กระตุกหัวใจรุ่นพี่วิศวะเย็นชา

ครืดดดด...

เสียงลากกระเป๋าเดินทางโดยมีหญิงสาวผมยาวสลวย ใบหน้าที่ไม่ได้แต่งแต้มอะไรมากนักกับการแต่งตัวของเธอที่ดูสบายๆ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดพร้อมกับรองเท้าผ้าใบเรียบง่าย เธอกำลังชะเง้อมองหาใครบางคนที่จะมารับเธอที่สนามบิน

"คุณหนูครับ! คุณหนูพาฝัน!"

"เอ๊ะ!" ฉันมองอยู่นานกว่าจะพบกับคนที่มารอรับตัวเอง

ตึก...ตึก...ตึก

"คุณหนูพาฝัน :-)"

"เอ๋?"

เธอเดินตรงไปหาคนที่เรียกชื่อเธอทันที ก่อนจะมองหน้าผู้ชายร่างสูง ผิวสีแทน แต่การแต่งตัวของเขาด้วยสูทนั้นทำให้เธอมองอย่างแปลกใจ

"ผมชินครับ เป็นเลขาของคุณท่านที่ให้ผมมารับครับ :-)"

"งั้นรบกวนด้วยนะคะ"

ร่างสูงคว้ากระเป๋าเดินทางของเธอออกไปถือ ก่อนที่จะเดินนำเธอไปที่รถทันที

......................

บรื้นนนน.....

ระหว่างทางนั้นเธอก็นั่งมองข้างทางด้วยความน่าสนใจ เพราะตอนนี้อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไปหมดแล้วตั้งแต่ที่เธอไปอยู่ที่อังกฤษมานานเกือบ 7 ปี และนี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบ 7 ปีด้วยที่เธอกลับไทย

"คุณหนูต้องการจะไปดูมหาวิทยาลัยก่อนมั้ยครับ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ เอาไว้ไปพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ"

"ครับ"

"อ่อ อีกอย่างนะคะพี่ชิน พี่ไม่ต้องเรียกฝันว่าคุณหนูหรอกนะ เรียกพาฝันเฉยๆก็ได้ค่ะ"

"เอ่อ...คงไม่ได้หรอกครับ"

"ต้องได้สิคะ เพราะนี่เป็นคำสั่งค่ะ ^_^"

"เอ่อ...."

"ตามนี้นะคะ" ฉันบอกพี่ชิน ที่จริงแล้วก็พอจะดูออกว่าเขาน่าจะอายุมากกว่าฉันอยู่แล้วล่ะนะ ก็เลยเรียกพี่ดีกว่าและให้เขาเลิกเรียกันว่าคุณหนู เพราะมันฟังดูแปลกๆแล้วฉันก็ไม่ชอบด้วย

เอี๊ยดดดด.....

ใช้เวลาไม่นานรถหรูก็เข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่แห่งหนึ่ง ที่ตามข้างทางเต็มไปด้วยร่มไม้ธรรมชาติ อีกทั้งด้านในก็เต็มไปด้วยสวนดอกไม้ที่ดูสวยงาม

ร่างบางลงจากรถ ก่อนจะมองไปรอบๆก็พบว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย ทุกอย่างภายในบ้านของเธอมันยังคงเหมือนเดิม

"เชิญด้านในครับคุณหนู"

"ฝันบอกแล้วไงคะว่าไม่ให้เรียกคุณหนู"

"ครับคุณพาฝัน"

ตึก...ตึก...ตึก

"แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ล่ะค่ะ?" ฉันถามพี่ชินออกไป เพราะพอเดินเข้าไปในบ้านก็ไม่พบพ่อกับแม่ของฉันเลย มีแต่พวกพี่แม่บ้านเท่านั้น

"คุณท่านไปดูงานที่เกาหลีครับ"

"อะไรนะคะ!" ฉันอึ้งมากเมื่อรู้ว่าพ่อกับแม่ตัวเองบินไปทำงานที่ต่างประเทศ ทั้งๆที่รู้ว่าฉันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษเนี่ยนะ

"แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันคุณท่านทั้งสองก็จะกลับมาแล้วครับ"

"แล้วพี่เพลินตาล่ะคะ?" ฉันถามหาอีกคนหนึ่งก็พี่สาวของฉัน ที่นานๆทีพี่สาวของฉันจะบินไปหาที่นู่น

"คุณเพลินตาตอนนี้อยู่ที่มหาวิทยาลัยครับ"

เพลินตา เป็นชื่อของพี่สาวของฉันเอง แต่ฉันกับพี่เพลินตาก็ไม่ได้สนิทอะไรกันหรอกนะและดูเหมือนว่าเธอเองก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าฉันเท่าไหร่เหมือนกัน เพราะตอนที่ไปเยี่ยมเธอก็แค่ไปถ่ายรูปกับฉันเพื่อส่งไปให้พ่อกับแม่ของฉันดูเท่านั้นเอง

"เฮ้อออ....นี่ฝันกลับมาทั้งทีไม่มีใครสนใจเลยเหรอเนี่ย! รู้งี้ฝันไม่กลับมาก็ดี" ฉันพูดอย่างน้อยใจ

"คุณพาฝันเชิญขึ้นไปพักผ่อนบนห้องได้เลยนะครับ"

"ค่ะ!"

แกร๊ก!

ปัง!

