All Chapters of กระตุกหัวใจรุ่นพี่วิศวะเย็นชา : Chapter 11 - Chapter 20

สนามแข่ง Lตอนนี้ฉันก็มาถึงสนามแข่งรถที่เป็นจุดนัดพบของฉันกับพี่คิมเรียบร้อยแล้วและกว่าจะหาที่นี่ได้ทำเอาฉันมึนๆเหมือนกันนะ เพราะไม่คุ้นเคยเส้นทางด้วย กว่าพี่แท็กซี่จะหาสถานที่นี้เจอก็เล่นเอาฉันเสียเงินเยอะอยู่เหมือนกันนะตึก...ตึก...ตึก"เดี๋ยว!"ฉันยังก้าวไม่ถึงไหน ก็ต้องหยุดชะงักกับคนตรงหน้าที่แต่งตัวด้วยชุดดำอยู่สองคน มองหน้าฉันนิ่งทำไมหน้าพี่เขาโหดแบบนี้เนี่ย รู้มั้ยว่าฉันกลัวนะ...."มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันถามชายสองคนด้วยความสงสัย"ที่นี่ยังไม่เปิด""แต่ฉันมีนัดที่นี่น่ะค่ะ""นัด? คุณลูซ?""คะ? ลูซไหนเหรอค่ะ?" ฉันไม่รู้จักคนชื่อลูซสักหน่อย แล้วทำไมฉันต้องมาหาเขาด้วยล่ะ"ที่นี่ถ้ายังไม่เปิดบริการ คนนอกก็เข้าไม่ได้ น้องกลับไปเถอะ""แต่มีคนนัดฉันที่นี่น่ะค่ะ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขามาหรือยัง""ที่นี่ไม่มีคนเข้ามาหรอกนะน้องถ้ายังไม่เปิดน่ะ ยกเว้นก็แต่นาย"ทำไมจะเข้าไปมันยากเย็นอะไรแบบนี้เนี่ย แล้วพี่คิมจะนัดฉันมาที่นี่ทำไมในเมื่อมันยังไม่เปิดให้บริการ หรือว่าฉันมาผิดที่กันนะ....ฉันมองป้ายใหญ่ๆ มันก็เขียนว่า สนามแข่ง L นี่นา หรือฉันจะลองถามพี่เขาดูนะ เผื่อเขาจะรู้จักพี่คิม"เอ่อ...พี่คะ"".

คิม Partตึก...ตึก...ตึกร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านด้วยความเบื่อหน่าย เพราะจริงๆแล้วเขาทำงานอยู่ที่ผับ แล้วแม่ก็โทรหาเข้าให้มาที่บ้านเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย นั่นทำให้เขาต้องพักงานตัวเองทันที ทั้งๆที่มันใกล้จะเสร็จแล้ว"มาแล้วเหรอเจ้าลูกตัวดี""แม่มีเรื่องอะไรครับ" ผมถามผู้เป็นมารดา"เมื่อวาน?"".......""ทำไมถึงให้น้องรอเก้อแบบนั้น?""......?""อย่ามาทำหน้าไม่รู้เรื่องนะคิม ลูกบอกว่าจะสอนน้องขับรถไม่ใช่เหรอ?""เรื่องนี้?""ก็ใช่น่ะสิ ทำไมนัดน้องพาฝันแล้วผิดนัดน้องแบบนั้น""เฮ้อออ...""ตาคิม!"ตอนแรกผมก็คิดว่าแม่จะมีเรื่องอะไรที่แท้ก็เป็นเรื่องยัยนั่นน่ารำคาญ!ตึก...ตึก...ตึก"เอ่อ....""อ้าว! หนูพาฝัน มาแล้วเหรอจ๊ะ ^_^""เอ่อ...ฝันมาผิดจังหวะหรือเปล่าคะ?""ฮ่าฮ่าฮ่า เรานี่ตลกจริงๆนะจ๊ะ มาๆแม่รอเรานานแล้วเนี่ย""สวัสดีค่ะพี่คิม ^_^""หึ!""คิม!""แม่มีเรื่องแค่นี้? ผมกลับ""ลูกยังกลับไม่ได้! มาทานข้าวกันก่อน""แต่....""คิม!""......""เอ่อ...คุณแม่คะ"ขวับ!"แม่?" ผมหันไปมองยัยนั่นทันที เพราะไม่คิดว่ายัยนั่นจะสนิทกับแม่ผมขนาดที่จะเรียกแบบนั้นได้"แม่ให้เรียกเองจ๊ะ ไปๆไปทานข้าวกัน วันนี้พ

