองเราจะทำเช่นไรดี?"จ้าวฝูหรงขมวดคิ้วมุ่น เรื่องปกครองความเป็นอยู่ของราษฎรเขาย่อมใส่ใจไม่มีขาดตกบกพร่อง แต่ถ้าเป็นเรื่องรบเขาไม่มีความเชี่ยวชาญเอาเสียเลย ยังมิอาจสู้น้องรองได้เสียด้วยซ้ำ "ข้าจะส่งหลัวเฉิงลู่ไปเฝ้าเขตชายแดนทิศเหนือเอาไว้ก่อน เขาเป็นทหารฝีมือดี อย่างไรเสียคงจะควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้"จ้าวฝูหรงที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกวางใจไม่น้อย อย่างไรเสียเขาก็เชื่อมั่นในตัวน้องรองเป็นที่สุด"เช่นนั้นเจ้าจงจัดการเสียเถิด อ้อ น้องรอง เจ้าอยู่ร่ำสุรากับพี่ก่อนดีหรือไม่?""ไม่ละพ่ะย่ะค่ะ ข้ามีนัดกับอนุที่ท้ายจวน"จ้าวฝูหรงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม น้องรองนี่ไม่เบาจริงเชียว เดี๋ยวนี้กล้านัดกับสตรีเอาไว้เสียด้วย ก่อนจะเอ่ยถามจ้าวฝูหมิงด้วยน้ำเสียงห

หลิวหยวนเหนียงที่พักฟื้นร่างกายจนหายดีแล้ว กำลังนั่งจิบชาอยู่ในเรือนอย่างไม่รีบไม่ร้อน ดวงตาคู่สวยที่แฝงความเย็นชา จ้องมองไปที่สระบัวด้วยท่าทีที่เรียบเฉย ยิ่งครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่จ้าวฝูหมิงกระทำต่อนาง ราวกับว่านางมิใช่คน ยิ่งทำให้นางรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างยิ่ง นี่เขาไม่อยากมีลูกกับนาง จนถึงขนาดที่ต้องกรอกยาให้นางกินเชียวหรือ!!!ยิ่งคิดถึงท่าทีออเซาะออดอ้อนของไป๋มู่หลัน ยิ่งทำให้หลิวหยวนเหนียงรู้สึกเกลียดชังนางจนเข้ากระดูกดำ "พระชายาเพคะ ทรงอยากเสวยสิ่งใดหรือไม่เพคะ?""ไม่ หวาเยียนเจ้าเข้ามาใกล้ ๆ ข้าทีสิ"หวาเยียนพยักหน้าพลางเหลือบมองหลิวหยวนเหนียงด้วยแววตาที่ประหลาดใจ เมื่อขยับเข้าไปใกล้นาง หลิวหยวนเหนียงก็กระซิบบางอย่างที่ข้างหูของนางด้วยแววตาที่เย็นชา หวาเยียนมีท่าทีตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก "พระชายาเพคะ หากท่านอ๋องรู้เข้า!!!""หุบปาก!!! ทำอย่างเงียบ ๆ อย่าให้ใครรู้!!!"หวาเยียนกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ให้นางทำเช่นนี้ มิเท่ากับส่งนางไปให้ท่านอ๋องฆ่าเช่นนั้นหรือ!!!แม้จะหวาดกลัวผู้เป็นนายมากเพียงใด แต่ทว่าหวาเยียนก็ยอมทำตามแต่โดยดี หลิวหยวนเหนียงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ยิ่งนึ

จ้าวฝูหมิงอุ้มร่างของไป๋มู่หลันให้ขึ้นมานั่งบนหลังม้าตัวเดียวกับเขา ก่อนจะห้อตะบึงมุ่งหน้าตรงไปยังวังหลวงทันที เขายังไม่ลืมที่จะให้คนรับใช้ในบ้านไปนำศีรษะของหัวหน้าอันธพาลที่เหลือเพียงครึ่งซีกกลับมาให้เขาด้วย ด้านหลิวหยวนเหนียงนั้น พ่อบ้านเฉินได้ให้คนขับรถม้าไปส่งนางที่วังหลวงแทน ไป๋มู่หลันก้มหน้าซุกตัวลงไปบนแผงอกของเขา ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเริ่มรู้สึกว่าอ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นยิ่งนัก ยิ่งนางขยับกายเข้าไปแนบชิดลำตัวเขา สองเต้าอวบอิ่มขนาดใหญ่ก็บดเบียดเสียดสีกับลำกายของเขาไปด้วย เมียข้า!!! บนรถม้านางก็ยังไม่เว้นรึนี่!!!แต่ช่างเถิด!!! อ๊าส์!!! ถูไถข้าอีก โอวว!!! อย่างนั้น!!!ไป๋มู่หลันไม่รู้เลยว่ายามนี้สามีของนางเกิดอาการหื่นกามกำเริบ นางเพียงกอดเขาเอาไว้แน่นด้วยเพราะกลัวจะตกม้าเพียงเท่านั้น จ้าวฝูหมิงมาถึงวังหลวงอย่างรวดเร็ว เขาจูงมือไป๋มู่หลันให้เดินไปด้วยกัน ส่วนหลิวหยวนเหนียงที่เพิ่งมาถึงก็รีบมุ่งหน้าตามจ้าวฝูหมิงไปทันที นางจะต้องทำให้เขาเปลี่ยนใจ มิเช่นนั้นครอบครัวของนางต้องตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่!!! จ้าวฝูหรงกำลังนั่งอ่านฎีกาจากเหล่าขุนนางในวังหลวง โดยมีเสี่ยวหนิงคอยปร