ฉันขึ้นมาบนห้องตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินมองรอบๆห้อง เพราะห้องนี้ก็เป็นห้องเดิมของฉันเองและของทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม แต่ห้องดูสะอาดขึ้นมาก เพราะคงพี่บ้านคงทำความสะอาดให้ก่อนที่เธอจะมา

"เฮ้อออ...นี่ไม่มีใครสนใจฉันเลยเหรอเนี่ย" ฉันบ่นไม่นาน ก็ต้องจัดการกับกระเป๋าของตัวเอง เพราะฉันเป็นคนหนึ่งที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของตัวเอง ฉันก็เลยไม่ได้ให้พี่แม่บ้านมาช่วยจัด

ใช้เวลาไม่นานร่างบางก็จัดของตัวเองจนเสร็จ ก่อนจะเหลือบมองเวลาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกโมงแล้ว และเธอก็คิดว่าตั้งแต่ที่ลงเครื่องมาก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหันไปหยิบโทรศัพท์มาดูก็พบว่าเป็นคุณแม่ของเธอนั่นเองที่โทรมา

"ฮัลโหลคุณแม่...."

(ถึงแล้วใช่มั้ยจ๊ะลูก)

"ถึงแล้วค่ะ ทำไมคุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่รอฝันก่อนล่ะคะ ไม่ได้เจอกันเลย" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหงอยลงทันที

(นี่งอนพ่อกับแม่เหรอเรา หืม)

"ค่ะ ฝันงอนแล้วนะคะ"

(ไม่งอนนะจ๊ะลูกสาวคนสวย พ่อกับแม่คิดถึงเรามากเลยนะ)

"ฝันก็คิดถึงทั้งสองคนเหมือนกันค่ะ ^_^" ถึงแม้ว่าฉันจะงอนทั้งสองท่าน แต่ว่าฉันน่ะเป็นคนที่งอนได้ไม่นาน ก็หายแล้วล่ะ

(แล้วนี่เรากินข้าวหรือยังเนี่ย หืม)

"ยังเลยค่ะ ฝันกำลังจะลงไปหาอะไรทาน"

(งั้นก็รีบๆลงมาสิจ๊ะ)

"เอ๋ อย่าบอกนะคะ...."

ติ๊ด!

อยู่ๆสายก็ตัดไปทันที เธอฉุกคิดขึ้นจากคำพูดของแม่เธอที่พูดเมื่อครู่ ก่อนที่จะรีบเปิดประตุแล้วลงไปด้านล่างทันที

ตึก...ตึก...ตึก

"เซอร์ไพรส์!"

"คุณพ่อ! คุณแม่!"

หมับ!

ฉันวิ่งเข้าไปกอดท่านทั้งสองด้วยความดีใจทันที เพราะไม่คิดว่าท่านจะเซอร์ไพรส์ฉันแบบนี้ ฉันคิดว่าทั้งสองคนจะไปดูงานที่เกาหลีจริงๆแล้วซะอีก

"คิดถึงจังเลยค่ะ"

"พ่อก็คิดถึงลูกสาวคนสวยเหมือนกัน"

"แม่ก็เหมือนกันจ๊ะ ไม่เจอเราตั้งนาน"

ฉันคิดถึงอ้อมกอดของท่านทั้งสองมากเลย เพราะครั้งล่าสุดก็เกือบปีแล้วที่ฉันไม่ได้เจอท่าน ด้วยงานของคุณพ่อฉันที่ยุ่งมากด้วย

"ลูกสาวแม่สวยขึ้นนะเนี่ย"

"แน่นอนค่ะ จากที่สวยอยู่แล้วก็สวยขึ้นมากกว่าเดิมอีกใช่มั้ยคะ ^_^"

"โตขึ้นเยอะจริงๆลูกสาวพ่อ"

"^_^"

พรึ่บ!

"หิวแล้วใช่มั้ย?"

"ค่ะคุณแม่ ^_^"

"งั้นเราไปทานอาหารกันเถอะ แม่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะจ๊ะ ^_^"

"ฝันก็จะกินให้หมดเลยค่ะ เพราะอาหารฝีมือคุณแท่น่ะที่หนึ่งเลย ^_^"

"ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าลูกคนนี้นี่" คุณพ่อฉันหัวเราะออกมาทันที

"คิคิคิ"

"ไปๆ แม่ทำอาหารของโปรดเราหมดเลยนะ"

"ค่ะ เอ่อ...แล้วพี่เพลินตาล่ะคะ?" ฉันถามหาพี่สาว เพราะตั้งแต่ลงมาก็ยังไม่เห็นเธอเลย

"เอ่อ...."

"เพลินตาย้ายไปอยู่ข้างนอกนานแล้วล่ะลูก"

"เอ๋ ย้ายไปอยู่คอนโดเหรอคะ?"

"ใช่จ๊ะ ตอนนี้แม่ว่าพี่สาวลูกอาจจะเตรียมงานอยู่ก็ได้นะ เพราะพี่สาวลูกเป็นคณะกรรมการของมหาลัยน่ะ"

"อ๋อ ค่ะ งั้นเราไปทานอาหารกันเถอะค่ะ ^_^"

ร่างบางเดินกอดแขนพ่อกับแม่ของเธอเพื่อไปที่โต๊ะอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข เพราะมันก็นานแล้วเหมือนกันที่เธอไม่ได้ทานอาหารพร้อมหน้ากับครอบครัวแบบนี้ แต่ก็เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง นั่นก็คือพี่สาวของเธอ พี่เพลินตา.......

__________________

💫ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยน๊าาา

เป็นนิยายเรื่องที่สองของจีเนียส 🥰

ต่อจากเรื่องของพี่เซอร์เวย์นะคะ🤘

👍กดไลค์ 💬คอมเมนต์ เข้ามาได้น๊าา

เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะค๊าาา🧡❤️