กริ๊งงง...กริ๊งงง....กริ๊งงง...กริ๊งงง....เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมา แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนั้นจะตื่นขึ้นมาเลยติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!ไม่ใช่แค่เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังเท่านั้น แต่เสียงจากด้านนอกก็ดังขึ้นมาเหมือนกัน เมื่อเสียงออดหน้าห้องของเธอดังขึ้นมา นั่นทำให้เธอต้องปิดหูทันที แต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้นเพราะมันยังคงดังอย่างต่อเนื่อง จนทำให้เธอต้องลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องรีบปิดนาฬิกาปลุกทันที เพราะรำคาญเสียงของมันติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!"ใครมาตอนนี้เนี่ย!" ฉันหงุดหงิดมากเลยในตอนนี้พร้อมกับรู้สึกเวียนหัวมากด้วย คงเพราะเมื่อคืนดื่มหนักไปแน่ๆเฮ้อออ.....แกร๊ก!"หาวววว"เธอเดินไปเปิดประตูพร้อมกับหาวออกมาด้วยความงัวเงีย แต่ก็ต้องตกใจปนแปลกใจ เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้ก็คือ คริสนั่นเอง"หึ! เพิ่งตื่นสินะ?""นายมาที่นี่ทำไม?" ฉันมองเขาอย่างงงๆ แต่ก็เปิดประตูให้เขาเดินเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูลง พร้อมกับรีบเดินไปหาเขาทันที"เมื่อคืนดื่มหนักไปนะพาฝัน""แหะๆๆ ก็มีนายอยู่ด้วยนี่นา ^_^"ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองไม่ได้ดื่มเยอะหรอกนะ แ

Genius University"เฮ้อออ...น่าเบื่อจริงๆ" ฉันพูดหลังจากที่เรารับน้องกันเสร็จ"เราว่าสนุกดีออกนะ ^_^""ตรงไหนกันแป้งหอม แค่มาช้าสิบนาทีก็ลงโทษกันแล้ว เหอะ!""ไม่น่าจะใช่สิบนาทีนะพาฝัน ^_^""นี่แป้งหอม ยังจะมายิ้มอีกนะ!""ล้อเล่นน่า พวกเราไปกันเถอะ""เธอไปก่อนเลย วันนี้เรามีอะไรต้องทำอีกน่ะ หึหึหึ" เมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ฉันจะไปที่ไหน ความคิดอันชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมาทันที"อ้าว! จะไปไหนเหรอ?""ไปหาพี่คิมน่ะ ^_^" ฉันบอกแป้งหอมออกไป"อีกแล้ว?""อื้ม!""แต่หลายวันมานี้ที่เธอไปหารุ่นพี่ที่นั่น ก็ไม่เจอไม่ใช่เหรอ?""ไปทุกวันเดี๋ยวก็เจอเองแหละน่า" ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ"เฮ้อออ....นับถือเธอเลยจริงๆพาฝัน""งั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้ทำงานที่ห้องเรานะ โอเคมั้ย?""ตามนั้นเลยจ๊ะ งั้นเราไปก่อนนะ""อื้ม!" ฉันยืนโบกมือให้แป้งหอม ก่อนที่จะเดินลัดเลาะไปที่ห้องแห่งความลับนั้น จะว่าไปที่ฉันยังไม่เคยเข้าไปในห้องนั้นเลยนะ ทำได้แค่ยืนอยู่หน้าห้องเอง เฮ้อออ....ก๊อก...ก๊อก...ก๊อกตอนนี้ฉันก็มาอยู่หน้าห้องที่ใครๆต่างก็ไม่กล้ามาที่นี่ เพราะรู้ว่ามันเป็นที่ของใคร และฉันกำลังยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องแห่งนี้ เพราะอยากเจอ

ครืดดด..ครืดดด...ครืดดดเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา จนกระทั่งโทรศัพท์แผดเสียงร้องขึ้นมาอีกครั้ง เพราะปลายสายยังไม่รับสาย นั่นทำให้เธอเริ่มขยับตัวครืดดด...ครืดดด...ครืดดดเธอลืมตาตื่นขึ้นมาพลางมองเพดาน และยังคงนอนนิ่งฟังเสียงโทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้นก่อนที่มันจะหยุดไป แต่เพราะเธอรู้สึกคุ้นเคยกับห้องนี้มาก ทำให้เธอมองไปรอบๆห้อง ก็พบว่ามันเป็นห้องของตัวเอง ไม่ใช่ห้องทำงานของพี่คิม ใครเป็นคนพาฉันมาที่ห้องนี้ได้ อย่าบอกนะว่าเป็นพี่คิม!พรึ่บ!“ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ...อ่ะ ซี๊ดดดด!”ด้วยความแปลกใจ ฉันจึงรีบลุกขึ้นนั่ง แต่เพราะลุกเร็วไปทำให้รู้สึกเจ็บตรงนั้นของตัวเองมากๆ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ใครๆก็รู้ว่าครั้งแรกเวลามีอะไรกันมันจะเจ็บแบบนี้ แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเจ็บมากขนาดนี้มากกว่า แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรมาก เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ฉันหยิบมันขึ้นมาก่อนจะพบว่าเบอร์ที่โทรมาก็คือ แซมนั้นเอง“ฮัลโหล”(ยัยฝัน! เมื่อคืนฉันหาแกซะทั่วผับ แกกลับไปตอนไหนยะ!)อึก!ฉันถึงกับกลืนน้ำลายเลยทีเดียว เพราะไม่รู้จะตอบเ